Αδιέξοδο…
Υπάρχουν φορές που πραγματικά ζηλεύω, όταν διαβάζω για κόρες και μάνες και τη συγκινητική σχέση που έχουν αυτές ή που απέκτησαν κάποια στιγμή. Ίσως γιατί εγώ δεν ήμουν από τις τυχερές.
Έχω διακόψει τις σχέσεις με την οικογένειά μου 6 χρόνια τώρα. Καμιά επικοινωνία, καμιά ενόχληση και το κατάφερα με πολλές δυσκολίες αυτό. Το κατάφερα σημαίνει ότι το επιδίωκα και το ήθελα. Γιατί η ζωή μου είχε γίνει ένα μαρτύριο. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, όμως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι – φίλοι αλλά και κάποιοι συγγενείς – οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια μου στάθηκαν και μου στέκονται ακόμα, γνωρίζοντας πράγματα και γεγονότα. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα μου έλεγαν πως αν έγγραφα ένα βιβλίο ή ένα σενάριο ενδεχομένως να έλυνα τα οικονομικά μου. Το έχω σκεφτεί, αλλά δε θέλω να ξαναφέρω στο νου μου καταστάσεις υστερίας και αλλοφροσύνης. Ασυναίσθητα νομίζω ότι ο οργανισμός μου προσπαθεί να θάψει ότι έχω περάσει, ίσως μόνο έτσι καταφέρω να συνεχίσω τη ζωή μου χωρίς να χαθώ από τα ψυχολογικά προβλήματα.
Ο λόγος που γράφω τελικά αυτές τις γραμμές είναι γιατί μάλλον χρειάζομαι βοήθεια, γνώμες, αποφάσεις.
Στο μεταξύ παντρεύτηκα και έκανα τη δική μου οικογένεια. Ο άντρας μου μέχρι σήμερα έχει σταθεί στο πλευρό μου όπως λίγοι άνδρες βλέπω γύρω μου να κάνουν με τις γυναίκες τους. Και το μωρό μας που τον τελευταίο χρόνο ήρθε στη ζωή μας, μας έχει γλυκάνει και μας έχει δέσει ακόμα πιο πολύ. Καμιά φορά δακρύζω από την ευτυχία που βιώνω, φοβάμαι να μην την χάσω, γιατί σαν παιδί δυστυχώς δεν μεγάλωσα έτσι.
Την ηρεμία μας ήρθε να ταράξει ένα σοβαρό νέο σχετικά με την υγεία του πατέρα μου. Χειρουργήθηκε μου είπαν και είναι σοβαρά. Δεν του δίνουν πολύ χρόνο. Προφανώς η πληροφορία έφτασε στα αυτιά μου γιατί περιμένουν κάποια ενέργεια από εμένα.
Στην αρχή δεν είχα δίλημμα. Δεν ήθελα να ξέρω. Δεν ήθελα να μου ξαναπούν τίποτα. Μου ήρθαν πάλι στο μυαλό σκηνικά από το παρελθόν. Όποτε υπήρχε περίπτωση να συναντήσω την οικογένεια μου (γονείς ή αδέλφια) πάντα σκεφτόμουν ότι θα ήθελα δίπλα μου να έχω κάποιον να με προστατεύσει, την αστυνομία, κάποιον άνδρα φίλο όχι πάντως τον άντρα μου γιατί δεν θα ήθελα με τίποτα να εμπλακεί σε οποιοδήποτε επεισόδιο μαζί τους. Ευτυχώς (κατ’εμέ) καμιά συνάντηση δεν είχε γίνει όλα αυτά τα χρόνια.
Σήμερα πάλι αυτό σκέφτομαι. Αν πρέπει να πάω να τους δω. Αλλά όχι μόνη μου. Και τι να πούμε; Που οι πληγές από την οικογένειά μου είναι ακόμα ανοιχτές και νιώθω κάποιον να τις ξύνει πάλι με μαχαίρι… Που με πνίγει η αδικία που έζησα από πατέρα, αδέλφια αλλά κυρίως τη μάνα. Δεν μπορώ να τη δικαιολογήσω με τίποτα.
Ναι, καταλαβαίνω για τις σχέσεις μάνας – κόρης…. έχουν χυθεί τόνοι μελάνι. Και τώρα που έγινα και εγώ μαμά απορώ πώς στράφηκε η μητέρα μου, οι γονείς μου, τα αδέλφια μου εναντίον μου. Να σημειώσω ότι οικονομικές διαφορές δεν υπάρχουν σε εκκρεμότητα. Η τελευταία πραγματική επικοινωνία με την οικογένειά μου – τότε πριν 6 χρόνια – είχε γίνει όταν σε συμβολαιογράφο τους παρέδωσα πίσω όποια περιουσία είχα από εκείνους και τους γονείς τους.
Αξίζει για το τι θα πει ο κόσμος να ξαναζήσω έναν εφιάλτη; Αξίζει να κάνω ότι θα έκανε μια καλή κόρη στα στερνά του πατέρα της; Και αν πάω να τους δω και δεν έχουν καταλάβει τίποτα από όλα αυτά τα χρόνια της απουσίας μου; Αν δεν έχουν αλλάξει; Με πόσες νέες πληγές να συνεχίσω να ζω;
Ψάχνω δυο λόγια από κάποιον εκεί έξω που θα με βγάλει από το Αδιέξοδο.
