Ένας άλλος… λόγος για να κάνεις δεύτερο (ή τρίτο) παιδί
Μπορεί να σας φανει ασχετο με την σελίδα μας, αλλά δυστυχώς είναι τόσο πραγματικό πλέον που νομίζω ότι μας αφορά όλες.
Πριν λίγες μέρες, για άλλη μια φορά τα τελευταία χρόνια δυστυχώς, πήγα να χαιρετήσω για τελευταία φορά ένα φίλο μου. Λυπάμαι που το λέω, αλλά τα τελευταία χρονια έχουμε χάσει αρκετούς απο τροχαία. Όλη την ώρα που ήμουν εκεί, όσο περίεργο και αν φανεί, μία σκέψη είχα στο μυαλό μου. Όχι το παληκάρι που χάθηκε, αλλά την μάνα που το έχασε. Και είναι μια σκέψη που την έχω πάντα εδω και 3.5 χρόνια που γέννησα το πρώτο μου παιδί.
Έχω δύο παιδιά. Τον Νικόλα μου που είναι 3.5 χρονών και την Μαριτίνα που είναι 9 μηνών. Η αλήθεια είναι ότι όταν γέννησα τον μικρό, δεν ήμουν έτοιμη για δεύτερο. Έλεγα ότι και με το ένα είχα γίνει μαμά και μου έφτανε. Ο σύζυγος μου όμως ήθελε και ακόμη ένα. Και το έκανα το δεύτερο με όλη μου την καρδιά. Για δύο ή μάλλον για τρείς λόγους: ο ένας ήταν η κοινωνικότητα του μικρού και πόσο του άρεσε να είναι με άλλα παιδάκια, αλλά κυρίως για το πως έλιωνε όταν εβλεπε μωράκια κοντά του. Ο άλλος λόγος είναι λίγο περίεργος.
Για να εξηγούμαι, εγω ζήσει την απώλεια και απο τις δύο πλευρές. Έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν 11 και την μητέρα μου όταν ήμουν 18. Έχω δύο αδέρφια που οι ζωές μας είναι τόσο κοντά όσο μακριά πρέπει για να είμαστε ο ένας εκεί για τον άλλον, χωρίς να επεμβαίνουμε χωρίς λόγο. Και δυστυχώς έζησα και την απώλεια και από την άλλη πλευρά, όταν σκοτώθηκε ο ανιψιός μου, 18 χρονών, όταν ήμουν έγκυος στον Νίκο. Τότε μου ήρθε η επιφοίτηση! Πόσο αλλιώτικη θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα τα αδέρφια μου, αλλά και πόσο ανυπόφορη θα ήταν η ζωή για την ξαδέρφη μου, αν δεν είχε άλλα τρία παιδιά να της δώσουν δύναμη να μαζέψει τα κομμάτια της και να συνεχίσει.
Και αυτά ήταν ο λόγος που έκανα την κουκλίτσα μου. Μπορεί να ακούγεται μακάβριο, αλλά επειδή όλα είναι μέσα στη ζωή καλο είναι να σκεφτόμαστε και τα άσχημα. Δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκα, αλλα αν ζητάω ένα πράγμα από το Θεό είναι να με αξιώσει να μη ζήσω ποτέ την απώλεια ενός παιδιού, ούτε εγώ ούτε καμία μανούλα. Αλλά αν για κάποιο λόγο πρέπει να γίνει, πρεπει από κάπου να πάρω δύναμη να συνεχίσω. Και αυτή την δύναμη μόνο από το παιδί σου την παίρνεις. Από την άλλη μερια, δεν θέλω να φύγω και να μείνει το παιδί μου μόνο του. Γιατι αν ξέρω κάτι, είναι ότι ο πόνος είναι πιο υποφερτός όταν τον μοιράζεσαι.
Πολλές μπορεί να φρικάρετε με αυτά που διαβάζετε, αλλά αν καθίσετε να το σκεφτείτε ένα λεπτό θα δείτε ότι τα πράγματα είναι περίπου έτσι, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.
Γεωργία
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Δυστυχώς τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν οι κακές σψεψεις γίνονται πραγματικότητα... έχασα τον αδελφό το 2009 και το 2010 απέκτησα τον γιο μου και το 2013 την κορη μου. Πάντα φοβόμουν μην πάθουν κατι σε σημείο που οταν έκανα την προσευχή μου έλεγα Θεέ μου μην πειράξεις τα παιδιά εμένα οκά σε εμενα.... το Δεκέμβρη του 15 και όπως όπα στη ζωή μας ήταν τελεια και παιδιά μεγάλωναν φυσιολογικά ένα μεσημέρι η μικρή μου επαθε εγκεφαλικό.... Ο κόσμος μας χάθηκε Δευτερα την ιδία μετά δλδ μέσα σε λίγες ώρες Μας μετέφεραν από Χανιά με στρατιωτικι αεροπλάνο στην αθηνα και το Σάββατο το παιδί έφυγε .... Δεν ξύπνησε ποτέ! 9 μήνες μετά προσπαθούμε να ειμαστε καλοί γονεις και να περνουμε δύναμη από αυτον. Ελπίζουμε κάποια στιγμή να ερθει ένα ακομα παιδί στη ζωή μας να εχει και παλι ο γιος μου αδελφάκι. Μέσα την καρδιά μου άλλη μάνα να μην πονέσει.
