36 εβδομάδων: it’s the final countdown!

Όσες εγκυμοσύνες και αν ζήσω, νομίζω πως πάντα το ίδιο θα νιώθω: στην αρχή η πιθανή ημερομηνία τοκετού θα μου μοιάζει αιώνες μακριά και όταν πια φτάσω στον 9ο όπως τώρα καλή ώρα, θα αναρωτιέμαι πότε πέρασε κιόλας ο καιρός!

Μπήκα στον 9ο λοιπόν… Μια υπέροχη εγκυμοσύνη φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της. Θεωρητικά κάθε μέρα από εδώ και στο εξής θα είναι υποψήφια για τοκετό, όμως αν κρίνω από τον Αρχέλαο που κόντεψα να τον… χωνέψω (γεννησα την 42η εβδομάδα!), μέσα μου το έχω ψιλοδέσει ότι αργούμε ακόμα.

Είμαι χαλαρή και ήρεμη και νιώθω έτοιμη για τη μεγάλη μέρα. Σήμερα πιάσαμε με τα παιδιά να διακοσμούμε τη γωνίτσα της κούνιας του μωρού (δεν έχουμε βρεφικό δωμάτιο αυτή τη φορά, αλλά βρεφική γωνίτσα, θα σας τα πω αναλυτικά). Πόσο χαίρομαι να τα ακούω να τιτιβίζουν «Ο αδερφός μας έτσι», «Ο «…» (το όνομα θα αποκαλυφθεί μετά τη γέννα) αυτό» Ανυπομονούν πια και αυτά να τον δουν… Ας ελπίσουμε ότι πρώτα θα έρθει ο Άγιος Βασίλης και μετά ο μπομπιράκος μας!

Εγώ είμαι μια χαρά! Με εξαίρεση τις καούρες για τις οποίες σας έχω πρήξει, αλλά τι να κάνω, δεν με αφήνουν σε ηρεμία, όλα ειναι καλα… Εξετάσεις καλές, υπερηχοι καλοι, κιλά καλά, πρηξιματα μηδεν, φτου φτου….

Το γνωστό σύνδρομο της φωλιάς με έχει πιάσει και θέλω να πετάξω το μισό σπίτι και να αλλάξω διαρύθμιση στο άλλο μισό, χαχα. Aυτό που ΔΕΝ με έχει πιάσει είναι το να φτιάξω τη βαλίτσα για το μαιευτήριο… Η μαμά μου με έχει φάει με δαύτην… Άντε ίσως αύριο τη βάλω μπρος και αυτήν, έτσι για να βρίσκεται!

Τελική ευθεία λοιπόν…. Περιττό να σας πω πως κάθε βράδυ κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να τον φανταστώ… 🙂

Συνεγκυούλες μου, πώς είστε;