περιττό να πω πως έβαλα τα κλάμματα μόλις διάβασα το κείμενο..ίδιες σκέψεις, ίδια συναισθήματα.. τον έχασα πριν 2,5 χρόνια, έτσι ξαφνικά.. 10 μέρες πριν είχε γενέθλια κ δεν τον πήρα για χρόνια πολλά, για ένα πείσμα..κ ακόμη κ την ημέρα που τον έχασα, είχα προαίσθημα..με έτρωγε..τώρα λοιπόν που είμαι 4 μηνών, μου λείπει ακόμη περισσότερο..το χάδι του κ η αγκαλιά του, που τα είχα απλόχερα..και τρελαίνομαι στη σκέψη πως αυτός που αγαπούσε τα παιδιά, δε θα είναι εδώ να γνωρίσει του παιδιού του το παιδί..μάλλον είναι κοριτσάκι το μικρό μου, οπότε θα πάρει κ το όνομά του: Ευαγγελία..ούτως ή άλλως το όνομα αυτό ήταν για μας αυτό ακριβώς που σημαίνει: η ευχάριστη είδηση του ερχομού του μωρού μας.. μακάρι να γύριζε ο χρόνος πίσω κ να είχε την ευκαιρία να γνωρίσει το μικρό μου..ελπίζω τουλάχιστον να την καμαρώνει απο εκεί ψηλά που θα μας βλέπει.. μου λείπεις μπαμπάκα μου.. :'(

Αχ βρε Στελλα, μ εκανες να δακρυσω! Σταματησα πια να κλαιω με λυγμους, τωρα δακρυζω εχοντας την μορφη του στο μυαλο μου! Παει 1,5 χρονος που μου εφυγε, τουλαχιστον προλαβε να γνωρισει τον γιο μου ως τον 1,5 χρονο του αλλα δεν προλαβε να δει τα αλλα 2 εγγονια που γεννηθηκαν 1 μηνα κ 7 μηνες αφοτου εφυγε απο τις αδελφες μου! Οσο δεν τους ξεχναμε θα ειναι παντα ζωντανοι! Θα ειναι παντα αγγελοι-φυλακες για τα παιδια τους κ τα εγγονια τους, την συνεχεια τους!

σε καταλαβαίνω απόλυτα πριν 24 χρονια έχασα τον μπαμπά μου τεράστειο κενό ημουν μονο 19 και εκεινος 51 δεν προλάβαμε να πουμε πολλα αλλα έχω κρυμένα μέσα μου τα χρόνια που 'έζησα με τον μπαμπά μου ήταν λίγα αλλα ανεκτιμητης αξίας για την ζωή μου 'οταν τον σκεφτώ γεμίζω ζεστασιά μου λήπει παρα πολύ..

Κλαιω! Πριν 16 χρονια ξαφνικα κι εγω 19. Αυτα ακριβως που εγραψες σκεφτομαι κι εγω . Δεν εχω λογια! Σκεφτομαι ποσο διαφορετικη θα ηταν η ζωη μου αν τον ειχα διπλα μου. Μου λειπει πολυ πολυ!

Πολύ συγκινητικό άρθρο!

Στέλλα έγραψες την ιστορία μου.... οι μόνες διαφορές? η Τρίτη που δεν άφησα το διάβασμα ήταν ήταν Σάββατο και τα μέρη θα'ταν γύρω από τη Σαλονίκη... κι εγώ ήμουν στα 24......λείπει και θα λείπει πάντα, iκαι πάντα θα πονάει πολύ... γιατί ξέρω πόσο πολύ ο μπαμπάκας μου θα λάτρευε το Νικόλα μου που έχει το όνομά του...

Πόσο πολύ σε νιώθω!!!! Σαν να έγραφα εγώ.....Μετανιιώνω που δεν του είπα πόσο τον αγαπάω και δεν τον αγκάλιασα για τελευταία φορά εκείνο το βράδυ, πριν 13 χρόνια, όταν μου έλεγε ότι δεν φοβόταν τον θάνατο, λες και κάτι ένιωθε! Μου έλεγε να μην φοβάμαι.... Εκείνος 45, εγώ 14. Αχ! Μπαμπά μου! Σ'αγαπάω.... Μου λειψες από όλα στη ζωή μου...

Αχ μωρε Στέλλα,με συγκίνησες.....να είσαι καλα να τον θυμάσαι.