Να πας Όλοι οι άνθρωποι ή αξίζουν την συγχώρεση. ..Ότι κι αν έκαναν
Το να πας κατ εμε΄σημαίνει μόνο ενα πράγμα ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ.Μπορείς να συγχωρήσεις?είσαι έτοιμη?μόνο γιαυτό θα πας όχι από οίκτο ούτε φυσικά για το τι θα πει ο κόσμος.Αν δεν μπορείς ή δεν θέλεις να τον συγχωρήσεις τότε να μην πας.
Ειναι λογικό το δίλημμα σου αλλα αν τελικά πας θα έχεις στο μυαλό σου ότι πας μόνο για τον πατέρα σου και για κανέναν άλλο. Πάρε τηλέφωνο στο νοσοκομειο μίλησε με τον γιατρό του και μάθε απο πρώτο χέρι για την πραγματική του κατάσταση, όταν ένα παιδι δεν θέλει να δει ούτε ζωγραφιστο τον πατέρα του και τα αδέρφια του μα! Κυρίως την Μανα του έχει συμβεί κάτι πολυ σοβαρό που απο ότι κατάλαβα ακόμη ούτε εσυ το έχεις ξεπεράσει! Το βασικό ειναι να αναρωτηθεις αν πραγματικα θέλεις να πας να τον δεις ή για να μην πει ο κόσμος ότι δεν πήγες, προσωπικά τον κόσμο τον έχω γραμμένο και ότι αποφάσεις έχω πάρει στην ζωη μου το τελευταίο που με ενδιαφέρει ειναι η γνώμη των άλλων. ΕΣΥ όμως αν ειναι όντως πολυ σοβαρά ο πατέρας σου θα μπορέσεις να συγχωρεσεις τον εαυτό σου που δεν τον είδες στα τελευταία του, φυσικα αν σου έχει κανει τόσο κακό που απλα θα σε ανακουφίσει το ότι θα φύγει απο την ζωη απλα συνέχισε σαν να μην έχει γίνει τίποτα, έτσι κι αλλιώς εσυ αποφασισες να "θαψεις" την οικογένεια σου πριν 6 χρονια για τους δικούς σου προσωπικούς λόγους δυστυχώς δικός σου ο Σταυρός δικός σου και ο Γολγοθάς.....
λοιπον....οτι κ να εχει γινει πιστευω πως εχεις την ανωτερωτητα κ το κουραγιο να πας κ να δεις τον πατερα σου.... δεν χρειαζεται να μιλησεις με ολους...πανε δες τον , συγχωρεσε τον και φυγε....ετσι απλα...δεν εισαι 15 χρονων να τους φοβασαι....φερσου σαν ανωτερη και σαν ενηλικας και σκεψου πως θα νοισεις εαν ειναι πολυ αργα? μαλλον θα το σκεφτεσαι σε ολη σου την ζωη, πως δεν ειπες αντιο στον πατερα σου...το αντιο δεν το λες μονο σε οσους σε αγαπουν αλλα και σε οσους σε πληγωνουν...δινοντας ενα ΤΕΛΟΣ στο παρελθον σου
δυσκολη η αποφαση ...νομιζω πως θα επιχειρουσα να παω για τον εαυτο μου.
Σε καταλαβαίνω απόλυτα πως νοιώθεις γιατί πέρασα τα ίδια πριν πολλά χρόνια. Όταν αρρώστησε η γιαγιά μου μου έστειλαν μήνυμα να πάω να την δω γιατί ίσως πεθάνει. Δεν πήγα, δεν τους πίστεψα, δεν ήθελα να τους δω. Το κουβαλάω ακόμα μέσα μου....... Μόνο εσύ μπορείς ν αποφασίσεις τι θα κάνεις; Είναι αδιέξοδο αλλά και λύτρωση ίσως. Σε καμμία περίπτωση μην σκεφτείς τι θα πουν οι άλλοι αλλά μόνο τι θα νοιώσεις εσύ και στη μία και στην άλλη περίπτωση που θα πας ή δεν θα πας. Μόνο ο Θεός μπορεί να μας κρίνει για τις πράξεις μας.Το σημαντικό είναι να έχεις εσύ την συνείδησή σου ήσυχη και ηρεμία στην ψυχή σου
αν νομιζεις πως εισαι αρκετα δυνατη για να τους αντιμετωπισεις να πας δεν σημαινει πως θα πας και θα τους εχεις και παλι πισω στην ζωη σου απλα πιστευω οτι για να σου μηνυσουν οτι ειναι σοβαρα ισως να θελει να σε δει αν νιωσεις οποιαδηποτε στιγμη οτι δεν σε σηκωνει το κλιμα φευγεις και δεν ξαναασχολησε μαζι τους ποτε δωσε του μια ευκαιρια να σε δει ισως για μια τελευταια φορα δυστυχως οσο και να το θελουμε το αιμα νερο δεν γινεται οπως και το οτι δεν μπορουμε να διαλεξουμε τους συγγενεις μας
εγω εχω να μιλησω με την μητερα μου δυο χρονια. παρολαυτα νιωθω την αναγκη να την δω. την εχω συγχωρεσει μεσα μου κι εχω λυτρωθει πραγματικα . απλα την εχω αποδεχτει ετσι οπως ειναι με τα λαθη της και δεν περιμενω τιποτα απο αυτην. δεν μπορω να παψω να την αγαπαω ομως κι ας ειναι παραλογο.δεν ξερω γιατι συμβαινει αυτο. κανε αυτο που νιωθεις. η συγχωρεση ειναι πραγματικα λυτρωση για σενα ο αλλοσ μπορει καν να μην καταλαβαινει οτι χρειαζεται συγχωρεση. και συγχωρω δεν σημαινει οτι επιτρεπω στον αλλο να με ξαναπληγωσει.
ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΕΙΣ ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΟΤΙ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ ΜΙΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ , ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΠΕΡΑΣΕΙ. ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΟΜΩΣ ΤΙ ΕΚΑΝΑ ΕΓΩ. ΕΙΜΑΙ 35 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ 33. ΠΡΙΝ 13 ΧΡΟΝΙΑ ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΣΕ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΜΟΛΙΣ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΟΥΜΕ. Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ( Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΠΕΘΑΝΕΙ ΣΤΑ 14 ΜΟΥ) ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΕ ΓΙΑΤΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΦΑΝΤΑΡΟΣ. Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΗΤΑΝ Ή ΤΟΝ ΠΑΝΤΡΕΥΕΣΑΙ ΚΑΙ ΞΕΧΝΑΣ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ Ή ΤΟΝ ΧΩΡΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΝΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ. ΔΕΝ ΔΙΣΤΑΣΑ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΚΑΙ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΑ. ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΑ ΜΟΝΗ ΜΟΥ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΒΑΦΤΙΣΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΓΙΟ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΠΑΛΙ. ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΟΥ ΣΤΟΙΧΙΣΑΝΕ. Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ. ΤΩΡΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΣΧΕΣΗ ΑΝ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΕ ΣΥΓΝΩΜΗ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΝ ΣΥΓΝΩΜΗ ΤΗΣ. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ; ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ.
ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΑΜΑ ΔΕΝ ΠΑΣ ΘΑ ΚΟΥΒΑΛΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΒΑΡΟΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ. ΚΑΝΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ 5 ΛΕΠΤΑ . ΑΝ ΠΑΣ ΙΣΩΣ Η ΨΥΧΟΥΛΑ ΣΟΥ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙ . Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΕ ΦΩΤΙΣΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΣΩΣΤΟ...........
Αναρωτιέσαι αν έχουν αλλάξει, πολύ πιθανό όχι, πιθανά όμως κάποιος μπορεί και ναι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχεις αλλάξει εσύ. Δεν είσαι πια το φοβισμένο και εξαρτημένο κοριτσάκι, αλλά ένας υπεύθυνος ενήλικας που δεν έχει καταφέρει και λίγα και το κυριότερο την δική σου οικογένεια. Έχεις το λιμάνι σου και κανείς δεν μπορεί να στο διαταράξει αν δεν το επιτρέψεις. Όσο δεν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το παρελθόν τόσο το κουβαλάμε βαρυά πάνω μας. Γνώμη μου είναι πως μια επίσκεψη ΄στη φάση που΄βρίσκεσαι περίσσοτερο μπορεί να σε λυτρώσει παρά να σε ταράξει. Δείξε τους με το παράδειγμα σου ότι ο άνθρωπος μπορεί να ναι και διαφορετικός. Μη ξεχνάς επίσης ότι η αρρώστεια και η κατά μέτωπον επαφή με το θάνατο συχνά οδηγεί στη μεταστροφή του ίδιου του ατόμου αλλά και των γύρω του. Αν είχα υπάρξει ένας άθλιος γονιός θα θελά να χα μια ευκαιρία να ζητήσω συγνώμη και να δω το παιδί μου. Επίσης θεωρώ ότι μια τετοιά επίσκεψη θα σαι αποδεσμεύση από φόβους που μπορεί να έχεις για τη μελλοντική σχέση με το δικό σου παιδί. Και μόνο που το σκέφτεσαι δείχνεις να χεις καλή καρδιά!Καλή τύχη!
Μια παρομοια περιπτωση ειναι αυτη που αντιμετωπιζουμε με τον αντρα μου τα τελευταια χρονια απο τους γονεις και την αδερφη του. Και στη δικη μας περιπτωση δεν υπαρχουν οικονομικες εκκρεμοτητες,κληρονομικα κλπ παρα μονο κακια, διαθεση ελεγχου σε αρρωστημενο βαθμο, μισος, καταρες. Προσωπικα πιστευω οτι υπαρχει διαταραχη ψυχολογικου τυπου αλλα εννοειται πως τετοιοι ανθρωποι δεν κανουν ποτε την αυτοκριτικη τους επομενως για ολα φταινε παντα οι αλλοι. Το ανησυχητικο κομματι της υποθεσης ειναι ο αντρας μου, διοτι καθως εχει μεγαλωσει σε περιβαλλον με στερηση αγαπης, ανοχης, κατανοησης, συγχωρεσης, επειδη δηλαδη δεν εχει καποιο θετικο προτυπο να μιμηθει, συμπεριφερεται "αγαρμπα" στα παιδια μας.