και αυτα μεσα στην ζωη ειναι ολες μας εχουμε ζησει λιγο πολυ τετοιες καταστασης .....οταν χανεται ενα παιδι παντα ο κοσμος ρωταει , εχει αλλο? αν η απαντησει ειναι ναι..λενε ενταξη θα βρει ΄΄παρηγορια΄΄ , αν η απαντησει ειναι οχι τοτε λενε ΩΩ... ''ωωωω!! ΤΗΝ καημενη ....''' δεν ξερω γιατι εγω λεω το αναποδο οταν χαθει ενα παιδι πολυτεκνης οικογενεια η λυπη μου ειναι μεγαλυτερη απο το να ειναι μοναχοπαιδι. η μαμα που κανει παιδια τα κανει κατα επιλογη της δεν της εκατσε ενα και εμεινε σε αυτο
πραγματικά απορώ....διάβασα κάπου πιο πάνω ότι ΑΥΤΟ το κείμενο είναι η επιτομή της ηλιθιότητας...και τη φράση "παιδί-ρεζέρβα"....συγγνώμη, διαβάζετε πραγματικά το τι λέει το κάθε κείμενο? έγραψε πουθενά η κοπέλα για παιδί- ρεζέρβα? λέει πουθενά ότι δε θα υπάρχει πόνος αν χαθεί ένα παιδί, επειδή θα υπάρχει το άλλο? αντίθετα γράφει ξεκάθαρα: "να πάρω δύναμη να συνεχίσω"... Δεν έχω παιδιά....τυχαίνει να εργάζομαι στο χώρο των τροχαίων ατυχημάτων....σχεδόν καθημερινά βλέπω περιστατικά με άτομα 15, 17, 20,22 χρονών που είτε σκοτώνονται, είτε τραυματίζονται πολύ σοβαρά....είτε επειδή κάποιος άλλος δεν πρόσεξε, είτε επειδή τα ίδια τα παιδιά είχαν τα μυαλά πάνω απ' τα κεφάλια τους...ξέρετε, όσο κι αν μαθαίνουν από μικρά ότι πρέπει να προσέχουν, όση προσοχή και αγάπη κι αν δεχθούν απ' τους γονείς, κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί ότι στην ηλικία της τρέλας δε θα κάνουν καμία βλακεία...βλέπω λοιπόν σχεδόν κάθε μέρα χαροκαμένους γονείς...ξέρετε ποια είναι η διαφορά εκείνων που έχουν κι άλλο ή άλλα παιδιά, απ' εκείνους που έχασαν το μοναχοπαίδι τους? το βλέμμα...το βλέμμα των πρώτων έχει πόνο, έχει απόγνωση, έχει πίκρα, αλλά έχει και κάτι σαν ελπίδα...το βλέμμα των δεύτερων είναι το βλέμμα εκείνων που δεν έχουν πιά κανέναν απολύτως λόγο να ζουν...κανείς δε λέει, ούτε η κοπέλα έγραψε, ότι όσοι έχουν κι άλλο παιδί ξεπερνάν ποτέ το χαμό του ενός, ότι δεν το σκέφτονται κάθε μέρα, δεν το κλαίνε...αλλά τουλάχιστον έχουν κάτι να περιμένουν απ' τη ζωή....είτε ότι κάποιο απ' τα άλλα παιδιά τους θα παντρευτεί και θα τους κάνει εγγονάκι, είτε ότι θα χαρούν τις επιτυχίες του στη δουλειά του, είτε απλά ότι θα είναι εκεί, να τους λέει μια όμορφη κουβέντα....οι άλλοι όμως? προχθές είχαμε περιστατικό με μια κοπέλα 20 χρονών....άριστη φοιτήτρια, γλώσσες, μπαλέτα, δραστηριότητες, λατρεία με την οικογένεια...κι όμως, πήγε σε ένα πάρτι, ήπιε πολύ, και μετά μπήκε στο αμάξι ενός φίλου της, που τον έβλεπε ότι επίσης είχε πιεί πολύ....πάνε και οι δύο....η κοπέλα ήταν μοναχοπαίδι....τα έβαλα κάτω και είδα ότι όταν τη γέννησε η μαμά της θα ήταν 25 χρονών....και πλούσια οικογένεια....λέω λοιπόν, γιατί να μην είχε κάνει ένα ακόμη? τώρα τι να παρηγορήσει αυτή τη μάνα? τα ταξίδια, οι βόλτες? εσείς που είστε μητέρες ξέρετε πολύ καλλίτερα απ' εμένα ότι αυτό είναι αδύνατο.... δε λέω, φυσικά υπάρχουν και τα ακραία περιστατικά που μπορεί να χαθούν δύο παιδιά...(είχαμε και τέτοιο, αλλά ευτυχώς οι γονείς είχαν και τρίτο)....αλλά αν συμβεί το τραγικό να χαθεί το ένα παιδί, τότε πραγματικά έχω νιώσει την ανακούφιση των γονιών που υπάρχει το άλλο... Δεν τα λέω όλα αυτά για να τρομάξω κανέναν....φυσικά χιλιάδες οικογένειες έχουν ένα μόνο παιδί, και όλα πήγαν μια χαρά...και ούτε λέει κανείς τίποτε για εκείνες τις περιπτώσεις που με πολύ αγώνα ήρθε ένα παιδί και είναι δύσκολο να έρθει και άλλο, είτε λόγω ηλικίας, είτε υγείας, είτε έλλειψης χρημάτων....λέω όμως ότι αυτό που λέει η κοπέλα είναι απόλυτα λογικό και σας παρακαλώ μην το χαρακτηρίζετε τόσο επιπόλαια ως ηλιθιότητα... Αυτό το "ένα ίσον κανένα", το έλεγε μια ζωή η μάνα μου, η οποία έχει μόνο εμένα....εγώ ξέρω τι είδους εφηβεία πέρασα, απ' τον συνεχή φόβο και την αγωνία της ότι θα της πάθαινα κάτι....
sumfwnw apoluta mazi sou..kai egw auto katalava apo to keimeno. emena o antras mou eixe enan aderfo pou ton exase 15 xrono apo troxaio. h kahmenh pethera na mou trelathike sxedon ta exase o monos logos pou sunexisai na zei htan ta alla 4 paidhia tis. pote dhen ton ksexase akoma kai sto nosokomeio otan edhine maxh me ton karkino ja ekeinon elege.. to thimamai kai sikonete h trixa mou. omws den exase to xamogeloths oso htan zwntanei htan ekei ja ta alla tiss paidhia ta agapouse apoluta den ta evlepe san rezerva.. elpizw kai emna na me aksiwsei o theos na kanw kai alla paidhia etsi oste o gios mou na mhn einai monaxoulhs tou.. dhen thelw na skeftomai to asxhmo alla ola paizoun sth zwh..kouragio se autes tis manes pou prepei na erthoun antimetopes me to thanato tou paidhiou tous kai makari na fevgame emeis prwtes apo auta..
δεν συμφωνω καθολου, το κειμενο μιλαει για τον ερχομο ενος δευτερου παιδιου μονο κ μονο για να καλυψει ειτε την αναγκη για κοινωνικοτητα του πρωτου ειτε την αναγκη παρηγοριας σε περιπτωση απωλειας. πουθενα δεν διαβασα για το περισσευμα αγαπης που ηταν αναγκη να δωθει κ σε ενα αλλο παιδακι. κριμα, γιατι ολα αυτα με πανε και σε πιο μακαβριες σκεψεις ως προς τον λογο αποκτησης δευτερου ή τριτου παιδιου! τα παιδια δεν ειναι ρεζερβες και δυστυχως υπαρχει αυτη η νοοτροπια στη χωρα μας
Καλημέρα! Και εγώ θα συμφωνήσω κατά κάποιο τρόπο με την Γεωργία. Αν μη τι άλλο όταν θα φύγω απ' την ζωή (ελπίζω μετά από χρόνια!)θέλω το παιδί μου να έχει δίπλα του κάποιο πολύ δικό του πρόσωπο , πέρα απ' την οικογένεια που πιθανόν θα έχει κάνει.
