Η μέρα που ήρθες στη ζωή μου!

…Πέρασαν κιόλας 5 χρόνια από εκείνη την μαγική στιγμή που έγινα και εγώ μαμά και είπα σήμερα που έχει γενέθλια το αντράκι μου να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μας!

Με τον άντρα μου ήμασταν παντρεμένοι 3 χρόνια, όταν είπαμε να ξεκινήσουμε τις προσπάθειες για ένα μωράκι. Μετά από ένα μήνα κρατούσα στα χέρια μου ένα θετικό τεστ! Η Χαρά μας δεν κράτησε για πολύ όμως, γιατί στην 12η εβδομάδα το σποράκι μας παλινδρόμησε….

Πέρασα μια δύσκολη περίοδο ψυχολογικά και κυρίως γιατί δεν μπορούσα να ξαναπροσπαθήσω για μωρό. Ο λόγος ήταν η δουλειά μου και κάποιες υποχρεώσεις που είχα αναλάβει εκεί και θα έπρεπε πρώτα να τις φέρω εις πέρας… Εν ολίγοις έπρεπε να περιμένω 6 μήνες πριν ξαναπροσπαθήσω… Ευτυχώς τον πρώτο μήνα προσπαθειών κρατούσα στα χέρια μου και πάλι ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης και μάλιστα η ημέρα εκείνη ήταν η Π.Η.Τ. που είχα για το άλλο μωράκι, το αγγελάκι μας… Στους δικούς μας το ανακοινώσαμε την παραμονή των χριστουγέννων ως χριστουγεννιάτικο δώρο!

Είχα μια πάρα πολύ καλή εγκυμοσύνη και μια πολύ μικρή κοιλίτσα που έκανε όλους να αναρωτιούνται σε πΟιο μήνα είμαι, ακόμη και όταν ήμουν ετοιμόγενη! Το μόνο που με άγχωσε ήταν πώς όταν έκανα την α’ επιπέδου δεν βγήκε καθόλου καλή και έπρεπε να κάνουμε αμνιοπαρακέντηση…. Συζητώντας με τον γιατρό μου καταλήξαμε ότι δεν θα έκανα αμνιοπαρακέντηση εφόσον ήμουν κάθετη και εγώ και ο σύζυγος μου στο γεγονός πώς θα κρατούσαμε το μωρό ότι και αν συνέβαινε….

Πέρασα όλους τους υπόλοιπους μήνες προσευχόμενη ο Θεός να μου χαρίσει ένα υγιές μωρό…

Και οι μήνες περνούσαν και φτάσαμε στην 38η έβδομάδα…. το μωρό παρά το ατελείωτο περπάτημα που είχα ρίξει ήταν ακόμη ψηλά και ο γιατρός μου ανακοίνωσε ότι θα έφευγε για διακοπές μια εβδομάδα στην Κεφαλλονιά. Μου πρότεινε αν ήθελα την άλλη μέρα να μπω να γεννήσω με τεχνητούς πόνους ή αλλιώς να περίμενα και αν με έπιαναν οι πόνοι να γυρνούσε από Κεφαλλονιά… Μιας και ήθελα πάση θυσία να γεννήσω φυσιολογικά του είπα ότι θα περιμένω…

Μπήκα και στην 39η εβδομάδα…. ήταν Παρασκευή… Επικοινώνησα με τον γιατρό μου και μου είπε ότι την άλλη μέρα θα γυρνούσε και να πήγαινα εγώ μέχρι το μαιευτήριο να μου κάνει έναν υπέρηχο ο συνεργάτης του να δούμε σε τι κατάσταση βρισκόμαστε… Κανόνισα λοιπόν την άλλη μέρα Σάββατο πρωί, να πάω στο μαιευτήριο και μετά για ψώνια και μετά για φαγητό… Είχα κανονίσει ολόκληρη την ημέρα πώς θα την περάσω μιας και θα ήταν από τις τελευταίες μου χωρίς μωρό!

Όμως τα πράγματα ήρθαν εντελώς διαφορετικά…. Στις 6 το πρωί σηκώνομαι να πάω τουαλέτα και βλέπω ένα μεγάλο κομμάτι αίμα. Κοιτάζομαι στον καθρέπτη και λέω στον εαυτό μου: «σήμερα θα γίνεις μαμά»! Πάω στο δωμάτιο, στον άντρα μου που κοιμόταν, τον χαιδεύω και του ψιθυρίζω στο αυτί: «είσαι έτοιμος να γίνεις μπαμπάς σήμερα;» Για πότε πετάχτηκε πάνω…!!! Πήρα τηλέφωνο και τη μαμά μου και της είπα και εκεινής: «είσαι έτοιμη να γίνεις γιαγιά σήμερα;». Μετά από λίγο πήραμε και τον γιατρό τηλέφωνο και μας είπε ότι θα φρόντιζε να ξεκινήσει από την Κεφαλλονια εγκαίρως και θα ενημέρωνε τον συνεργάτη του να με αναλάβει εκείνος μέχρι να γυρίσει.

Μάζεψα τα τελευταία πράγματα στη βαλίτσα και… να σπάνε και τα νερά!

