Ψόφα ανοησία! Ψόφα κακεντρέχεια!
Kάθε χρόνο στις 19 Μαϊου γράφω ένα άρθρο για την περιπέτεια που είχα με το έμφραγμα. Είναι ένα είδος τάματος. Το’χω υποσχεθεί στον εαυτό μου, αλλά και στον καθηγητή Καρδιολογίας κ. Χριστόδουλο Στεφανάδη, του οποίου η επιστημονική ομάδα στο «Ιπποκράτειο» κάποτε μου έσωσε τη ζωή.
Ολο και κάποιος θα διαβάσει και θα σκεφτεί.. θα πάρει μια ανάσα… θα δεχθεί ότι η ζωή συνεχίζεται και είναι ωραία.
Μια απ’ αυτές τις φορές λοιπόν που έγραψα το άρθρο μου ήρθε ένα μαιλ:
«Κρίμα που δεν ψόφησες! Ψόφα!»
Δεν μασάω με τα trolls. Τα μορφοποιώ στο μυαλό μου και τελειώνω με δαύτους.
Ομως εκείνη τη φορά μάσησα.
Μου ‘φυγε η ψυχή… Δεν πέρναγε από το μυαλό μου, ότι έστω και ένας άνθρωπος ευχόταν να είχα ψοφήσει.
Και μεταξύ μας: δεν μπορείς να απαιτείς απο κάποιον άγνωστο να το σκέφεται… αλλά να το γράφει κιόλας με ξεπερνά.
Ως γνωστόν η ζωή αγαπά τον κλέφτη, αλλά αγαπά και τον νοικοκύρη.
Το μαιλ είχε φύγει καταλάθος από το προσωπικό μαιλ εκείνης που το’στειλε.
Το’χε στείλει μια πρώην φιλενάδα μου που δεν είχε δα και την καλύτερη γνώμη για μένα.
Της τηλεφωνησα.
–Καλά δεν ντρέπεσαι που μου γράφεις να ψοφήσω;
Αρχισε (φυσικά) τα ψόφια.
–Δεν καταλαβαίνω τι λες…
–OK. Mπες στα mail σου και όταν σκεφτείς κάτι τηλεφωνησε μου! της είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.
Της προώθησα το e-mail.
Προς τιμήν της μου τηλεφώνησε σε 3 λεπτά..
–Δεν ξέρω τί να πω! Σου ζητώ συγγνώμη. Εκανα λάθος.
Το θέμα έκλεισε για μένα εκείνη τη στιγμή.
Η παραδοχή του λάθους είναι το τέλος της κουβέντας. Είναι μέρος της κοσμοθεωρίας μου αυτό.
Δεν της κρατώ κακία. Μόνο πίκρα έχω. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα το ξανακάνει.
Διαβασα τις χυδαιότητες που γράφτηκαν μετά το θάνατο της μητέρας της Αννίτας Πάνια.
Την γνωρίζω ελάχιστα προς καθόλου. Πιστεύω ακράδαντα ότι θα μπορούσε να ’χε κάνει χίλιες φορές καλύτερα πράγματα απ’ αυτά που έκανε στην τηλεόραση. Ομως αυτο είναι στην προκειμένη περίπτωση αδιάφορο.
Μπήκα στα παπούτσια της και στο επόμενο δευτερόλεπτο έντρομος τα πέταξα όσο πιο μακριά γινόταν.
Η μάνα είναι ο πιο ισχυρός δεσμός που’χουμε σ’ αυτη τη ζωή.
Δεν υπάρχει λόγος να μασουλήσουμε το αυτονόητο.
Η απώλεια της μάνας είναι ελεύθερη πτώση στο χάος.
ΟΛΟΙ κι ΟΛΕΣ έχουμε την εμπειρία για ΟΛΟΥΣ κι ΟΛΕΣ μας έχει γεννήσει μία μάνα.
Περιμένω από τους ανόητους που πληκτρολόγησαν τη λέξη «ψόφα» και πάτησαν χωρίς δεύτερη σκέψη το send, να μπουν στον κόπο να πληκτρολογήσουν τη λέξη «Συγγνώμη» και να πατήσουν ενσυνείδητα το send.
Τα λάθη είναι επικίνδυνα μόνο όταν είναι αόρατα σ’ αυτον που τα κάνει.
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
κ.Μάνο, με συγκινείτε κάθε φορά που γράφετε κείμενο.Λες και μιλάτε στην καρδιά μου,όπως και τώρα.Η μάνα είναι το παν,την έχασα πριν 13 χρόνια στα 45 της σε τροχαίο στην Αθηνών-Κορίνθου.Πήγαινε στο Ιπποκράτειο με προγραμματισμένο ραντεβού για μια εξέταση ρουτίνας.Όπως καταλαβαίνετε το σοκ για μένα ήταν τεράστιο αφού λίγο πριν μιλούσα μαζί της στο κινητό...Τέλος πάντων αντιμετώπισα κι εγώ κακεντρέχεια και κατάλαβα ότι μόνος σου είσαι και μόνος σου τα περνάς όλα. Δεν πρέπει να χάσεις κάποιον για να καταλάβεις ότι δεν εύχεσαι σε κάποιον να πεθάνει! Και για μένα δεν υπάρχει δικαιολογία γι΄αυτό,είναι ασυγχώρητος όποιος φτάσει να εύχεται το θάνατο κάποιου.Δεν είμαι μαμά,απλά διαβάζω το σάιτ της Όλιβ και μου αρέσει επίσης πολύ ο τρόπος που γράφετε εσείς.Έχω συμπαθήσει πολύ τους γονείς σας κι ας μην τους ξέρω.Συγκινητική και υπέροχη ζωή τους.Να είστε πάντα καλά εσείς και όλη η οικογένειά σας.Να κάνετε μια μεγάλη αγκαλιά τη μητέρα σας από μένα γιατί τέτοια μυαλά και τέτοιες καρδιές χρειάζονται οι άνθρωποι.Εύχομαι να σας γνωρίσω κάποτε στη ζωή μου.Φιλιά και εκτίμηση σε όλους σας.Χαιρετίσματα και στην Όλιβ με τα πολύ ωραία κείμενά της,κάνει φοβερή δουλειά. Πάντα σιδερένιος!
