Η μαμά είναι down (down, down)

Είναι εποχιακό, σχεδόν κάθε άνοιξη μας κοπανάει. Ή εμένα με κοπανάει, άντε και μερικές φίλες μου. Η φύση λυσσάει κι εμείς δεν έχουμε ενέργεια. Δεν έχουμε διάθεση. Χάλια – με λόγο ή χωρίς λόγο…

γράφει η Μανίνα Ζουμπουλάκη

Είναι κουλό γιατί δεν υπάρχει (πάντα) αιτία, και οι αφορμές είναι διάφορες σάχλες – ένα παιδί που ξύπνησε έξι φορές τη νύχτα, ένα άλλο παιδί που ουρλιάζει και χτυπιέται ξαφνικά όταν δεν γίνεται το δικό του (δεν έκανε τέτοια, ποιος ξέρει τι την έπιασε…). Ένα τρίτο παιδί που δεν επικοινωνεί επειδή είναι μπήζυ με γκομενικά, και σκασίλα του. Ο χρόνος που περνάει (σπάσιμο), το  ότι θα ήθελες και δεν θα ήθελες να πήγαινες μια εκδρομή… εννοώ, αν ήταν να πάς θα ήσουν ανόρεχτη, αλλά δεν είναι να πάς κι είσαι μουτρωμένη. Πρακτικές ανοησίες που έχεις να λύσεις καθημερινά: τι θα φάμε; Πόσα πλυντήρια θα βάλουμε;  Τέλειωσε το απορρυπαντικό/μαλακτικό/σαπούνι, πώς και πότε θα πάω σουπερμάρκετ; Και με τι λεφτά; Βολεύει να τα πάρω όλα μαζί να μου τα στείλουν σπίτι, αλλά δεν βολεύει να ξοδέψω 200 ευρώ για την ευκολία, και πιά δεν ψωνίζεις τίποτα με λιγότερα από 100 (το σαμπουάν χαλιών κάνει 10 ευρώ! Πέρισυ έκανε 7! Πρόπερσι 5! Γιατί να τα πλύνω τα κωλο-χαλιά; Παθαίνουν τίποτα άμα πάνε στο υπόγειο έτσι όπως είναι με τις απλίκες-Φαρίν Λακτέ; Κλπ κλπ).

Μπούρδες. Μη-δημιουργικά πράγματα. Δεν θέλεις να βγείς από το σπίτι αλλά από την άλλη αισθάνεσαι (το σπίτι) να σε πλακώνει. Βγαίνεις, και θέλεις να γυρίσεις πίσω. Μένεις μέσα και το μετανιώνεις, έπρεπε να είχες βγεί, τώρα είναι αργά, δεν έχεις και τι να βάλεις. Όλα σου τα ρούχα είναι αρχαία. Αν σου περίσσευαν 200 ευρώ να τα φάς στη Ζάρα θα ήσουν πολύ καλύτερα. Θα είχες τουλάχιστον καινούργια ρούχα – τι ωραίο που είναι να φοράς κάτι ατσαλάκωτο, φρέσκο από τη σακουλίτσα του! Καινούργιες κάλτσες, καινούργια βρακιά: ανεβαστικά πράγματα. Καλά, δε μιλάμε για καινούργιους γκόμενους….

Γιατί με πιάνει την άνοιξη αυτό; Μάλλον επειδή δείχνει καινούργια: έχει μια φρεσκαδούρα που μου χτυπάει στα νεύρα. Παρα-είναι αεράτη σαν εποχή. Και… δεν κολλάει με αυτά που νοιώθω, ή ακριβώς επειδή είναι τόσο αλλέγκρα, με κάνει να νοιώθω σαν αρκούδα σε χειμέρια νάρκη. Σέρνομαι. Δεν θέλω να ξυπνήσω το πρωί. Δεν θέλω να πάω στο πάρκο (φυσάει, έχει υγρασία, παρατήστε με, δεν είναι εποχή του ακόμα). Θα συνέλθω βέβαια, γιατί αν ΔΕΝ, θα μείνουμε χωρίς φαί/ρούχα/σαπούνια/σκατολοίδια. Με χρειάζονται, ευτυχώς. Κι εγώ με χρειάζομαι αλλά δεν το έχω χωνέψει ακόμα. Στο λέω μπάς και το καταλάβεις πρώτη εσύ – ότι σε χρειάζεσαι περισσότερο απ΄όσο (σε χρειάζονται) οι άλλοι.

Αντε και καλή άνοιξη, ε;