Ιιιιιιι, δικό μου!!

Δεν έχω καλύτερο μου από το να βλέπω την Αθηνά και τον Αρχέλαο να παίζουν μαζί. Υποθέτω ότι αυτο είναι το πρώτο λουκέτο στην αδελφική ατσαλένια σχέση που θα ακολουθήσει.

Στην αρχή δεν ήταν εύκολο.

Ο Αρχέλαος ήταν βρέφος και η Αθηνά πολύ μπερδεμένη και φυσικά διεκδικητική.

Οταν ο μικρος πρωτοσούρθηκε στο πάτωμα, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να απλώσει το χέρι και να πιάσει (γραπώσει) ένα από τα παιχνίδια της Αθηνάς. Καθώς ήταν έτοιμος να το φέρει στο στόμα για να το μασουλήσει (γνωρίσει), ένα μικρό χέρι κινήθηκε γρήγορα σαν τσεκούρι και του το άρπαξε με μια κραυγή που δεν χωρούσε αμφισβητήσεις:

– Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι… δικό ΜΟΥ!

Ολα δικά της ήταν… ακόμα και τα πράγματα της Ολίβιας ή του μπαμπά της….

– Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι… δικό ΜΟΥ!

Αυτο καθόλου δεν πτόησε τον Αρχέλαο, που προφανώς θεώρησε ότι το «Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι…δικό ΜΟΥ!» σημαίνει «έλα να παίξουμε!»

Χαχαχαχαχαχα!

Της εξηγούσαμε ότι είναι αδελφάκι της και μπορεί να παίζει και αυτο με τα παιχνίδια της. Μας κοιτούσε λυπημένα και έλεγε:

–Ναι!

Και το επόμενο δευτερόλεπτο:

–Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι…δικό ΜΟΥ!

Κάθε φορά που της έλεγα ότι θα πάμε στους φίλους μας Δέσποινα και Κανέλο, που την υπεραγαπούν και τους υπεραγαπά, μου εξηγούσε ότι θα πάμε ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ…

–Οχι η μαμά! (για ξεκάρφωμα) και (βασικά) όχι το ΝΙΝΙ!

Την είχα φτιάξει την εικόνα στο μυαλό μου: Τους δυό τους να παίζουν μαζί στο πάτωμα… από τότε που μάθαμε ότι η Ολιβ είναι έγκυος.

Δεν την είχα την εικόνα. Την είχα φτιάξει.

Ως ο Βενιαμίν της οικογένειας (με -5 χρόνια από τον αμέσως μεγαλύτερο) δεν το ’χα ζήσει.

Ισως να βιαζόμουν και λιγάκι.

Και ξαφνικά (όπως συμβαίνει πάντα) όλα αρχισαν να αλλάζουν.

Πριν απο καιρό ετοιμαζόμασταν οικογενειακώς για βόλτα. Η Αθηνά για κάποιο λόγο νόμισε ότι ο Αρχέλαος δεν θα ’ρχοταν.

Με πλησίασε και ανησυχη με ρώτησε:

– Ο Αχέλαος;

– Τι ο Αρχέλαος;

– Πού είναι;

– Δεν θες να έρθει μαζί μας;

– Σέλω! Σέλω μπαμπά!

 Διατηρησα ελεγχομενο ενθουσιασμό.

Την επόμενη παρατηρησα ότι ενώ εκείνος καθόταν στο καρεκλί του και την παρακολουθούσε να παίζει με τα παιχνίδια της, πάνω στην ταραχή του του έπεσε η πιπίλα. Η Αθηνά σηκώθηκε, την πήρε και του την έβαλε τρυφερά στο στόμα.

– Η πιπίλα σου νινί… του είπε.

Εδω και κανα σκάρτο δίμηνο άρχισαν να παίζουν μαζί. Δίπλα-δίπλα στο πάτωμα. Ο Αρχέλαος καθιστός και η Αθηνά αρχηγός να δίνει τον ρυθμό… και εκείνος τρισευτυχισμένος να κρατά σφικτά στα χέρια τα παιγνίδια και πού και πού να ακούει:

 – Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι…δικό ΜΟΥ!

– Αθηνάααα… αφού μαζί παίζετε!

– Ναι μαμά! Πάρτο… και του το δίνει… και αυτος της το ξαναδίνει… και του το ξαναδίνει…

Είναι ωραίο να μάθεις να μοιράζεσαι.

Είναι ωραίο να μάθεις ότι δεν ειναι ΟΛΕΣ οι πατάτες δικές σου.

Είναι ωραίο να μάθεις να μοιράζεσαι με ανθρώπους που αγαπάς.

Γίνεται δυνατότερη η αγάπη έτσι.

Μάνος