Εκεί που νιώθεις όμορφα

Είμαι πτώμα… Χθες γυρίσαμε από τη Χαλκιδική (ναι, ξέρετε, που σαν αυτήν δεν έχει :P) και σήμερα όλη μέρα είμαι στη φασίνα και στην οργάνωση του παιδικού δωματίου. Γιατί από σήμερα το βράδυ τα αδερφάκια θα κοιμούνται στο ίδιο δωμάτιο. Τέρμα το κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά. Η Αθηνά ούτως ή άλλως είχε αρχίσει να προτιμά το κρεβάτι της εδώ και καιρό, ο Αρχέλαος κοιμάται 9 νταν όπου και αν βρεθεί, οπότε… κλαψ, σνιφ που δεν θα έχω πια τις αγκαλιές τους κάθε βράδυ, αλλά γιουχουυυυυ, περισσότερος χώρος για τη μαμά και τον μπαμπά…

Βάλθηκα λοιπόν σήμερα να κάνω το παιδικό baby friendly. Ιδανικό για ένα μωρό που βάζει ότι βρει στο στόμα του! Και με την Αθηνά να μαζεύει όλα τα μικροσκοπικά παιχνίδια, ζήτω που καήκαμε. Τα κατάφερα όμως. Ο μικρός ήδη κοιμάται (είπαμε, 9 νταν, ούτε εσωτερικό ρολόι να είχε!), η «μεγάλη» θα πάει σε λίγο.

Σκεφτόμουν σήμερα όση ώρα συγύριζα, πόσο σημαντικό είναι να νιώθεις όμορφα στο σπίτι σου. Λάθος: στα σπίτια σου. Σ’ αυτό που ζουν οι άνθρωποι που σε μεγαλώσαν και σ’ αυτό που ζεις εσύ και μεγαλώνεις τα δικά σου παιδιά. Αισθάνομαι τόσο τυχερή που μεγάλωσα σε μία όμορφη οικογένεια. Από αυτές που ζουν ήρεμα και όμορφα σαν το μικρό σπίτι στο λιβάδι (καλά, στο περίπου). Έχω δυο γονείς διαμάντια. Έχουν και αυτοί τα στραβά τους (γεια σου μαμά, γεια σου μπαμπά!), αλλά θα πέσει φωτιά να με κάψει, αν πω ότι δεν με μεγάλωσαν… μια χαρά. Τώρα που έγινα μαμά, το βλέπω πιο καθαρά.

Και τώρα πια… να ‘μαι στο σπίτι το δικό μου. Με τον Μάνο και τα διαμαντάκια μας. Που απόψε θα κοιμηθούν παρεούλα τα δυο τους. Η Αθηνά τιτιβίζει. Τώρα που σας γράφω μου φέρνει σούπα (πλαστική) να φάω. Ο Αρχέλαος μεγαλώνει. Τα κοιτάζω -ακόμα- και ώρες ώρες τρώω φλασιά και σκέφτομαι «Καλέ, έγινα μαμά;«

Σε λίγο καιρό κλείνω τα 30.

Αισθάνομαι τόσο τυχερή. Τυχερή που έχω τα δύο σπίτια που σας ανέφερα: αυτό με εκείνους που με μεγάλωσαν, αυτό με αυτούς που μεγαλώνουμε μαζί. Νομίζω πως αν έχεις αυτά, όλα τα άλλα είναι απλά γαρνιτούρα στο πιάτο της ζωής.

Χαμόγελα εύχομαι σε όλους!

Ολίβια