Ενας απο τους λόγους έκανα το μωρο μας 4 χρονια μετα το γάμο ειναι γιατι όλα αυτα που είχα ζήσει φοβόμουν ότι θα με επηρέαζαν κ θα ήμουν νευρική μαμα. Δεν ήθελα να κανω κάτι για το οποίο δεν ήμουν έτοιμη η ικανή. Τους φόβους μου τους ξεπερασα με τη βοήθεια του άντρα μου. Ενας πολυ αισιόδοξος άνθρωπος που με χαλάρωσε με τον τροπο του κ έδιωξε τους φόβους μακρυά. Έχω αλλάξει σαν άνθρωπος πολυ εξαιτίας του. Εγινα δυνατή κ τωρα ενάμιση χρόνο με το μωρο όλα πάνε καλα. Ούτε νεύρα έχω βγάλει ούτε φυσικα το έχω μετανιώσει. Απορώ αυτα τα 4 πρώτα χρονια του γάμου μας τι κάναμε χωρις το μωρο μας. Πόσο " ανούσια " περνούσε ο καιρος. Αλήθεια αν με ρωτάς δε θυμάμαι πως περναγε ο καιρος ... Πάντως σίγουρα οχι κ τόσο ανούσια αφου γινομουν απλα πιο δυνατη κ έφτιαχνα τη ζωή μου οπως ήθελα. Λέω πλέον πως αν κάποια στιγμη τα πράγματα χαλάσουν στο γάμο μου ( δεν πρέπει να παίρνουμε τίποτα δεδομένο ) ... Προτιμώ να ξεκινήσω παλι απο το μηδέν μαζι με το παιδι μου ... Παρα να γυρίσω πίσω σε εκείνη την " οικογένεια " ... Έτσι πιστεύω ότι μπορείς να επηρεασεις κ εσυ τον άντρα σου. Στήριξε τον. Πες του ότι κ να γίνει ότι εσυ θα είσαι εκει κ τα παιδια σας. Ότι είστε ολοι μια γροθιά σε οποιονδήποτε προσπαθήσει να πληγώσει κάποιον απο εσάς. Ελπίζω σύντομα να αλλάξει ο σύζυγος σου ... Να μην κανει λάθη που έκαναν οι δικοι του σε εκείνον. Κ τα παιδια του να τον λατρεύουν... Αλήθεια πιστεύω ότι μπορείς να βοηθήσεις τον άντρα σου να βελτιωθεί σε αυτο. Θα βρεις τον τροπο τα λόγια ... Κ χωρις να νιώθει ότι τον μαλωνεις η τον κατηγορεις για κάτι ... Εύχομαι ότι καλύτερο και σε εσάς ! Οσο για τα υπόλοιπα που γράφεις ... Δε Σου κρύβω ότι τα έχουμε σκεφτει κ εμείς ...
Αν πεθαίνει, πήγαινε κάποιο βράδυ ώστε να μειώσεις τις πιθανότητες να συναντήσεις και άλλους συγγενείς εκεί, πες του ότι τον συγχωρείς και ότι είσαι καλά πια παρά τα όσα σου κάνανε, ευχαρίστησέ τον που σου δωσε ζωή και φύγε. Και κάντο όχι γιαυτόν αλλά ΓΙΑ ΣΕΝΑ!Θα λυτρωθείς. Ετσι πιστεύω. Αλλά φυσικά η απόφαση είναι αποκλειστικά δική σου. Ο,τι κι αν κάνεις, θα είναι το σωστό. Καλή δύναμη.
Αισθάνομαι την ανάγκη να σας ευχαριστήσω όλους για την ανταπόκριση και το χρόνο σας. Συμφωνώ με όλους σας σε πολλά....mer_80 τα λόγια σου "Ο ουσιαστικος ενταφιασμος των σχεσεων σας προηγειται κατα πολυ χρονικα του φυσικου του θανατου ο οποιος και επικειται" ΠΟΣΗ αλήθεια κρύβουν. Το βιβλίο που μου πρότεινε η φίλη το έχω παραγγείλει. Μάλλον το χρειάζομαι. Δεν έχω πάρει ακόμα κάποια απόφαση. Μάλλον ακολουθώ έτσι τη διαίσθησή μου ότι καλύτερα να απέχω από πρωτοβουλίες... ή ίσως περιμένω κάποια απόδειξη ότι κάτι έχει αλλάξει. Αυτά τα 6 χρόνια εγώ απέφυγα τις επαφές. Από την άλλη πλευρά υπήρχαν έντονες κινήσεις πάντα με ύβρεις, απειλές, κατάρες.... Δεν είχα κανένα λόγο να συναντηθώ μαζί τους. Πλέον θυμάμαι όλο και περισσότερα περιστατικά. Έχω συνειδητοποιήσει ότι τους φοβάμαι. Και εμένα αυτή τη στιγμή η προτεραιότητά μου είναι το μωρό μας και ο άνδρας μου... Εύχομαι απλά να μην κάνω τα λάθη των γονιών μου στον μικρό μας... Αντιθέτως όσο και αν είμαι υπερπροστατευτική μαζί του περιμένω πως και πως όταν θα είναι ενήλικας να έχουμε μια όμορφη σχέση και επικοινωνία και να με αναζητά από μόνος του στη ζωή του. Μακάρι να μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί με κάποιους από εσάς αλλά δε ξέρω πώς μπορεί να γίνει αυτό. Και πάλι σας ευχαριστώ πολύ...
