«Αυτός είναι ο αδερφός σου!»
Είχα μόλις γεννήσει τον Αρχέλαο.
Τη δεύτερη μέρα ο Μάνος με πήρε τηλέφωνο και μου είπε «Μπες να δεις ένα βίντεο«
Το είδα. Και έβαλα τα κλάματα.
Δεν είχα ποτέ δει την κόρη μου τόσο προβληματισμένη. Τόσο απορημένη. Τόσο μπερδεμένη. 9 μήνες της είχαμε ζαλίσει τον έρωτα με το νινί που θα ερχόταν, όμως πώς ακριβώς να καταλάβει ένα δίχρονο ότι αυτό το νινι θα είναι άνθρωπος κανονικός, ένα μωρό λίγο πιο μικρό από την ίδια, το οποίο μάλιστα θα είναι στην αγκαλιά της μαμάς του. Η οποία μαμά του δεν ήταν εκεί στο σπίτι μαζί της, αλλά κάπου αλλού -άγνωστο για αυτή το τι θα πει «μαιευτήριο».
Ήταν η στιγμή που -δεν θα ντραπώ να το ομολογήσω- σκέφτηκα «Τι της έκανα, Θεε μου«
Λίγο η κούραση, λίγο οι ορμόνες, με πήραν τα ζουμιά. Μαχαιριά στην καρδιά μου.
Μέχρι που κοίταξα το υπέροχο νεογέννητο δίπλα μου στο κουνάκι του.
Όλα θα πήγαιναν καλά.
10 μήνες μετά μπορώ να καμαρώσω σαν κουκουβάγια για την υπέροχη χημεία που έχουν μεταξύ τους. Τους λατρεύω ΤΟ ΙΔΙΟ πολύ. Το λέω, το πιστεύω, το εννοώ. ΤΟ ΙΔΙΟ. Δεν ξέρω τι ισχύει για τους άλλους, όμως εγώ τους αγαπώ ίσα. Όχι «Ναι, αλλά την Αθηνά λίγο παραπάνω, γιατι εντάξει… είναι το πρώτο μου παιδί» ή «Ναι, αλλά ένα τσικ παραπάνω τον Αρχέλαο, γιατί ε να… όλοι με την Αθηνά ασχολούνται, οπότε…» κτλ.
ΤΟ ΙΔΙΟ.
Και ξέρω ότι και αυτά το ξέρουν.
Πωπω πω!!! Βλέπω το αθηνακι εδω και ειναι άλλο παιδάκι!!! Εχει μεγαλώσει και εχει Δεσποινιδεψει τοσο πολυ απο τότε!!!!!!! Φιλια πολλα και γλυκά!!
Μπορεί και να προβληματίστηκε...εμένα πάντως θα μου μείνει σαν εικόνα το χαμόγελο που έσκασε δύο φορές στις άκρες...
Πόσο μα πόσο μοιάζουν οι ιστορίες μας! 2,5 χρονών η ζουζουνίτσα μου όταν γεννήθηκε ο μπομπιράκος μου! Το ζαλίσαμε 9 μήνες το μωρό με το νέο νινί. Και λέω μωρό γιατί τελικά κι αυτή μωρό ήτανε τώρα που βλέπω το βίντεο! Σοκ μεγάλο όταν πρωτομπηκε στο σπίτι και αντίκρισε το νινί να κοιμάται ήσυχο στη γωνίτσα του! Και όταν τη συστήσαμε με τον μπιμπίκο αυτή ήρθε σε μένα έδειξε την κοιλιά μου και είπε ατάραχη "ο μπιμπίκος είναι εδώ". Χιχι!! Κλαίω από τα γέλια και τη συγκίνηση κάθε που βλέπω και ξαναβλέπω το βίντεο! Και τώρα......τον τρελαίνει στις αγκαλιές και τα φιλιά σε κάθε αγού που θα τον ακούσει να λέει, τρέχει και τον καλημερίζει όταν τον βλέπει και ξυπνάει (κι ας είναι 5 το απόγευμα), δεν πηγαίνει πουθενά αν δεν είναι και το μωρό μας (όπως τον αποκαλεί) μαζί μας! Κάθομαι και τα κρυφοκοιτάω: η μικρούλα να παίζει να χοροπηδάει και να τραγουδάει εδώ κι εκεί και ο μπεμπάκος καρφώνει το βλέμμα του πάνω της και ξεκαρδίζεται από τα γέλια! Και δώστου να φουσκώνει και να καμαρώνει για τα παιδιά της η κουκουβάγια μάνα!!! :-P Παναγιά μου έχε γερά τα παιδάκια μου και όλα τα παιδάκια του κόσμου! Κράτα τα σφιχτά στη μεγάλη αγκαλιά σου και προστάτευέ τα! Για να είμαστε κι εμείς καλά βλέποντάς τα γερά!! Φιλιά πολλά!!