Εmi συμφωνω μαζι σου ομως η Γεωργια δεν εγραψε αυτο.εκανε καο δευτερο παιδι ωστε αν παθει κατι ενα απο τα δυο παιδια να της μεινει το αλλο.εγω τουλαχιστον αυτο καταλαβα
Επειδή από τότε που έγραψα το κείμενο,τώρα το είδα δημοσιευμένο και διάβασα τα σχόλια, όχι δεν έκανα δεύτερο παίδί μόνο για αυτό. Έκανα γιατί το ήθελα . Και αν και αυτή τη στιγμή είναι πολύ δύσκολο από άποψη χρόνου και συνθηκών να μεγαλώσω και τρίτο, αν μας έρθει εννοείται ότι θα το κρατήσουμε. Είναι εύκολο να κρίνεις κάποιον όταν τα έχεις όλα λυμένα, όταν έχεις μια γιαγιά έτοιμη πάντα να σου κρατήσει τα παιδιά για να πας απλά μια βόλτα. Δυστυχώς είχα την "τύχη" να μην έχω ούτε πεθερά εν ζωή οπότε ακόμα και όταν θέλω να πάω για δουλειά να πληρώνω γυναίκα να μου κρατήσει τα παιδιά. Κανείς δεν είπε ότι τα παιδιά είναι καβάντζα, αλλά πάντα πρέπει να κάνουμε ότι είναι καλύτερο για αυτά. Ένα πράγμα όμως θα σας πω και ας ακουστεί χαζο. Είναι μεγάλη μοναξιά να είσαι έγκυος και να μην μπορείς να μοιρσαστείς λεπτομέρειες της κατάστασης σου με χαρά γιατί η μαμά σου δεν υπάρχει και η αδερφή σου δεν έχει κάνει παιδιά λόγω προβλήματος και δεν θέλεις να την φέρεις σε δύσκολη θέση.
Εγω δεν θα σε "κραξω" ουτε θα σε "χειροκροτησω" ! Θα σου πω απλα οτι "σε καταλαβαινω".
Συγνωμη αλλα εγω θα συμφωνησω κατα καποιο τροπο με τη μαμα Γιωργια...Οχι στο οτι πρεπει να σκεφτομαστε συνεχεια μακαβρια η αρνητικα .....Εχωντας μεγαλωσει ομως μονη μου (ωντας μοναχοπαιδι) μονο με την παρουσια της μητερας μου μπορω να πω οτι πολλες φορες ενιωθα μοναξια κ εναν εντονο φοβο τι θα γινοταν αν εχανα η παθαινε κατι η μητερα μου..κ οσο μεγαλωνα τοσο πιο δυσκολο μου ηταν γιατι κ η μητερα μου ηταν αγκιστρωμενη πανω μου κ εγω ενιωθα οτι πνιγομαι...παντα σκεφτομουν οτι αν ειχα εστω κ εναν αδερφο η μια αδερφη θα ενιωθα κ εγω πολυ καλυτερα κ η μητερα μου...Οταν λοιπον ξεκινησα να φτιαξω την οικογενεια μου με τον αντρα μου του ειχα ξεκαθαρισει οτι πρωτα ο θεος θα ηθελα να φτιαξουμε μια μεγαλη οικογενεια με τουλαχιστον 2-3 παιδια...ευτυχως κ ο αντρας μου ειχε μεγαλωσει με 2 αδερφες κ δεν ειχε αντιρηση...κ ετσι ευχαριστω τον Θεο που μου εχει χαρισει μεχρι στιγμης 2 πανεμορφα κοριτσακια 5 κ 2 ετων κ σε 21 μερες θα εχω στην αγκαλια μου κ τον μπεμπη μας...τωρα ναι,νιωθω πληρης κ οτι εχω κανει κατι καλο για τα παιδια μου γιατι τους εχω χαρισει αδερφια κ θα εχουν παντα ενα στηριγμα το ενα στο αλλο...οσο κ δυσκολο να ειναι (κ απο οικονομικης πλευρας κ απο κουραση) κ να ερχονται στιγμες "τρελας"οταν "μαλλιοτραβιουνται" οι 2 κορουλες μου στην διαρκεια διεκδικησης ενος παιχνιδιου...δεν θα αλλαζα με τιποτα στον κοσμο την ευτυχια που νιωθω εγω κ τη χαρα που νιωθουν εκεινες οταν τις βλεπω να παιζουν μαζι,να υποστηριζει η μια την αλλη κ γενικα να μεγαλωνουν μαζι......Η μεγαλη μου κορη οταν ειχε γεννηθει η αδερφη της ειχε ερθει κ μου ειχε πει "μαμα θελω να μου κανεις τοσα (δειχνοντας μου κ τα 10 δαχτυλακια της ) αδερφακια..."εννοειτε οτι χαμογελασα με την αθωοτητα της αλλα της ειπα "βολεψου προς το παρον με την αδερφη σου κ βλεπουμε.." τωρα περιμενει πως κ πως μερα με τη μερα ποτε θα ερθει ο μπεμπης...!!!! Συγνωμη αν σας κουρασα αλλα πιστευω πως υπαρχουν πολοι λογοι για να μην αφηνουμε ενα παιδι να μεγαλωνει μονο του..!!!!!Μερικοι απο αυτους ειναι κ τις μαμας Γιωργιας.....!!!!!
mpravo sou..... pou kataferes na kaneis 3 paidakia... na ta xairesai.. kai na einai ugiestata... eimai 25 kai den exw ginei akoma mana.... alla to perimenw pws k pws exei megalh shmasia na mhn eisai monos sou se ena spiti k na pairnan ola opo sena.... exasa ton ksaderfo mou prin 6 xronia... (xoreis na to ksaperasw pote) tote h ksaderfh mou emeine monh kai hmoun egw ekei ksaderfh aderfh mana.... gia ola... prin 2 xronia efuge o aderfos mou sthn gallia gia douleia tote katalaba ti 8a pei monaxopaidi olo to baros twn goniwn epanw mou k oxi mono k na exw k mia mana kolimenh sto internet na blepei ton gio ths me kamera... egw ths to ema8a mhpws kai usixash ka8olou wres wres akoma thn poianw k kleei... giauto prepei oso mas dunh dunamh o 8eos na kanoume 2-3 paidakia na mhn noiwsei pote apoleia se kamia apo tis 2 periptwseis...
και η μανα στην κυπρο διδυμα δυο τα ειχε και της φυγαν και τα δυο στο στρατο με μιας ατυχημα διπλο. και η μανα που εχασε το κοριτσι στον αγιο στεφανο δυο ειχε. πριν χρονια εχασε το ενα και φετος το δευτερο. και πολλες αλλες μανες εχασαν και ενα και δυο και τρια παιδια. και η ξαδερφη μου εχασε το ενα απο θανατο και το δευτερο απο τον πονο και το θρηνο που ειχε για το πρωτο. μανα και γω παιδι σου ειμαι της ειπε. δεν ηταν μονο ο αδερφος μου. απο τον πονο δεν εβλεπε δεν ακουγε. εφυγε πικραμενο απο κοντα της. μακρια . δεν υπαρχουν για καποιους ανθρωπους αντικαταστατες στο πονο . ο ανθρωπος ειναι αναντικαταστατος . και ειδικα τα παιδια . αν νιωθεις οτι στη ζωη θελεις αντικαταστατες κανε 10 παιδια. δεν μπορεις να ζησεις μονη σου και μη σε αξιωσει ο θεος σε καμια απωλεια. αβυσος η ψυχη του ανθρωπου
Πρόσφατα βρέθηκα σε μια κηδεία κάποιου άντρα γύρω στα 50.Η δολια η μάνα του εχει αλλά 4 παιδιά.Οταν κάποιος είπε σε αυτη την τραγική φιγούρα ¨Κυρα-λενη μην κανεις έτσι, έχεις αλλά 4 παιδιά να στηριχτεις¨´ εκείνη απάντησε ¨ Παναγιώτη ομως δεν έχω...έχω?¨´ διαφωνώ ΚΑΘΕΤΑ ΚΑΙ ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ με την άποψη ¨Αν χάσω ένα παιδί έχω το αλλο να πάρω δυναμη¨ Συμφωνώ ομως 100% στο να εχει το παιδί αδέρφια ...αυτο, ναι, ειναι λόγος να κανεις και 2ο και 3ο....!