Αγαπητη φιλη, εφοσον τα τελευταια 6 χρονια εχεις καταφερει να απεκδύσεις τον πατερα σου (καθως και τα υπολοιπα μελη της οικογενειας σου) απο τη ψυχολογικη εξουσια που ειχε/ειχανε πανω σου ως παιδι/εφηβη/νεαρη γυναικα, μια τετοια κινηση θα σε πηγαινε πισω..Σε αυτό το δεύτερο στάδιο στη σχέση μας με τους γονείς μας- και δη οταν αυτοι ειναι τοξικοι- φτανουμε οταν πλεον εχουμε κανει κι εμείς δικά μας παιδιά..οταν ειμαστε ολοι ενηλικες..Θα εχεις ακουσει απο πολλους - γονεις και μη- οτι 'ΟΛΟΙ οι γονεις εκαναν τα καλυτερο που μπορουσαν'...δεν υπαρχει μεγαλυτερη πλανη απο αυτο γιατι ουσιαστικα ειναι σα να κανουν οι γονεις 'projection' την προσωπικη τους αποτυχια πανω σου! ΚΑΠΟΙΕΣ φορες, ΚΑΠΟΙΟΙ γονεις ΔΕΝ εκαναν το καλυτερο που μπορουσαν κι οσο πιο γρηγορα το καταλαβει αυτο το παιδι αυτων των γονιων, τοσο το καλυτερο για το ιδιο. Το αν οι ιδιοι οι γονεις θελουν να παραμυθιαζονται και να μη βλεπουν τη πραγματικοτητα ειναι δικο τους θεμα. Επειδη ομως καθε επιλογη εχει και τη συνεπεια της, οταν φτανουμε στο τελος του δρομου πρεπει να στεκομαστε υπερηφανοι μπροστα στις επιλογες μας και οχι να ζηταμε αφεση αμαρτιων...αν ολοι οι κακοι δικαιωνονται στο τελος τοτε πως θα θριαμβευσει το φως? Οποια αποφαση κι αν παρεις σου ευχομαι καλη τυχη.
Η πραγματικη μας οικογενεια ειναι αυτη που μας σεβεται και μας αγαπαει. Ολοι οι αλλοι κι ας ειναι εξ αιματος ειναι περαστικοι. Μη κολλας σ' αυτα που μας εμαθαν απο παιδια και μας τα εμαθαν ουσιαστικα για να "εξαρτιομαστε" απο την οικογενεια. Γιατι να γυρισεις σ' εναν εφιαλτη? Τι εξυπηρετει αυτό?
Ακριβώς έτσι!!
Θα ήθελα πολυ να επικοινωνησεις μαζι μου και αν μπορώ να σε βοηθήσω. Εχω περάσει παρόμοια κατασταση με την δικη μου οικογενεια. Εισαι πολυ δυνατη που εχεις καταφερει 6 χρονια χωρις επικοινωνια μαζι τους. εαν ενδιαφερεσαι στειλε μου mail.
Απο την στιγμη που το σκεφτεσαι τοσο πολύ και δεν το θελεις πραγματικά, να μην το κάνεις. Εκανες εναν μεγαλο αγωνα για να απομακρυνθείς και δεν χρειάζεται πισωγύρισματα γιατί μετά αν κάτι δεν πάει καλά, όλη αυτή η πίεση θα "βγεί" στην δική σου οικογένεια, που τώρα είναι ο άντρας σου και το παιδί σου. Επισης, συμφωνο με την φίλη μας που σου έγραψε ότι απο την στιγμή που τόσα χρόνια δεν σε έχουν αναζητήσει, προφανώς και δεν ενδιαφέροντε. Τέλος,να σου πω ότι το τι πρέπει και δεν πρέπει να κάνει ο καθένας στην ζωή του δεν το ορίζει ο περίγυρός μας, αλλά εμείς οι ιδιοι, που σημαίνει ότι αφού δεν αισθάνεσαι ασφαλής και έτοιμη να τους δεις, δεν χρειάζεται να το κάνεις. Και τι θα πεί τύψεις? Τύψεις να έχω για τις στιγμές που έχασα με έναν άνθρωπο που αγαπούσα όσο ηταν γερός και καλά, και όχι στα στερνά του και μόνο από υποχρέωση και πίεση. Να είσαι καλά και εσύ και η οικογενειά σου, όποιους ΕΣΥ θεωρείς ότι είναι οικογενειά σου.
Oχι εγώ δεν θα πήγαινα...ιδιαίτερα αν όπως λες θα σε στοιχειώνει το παρελθόν ακόμη πιο πολυ...Αν μια στο εκατομμύριο θεωρείς οτι κάτι μπορεί να αλλάξει σκέψου το....Ομως εγω μετά απο τόσα χρόνια απουσίας και κακομεταχείρισης και έχοντας πλέον τα δικά μου παιδιά...δε θα το αποτολμούσα...
Να πας!!! Αν δεν πας θα το έχεις τύψεις μια ζωή! Αν πας και σε πληγώσουν ξανά δεν πειράζει να είσαι προετοιμασμένη!!
