43 μήνες μαζί..!

(Για όσους τώρα αρχίσατε να διαβάζετε το eimaimama, δεν είμαι τρελή και μετράω την ηλικία της κόρης μου ακόμα σε μήνες. Όμως έχω αποφασίσει να τους αφιερώνω κάθε μήνα μία ολόδική τους αφιέρωση. Έτσι, για κάθε ένα μήνα που ζούμε μαζι!)

Δεν την αποκαλώ τυχαία νεραϊδάκι. Ξέρω… Παιδί μου είναι, άποψη, αυτό που λέμε αντικειμενική, δεν δικαιούμαι να έχω. Αλλά δεν μπορώ να προσπεράσω αυτή τη μαγική της αύρα.

Η Αθηνά βαδίζει πια προς τα τέσσερα. Δεν ξέρω… Αυτό το παιδί μου έχει αλλάξει όλη την κοσμοθεωρία. Όταν είμαι μαζί της νιώθω τόσο όμορφα. Διαβάζω κείμενα για την απόγνωση της μέσης μαμάς και σκεφτομαι «Ρε γαμώτο, εγώ γιατί δεν είμαι έτσι; Γιατί είμαι η μαμά που τη σπάει στις άλλες μαμάδες ή που οι άλλες μαμάδες πιστεύουν πως δεν υπάρχει αληθινά και ότι απλά υπερβάλλει όταν λέει πόσο εύκολο είναι το να εισαι μαμά;«

Τέλος πάντων, το πιστεύετε ή όχι, 3 χρόνια και 7 μήνες τώρα όλα κυλούν υπέροχα. Ναι, ειχαμε και δύσκολες στιγμές, στιγμές ίσως πολύ πιο δύσκολες από εσένα που τώρα μπορεί να με διαβάζεις και σου σπάω για άλλη μια φορά τα νεύρα καθώς μιλάω για το ροζ σύννεφο της μητρότητας. Όμως… στο τέλος κάθε μέρας, όταν ξαπλώνω μαζί τους και τους διαβάζω το τελευταίο παραμύθι, όταν η νεράιδα Αθηνά μου πιάνει το πρόσωπο με τα δυο της χέρια και μου λέει «Μαμά μου, καληνύχτα, μαμά μου!» και μου δίνει άπειρα φιλιά, τόσο στοργικά όπως κανονικά μια μάνα δίνει στο παιδί της και όχι το αντίστροφο και όταν μετά ο τρυφερός μου γίγαντας Αρχέλαος γλαρώνει στην αγκαλιά μου με το ένα του χεράκι γύρω από το λαιμό μου, τότε θέλω να φωνάξω «ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΖΩΗ ΓΙΑ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΩ«

Χαίρομαι που ήρθε πρώτα η Αθηνά στη ζωή μας και μετά ο Αρχέλαος. Ήταν το τέλειο πλάνο της ζωής για εμάς. Το πώς και το γιατί ίσως το αναλύσουμε μια άλλη φορά.

Αρχέλαε μου, υπέροχο μου πλάσμα, για σένα θα μιλήσω σε λίγες μέρες που γίνεσαι ενός έτους, καρδιά μου. Δες όμως τι όμορφες φωτογραφίες σού τράβηξε σήμερα η Αθηνά! Είδες πόσο σε λατρεύει και ας της τραβάς τα μαλλιά καμιά φορά;

Αθηνά μου,

όταν περπατάμε στο δρόμο χέρι χέρι και κάνουμε τις υπέροχες συζητήσεις μας, είναι η στιγμή της μέρας που νιώθω πιο ήρεμη και ελεύθερη από ποτέ. Ξέρω, ξέρω, είναι σπαστικό να λένε οι μαμάδες «Η κόρη μου και εγώ ειμαστε φίλες!», γιατί φίλη σου δεν είμαι, είμαι η μαμά σου. Όμως σ’ αυτές μας τις βόλτες δεν είμαι μόνο η μαμά σου. Είμαι… δεν ξέρω τι είμαι… Είναι λες και είσαι εσύ κομμάτι μου και εγώ κομμάτι δικό σου. Σαν δυο κομματακια παζλ που πιάνονται από το χέρι και πηγαίνουν βόλτα μαζί.

Λατρεύω το φατσάκι σου όταν με χαιρετάς από το παράθυρο του σχολικού το πρωί. Λατρεύω την αγκαλιά σου όταν επιστρέφεις. Λατρεύω την ευγένειά σου. Το άγγιγμά σου. Μα πάνω απ’ όλα λατρεύω τη δύναμή σου.

Σήμερα μου είπαν ότι είσαι ένας άγγελος στη γη. Ένας άνθρωπος από αυτούς που γεννιούνται για να αφήσουν ένα σημάδι τους στον κόσμο. Έχουν πει τόσα για εσένα. Ότι είσαι υπέροχη, χαριτωμένη, όμορφη, τσαχπίνα. Όλα καλοδεχούμενα και με κάνουν να καμαρώνω. Όμως αυτό το σημερινό με έκανε να φουσκώσω. Γιατί το ξέρω. Είσαι όντως ένας άγγελος. Τόσο ευαίσθητη μα τόσο δυνατή. Ξέρω ότι θα αφήσεις όντως ένα σημάδι σου στον κόσμο.

Μείνε πάντα δυνατή. Ξέρω πως θα τα καταφέρεις. Και πως τότε θα με χρειάζεσαι όλο και λιγότερο. Μα το διπλανό σου κομματάκι παζλ θα είναι πάντα εκεί. Να περιμένει άλλη μια βόλτα. Με την υπέροχη νεράιδα του.