Μήπως είμαι αγνώμων;

Η μοναχοκόρη μου γεννήθηκε στα 34 μου χρόνια, μια παράξενη Τρίτη του Δεκέμβρη του 2008, μια μέρα που φυσούσε μανιασμένος νοτιάς, μια μέρα με απίστευτη ζέστη στην καρδιά του χειμώνα. Η Λένα μου γεννήθηκε και μηδένισε το χρόνο, το  μουτράκι της μας έκανε τα ξεχάσουμε 4 χρόνια ταλαιπωρίας και θλίψης, όσο προσπαθούσαμε να την αποκτήσουμε. Το παιδί μας ήταν το αποτέλεσμα της πρώτης προσπάθειας εξωσωματικής, που συνοδεύτηκε από σύνδρομο υπερδιέγερσης και μια δίδυμη εγκυμοσύνη όπου το δεύτερο έμβρυο παλινδρόμησε τη δέκατη εβδομάδα. Καθώς την κρατούσα στα χέρια μου δεν μπορούσα να πιστέψω ότι την έχω. Όσο καιρό προσπαθούσα να την αποκτήσω δεν  πίστευα ότι θα τα καταφέρω, νομίζω ότι από τα παιδικά μου χρόνια  δεν μπορούσα να με φανταστώ μαμά, νομίζω ότι πάντα ήξερα ότι θα δυσκολευόμουν.

Εν πάσει περιπτώσει, η μικρή μπήκε ορμητικά στη ζωή μας, ένα πολύ δύσκολο και απαιτητικό μωρό, με πολύ λίγες ώρες ύπνου και αποκλειστικό θηλασμό, αλλά κατα τα άλλα υγιέστατη και ζωηρότατη με ταχύτατους ρυθμούς ψυχοκινητικής ανάπτυξης. Έγινε το άλλο μου μισό… κυριολεκτικά κολημμένη πάνω μου παντού.. Ταξίδεψα σε όλη την Ελλάδα λόγω δουλειάς με τη Λένα πάντα μαζί μου… και το μπαμπά της εννοείται, χωρίς εκείνον θα ήταν αδύνατο. Και σιγά-σιγά άρχισα να την αγαπώ τόσο πολύ!

Όταν την πρωτοαντίκρυσα στο μαιευτήριο και τον πρώτο καιρό στο σπίτι αισθανόμουν πιο πολύ μια απέραντη ευθύνη απέναντι της, η αγάπη μας χτίστηκε σιγά-σιγά. Δε θα ξεχάσω ποτέ, όταν ήταν δύο ετών που το βράδυ βάζοντας την για ύπνο, της είπα όπως κάθε βράδυ ότι την αγαπώ. Και τότε εκείνη, για πρώτη φορά, άπλωσε τα χεράκια της και είπε: κι εγώ μαμά! Νομίζω ότι αυτή ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου!

Όταν η Λένα έγινε 2,5 χρονών και σταμάτησε να θηλάζει, σκέφτηκα ότι δεν έχω το δικαίωμα να την αφήσω μόνη, άρχισα να φαντάζομαι εικόνες με εμάς γέρους και εκείνη φορτωμένη ευθύνες. Έτσι έκανα τη δεύτερη εξωσωματική. ‘Εμεινα και πάλι έγκυος, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά… η χοριακή δεν ανέβαινε όπως έπρεπε κι όταν έφτασε τις 5000 και σάκος δεν φαινόταν, τέθηκε η διάγνωση: κερατική κύηση, δηλαδή μια εγκυμοσύνη σε λάθος σημείο, στο σημείο όπου η μήτρα ενώνεται με τις σάλπιγγες, μια εγκυμοσύνη που αν αφεθεί να προχωρήσει καταλήγει στην πλειονότητα των περιπτώσεων σε ακατάσχετη αιμορραγία.