Προς τι τόσο κράξιμο απ τις κλώσσες, απορώ..Θεμιτές μου φάνηκαν οι σκέψεις σου και πολύ ανθρώπινες. Και εννοείται ότι δεν ζεις με αυτές μόνιμα στο κεφάλι σου, απλώς υπάρχουν κ αυτές κάπου στο βάθος. Συμφωνω ότι τα αδελφάκια ειναι συντρόφια στη ζωή και ειναι ανακούφιση να ξέρεις ότι το κάθε παιδί σου θα έχει στη ζωή του ΕΝΑΝ ΑΚΟΜΗ ΔΙΚΟ ΤΟΥ άνθρωπο, εκτός απο τους 2 γονείς του. Ακόμα κ αν δεν τους χάσει νωρίς, αυτό πάλι ισχύει.
Mε αυτή την εννοια τα παιδιά δεν προκειται να φτάσουν ποτέ, γιατί ΜΟΝΟ ο θέος ξέρει τι μας ξημερώνει...
Η επιτομη της Ηλιθιοτητας!!!
Σίγουρα οι απόψεις ποικίλουν, και ο κάθε ένας από εμάς το βλέπει διαφορετικά. εμείς έχουμε ακόμα ένα και είναι τεσσάρων, πολλές οι σκέψεις, όπως και του κειμένου, όπως και της ισορροπίας στην οικογένεια, όπως και η παρέα και η συντροφικότητα κλπ. Από την άλλη οι οικονομικές δυσκολίες, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, βοήθειας είναι Ανασταλτικοί παράγοντες. Ο χρόνος θα δείξει.
Καλα κουφαθηκα τωρα...... Μα ειναι δυνατο να σκεφτεσαι ετσι??? Το σιγουρο ειναι οτι η ζωη ειναι απροβλεπτη και δε ξερουμε ουτε το επομενο λεπτο τι μας περιμενει αλλα δε θα εχω μονιμη ιδεα στο κεφαλι μου το κακο γιατι ετσι θα ζω παντα με το αγχος, με την αβεβαιοτητα, και μονιμα με κακες σκεψεις.. Ειναι δυνατο να σκεφτομαστε να κανουμε πολλα παιδια για τον αν τυχη και παθει κατι το ενα η το αλλο να εχω αλλο αντικαταστατη????Λιγο σχιζοφρενικο μου ακουγεται λιγο αυτο....
Εχμμμ, δηλαδή να κάνουμε 2 παιδιά να έχουμε και ένα ρεζέρβα. Και αν -χτύπα ξύλο- πάθει και το δύτερο κάτι? Ε τότε 3! Μωρέ και αν το 3ο μετακομίσει μόνιμα στα ξένα και δεν το βλέπω? νομίζω 4 παιδιά! όχι όχι, ας κάνω 5 να έχω και το κεφάλι μου ήσυχο! Τι στα κομμάτια, 4 ρεζέρβες θα έχω! Ωχ! και αν μου πάθει κάτι ο άντρας μου? Παιδιά μπορώ να κάνω (καταπώς φαίνεται όσα θέλω) άντρα που θα βρώ? Να τον κλωνοποιήσω? Α όχι, αφού δεν μας νοιάζει αυτός που χάθηκε, μας νοιάζει η αντικατάσταση. Α, θα βρώ άλλον άντρα! και θα κάνω και 5 παιδιά! οκ.... Λογικό μου φαίνεται......
Προσωπικά, ποτέ μου δεν σκέφτηκα αυτό τον λόγο για να αποκτήσω δεύτερο παιδί (έχω μόνο ένα). Εγώ έχω δύο αδελφούς, αλλά πάλι μόνη νιώθω, αφού είμαστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας και πολύ λίγες σχέσεις έχουμε μεταξύ μας. Καμιά φορά, νιώθεις τους ξεχωριστούς σου φίλους να είναι πιο οικογένεια από τους δικούς σου. Ωστόσο, σεβαστή κάθε άποψη.
Η άποψη της Γεωργίας είναι πολύ υποκειμενική, ωστόσο μπορώ να την καταλάβω, διότι έζησα την ανθρώπινη απώλεια και ξέρω πως μπροστά στο θάνατο ο καθένας μας αντιδρά διαφορετικά και ποτέ δεν περιμένει να τον καταλάβουν οι υπόλοιποι. Η αντίδραση της Γεωργίας είναι αυτή και καλά κάνει και το λέει ,αφού έτσι αισθάνεται η κοπέλα και δεν θίγει και κανέναν στην τελική. Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου να κάνω παιδιά για αυτόν τον λόγο, το αντίθετο ίσως: έπιασα τον εαυτό μου να φοβάται να φέρει στον κόσμο ένα παιδί από ΤΡΟΜΟ μην χαθεί ή πάθω κάτι εγώ και μείνει μόνο του!! ΑΚΡΩΣ υπερβολικό βέβαια, αλλά πέρασε για λίγο από την σκέψη μου όταν βίωνα το πένθος... Σήμερα έχω δύο παιδιά και οι σκέψεις αυτές φυσικά χάθηκαν. Επίσης η άποψη "ένα ίσον κανένα" είναι τόσο υποτιμητική και αναχρονιστική και μου κάνει εντύπωση που την διαβάζω ακόμη και σήμερα.
Ρε κορίτσια η μαμα Γεωργία δεν ακυρώνει καμία άλλη μαμα ούτε λέει πως όσες έχουν ένα παιδάκι είναι καταδικασμενες.. Προς θεού! Η εμπειρία της της δίδαξε αυτο που έπραξε κ προσωπικά συμφωνώ!
κι ομως εχεις τοσο δικιο... ειμαι μοναχοπαιδι και συνεχεια σκεφτομαι πως οτν φυγουν οι γονεις μου οτι κ να μου συμβει δε θα μπορω να στηριχτω πουθενα και δε θα εχω κανεναν . Και αυτος ειναι και ο λογος που παρολο οτι ο γιος μου ειναι μολις 6 μηνων σκεφτομαστε και για 2. δεν θελω οταν μεγαλωσει να νιωθει οπως εγω!
Η πραγματικοτητα ειναι αυτη! Αλλα ειναι πολυ σκληρη..... οσα παιδια και να εχεις , αν χασεις καποιο, ο πονος ειναι ανυποφορος....Στην αρχη δεν εχει σημασια αν εχεις αλλο..ισως μετα βοηθηθεις... Εω παιδια κανω ια εναν λοο μονο....ΜΕ ΚΑΝΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ!....γεμιζουν την ψυχη μου αγαπη..τα κανω για εμενα, τοσο εγωιστικα!!!! ια τα αδερφια ομως εχεις δικιο.....ειναι πολυ σημαντικα στη ζωη ολων....