Μόνο εσύ ξέρεις την απάντηση. Αν πας, πήγαινε για τον εαυτό σου για να ξέρεις ότι δεν θα έχεις τύψεις μετά. Μην πας για τα μάτια των άλλων, εκείνων που σου μετέφεραν τις πληροφορίες. Νομίζω ότι αν ήμουν στη θέση σου θα πήγαινα αλλά χωρίς να περιμένω απολύτως τίποτε από αυτούς. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος επειδή πεθαίνει. Θα θέλει απλά να πάρει μια άφεση αμαρτιών και να φύγει ήσυχος. Αν δεν το νοιώθεις, γιατί να το κάνεις; Αν δεν το αξίζει, τι σημασία έχει; Κι αν πηγαίνοντας κάνεις τόσο κακό στον εαυτό σου, στη σχέση σου, στο μωρό σου, γιατί να δώσεις τόση δύναμη σε αυτούς τους ανθρώπους; Οικογένειά σου είναι ο άντρας σου και το παιδί σου και οι άνθρωποι που σου έχουν σταθεί και σε αγαπάνε. Κανένας άλλος.
γιατι θελεισ να το κανεις αυτο στον εαυτο σου? οχι κ παλι οχι. ο μονος λογος για τον οποιο στη θεση σου εγω θα πηγαινα να τον δω,ειναι αν με ζητουσε ονομαστικα.οτι θελω να δω την κορη μου.τοτε κ μονο τοτε.. ας μην εξειδανικευουμε το θεσμο της οικογενειας οταν αυτος απλα δεν ..υφισταται..
Noμίζω ότι οι τελευταίες σειρες της ιστορίας σου τα λένε όλα.....Ο κόσμος μια ζωή θα μιλάει είτε κάνεις το σωστό είτε όχι...Κοίταξε τον εαυτό σου και την οικογένεια σου και άφησε πίσω το άσχημο παρελθόν...Μην πας..Αν σε ήθελαν θα σε είχαν κοντά τους...
γνωμη μου ειναι οτι αν δεν νιωθεις καλα μην πας. Το οτι υπ´αρχει προβλημα υγειας δε λεει τιποτε. Στη θεση σου θα σκεφτομουν τι ειναι αυτο που θα με εκανε να παω να τους δω.Ειναι το γεγονος οτι με γεννησαν και μονο η πραγματικα με ενδιαφερει; Το οτι δεν εχεις σχεση με αυτους ειναι επειδη λειτουργησε το ενστικτο της αυτοσυντηρησης, να μην τρελαθεις δλδ, και δεν ειναι ντροπη να το νιωθεις. Η μιση ντροπη δικη σου η μιση δικη τους που προφανως σε αναγκασαν να απομακρυνθεις. η ζωη ομως συνεχιζεται. Αν πιστευεις οτι εχεις θεματα να λυσεις τα οποια λυνονται, πηγαινε. Αν εχεις μπαιλντισει και δε βρισκεις πραγματικο λ´ογο γιατι να πας, μην πας. Απο κει και περα δυστυχως κανεις απο μας δεν ξερει για να σου πει. Το μονο που εχω να σου πω ειναι οτι σε καταλαβαινω, γιατι κι εγω δεν εχω τις αριστες σχεσεις με τους δικους μου.
ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΥΨΕΙΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΣΟΥ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΄¨ΠΟΡΤΑ" ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΝΑ ΠΑΣ. ΠΑΡΕ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ,,,,,ΑΣ ΤΑ ΒΡΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ,ΜΕ ΕΣΕΝΑ ΟΤΙ ΕΓΙΝΕ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ... ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ
πιστεύω ότι πρέπει να πας, με κάποιον άλλον μαζί αν έτσι νιώθεις καλύτερα. ίσως πληγωθείς πάλι αλλά αφού ο πατέρας σου είναι πολύ άρρωστος, ίσως είναι η τελευταία φορά που θα τον δεις. καλύτερα να πας & να το μετανιώσεις αργότερα παρά να φύγει από τη ζωή & να το μετανιώνεις μια ζωή που δεν πήγες.
Κοπέλα μου δεν μπορώ να σου πω τι να κάνεις γιατί δεν γνωρίζω τι έχεις περάσει αλλά και να γνώριζα δεν τα έχω βιώσει εγώ... Μπορεί να σε ζήτησε ο ίδιος γιατί όπως λένε όταν κάποιος δεν έχει γυρισμό θέλει να "διορθώσει" τα λάθη του και να σου ζητήσει να τον συγχωρέσεις.. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι τι θα έκανα εγώ αν είχα περάσει τα δικά σου (κάτι υποψιάζομαι), θα πήγαινα με το πιο ψυχρό μου πρόσωπο εννοείται(αν με πειράξουν το έχω εύκολα),θα τον έβλεπα για να ακούσω τι έχει να μου πει και θα έφευγα χωρίς να του απαντήσω και χωρίς να μιλήσω και με κανέναν άλλον από την "οικογένεια".. Φυσικά και θα πήγαινα χωρίς τον άντρα μου, μπορεί με καμιά φίλη η την αστυνομία όπως είπες (να καραδοκεί)... Εσύ και μόνο εσύ ξέρεις τι πέρασες και αν πιστεύεις πως όλο αυτό θα σε πάει πίσω δεν αξίζει να πας. Συνέχισε την ζωή σου με την οικογένεια που δημιούργησες και γράψτους όλους στα @@@@@ σου.