Φτάσαμε στο μαιευτήριο, με παρέλαβαν για τα γνωστά…. και μετά με έβαλαν σε ένα δωμάτιο μαζί με τον άντρα μου να περιμένω… οι ώρες περνούσαν αλλά διαστολή δεν είχα και το μωρό ήταν ψηλά…. Οι μαίες με ρωτούσαν αν πονάω και εγώ τους έλεγα ότι πεινάω (εμ… ειχα να φάω από χτες!). Ο συνεργάτης του γιατρού μου κατέφτασε και αφού με εξέτασε άρχισε να με προετοιμάζει για το ενδεχόμενο καισαρικής…

Μου είπε συγκεκριμένα: «Αν το μωρό δεν κατεβαίνει φυσιολογικά, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε άλλα μέσα να το κατεβάσουμε, να κατέβει με το ασανσέρ!!!»

Εγώ του απάντησα ότι θα κατέβει με τις σκάλες, θέλει δε θέλει και ότι θα περίμενα τον γιατρό μου να επιστρέψει για να αποφασίσουμε….

Οι συγγενείς και φίλοι που περίμεναν απεξω όλο και πλήθαιναν και η αγωνία μας μεγάλωνε…. οι πόνοι μου άρχισαν σιγά-σιγά να αυξάνονται αλλά το μωρό ήταν πάντα ψηλά.

Στις 5 το απόγευμα ήρθε και ο γιατρός μου και είπε να μου βάλουν τεχνητούς πόνους για να βοηθηθεί το μωρό να κατέβει…. Και πάλι το μωρό ψηλά…! Οι μαίες μου άλλαζαν συνεχώς στάση μήπως και κατέβει, τίποτα αυτος! Επισκληρίδιο δεν ήθελα όμως ο γιατρός είπε ότι ίσως βοηθούσε να κατέβει το μωρό και έτσι έκανα… Πάλι τίποτα… αυτός ψηλά!

Ο γιατρός μου είπε ότι τελευταία μας λύση ήταν οι εξωθήσεις και ότι αφού ήθελα τοοοσο πολύ να γεννήσω φυσιολογικά θα με άφηνε να το παλέψω… αλλά αν έπεφταν οι παλμοί του μωρού θα το έπαιρνε αμέσως, χωρίς συζήτηση!

3 ώρες με 2 μαίες δίπλα μου έκανα εξωθήσεις, δεν το έβαζα κάτω… και μετά από 3 ώρες τις ακούω να λένε «Βλέπω τα μαλλιά του!!!«

Τις ρώταγα τι χρώμα είναι…. Φωνάζουν τον γιατρό και με τρέχουν αμέσως χειρουργείο…. Εκείνη την ώρα πέφτει η δόση της επισκληριδίου και πραγματικά μέχρι να μου συμπληρώσουν δόση… τα είδα όλα!

Kαι με 1… 2…. 3 εξωθήσεις ακόμη, να τος ο μπέμπαρος μας!

3500kg και 52 πόντους!

Tι ανακούφιση, Θεέ μου!

Όταν μου τον έδωσαν στην αγκαλιά-πάντα πίστευα ότι θα έβαζα τα κλάματα όταν θα τον πρωτοαντίκρυζα και όμως όχι….- τον κοιτούσα απλά μαγεμένη… Το κάτω χειλάκι του έτρεμε κι εγώ τον κουνούσα απαλά στην αγκαλιά μου να μην κλάψει. Μείναμε αγκαλιασμένοι έτσι για 45 μοναδικά λεπτά… Εννοειται ότι συνεχώς ρωτούσα τους γιατρούς αν είναι καλά -μιας και πάντα είχα στο μυαλό μου τα αποτελέσματα από την α επιπέδου- μου έλεγαν ότι είναι υγιέστατος… Μετρούσα τα δαχτυλάκια του, τον έψαχνα παντού να βεβαιωθώ ότι είναι φυσιολογικός…

Ρωτούσα τις μαίες «Γιατί δεν έχει βλεφαρίδες;» Μου έλεγαν ότι είναι ξανθές και δεν φαίνονται.

Ρωτούσα ξανά «Γιατί δεν έχει φρύδια;» Μου έλεγαν ότι έχει, αλλά είναι πολύ αχνά στα μωρά…

Ρωτούσα «Γιατί δεν έχει λαιμό;» Μου έλεγαν ότι έτσι είναι τα μωράκια, μετά αποκτούν λαιμό.

Και όταν βεβαιώθηκα ότι γέννησα ένα φυσιολογικό μωρό, ευχαρίστησα το Θεό και τους είπα να τον πάνε έξω στον μπαμπά του που με τόση αγωνία περίμενε να τον δει….

Πέρασαν 5 χρόνια από τότε και όμως δεν ξεχνάω ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια από εκείνες τις στιγμές…

Ήταν μία από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου (η επόμενη ήταν η δεύτερη γέννα μου…)

Αντράκι μου να σε χαιρόμαστε, να είσαι πάντα υγιής, ευτυχισμένος και το χαμόγελο να μην λείψει ποτέ από τα χείλη σου!

Σε ευχαριστώ που με έκανες «μαμά»!

Σε αγαπάω «μέχρι το άπειρο… και ακόμα παραπέρα!!!!»

μαμά Λίτσα