Κατανοώ αυτόν τον τρόπο σκέψης, αλλά δεν λαμβάνει υπ' όψιν 2 καθοριστικές παραμέτρους: 1) Ένα μεγάλο ποσοστό των ζευγαριών σήμερα είναι ιατρικά υπογόνιμα και ΔΕΝ είναι επιλογή τους αν θα κάνουν όχι 2ο ή 3ο αλλά ακόμη και 1ο παιδί. Την προσπάθειά τους ΔΕΝ τη βοηθά το κράτος γιατί, πέραν ίσως των ιδιωτικών ασφαλίσεων, τα υπόλοιπα ταμεία πληρώνουν από ψίχουλα ως τίποτα για θεραπείες υπογονιμότητας. Εγώ με τον άντρα μου ανήκουμε σ' αυτά τα ζευγάρια, και μόνο εμείς ξέρουμε τί τραβήξαμε για ν' αποκτήσουμε την κορούλα μας (και σημειώστε ότι τελικά τα καταφέραμε προτού χρειαστεί σπερματέγχυση ή εξωσωματική, αλλά μόνο ορμονοθεραπεία). Ευτυχώς όλα αυτά για μας έγιναν πριν 7 χρόνια, τώρα με την οικονομική κατάσταση ούτε κατά διάνοια δεν θα είχαμε να πληρώσουμε τη θεραπεία... 2) Κανείς δεν έχει κάνει συμβόλαιο με τον θάνατο για το πόσα παιδιά θα χάσει, ή ακόμη και με τη ζωή, για το πόσα παιδιά του θα παραμείνουν υγιή για πάντα, χωρίς σοβαρά προβλήματα υγείας. Όπως έλεγαν οι αρχαίοι, "μηδένα προ του τέλους μακάριζε". Ξέρω οικογένεια που έχασε και τα 2 παιδιά της σε τροχαία, με αρκετά χρόνια διαφορά το ένα από το άλλο. Τί να πεις τώρα σ' αυτούς, ότι έκαναν τη σωστή ή τη λάθος επιλογή; Σε αυτά τα ζητήματα δεν υπάρχει σωστό και λάθος, υπάρχει άλλος ένας λόγος για να κάνεις (ή για να μην κάνεις) πέραν του ενός παιδιά, ή και καθόλου παιδιά. Η επιλογή είναι καθαρά προσωπική, καθορίζεται από τις εκάστοτε παραμέτρους και εμπειρίες που έχει βιώσει ο καθένας μας. Κάνεις δεν θα πρέπει να νιώθει τύψεις είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση. Αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη, συγγνώμη αν σας κούρασα.
Αυτο ακριβως.
ΚΑΙ ΕΛΕΓΑ...ΠΑΕΙ ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΗ ΠΟΥ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ.. ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΑΚΑΒΡΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ (ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΜΑΣ)..ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΝΑ ΔΙΑΝΟΗΘΩ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΑΘΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ. ΑΠΛΑ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΕΧΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΓΙΝΕΣΑΙ ΛΙΓΟ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΟ "ΠΑΡΑΝΟΙΚΟΣ" ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΜΗΝ ΤΟ ΑΦΗΣΕΙΣ,ΜΗΝ ΓΛΙΣΤΗΡΗΣΕΙ,ΜΗΝ ΧΤΥΠΗΣΕΙ..ΤΕΛΙΚΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΩ (ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΤΗ ΜΠΟΥΜΠΟΥ ΜΟΥ-ΠΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ ΣΕ 2 ΜΗΝΕΣ) ΟΤΙ ΟΣΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ..ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΕΧΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΗΣΥΧΙΑ!!ΠΡΙΝ ΜΕΙΝΩ ΕΓΚΥΟΣ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΚΟΛΥΜΒΗΣΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ ..ΕΛΕΓΑ..ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ,ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΓΛΙΣΤΡΗΣΕΙ-ΧΤΥΠΗΣΕΙ. ΑΚΟΜΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ..ΑΛΛΑ ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΠΑΡΑΝΟΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΝΑ ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ.. Ο ΦΟΒΟΣ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΛΙΚΑ..ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ 1,2,...40 ΠΑΙΔΙΑ!!
Οι παλιοί λένε:"ένα ίσον κανένα"
Πολυ στερεοτυπο και σκληρο,για να μη πω ηλιθιο,για ολους αυτους που εχουν ενα,κ δεν μπορουν να κανουν αλλο.να ακυρωνεις ετσι μια ολοκληρη,φωτεινη,λαμπρη υπαρξη.Μου θυμιζετε εναν ανεγκεφαλο παρουσιαστη πρωινης εκπομπης που στη προσπα θεια του να...εξυμνισει πολυτεκνη μανα (να ναι καλα κ ολες οι πολυτεκνες μανουλες , οπως κ η δικια μου),ειπε το ανεκδιηγητο:"......και ειναι κ καποιες,που κανουν ενα παιδι,κ νομιζουν οτι κατι εκαναν(!!!!!), ξερετε τι ειναι το μομαχοπαιδι?????παιδι με ειδικες αναγκες ειναι...."ειπε ο παχυσακος μυωψ παρουσιαστης,γιαα παιδακια που φερνουν χαρα και αγαπη,που αγαπιουνται κ που θελουν οσο τιποτα αλλο παρεοιτσα,αλλα πολλες φορες...Απλα Δε Γινευαι. Αμαν.ποσες ενοχες πια .
οταν δε γινεται απλα δε γινεται!!!! αλλα οταν γινεται γιατι να μην γινει??? η κοπελα προφανως δεν αναφερεται στις περιπτωσεις που για καποιο λογο δε γινεται...
Στεγια αυτο που λες είναι ίσως για αντικείμενα κ προφανώς δεν ισχύει κ πάντα ακόμα κ για τα αντικείμενα πόσο μάλλον όταν μιλάς για παιδι, για έναν άνθρωπο, μια ύπαρξη την οποία ακυρώνεις.... Θά´ταν καλο να σκεφτόσουν πριν γράψεις ένα τόσο υποτιμητικό σχόλιο...
Κι όμως όσο εγωκεντρικά και μακάβρια κι αν ακούγονται όλα αυτά, είναι πέρα για πέρα αληθινά και είναι σκέψεις που είμαι σίγουρη πως έχουμε όλες κάνει κάποια στιγμή!
μπραβο!!! πολυ ωραιο αρθρο!!! ειναι πραγματικότηκα κ την ιδια σκεψη την εχω κανει κ εγω κ πιστευω πως δεν υπαρχει μανουλα που να μην εχει την ιδια ακριβως σκεψη...αλλωστε η μεγαλυτερη κληρονομια που μπορεις να αφησεις στο παιδι σου ειναι..τα αδερφια του!! συγχαρητήρια!!
ή το μεγαλυτερο βασανηστηριο που τους το επιβαλεις κιολας. μονος σου γεννιεσαι μονος σου πεθαινεις. τα παιδια δεν θελουν κληρονομια εφοδια για την σκληρη ζωη που απλωνεται μπροστα τους θελουν. αν τα αδερφια ηταν καλα θα ειχε και ο χρηστος. καιν και αβελ σας λεει κατι. ποτε η ιστορια δεν απαντησε αγαπημενα αδερφια τυχαιο οτι μετα το θανατο των γονιων στο 90 τοις εκατο των αδερφων βγαινουν τα μαχαιρια?