επειδή είμαστε στην ίδια φάση και επειδή έχω σκεφτεί μια τέτοια κατάσταση να συμβαίνει στο μέλλον ...να προκύψει δηλαδή πρόβλημα υγείας στους γονείς μου και να είμαι σε δίλημμα αν πρέπει να πάω ή όχι ,εγώ μάλλον θα πήγαινα χωρίς να περιμένω κάτι...δηλαδή αν με έδιωχναν δε θα με έπαιρνε απο κάτω γιατί δε θα περίμενα και κάτι καλύτερο απο αυτούς...αν πάλι δεν έλεγαν κάτι αλλά περίμεναν στοργή απο μένα μετά απο όλα αυτά θα έδινα μονο ψύχρα και θα ήμουν τυπική όχι απο εγωισμό φυσικά ,αλλά επειδή έτσι θα με είχαν κάνει όλα αυτά τα χρόνια με την συμπεριφορά τους .. αλλά θα ήμουν εκεί να βοηθήσω όσο μπορώ και όσο θα ήθελα φυσικά,χαλί να με πατήσουν δε θα γινόμουν , για να είμαι ειλικρινής! ...οι τύψεις είναι οτι χειρότερο! θα έλεγα να πας ,αν το αντέχεις , για να μην έχεις ποτέ μα ποτέ ούτε ελάχιστο βάρος στη συνείδησή σου !! :-)
να πας να τον δεις για ποιο λογο? τον εχεις συγχωρεσει? θελεις να του πεις κατι? θελεις να τον δεις για τελευταια φορα? αυτα απαντησε μεσα σου πρωτα και αποφασισε αν θα πας κοντα του. κανεις δεν θα σου πει αν εκανες καλα ή οχι. κανενας δεν θελει να ειναι στα μαχαιρια με γονεις και αδερφια, αλλα αν σε εχουν πικρανει/ πληγωσει κτλ. δεν μπορεις να τα εχεις καλα για τα ματια του κοσμου. ξερω περιπτωση παιδιου που εχει φυγει απο το σπιτι 16χρονια τωρα και δε ξερουν καν αν ζει και που.......επελεξε να μην ξαναδωσει στιγμα για τη ζωη του, εφοσον ειχε περασει τα απιστευτα. δεν εισαι η πρωτη ουτε η τελευται που δεν τα βρηκε με τους γονεις της, κοιτα μπροστα λοιπον και να χαρεις τη δικη σου οικογενεια απο δω και περα.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑΞΥ ΣΑΣ ΚΑΙ ΦΤΑΣΑΤΕ ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ....ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΧΑΟΣ ΩΡΕΣ ΩΡΕΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΥΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΓΕΝΝΗΣΕ??ΚΑΙ ΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΓΕΝΝΗΣΕ...ΑΥΤΗ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΜΕ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΚΛΑΙΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ.ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΩ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΠΑΛΙ ΕΙΝΑΙ ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ...ΔΩΣΕ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΕΙΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΣΑΝ ΞΕΝΟΥΣ....ΑΥΤΟΙ ΜΑΣ ΦΕΡΑΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΛΙΓΗ ΑΓΑΠΗ ΕΣΤΩ ΚΑΙ Μ ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ ΑΠ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ.....ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΣΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΤΑ ΕΓΡΑΨΑ ΟΜΩΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ.....ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ
Αν θέλεις εξήγησε μας αυτη την συμπεριφορα που περιγραφεις απο τη μερια της οικογένειάς σου.
Τι να πει κανείς και τι συμβουλές να δώσει αν δεν έχει ήδη μπει "στα παπούτσια" του άλλου. Δεν γνωρίζω τι έχει γίνει, τι έχει ειπωθεί, σε ποια αδικία αναφέρεσαι. Εκείνο που έχω να πω είναι πως για να καταλαγιάζει η ύπαρξή μας σοφό είναι να δίνουμε λύσεις σε ότι μας κατατρώει, ακόμη και αν αυτό είναι επώδυνο. Και η λύση δεν είναι η απουσία αλλά η (όποια) επικοινωνία αν όχι οι εξηγήσεις και η συζήτηση. Δεν ξέρω τι θα κάνεις, δεν σε γνωρίζω, αυτό που ξέρω εγώ να πω είναι πως όλοι μας δικαιούμαστε μια δεύτερη, ίσως και τρίτη ευκαιρία, ειδικά όταν πρόκεται για σχέσεις αίματος, και ακόμη περισσότερο όταν ξέρεις πως αυτός που σε έφερε στη ζωή πρόκειται να φύγει. Κάνε το αν όχι για εκείνον, για εσένα, και πιστεύω πως δεν πρόκειται να το μετανοιώσεις ακόμη και αν χρειαστεί να πας συνοδεία φίλου...
ειναι δύσκολο να σου δώσει κανείς συμβουλη σε κατι τετοιο γιατι στο τελος θα ακολουθήσεις την καρδιά σου. εγω μπορω να σου πω την γνωμη μου αλλα δεν θελω να πιαστεις απο αυτην να κανεις οτι νιώθεις βαθιά μεσα σου. εγω λοιπόν θα σου έλεγα να μην πας αν είναι να σου κανει τόσο κακό...πιστευω πως δεν θα εχουν αλλαξει γιατι αν ηταν ετσι θα σε ψαχνανε νωρίτερα... αν ειναι να πας για τον κοσμο,μην πας καθολου. αν ειναι να πας γτ νιώθεις οτι πρεπει να συγχωρέσεις και να νιώσεις καλυτερα ψυχικά να πας... (και να μην μιλήσεις με κανεναν αλλον παρα μονο με τον πατερα σου για να φύγει ήσυχος...)
