Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008: κάνω την καθιερωμένη επίσκεψη στο γιατρό μου. Με ΠΗΤ 4-12 και τράχηλο ημι-μαλακό μου λέει «Μέχρι την Παρασκευή θα γεννήσεις». Φεύγω με αρκετούς πόνους αφού μου έχει κάνει τη γνωστή απαίσια εξέταση που όλοι οι γιατροί κάνουν στις ετοιμόγεννες. Από το απόγευμα εκείνο και μετά έχω πονάκια σαν περιόδου που όλο και δυναμώνουν. Αλλά το παράξενο είναι ότι είναι συνεχόμενα γι αυτό και δε τους πολυδίνω σημασία. Κατά τις 3 το πρωί δεν αντέχω και ξυπνάω τον άντρα μου. Πηγαίνουμε στο μαιευτήριο στις 4 και με βλέπει μια μαία. Οι παλμοί της μπουμπουκίτσας καλοί. Μιλάει με το γιατρό μου και της δίνει οδηγία να με στείλει σπίτι και να πάω το επόμενο πρωί στις 8 που θα ήταν κι αυτός στο μαιευτήριο. Εν τω μεταξύ σε χρόνο ρεκόρ έχουμε μαζευτεί πεθερικά και η μαμά μου με την αδερφή μου, όλοι στην αίθουσα αναμονής. Λάθος συναγερμός λέμε σε όλους και γυρνάμε σπίτια μας άπρακτοι. Οι ώρες ως τις 8 περνούν βασανιστικά αργά.

Κατά τις 7 το επόμενο πρωί ξεκινάμε πάλι για το μαιευτήριο. Εδώ να σημειώσω ότι ως άνθρωπος που σκέφτομαι πάντα τους άλλους τηλεφωνώ στη μαμά μου και της λέω «μάλλον θα μας ξαναδιώξουν οπότε θα πάμε πρώτα να με δει ο γιατρός και σε παίρνουμε από εκεί να σου πούμε να έρθεις αν είναι». Ο δε μπαμπάς μου που ως ναυτικός δεν ήταν ούτε όταν γεννηθήκαμε εγώ ή η αδερφή μου έχει έρθει μόνο και μόνο για να μη χάσει τη γέννηση της εγγονής του. Εκείνη την ημέρα όμως (Τετάρτη 26-11) λείπει στην Αθήνα για δουλειά και θα επέστρεφε την επόμενη. Και όπως καταλαβαίνετε, ναι έχασε και τη γέννηση της πρώτης εγγονής του.

Κατά τις 8 και κάτι (26-11 πλέον) φτάνουμε στο μαιευτήριο και με βλέπει ο γιατρός μου. Εδώ θα μου επιτρέψετε μια παρέκβαση. Ο γιατρός μου είναι γενικά φύσει αισιόδοξος άνθρωπος και μπορεί να σου πει το πιο δυσάρεστο πράγμα με το πιο ήρεμο και γαλήνιο ύφος για να μη σε αγχώσει. Κάποια στιγμή λοιπόν όταν στον 8ομήνα τον ρωτάω κάποια πράγματα για τη γέννα μου λέει το εξής καίριο «Αν εκείνη την ώρα με βλέπεις να χαμογελάω όλα πάνε καλά. Αν όχι τότε είναι τα δύσκολα».