Σε βρίσκω κάπως υπερβολική, εντάξει δεν έπαθε και τίποτα έναν αδερφό απέκτησε...δεν είναι δα και τόσο τραγικό. Όλα τα παιδάκια ζηλεύουν αλλά στο τέλος αυτό που μετράει περισσότερο είναι η αδερφική αγάπη! Δεσμός ζωής!
Γωγώ κάτσε να κάνεις δεύτερο και τα λέμε! Το κείμενο αφορά τις πρώτες μέρες και τη σοκαρισμένη αντίδραση της μικρής στην αρχή (κράτησε καμιά βδομάδα) Σαφώς και είναι δώρο ζωής!
Μακάρι να μπορέσω να κάνω και άλλο παιδάκι κάποια στιγμή και να' μάστε καλά να τα ξαναπούμε :P
Βλέποντας το βίντεο συνειδητοποιεις πόσο πολύ μεγάλωσε η Αθηνούλα μέσα σε 10 μήνες!!!!Πόσο περίεργα της φαινόταν όλα τότε....τώρα ομως είναι η μεγάλη αδερφή πλέον, που παίζει με τον μικρό Αρχέλαο!Πάντα γερά να είναι τα παιδάκια σας και να τα καμαρώνετε!!!
Ολιβια.και Μανο με κανατε και γιναν τα ματια μου..χειμαρος...να τα χαιρεστε καθε μερα..καθε ωρα...καθε στιγμη..ο Θεος να σας δωσει χρονια πολλα και αμετρητα και να τα δειτε οπως εκεινα θελουν και επιθυμουν..
Βλέποντας το βίντεο, συνειδητοποιώ πως άλλαξε/ μεγάλωσε η Αθηνούλα! Να σου ζήσουν και τα δύο. Πιστεύω πως το να αγαπιούνται τα αδέρφια είναι μεν και θέμα του χαρακτήρα τους, αλλά επηρεάζονται και από την συμπεριφορά των γονιών. Κι απ' ότι βλέπω τα έχετε πάει πολύ καλά! :-)
οχου τα μωρε!!! πως μεγαλωσε ετσι ο μικρουλης σου!! να τα χαιρεσαι..!! εγω σαν παιδαγωγος, θα σου πω πως χαιρομαι παρα πολυ που εχεις την ευκαιρια, την δυνατοτητα και την θεληση και τα μεγαλωνεις μονη σου..!!! ετσι ειναι το καλυτερο για τα παιδια, με τον μπαμπα και την μαμα, με ποιοτικο χρονο βεβαιως, οχι καθομαι και πινω τον καφε μου λεγοντας συνεχεια "οχι τωρα, μιλαω".. εννοειται οτι θα υπαρχουν και τετοιες στιγμες για να μαθουν να σεβονται τον χρονο του αλλου, αλλα πρεπει να παιρνουν οση προσοχη, αγαπη, φροντιδα και αγκαλια τους χρειαζεται και δικαιωματικα τους ανηκει!