Κοπέλα μου, δεν είμαι ειδικός και δεν μπορώ να σε συμβουλεψω, αλλα θα σου συστηνα ανεπιφύλακτα το βιβλίο: Toxic Parents: Overcoming Their Hurtful Legacy and Reclaiming Your Life, Susan Forward (Author), Craig Buck (Author) Εμενα με βοηθησε πολυ! Εύχομαι να σου είναι εύκολο να το διαβάσεις στα αγγλικά. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει μεταφρασμένο. Σου εύχομαι να μπορέσεις να πάρεις τη σωστή για εσένα απόφαση. Α
Νομίζω ότι ειναι καλό να πας....κυριως για σενα. Αν σ' αδικησαν όπως λες, εσύ μην αδικησεις....και πιο πολυ τον εαυτό σου με μια τοσο απονη συμπεριφορά προς τον πατερα που περνά αυτή την δύσκολη στιγμη. Ο άνθρωπος, εχει ανάγκη από τον άνθρωπο όσο ακομα βρίσκεται στην ζωή! Σε χαιρετώ..... :)
Δε ξέρω τι συμβουλή να σου δώσω γιατί δε ξέρω τι έγινε, όμως μη κάνεις τίποτα μόνο και μόνο για το "τι θα πει ο κόσμος". Δεν πέρασε ο κόσμος αυτά που πέρασες εσύ και ούτε πρόκειται να νιώσει κανείς τον πόνο σου αν σε ξαναπληγώσουν. Να πας να δεις τον πατέρα σου μόνο αν νιώθεις εσύ οτι το θέλεις και όχι γιατί στο επιβάλλει η κοινωνία με τα χαζά της "πρέπει". Ψάξε μέσα σου τι θέλεις πραγματικά και τι δυνάμεις έχεις, γιατί θα πρέπει να είσαι έτοιμη για όλα. Επίσης πρέπει να σκεφτείς την πιθανότητα να μη ξαναδείς ποτέ τον πατέρα σου ζωντανό. Αυτό είσαι έτοιμη να το αντιμετωπίσεις; Αντέχεις; Εσύ ξέρεις... Ζύγισέ τα καλά όλα μέσα σου και αποφάσισε. Αν δε θέλεις να πας μόνη, πάρε κάποιον φίλο, κάποιον που να μπορεί να σε προστατέψει και να σε στηρίξει. Καλή δύναμη σου εύχομαι ότι κι αν αποφασίσεις. Όλα να πάνε καλά!!!
Ο θανατος απλα και μονο ως πραγματικοτητα δεν εξαγνίζει τις πρότερες αποφασεις/επιλογες του πατερα σου οι οποιες και σε πληγωσαν. Ο ουσιαστικος ενταφιασμος των σχεσεων σας προηγειται κατα πολυ χρονικα του φυσικου του θανατου ο οποιος και επικειται. Προστατευσε τον εαυτο σου καθως στο παρελθον κανενας απο αυτους δε προσπαθησε να το κανει. Προσωπικα δε θα πηγαινα....
Αυτο που θα σου πω ειναι το τι θα εκανα εγω και σαν συμβουλη: Μη πας. Η ζωη ειναι μικρη για να την περνας πονωντας και εκπληρωνοντας επιθυμιες και θελω αλλων. Δε γραφεις λεπτομερειες, αλλα απο οτι γραφεις, οι γονεις σου δεν ενδιαφερθηκαν για σενα και σου φερθηκαν πολυ ασχημα. Κανενας -ΟΥΤΕ οι γονεις μας, οταν φερονται ετσι- δεν αξιζει να γινεσε εσυ κουρελι. Κρατα την αξιοπρεπεια σου, κρατα την ευτυχια σου απο την δικη σου οικογενεια και εαν οπωσδηποτε θελεις να δειξεις ΚΑΤΙ, στειλε μια επιστολη, ενα γραμμα, λουλουδια, κατι απο μακρια. ΜΗΝ μπλεκεσε ξανα αφου εκανες τοσο κοπο να ξεμπλεξεις. Κοιτα τη ζωη σου και τον εαυτο σου φιλη μου. (Και εννοειτε και το παιδακι σου και τον ανδρα σου) Αυτο θα σε συμβουλευα εγω. Καλη τυχη, οτι αποφασισεις.
Να ακούσεις την καρδούλα σου και κανένα άλλον!!!!Ότι σου πει εκείνη να κάνεις!!!!!!!!!!!!!!!!!!Μόνο αυτή ξέρει και κανένας άλλος!!!!!!!!!!Ακούσε με και δεν θα το μετανιώσεις!!!!!!!!!!!!!!Και εγώ την καρδιά μου ακούσα τότε και δεν το έχω μετανιώσει μέχρι σήμερα!!!!
Να μην κάνεις τίποτα. Ο καθένας ζεί με τις επιλογές του κ με βάσει αυτό που νιώθει αν θελει να ζει ηρεμα. Αν οι γονείς σου ήθελαν κατι απο σένα, θα το χαν ζητήσει 6 χρόνια. ας πορευτούν με τις επιλογές τους λοιπον.