Ξαπλώνω λοιπόν στο κρεβάτι και μέσα στο δωμάτιο είναι ο γιατρός και η μαία. Διαστολή 1 ακόμα λέει ο γιατρός και βάζουν στην κοιλιά μου αυτό το πραγματάκι που ακούνε τους παλμούς του μωρού. Και εκεί σκοτεινιάζουν και τα 2 πρόσωπα. Ο γιατρός μου σκεφτικός κοιτάζει τη μαία και εκείνη το γιατρό χωρίς να μιλάνε. «Μα τι στο καλό» σκέφτομαι. Θα μου πει κανείς κι εμένα τι γίνεται; Αφού τα έχω δει όλα βλέποντας το γιατρό μου με τέτοιο ύφος βλέπω ότι οι παλμοί της μικρής από 146 που ήταν την πρώτη φορά τώρα έχουν πέσει στους 77. Με γυρίζουν αμέσως στο δεξί πλευρό και μου φοράνε μάσκα οξυγόνου. «Πάμε για καισαρική τώρα, ετοιμάστε τη» φωνάζει ο γιατρός μου και αστραπιαία ξεπετάγονται από παντού μαίες να με ετοιμάσουν. Εκείνη τη στιγμή ο γιατρός μου βγαίνει και μπαίνει ο άντρας μου κατάχλωμος. Και οι δυο μας δεν ξέρουμε τι να πούμε, «Θεέ μου, το παιδί μας» του λέω. «Όλα θα πάνε καλά μου λέει» ενώ με βοηθάει να ξεντυθώ και άρον άρον του δίνω τα ρούχα που φορούσα. «Πάρε τη μαμά μου σε παρακαλώ», του λέω, ενώ μια νοσοκόμα τον παίρνει σηκωτό για να κανονίσει τα διαδικαστικά της εισαγωγής. Μένω μόνη με τις πανικόβλητες νοσοκόμες που κυριολεκτικά με τρέχουν και έχω τρελαθεί από την αγωνία. Σηκώνω τα μάτια μου ψηλά και από μέσα μου λέω «Άγιε Στυλιανέ μου που σήμερα έχεις τη γιορτή σου και προστατεύεις όλα τα μωρά του κόσμου, μην αφήσεις το μωρό μου να χαθεί».

Με παίρνουν τρέχοντας στο χειρουργείο. Οι παλμοί της μικρής έχουν ανέβει και δεν έχουν ξαναπέσει. Με δένουν χειροπόδαρα και μου κάνουν την επισκληρίδειο. Τόσο πολύ που βιάζονταν όλοι με κάνουν και ανησυχώ. «Δε θα πρέπει να περιμένουμε λίγο να πιάσει;» ρωτάω. Και τότε αισθάνομαι κάτι να γλιστράει στην κοιλιά μου (κάτι σα γαργαλητό δηλαδή), μου έχουν ήδη κάνει την τομή. Μια δυο σπρωξιές και τραβήγματα αργότερα και πριν καλά καλά τη βγάλουν ολόκληρη από την κοιλιά μου ακούω το πιο μελωδικό τραγούδι στον κόσμο. Το πρώτο κλάμα της μπουμπουκίτσας μου. «Να σου ζήσει» μου λένε και λίγο αργότερα μια νοσοκόμα μου την ακουμπάει στο μάγουλο. «Εσύ ήσουν αγάπη μου τόσο καιρό εκεί μέσα; Καλωσόρισες» της λέω και την παίρνουν. Από κει και μετά δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσουν και να αγκαλιάσω το μωρό μου. «Μα τι ράβουν τόοοοση ώρα» αναρωτιόμουν εξουθενωμένη από το ξενύχτι.

Κάποια στιγμή τελειώνουν, με πάνε για λίγο στην ανάνηψη και με ανεβάζουν στο δωμάτιο. Τους βλέπω τότε όλους. Η χαρά μου μεγάλη. Λίγες ώρες αργότερα κρατάω στην αγκαλιά μου τη μπουμπουκίτσα και της μιλάω συνέχεια. Θεέ μου πόσο ευτυχισμένη είμαι. Και έξω βρέχει, αλλά στο δωμάτιό μου έχουν ανθίσει λουλούδια. Έχει ανθίσει το μπουμπούκι μου, το μικρό μυρωδάτο και απαλό πλασματάκι που κρατάω και είναι ολόιδιο ο μπαμπάς της. Το παιδί μου. Ο λόγος για να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Από εκείνη τη μέρα έχω την καλύτερη ιδιότητα στη ζωή μου: «είμαι ΜΑΜΑ».