Μπήκα στο νοσοκομείο… έτρεμα από το φόβο μου, φοβόμουν μην πάθω κάτι και αφήσω το παιδί μου. Χειρουργική αφαίρεση ή απόξεση δεν γινόταν, ο κίνδυνος αιμορραγίας ήταν μεγάλος. Πήρα μεθοτρεξάτη, ένα χημειοθεραπευτικό για να σταματήσει η κύηση, αλλά η χοριακή συνεχώς ανέβαινε, μέχρι που επιτέλους άρχισε να γίνεται στάσιμη και μετά να πέφτει. Ακολούθησαν ατελείωτα τρυπήματα και μετρήσεις, ώσπου επιτέλους, δύο μήνες μετά την εμβρυομεταφορά απέβαλλα το σάκο… Ανακούφιση… Προσπάθησα να σταθώ στα πόδια μου, να ισιώσω το ταλαιπωρημένο σώμα μου και να αφοσιωθώ ξανά στο παιδί μου που επί δύο μήνες με έβλεπε να κλαίω.

Τρεις μήνες μετά μαθαίνω ότι η αδελφή μου είναι έγκυος και τότε καταρρέω… τότε πραγματικά πένθησα για το μωρό που έχασα, για την κακή τύχη, τη δική του και τη δική μου. Νομίζω ότι έκλαψα ασταμάτητα για πολλές ώρες κι όταν σταμάτησα είχα μέσα μου το απόλυτο κενό, δεν με ικανοποιούσε τίποτα, δε με παρηγορούσε ούτε το παιδί μου, το μόνο που ήθελα ήταν να μυρίζω μωρουδίλα και να φιλάω πατουσάκια!

Και ξαναπάω στο γιατρό κι εκείνος μου λέει: είσαι 39, έχεις ένα παιδί που είναι μια χαρά, θα κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια.

Κι έτσι έκανα την τρίτη εξωσωματική. Το αποτέλεσμα: μια βιοχημική κύηση, δηλαδή μια εγκυμοσύνη που τερματίζεται από μόνη της πριν καλά-καλά αρχίσει. Απογοητεύτηκα… Και άρχισα να σκέφτομαι αλλιώς: έχω περάσει τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής μου προσπαθώντας να κάνω οικογένεια. Έχω ανταμοιφθεί και με το παραπάνω με τη γέννηση της κόρης μου, αλλά έχω ταλαιπωρηθεί και πάρα πολύ σωματικά και ψυχικά, έχω αναθεωρήσει τη στάση ζωής μου, έχω κλονίσει και ξαναχτίσει τη σχέση με το σύζυγο μου, έχω βουτήξει στην κόλαση, αλλά έχω γνωρίσει και τον παράδεισο…

Και ρωτώ: μήπως είμαι αγνώμων;

Οι πληγές δεν κλείνουν, δεν ξέρω αν θα κλείσουν ποτέ… Η πάλη με την υπογονιμότητα είναι τόσο ψυχοφθόρα και μόνο όσες το έχετε νιώσει μπορείτε να με καταλάβετε. Ζηλεύω τις μωρομάνες, ζηλεύω όλες εσάς που έχετε την τύχη να βλέπετε ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης και να το ανακοινώνετε περιχαρείς στην οικογένεια σας. Έτσι είναι όμως η φύση και δεν χαρακτηρίζεται από ισότητα και δικαιοσύνη. Ας βυθιστώ λοιπόν στο βλέμμα της κόρης μου κι ας σκεφτώ ότι είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος, γιατί πραγματικά έχω πολλά πράγματα στη ζωή μου και πάνω απ’ όλα έχω εκείνη…

Γι’ αυτό, το βράδυ που κοιμάται ακουμπώ το μέτωπο της, προσεύχομαι να είναι πάντα καλά και κάνω ότι δεν ακούω την καρδιά μου, που μαζεμένη κουβάρι, ακόμα πονά…

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε,

Μαμά Εύη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com