Φιλοσοφική συζήτηση με ένα 4χρονο στις 12 τα μεσάνυχτα

Μανούλες καλησπέρα και καλημέρα, αρχίζω να γράφω το κείμενο αυτό στις 3 τα ξημερώματα, καθώς απόψε ένας τρομερός πονοκέφαλος δεν με αφήνει να κλείσω μάτι και επίσης στριφογυρίζει στο μυαλό μου η κουβέντα που είχα πριν λίγες ώρες με την κόρη μου μόλις 4 ετών και μετανιώνω που δεν πάτησα το REC στο κινητό μου να την μαγνητοφωνήσω.

Όλες και όλοι έχουμε κάνει κουβέντα με τα παιδιά μας και βρισκόμαστε αντιμέτωποι πολλές φορές με ερωτήσεις που ίσως να μην είχαμε κάποια απάντηση.

Η αποψινή κουβεντούλα ομολογώ ότι ήταν πολύ ευχάριστη και μου έκανε φοβερή εντύπωση πως σε ένα τόσο δα μυαλουδάκι μπορούν να χωρέσουν όλα αυτά.

Να σημειώσω ότι η κόρη μου είναι ένα παιδί που όταν ακούσει μια φράση ή μια λέξη, θα ρωτήσει μετά από μέρες ή και μετά από αρκετό καιρό τι σημαίνει αυτό. 

Είμαστε στη βεράντα λοιπόν και απλώνουμε μπουγάδα και κουβεντιάζουμε χαμηλόφωνα.

–Μαμά, αυτό εδώ το σπίτι που μένουμε είναι το πατρικό σου;

–Όχι, το πατρικό μου είναι το σπίτι όπου μένουν ο παππούς και η γιαγιά. Αυτό εδώ είναι το σπίτι που μένω από τότε που παντρευτήκαμε με τον μπαμπά. Ξέρεις τι σημαίνει πατρικό;

– Α, δηλαδή πατρικό από το παντρεύομαι;

–Όχι, πατρικό λέμε το σπίτι του μπαμπά μας. Είναι δηλαδή το σπίτι όπου γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Το πατρικό του μπαμπά παράδειγμα είναι στη Λάρισα, εκεί που μένουν η άλλη γιαγιά και ο παππούς. Εσύ σε ποιο σπίτι γεννήθηκες και μεγαλώνεις;

–Στου μπαμπά μου και της μαμάς μου.

–Σε ποιο δηλαδή;

–Σε αυτό εδώ που μένουμε τώρα.

–Άρα όταν παντρευτείς και φύγεις από εδώ, αυτό το σπίτι θα είναι το πατρικό σου.

–Δηλαδή θα μένω αλλού με τον άντρα μου;

–Ναι.

–Και που θα τα βάζω τα μωρά μου;

–Θα έχει δωμάτια παιδικά το σπίτι.

–Ωραία, και πόσα παιδιά μπορώ να κάνω; Ένα; (το ένα προκύπτει απ’ το ότι είναι ακόμα μοναχοπαίδι)

–Όχι , μπορείς να κάνεις πολλά.

–Πόσα δηλαδή, διακόσια;

–Ε όχι και διακόσια. Μπορείς να κάνεις 1,2,3,4… και δέκα μπορείς να κάνεις.

–Ωραία εγώ θα κάνω 10!

–Σου το εύχομαι να κάνεις τόσα πολλά.

–Λοιπόν κοίτα θα κάνω 2 για τον μπαμπά, 2 δικά μου… (μου δείχνει με τα δάχτυλά της και εδώ αρχίζουν να μου πέφτουν τα μανταλάκια στον ακάλυπτο, πόσα θα ακούσω ακόμα)

–Όπα όπα περίμενε δεν πάει έτσι.

–Μαμά, δεν πάμε να καθίσουμε μέσα στον καναπέ να συνεχίσουμε τη κουβέντα; (παναγίτσα μου τι άλλο με περιμένει;)

Καθόμαστε και της πιάνω το χεράκι της.

–Κοίτα να δεις μωρό μου. Εσύ όταν γεννήθηκες , παρ’ ολο που εγώ σε είχα στην κοιλιά μου και εγώ σε γέννησα, γιατί μόνο οι γυναίκες μπορούν να γεννούν μωρά.

–Αααααα… δηλαδή και εγώ θα γεννήσω μωρά;

–Βεβαίως, εσύ λοιπόν όταν γεννήθηκες δεν ήσουν μόνο δικό μου μωρό, ήσουν και είσαι λίγο μαμά και λίγο μπαμπάς.

–Για να γεννηθεί ένα μωρό πρέπει η μαμά και ο μπαμπάς να αγαπιούνται πολύ πολύ.

–Έτσι λοιπόν και ο μπαμπάς με την αγάπη του σε έβαλε μέσα στην κοιλίτσα μου.

–Όταν αγαπάς πολύ πολύ γελάς συνέχεια; (αρχίζει να γελάει δυνατά να μου δείξει τον τρόπο)

–Φυσικά γιατί είσαι πολύ ευτυχισμένος!

–Μαμά… (παύση και προσπαθεί να βάλει τις λέξεις στη σειρά για να μου πεί) δηλαδή ο άντρας μου θα είναι ο μπαμπάς των μωρών μου; (θέλω να κλάψω αλλά κρατιέμαι!)

–Πολύ σωστά μωρό μου, ξέρεις κάτι σκέφτεσαι πολύ έξυπνα, μπράβο σου.

–Και βρε μαμά, πριν γεννηθώ….. (ωχ να τη να τη η ερώτηση μου έρχεται, θα ρωτήσει τώρα πριν γεννηθώ που ήμουν και θα αρχίσω τις γνωστές χαζομάρες, ήσουν συννεφάκι, ήσουν σποράκι, ήσουν στο θεούλη κοκ)…. εσύ ήσουν λυπημένη;

– Όχι δεν ήμουν καθόλου λυπημένη.

–Τότε;

–Έκανα την προσευχή μου και έλεγα «Παναγίτσα μου σε παρακαλώ, θέλω να κάνω ένα μωράκι που να είναι υγιές. Δεν με νοιάζει αν θα είναι κορίτσι ή αγόρι». Και τσουπ ήρθες εσύ που ήσουν κοριτσάκι.

–Α δηλαδή τα αγόρια γίνονται άντρες;

–Σωστά. Και τα κορίτσια τι γίνονται;

–Γίνονται μαμάδες

–Πρώτα γίνονται γυναίκες και ύστερα γίνονται μαμάδες.

– Χα χα χα χα

Παύση!

–Κάτι άλλο θέλεις να ρωτήσεις;

–Μμμμμμμ… μαμά αύριο θα πάρουμε παγωτό μαϊμουδάκι!

Πώς να μην έχω πονοκέφαλο η γυναίκα μετά από όλο αυτό!

μαμά Ελένη

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com