βρε κοριτσια, τι λετε;;;;κάθεστε και σκέφτεστε πότε θα πεθάνετε και τι θα απογίνει το μοναχοπαίδι σας; Τι σόι κίνητρο είναι αυτό; Και τι είναι το δεύτερο παιδί; Ρεζέρβα; Θεωρώ ότι πρέπει να αποφασίσουμε να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας ορμόμενοι από αγάπη -ούτε από φόβο ούτε για προληπτικούς λόγους
Όταν κάποιος είναι ρεαλιστής, τότε βλέπει τα πράγματα όπως ακριβώς εσύ. Θα συμφωνήσω κι εγώ μαζί σού σ΄αυτές τις σκέψεις σου. Μπορεί όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο θεός να γελάει(και τελικά κάποιος να χάσει και τα δυό παιδιά του), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κανείς δεν πρέπει να σκέφτεται και να κάνει σχέδια για τη ζωή του.
Τα πράγματα τα βλέπει έτσι κάποιος που είναι εγωϊστής, εγωκεντρικός και που έχει κάνει παιδιά για να αυτοεπιβεβαιωθεί και να καταξιωθεί κοινωνικά. Μόνο κάποιος τέτοιος θα μπορούσε να σκεφτεί να κάνει καβάτζα για να έχει αν του πεθάνει ένα!!!!!! Παναγία μου τι διαβάζω σήμερα!!!
I GIAGIA MOY ELEGE.................EHEIS 3 PAIDIA?EHEIS 2.EHEIS 2 PAIDIA?EHEIS 1.EHEIS OMOS ENA PAIDI DEN EHEIS KANENA?AFTO EINAI O LOGOS POY THELO NA KANO OPOSDIPOTE DEYERO PAIDAKI
Κι εσύ και η γιαγιά σου θέλετε ψυχίατρο μάλλον!
Εσένα δε σου έχουν μάθει τρόπους?Απορώ δηλαδή με το λεξιλόγιό σου και το ύφος σου.
Κατά πως φαίνεται ούτε τρόπους έχει ούτε την στοιχειώδη ευγένεια! Αυτά είναι αξίες που παίρνεις από την οικογένειά σου κυρίως! Η "κυρία" μάλλον δεν έχει τέτοια εφόδια!
Μάθε τρόπους επιτέλους.. Πως μιλάς έτσι?
Θα μπορούσες να κρατήσεις αυτές τις σκέψεις για τον εαυτό σου. Η απώλεια ενός παιδιού είναι ένας θάνατος και για τη μάνα που το χάνει ακόμα κι αν έχει άλλα 10 παιδιά και όχι μόνο ένα. Πιο εγωιστική σκέψη δεν έχω ξανακούσει. Ή μάλλον έχω ξανακούσει ακριβώς την ίδια μ@@κία από μια φίλη μου που δεν έχει παιδιά.. Αλλά αυτήν την είχα δικαιολογήσει γιατί είπα: "η καημένη, ούτε που φαντάζεται τι σημαίνει αυτό που λέει"! Το να το λέει μια μάνα όμως είναι αηδιαστικό. Εμετός μου ήρθε... Σκέψου μόνο τις μάνες που έχουν μόνο ένα παιδί και για κάποιο λόγο δεν μπορούν να κάνουν άλλο παιδί. Σε ακούνε/διαβάζουν κι αυτές ξέρεις... Αλλά έτσι είναι. Όταν μας έρχονται όλα εύκολα, το βρίσκουμε εύκολο να λέμε εύκολες κουβέντες.
Αγαπητη Γεωργια αφου εξεφρασες την γνωμη σου, ειναι λογικο να παρεις πολλες απαντησεις ... Ο Θεος να φυλαει ολα τα παιδια του κοσμου, και μακαρι να μην επετρεπε καμια μανα να μην χανει το σπλαχνο της!!! Εχω και εγω ενα αγορακι, ειναι η ηλιαχτιδα της ζωης μας! Μακαρι Ο Υψηστος να μας αξιωσει να κανουμε τουλαχιστον αλλο ενα, για ολους αυτους τους λογους που ανεφερες εσυ και ολες οι κοπελες!!! Οσο για τις μανουλες που για οποιοδηποτε λογο δεν μπορουν να κανουν αλλο παιδι, ο Θεος να τις ευλογει και να τις γεμιζει με τη αγαπη του παιδιου που εχουν!!!
Καλά βρε Ιωάννα μου...δε σου είπε κανείς ότι θα πληρώσεις μόλις διαβάσεις το κείμενο για να αντιδράς έτσι..Τι πράγματα είναι αυτά? Οι σκέψεις της από την στιγμή που δεν θήγουν κανέναν και ιδίως εσένα(δε μιλάει για εσένα το κείμενο αν διάβασα σωστά) μπορεούν να μεταφερθούν όπου θέλει η κοπέλα.Εσυ τι έπαθες και συγχύστικες?Ημαρτον...Δηλαδή αν το πας έστι να μην λέμε ότι έχουμε και παιδί γιατί κάποιες άλλες γυναίκες δε μπορούν να κάνουν? Για χαλάρωσε λιγάκι το ύφος σου που σου ήρθε και εμετός...έλεος πια.
Προσπαθώ να βρω εδώ και μέρες που να σου απαντήσω και το κάνω εδώ γιατί βλέπω κι άλλες να το κάνουν για να τα ακούσεις μαζεμένα!!! Υποψιάζομαι πως δεν θα απαντήσεις αλλά αδιαφορώ πλέον για την οποιαδήποτε γνώμη σου για το οποιοδήποτε θέμα!!! Πριν κατηγορήσεις ( γιατί κατηγορείς καλή μου, δεν κρίνεις) τους άλλους για εγωισμό, εγωκεντρισμό, παράνοια και άλλα τέτοια χαριτωμένα κοιτάξου στον καθρέφτη!!! Εσένα σου έγραψε κανείς κανένα σχόλιο σαν τα δικά σου? Θέλω να σε δω τι θα κάνεις αν αρχίζουν να σου λένε αυτά που λες και εσύ!!! Τι στόμα, τι ύφος είναι αυτό που έχεις! Σε πετυχαίνω σε διάφορα κείμενα με κατάθεση ψυχής ,να σχολιάζεις με το πιο χυδαίο ύφος που υπάρχει και ειλικρινά είμαι σχεδόν σίγουρη πως κουβαλάς τρελά απωθημένα κοπελιά και τα βγάζεις με κακίες προς τους άλλους! Έλεος κυρία μου, το μαστίγιο σου λείπει μόνο. Έχεις σκεφτεί τι περνά αυτή που τα γράφει? ξέρεις τι σημαίνει ο σεβασμός στο διαφορετικό? ξέρεις τι σημαίνει ο σεβασμός στον άνθρωπο? Ότι δεν συμφωνεί με τη δική σου άποψη το ισοπεδώνεις, το απαξιώνεις. Είσαι ικανή να κάνεις διάλογο? ΟΧΙ. Είσαι από τα άτομα που δεν θέλω να τα ακούω να τα διαβάζω και να τα βλέπω. Ντροπή σου!!!!!!!!