Δε με εκπλήσσει. Εχω ακούσει τέτοιες κουβέντες (οχι για μενα) από άτομα που δεν το περίμενα. Με κακία, μοχθηρία, θυμό. Και ένα έχω καταλάβει: Οτι μεσα σε όλους μας υπάρχει ένα γουρούνι που περιμένει τα κατάλληλα βιώματα-ερεθίσματα για να ξεπηδήσει.
Υπαρχουν κάποιες στιγμές που το μυαλό είναι τόσο ανοιχτό σε πολλά και για πολλά που σε ξαφνιάζει η τόση καθαρότητα, μια από αυτές τις όχι και τόσο συχνά πλέον εμβαθύνσεις συνειδητοποίησα πόσο πολύ μοχθηρία έτσι όπως την εννοείς Μάνο αρχίζει και ..φανερώνεται για έναν άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο για εμένα, και ειλικρινά προσωπικά με ξεπερνάει. Το ονομάζω τρέλα, δεν μπορώ να το δεχθώ σαν κάτι το φυσιολογικό, ίσως είναι η τρέλα των καιρών που ζούμε.
Οσον αφορα στη κα Πανια.. αληθεια σας εκανε εντυπωση? Η κα Πάνια επέδειξε και εξέθρεψε τη χυδαιότητα κατά κόρον και μαλλον τωρα τη 'λουζεται'.. ναι δεν ειναι το σωστο, το ηθικο, το πρεπον, το ανθρωπινο βρε αδερφε.... αλλά δυστυχως ειναι μια απλή συνέπεια των επιλογων της, του ατελειωτου freak show των εκπομπων της, πιστευω μαλιστα πως ασχετως του πως θα τοποθετηθει δημοσιως επ'αυτου η ιδία, μεσα της ισως και να το περιμενε...η ιδια εχει πει πως ολο αυτο το decadence την εκφραζει και το εχει υπηρετησει σθεναρά 15 χρονια τωρα... ναι κανεις δε πρεπει να ακουει 'ψοφα' για τη μανα του αλλα κι ο Catman κι ο Ταμπακης μανα ειχανε....
Demi μου, ελπίζω να μην ζεις στη βεβαιότητα οτι δεν υπάρχουν μοχθηροί. Υπάρχουν και είναι πολλοί και πολλές. Είμαι σίγουρος ότι συμφωνείς... Ναι, πάντα σου γυρνά αυτη η μοχθηρία. Το μόνο που με χαροποιεί είναι ότι (οι μοχθηροί) δεν το ξέρουν...
Μάνο μου μοχθηρία συναντώ, ειδικά τα τελευταία χρόνια διαρκώς μπροστά μου. Και μιλάμε για μοχθηρία του τύπου "θέλω να εξαφανιστείς" (συμβολικά αν όχι πραγματικά) όχι την απλή ζήλεια της επιθυμίας του τι έχει ο άλλος και όχι εσύ. Λέξεις και πράξεις που πληγώνουν από φίλους που στην πορεία δείχνουν άλλο πρόσωπο αλλά και από γνωστούς που δεν μπορούν να "αντέξουν" πως εσύ προχωράς στη ζωή σου, με την αξία σου, πετυχαίνεις σε διαγωνισμούς, γράφεις βιβλία (τα πνευματικά σου παιδιά), κάνεις παιδιά στα οποία και αφιερώνεσαι με όλο σου το είναι και προσπαθείς, όσο μπορείς, να βοηθάς και να προσφέρεις. Το δέντρο που κάνει καρπούς χτυπούν άλλωστε. Η σταδιακή ΄"εκπαίδευση" στην αδιαφορία είναι η καλύτερη απάντηση, εξάλλου ότι λέγεται πίσω από την πλάτη σου δεν σε αφορά, για ότι λέγεται η γίνεται μπροστά σου αυτό που έκανες εσύ παίρνοντας τηλέφωνο και ζητώντας εξηγήσεις είναι η καλύτερη λύση. Ξεμπρόστιασμα που σίγουρα θα της μείνει αξέχαστο.
Ψόφα;;; Απίστευτη απουσία εν-συναίσθησης, απίστευτη μοχθηρία. Ένα συγνώμη δεν αρκεί διότι δεν της ¨"ξέφυγε" αλλά γράφτηκε με πλήρη συνείδηση, απλώς δεν περίμενε το "λάθος" της να αναγνωριστεί. Μόνο όταν χάσεις έναν δικό σου άνθρωπο μπορείς να μπεις, έστω για λίγο, στα παπούτσια του άλλου. Όσο για την κατάρα του "ψόφα", είναι μια γαϊδούρα που πάντα γυρνάει στον αφέντη της...