Και ζήσαν αυτοί καλα… κι εμείς ΚΑΛΥΤΕΡΑ (γιατι έχουμε καθαρή ψυχη και συνείδηση!)

Με τον αντρα μου ειμαστε μαζι απο την εφηβεια σχεδον. Έγινα μανούλα στα 20 μου… Δεύτερη φορα μανούλα στα 22 και τρίτη φορα στα 38.

Ενιωσα τη μητρότητα και απίστευτα συναισθήματα, δέθηκα και αφοσιωθηκα στην ανατροφή των παιδιών μου θεωρώντας πως οι γονείς βάζουν σε δεύτερη μοίρα τις ζωές τους όταν αποκτούν παιδια. Δεν σταματάμε να ζούμε, απλα αλλάζουμε τον τροπο, τις ώρες, τα μέρη αλλα συνεχίζουμε και να ζούμε και να διασκεδαζουμε κάποιες φορες μόνοι μας, αλλα τις περισσότερες μέσα απο τα παιδια μας σε οικογενειακές στιγμές. Κάπως έτσι μεγάλωσα, κάπως έτσι νόμιζα πως σκέφτονται και αισθάνονται όλοι…

Ο σύζυγος μου παρών-απών… Ηταν πάντα εκει, αλλα όχι ουσιαστικά. Ειχε την άνεση να καλύπτει τις υλικές ανάγκες της οικογένειας και πολλες φορες νομίζω πως αυτο του ηταν αρκετό. Έιμαστε μαζι απο τα 19 του, κάτι που σίγουρα του «στέρησε» εμπειρίες και σχέσεις που ίσως να ήθελε να ζήσει αλλα δεν έζησε, αφου στα 25 του έγινε Μπαμπας.

Η ζωη μας ηταν όμορφη, σαν παραμύθι κάποιες φορες… η μεταξύ μας σχέση πολυ καλη, επικοινωνουσαμε με τα ματια σχεδόν. Αγαπιομασταν και θέλαμε να ευχαριστούμε ο ένας τον άλλο, να μην καυγαδιζουμε αφου και στους δυο μας δεν άρεσαν οι εντάσεις και γενικά να περνάμε όμορφα με τα δυο παιδάκια μας.

Σιγα σιγα μεγαλώνοντας τα παιδια, άρχισαν οι απαιτήσεις να αυξάνονται… σχολεία, αθλήματα, εμβόλια, κουνιες, ψώνια, παιδοτοποι, παιδικά πάρτυ, ακόμα και η απασχόληση τους μέσα στο σπιτι άρχισε να ειναι one woman’s show…

– Σε εμπιστεύομαι, τα κανεις ολα τοσο καλα ηταν η ατάκα του…

– Μα σε χρειάζομαι δίπλα μου κάποιες στιγμές ηταν η δική μου απάντηση.

–Βαριέμαι τις κουνιες, τους παιδοτοπους και στα πάρτυ δεν αντέχω να μιλάω με άλλους γονείς που δεν τους ξέρω. Θέλω να δω τα αθλητικά, έχει ντέρμπι σήμερα αύριο μεθαύριο (και καθε μέρα έχει ντέρμπι όταν έχεις δορυφορική και βλέπεις τα αθλητικά όλης της υφηλίου)

Και κάπως έτσι σιγα σιγα, παθητικά θα ελεγα, αποδέχθηκα το οτι είμαι σχεδόν μονη μου σε αυτο το κομμάτι… και στην πορεία σε πολλα αλλα… (είχα γίνει υδραυλικος, ηλεκτρολόγος, μεταφορεας, γραμματέας, ταξι, μαγείρισσα και υπηρέτρια σε όλες τις παρέες μας λόγω του οτι εκείνος δεν ήθελε να κουνιέται απο το σπιτι, τους προσκαλούσε πάντα στο δικο μας αγνοώντας πολλες φορες τη δυσφορία ή την κούραση που μπορει να ένιωθα, σωματική και ψυχολογική)

 Ηταν άνθρωπος της παρέας «σκοτώνοντας» έτσι κάποιες στιγμές που θα έπρεπε να ειναι αποκλειστικά δικές μας… Σπάνια βγαίναμε οι δυο μας για καφε η φαγητό, σπάνια πηγαίναμε μόνοι μας διακοπές…

Τελικα καταλήγω πως μάλλον με βαριοταν!

Οπως βαριοταν τις σχολικές γιορτές, τα ποιήματα, τις παρελάσεις, ψυχοπλακωνοταν με τα νοσοκομεία και τις αρρώστιες οπότε σε κάποιες περιπέτειες που είχαμε ηταν απομακρος και όχι υποστηρικτικος όπως θα τον ήθελα. Ειναι το αγαπημένο παιδι της οικογένειας, μην πω και του σογιου ολόκληρου, μιας και η δουλειά του τον ειχε κάνει αρκετα γνωστο στο χωρο του. Μια επωνυμία που μας χάρισε πολλα, μας στέρησε πολλα επισης (μικρά ανέμελα πράγματα που ηθελα να κάνουμε σαν νέοι αλλα…»μας κοιτάνε, ντροπη, τι θα πει ο κόσμος«)

Αισθανόμουν έπειτα απο κάποια χρόνια πως έχω 3 παιδια και το τρίτο (ο σύζυγος) το πιο κακομαθημενο!! «Έτσι ειναι, τι να τον κάνω;» έλεγα μέσα μου… Έχει όμως αλλα καλα…ειναι σοβαρός , τίμιος , εργατικός, πιστός γκουχου γκουχου, πνιγηκα σορρυ !