...και επειδή είμαι πολύ τσατισμένη μαζί σου συνεχίζω... Ξέρεις τι σημαίνει να χάνεις αγαπημένα πρόσωπα, τι σημαίνει χωρισμός, κατάθλιψη, αγώνας για επιβίωση, πόνος βαθύς ψυχικός, απόρριψη, απόγνωση, φόβος? Ή μόνο γράφουμε τραλαλά λαλά. Εύχομαι να μην τα ξέρεις για να σε δικαιολογήσω, γιατί στην αντίθετη περίπτωση θέλεις ψυχανάλυση!! Ναι, γράφουμε δημόσια για τα πάντα και είμαστε έτοιμες να ακούσουμε ότι γνώμη έχει ο καθένας, όχι όμως προσωπικές προσβολές, το παράκανες,!!!!! δεν σέβεσαι τίποτα και κανέναν. Πείτε με υπερβολική, ακραία, σκληρή, δεν πρόκειται να μετανιώσω για καμία από τις λέξεις που της γράφω. Τις αξίζουν!!!!!!
Ν' αγιάσει το στόμα σου Σοφία μου!!! Κι εγώ την έχω πετύχει να σχολιάζει και άλλα άρθρα με τον πιο χυδαίο τρόπο! Δεν εξηγείται αλλιώς! Και ένας άσχετος καταλαβαίνει ότι η κοπέλα έχει πολλά απωθημένα τα οποία βγάζει στα σχόλιά της ελεύθερα, μιας και καμία μας δεν ξέρει ποιά είναι! Ο καθένας μας είναι μοναδικός και καταθέτει τις δικές του σκέψεις. Γιατί τέτοια κακία και επίθεση ρε κορίτσια;;; Για να το σκεφτείτε λίγο...
Ακριβώς έτσι Ιωάννα.
Κορίτσια καλημέρα! Και εγώ ακριβώς την ίδια σκέψη έχω κάνει. Έχω ένα αντράκι 4,5 ετών και ο λόγος που σκέφτομαι για δεύτερο μωράκι είναι ακριβώς αυτός τι θα κάνει όταν εμείς "φύγουμε"; Ο μικρός μου ζητάει επίμονα ενα αδερφάκι γιατί βλέπει όλους τους φίλους, ξαδέρφια ότι έχουν αδερφάκι και μου λέει: "εγώ γιατί δεν έχω; πότε θα έχω και εγώ ένα αδερφάκι;" Έχω σκεφτεί λοιπόν πάρα πολύ το θέμα και τελικά καταλήγω στα εξής: ξέρω ότι και να γεννήσω τώρα θα έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας και δεν θα μπορούν να παίξουν και τόσο μαζί, αλλά μεγαλώνοντας πρέπει και αυτός να έχει ενα αδερφάκι να μοιραστούν τα μυστικά τους, τις σκανδαλιές τους, τις χαρές και τις λύπες τους.Έχω και εγώ μια αδερφή και ξέρω πολυ καλά πως είναι να τα μοιράζεσαι όλα αυτά με κάποιον πολυ δικό σου άνθρωπο. Καλά είναι τα ξαδέρφια, και οι φίλοι αλλά σαν τον αδερφό σου ή την αδερφή σου δεν είναι. Το θεωρώ πολύ εγωϊστικό απο μέρους μας να λέμε " ελα μωρέ που να μπλέκω πάλι με μωρά" πρέπει να βλέπουμε και λίγο παραπέρα γιατί η μοναξιά είναι ότι χειρότερο.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου...Και γω όταν έκανα τον γιο μου είπα ότι και να μην κάνω άλλο παιδί δε με νοιάζει...Όμως όσο τον έβλεπα να μεγαλώνει και να γίνεται παιδάκι, σκεφτόμουν τι θα γίνει όταν εμείς οι γονείς φύγουμε? Και τότε πήρα την απόφαση και για το δεύτερο...Να έχει ένα στήριγμα, κάποιον δικό του στον κόσμο όταν εμείς δε θα είμαστε πια εδώ...
ευτυχως που βρηκα εναν ανθρωπο να σκεφτεται σαν εμενα...νομιζα πως ειχα προβλημα!!!
.......... και ηταν καποτε το πρώην αφεντικο μου και ελεγε... ο πατερας μου εχει καρκινο η μανα μου διαφορα αλλα αχ! δεν τους βλεπω να ζουν πολλα χρονια ακομα καλα που εχω τον αδελφο μου να τα περασουμε μαζι να μην μεινουμε μονοι μας να στηριζουμε ο ενας τον αλλον...και εφυγε ο αδελφος απο ανακοπη καρδιας...... ποιο παιδι να στηριξει τους γονεις? ποιος να παρηγορησει τον αδελφο? πως να ζησουν? Περασανε 10 χρονια ηδη... οι αρρωστοι γονεις ζουνε νεκροζωντανοι... ο αδελφος δεν το ξεπερασε ποτε και χαλασε και οτι ειχε δημιουργησει.... ενα παιδι ειχε αφησει ο συγχωρεμενος και ολοι λεγανε για χατηρι του θα ξαναζησουν, θα συνελθουν..... Δεν ειχαν την δυναμη.... δεν θελησαν..... πονεσαν...... απλα ζουνε.... μεχρι να πεθανουν...
Ετσι ακριβώς είναι όπως τα λες! Τα αδέρφια σου γεμίζουν τη ζωή είναι πάντα μαζί σου για τα δύσκολα και τα εύκολα για τις λύπες και τις χαρές! Ο άνθρωπος που σε περιμένει στο σπίτι ή στο τηλέφωνο να μάθει τα νέα σου! Εμείς είμαστε 4 αδέρφια και πριν 4 μήνες χάσαμε το μπαμπά μας :( Τώρα είμαστε πιο ενωμένοι από ποτέ όλοι μια γροθιά για να στηρίξουμε πρώτα τη μάνα μας ( πιο αγαπημένο ζευγάρι απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ) και μετά ο ένας τον άλλον. Με τον καθένα ξεχωριστά έχουμε και κάτι διαφορετικό αλλά και κάτι ίδιο που μας δένει μαζί του! Εχω ένα γιο 4 χρόνων και μια κόρη σχεδόν 11 μηνών αυτή τη στιγμή δεν τα πανε καλά αλλ ξέρω πως σύντομα θα είναι ο ένας για τον άλλον ( θα προσπαθήσω και εγώ για αυτό). Ωραίο το κείμενο σου και διαφορετικό! Μπράβο σου που μίλησες για αυτό που όλοι φοβόμαστε!
Κι εγω θα σας πω το αλλο...πριν 3 χρονια σκοτωθηκε ενα παιδι γυρω στα 25 σε εργατικο ατυχημα και πριν απο 1 μηνα σκοτωθηκε και ο μικρος αδερφος του σε ατυχημα με την μηχανη! Η μανα τους δεν εχει αλλα παιδια!