Θα μπορούσα να διηγήθω πολλα περιστατικά και να σας κάνω να τον λατρεψετε και πολλα αλλα επισης που θα σας κάνουν να τον αντιπαθησετε… Δεν θα το κάνω.

Φτάνουμε λοιπόν σε μια φάση όπου καταλαβαίνω πως υπάρχει ένα θηλυκό σύννεφο πάνω απο τη σχέση μας… Η απογοήτευση μεγαλη, συνοδευόμενη απο θυμο, λύπη, αλλα επικρατησε η θέληση για συγχωρεση, μιας και ο ίδιος ισχυριζόταν πως δεν ηταν κάτι σοβαρό και πως το μονο που τον ενοιαζε ηταν η οικογενεια του. Με την πολύτιμη βοήθεια ψυχολόγου καταφέραμε να επικοινωνούμε πιο σωστα, πιο ουσιαστικά και να κάνουμε τη σχέση μας πολυ καλύτερη απο πριν… ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα!

Πέρασαν κάποια χρόνια με τον ίδιο να έχει αλλάξει, να συμμετέχει ενεργά σε πολλα θέματα του σπιτιού χωρις να βαριεται και να δυσανασχετει. Η προσπάθεια του έμοιαζε και θέλω να πιστεύω ακόμα και σήμερα πως ηταν ειλικρινής.

Και ξαφνικά ένα πρωί… δυο μπλε γραμμουλες μου δήλωναν πως η μητρότητα μου χτυπάει την πόρτα για τρίτη φορα στα 38 μου έχοντας τα μεγάλα παιδια στην εφηβεία πια.

Χάρηκα πολυ… Το μωρο αυτο γεννήθηκε μετα απο μια βραδιά πάθους και έρωτα μετα απο μια ειλικρινή (;) προσπάθεια που είχαν κάνει οι γονείς του να κρατήσουν τη σχέση τους ζωντανή. Ο σύζυγος στην αρχη το σκεφτόταν αλλα μετα κι εκείνος δέχτηκε με χαρα να φέρουμε στον κόσμο το τρίτο μας παιδάκι.

Και γεννήθηκε ένα αγγελουδι στο σώμα μα και στην ψυχη, ένα παιδι χαρωπο, γελαστο και γεμάτο απεραντη αγάπη… απο όλους μας ανεξαιρέτως!

Όλα κυλούσαν ανησυχητικά καλα… υπήρχε ηρεμία, επικοινωνία, αγάπη και πίστεψα πως τελικα η συγχωρεση ειναι μεγάλο πράγμα, ειδικα όταν κάποιος αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία…

Δεν την άξιζε όμως!!!

Στα πρώτα γενέθλια του μωρού μαθαίνω τα σοκαριστικα νέα…

Ο σύζυγος μου διατηρεί διπλη ζωη πολλα χρόνια τώρα…

Τρελαθηκα, δεν το πίστευα, τον ρώτησα και φυσικα δεν μπορούσε να το αρνηθεί γιατι το είχα δει με τα ματια μου…

Είπε πως ντρέπεται, πως έχει κάνει πολλα λάθη, πως τον οδηγεί ένα πάθος ανεξήγητο και πως οι τύψεις του τρώνε την ψυχη καθε μέρα.

Μου ζήτησε να χωρισουμε…

Θέλει να ζήσει τον έρωτα του… στα 45 του χρόνια θέλει να κάνει μια νέα αρχη και διαλύει την οικογενεια του, πατώντας όρκους και υποσχέσεις που έδινε μέχρι και την τελευταία μέρα πριν την λυπηρη αποκάλυψη!!

Δεν μετανιωσα που του έδωσα ευκαιρίες να επανορθωσει, που τον συγχωρεσα και τον δέχτηκα πίσω για δυο λόγους: ξέρω πολυ καλα πως έκανα τα πάντα για να σωσω το γάμο μου και κοιμάμαι ήσυχη γι’ αυτο…

Και το πιο σημαντικό;;;

Αν δεν το είχα κάνει, τώρα δεν θα είχα το τρίτο αγγελουδι στα χέρια μου!

 Δεν ξέρω ποιο πάθος ειναι τοσο δυνατό που να οδηγήσει κάποιον άνθρωπο στην προδοσία των πιο αγαπημένων του προσώπων… Ποια επιθυμία ειναι τοσο έντονη που να τον αποκόψει απο την οικογενεια του!

Ξέρω όμως πως όταν προδινεις κάποιον άλλο, προδινεις και τον εαυτο σου. Και αυτο ειναι κάτι που θα τον ταλαιπωρεί σε όλη του τη ζωη! Η ψευτια τρώει την ψυχη!

Ώρες ώρες τον λυπάμαι θεωρώντας τον αδύναμο να ελέγξει μια κατάσταση που ο ίδιος φυσικα δημιούργησε… Αν ηταν αδύναμος όμως, δεν θα έβρισκε τόση δύναμη να καταστρέψει την οικογενεια του, να πληγώσει τα ιδια του τα παιδια και τη γυναίκα που ισχυρίζεται ακόμα και μετα απο όλα αυτα πως θα ειναι για πάντα η γυναίκα της ζωής του!

Είμαι θετικός άνθρωπος, πάντα ήμουν… Η ζωη συνεχίζεται και ειναι όμορφη… Τα άσχημα πράγματα μας συμβαίνουν για να μαθουμε να εκτιμούμε τα καλα… (αχ δεν είμαι τοσο δυνατή αλλα οσο τα λέω τα πιστεύω κιόλας)!

Και ξαφνικά στα 40 μονη με τρια παιδια… ακούγεται τρομακτικό ώρες ώρες αλλα θα το κάνω διασκεδαστικό το υπόσχομαι !

Με αγάπη

μια Ελληνίδα Μανούλα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com