Έτσι ακριβως είναι όπως τα λες! Ο πόνος σιγουρα είναι ο ίδιος όσα παιδιά κ αν εχεις!αλλά οπως μου είπε η μητέρα μου όταν χάσαμε τον αδερφό μου οποίο δάκτυλο κ αν κόψεις το ίδιο θα πονεσεις! Οταν ομως εχεις κ αλλα παιδια βρίσκεις το κουράγιο να συνεχισεις για αυτά! Δε μπορω να διανοηθω πως θα ήμουν αν δεν είχα αλλά 2 αδερφια! Μου λείπει μας λείπει πολυ... αλλά δίνει δυναμη ο ένας τον άλλον! Και ο μικρουλης μου σε ολους μας!
Εχω μια κορουλα 11μηνων......οι περισσοτεροι μου λενε να κανω αμεσως και ενα δευτερο παιδακι,εγω ομως αυτο δεν το σκεφομαι ακομα....βαθια μεσα ομως ξερω πως ο ερχομος ενος 2ου παιδιου θα μ'εκανε ευτυχισμενη γιατι θα εχει η μικρη μου ενα αδελφακι και οχι τοσο η απωλεια του ενος και η παρηγορια του αλλου.
Παντα ειχα τη σκεψη να κανω δευτερο παιδι, για ενα εχει η κορη μου στην ζωη της εναν ανθρωπο κοντα της οταν δεν θα ειμαστε πια εμεις...δυστηχως ο Θεος αποφασισε να μην κανω αλλα παιδια....και απο τοτε που εμαθα οτι δεν θα μπορεσω να κανω κ αλλο, σκεφτομαι και ολα τα υπολοιπα που ειπες...ας ειμαστε ομως αισιοδοξοι, και να αξιοθουμε να μεγαλωσουμε γερα και ευτυχισμενα παιδια ειτε ενα, δυο, τρια, δεκατρια!!!! Παντως σιγουρα ολες λιγο πολυ ετσι σκεφτονται αλλα δεν το ομολογουν !!! να χερεσαι την οικογενεια σου!!!
Κι εγώ τα ίδια κορίτσια.... έχω μια μπουμπού 5.5 ετών και προσπαθούμε πολύ καιρό να της χαρίσουμε ένα αδελφάκι αλλά δυστυχώς... Βλέπετε μετά από ένα εξωμήτριο που είχα πριν από 3 χρόνια και λόγω των χρόνων που περνάνε γίνεται όλο και πιο δύσκολο Και δεν μπορώ να μην σκέφτομαι ότι δεν θέλω να είναι μόνη της αργότερα και να της γινόμαστε βάρος, ούτε να μείνει μόνη όταν εμείς θα έχουμε φύγει... Κι εκείνη όλο και ζητάει να κάνουμε ένα νινάκι κι εγώ δεν μπορώ της πω τίποτα παραπάνω από το "άμα θέλει να μας στείλει ο Θεούλης ένα". Μέχρι που έχει μάθει και το λέει κι αυτή πια... κι εγώ στεναχωριέμαι αλλά δεν την αφήνω να το καταλάβει...
Κανω ακριβως τις ιδιες σκέψεις. Και με νόμιζα τρελή που σκέφτομαι τέτοια! Κι εγώ σκέφτομαι για δεύτερο για τους ίδιους ακριβως λόγους!
Έχεις δίκιο!! προερχομαι απο πολυτεκνη οικογένεια 4 αδέρφια και δεν μπορω να φανταστώ πως θα είχαμε ξεπεράσει κάποιες τραγικές συγκυρίες αν δεν είχαμε ο ένας τον άλλον, έχω ένα παιδάκι 3ων ετών αλλα δυστυχώς έχω χωρίσει και ειναι δύσκολο να σκεφτώ για δεύτερο αν και θα το ήθελα πολυ αλλα μεχρι να ξαναεμπιστευτω καποιον θα εχουν τελειωσει τα αυγα μου... σαν Μανα πιστεύω ότι όσα παιδια και να έχεις αν υπάρξει η απώλεια δεν την παλεύεις. Ο λόγος που αγχωνομαι ειναι ότι αν δεν έχει αδέρφια όταν εγω πεθάνω θα ειναι τελείως μόνος του και αυτο δεν παλευεται... Λογικές οι σκέψεις σου και όχι μακαβριες ολα μέσα στην ζωη ειναι...
Πόσο μα πόσο συμφωνω μαζι σας παντα λελεγα και στον εαυτο μου και στους γυρω μου οτι καποια στιγμη οι γονεις φευγουν τα αδελφια ειναι αυτα που μενουν!!!!! Και ειναι πολυ εγωιστικο απο πλευρα μας να μην θελουμε να κανουμε δευτερο η και τριτο παιδακι! Χαιρομαι που σε αυτην την εποχη τα ζευγαρια δεν το εχουν βαλει κατω και βλεπεις οτι κανουν παιδια! Ευχομαι ο Θεος σε λιγα χρονια να με αξιωσει να κανω και τριτο παιδακι!!!!!
Συμφωνω μαζι σου,δεν εχω χασει καποιο γονιο αλλα την αδερφη μου δεν την αλλαζω με τιποτα!εχω ενα κοριτσακι 21μηνων και αποφασισα απο την πρωτη στιγμη οτι θελω και δευτερο παιδακι...απλα η μοιρα δεν μου τα εφερε οπως τα ηθελα και πριν απο 15μερες στην 36η εβδομαδα εχασα τον μπεμπη που περιμενα....σε ενα τετοιο γεγονος εκτος απο τον αντρουλη και τους γονεις μου, η αδερφη μου τσακιστηκε να ειναι ακομα και τωρα διπλα μου,για να μην μενω ποτε μονη μου.και ειμαι σιγουρη οτι ποναει η ψυχη της γι'αυτο που μου συνεβει γιατι εκεινη γεννησε το δευτερο παιδακι της πριν απο 40μερες.Παντως αν δεν ειχα τη κορουλα μου μαλλον θα ημουν τωρα σε ψυχιατρο.... Και τελος θα ηθελα να προσθεσω σ'αυτους τους λογους που ειπες και εναν ακομη.Εγω-μπορει να μην ισχυει για ολους φυσικα- λατρευω τοσο πολυ την κορη μου,που νομιζω οτι αν μεινει μονη της θα την "πνιξω" με την υπερβολικη αγαπη μου,δεν θα την αφησω να ανοιχτει οπως πρεπει.....φοβαμαι οτι θα ειμαι συνεχεια απο πισω της,και θα γινω υπερπροστατευτικη,πραγμα που δεν το θελω καθολου,ισα ισα που θελω να γινει ενα ανεξαρτητο και δυναμικο ατομο. Να σου ζησουν τα παιδακια σου,να εχουν υγεια και τυχη παντα!
έχεις απόλυτο δίκιο μαμά Γεωργία & θα συμφωνήσω μαζί σου! είμαι μοναχοπαίδι & οι γονείς μου έχουν χωρίσει πολλά χρόνια,οπότε μεγάλωσα με τη μαμά μου. μπορεί να έχω πλέον τη δικιά μου οικογένεια & το παιδάκι μου, αλλά όταν σκέφτομαι ότι μπορεί να πάθει κάτι η μαμά μου & να τη χάσω, πραγματικά τρελαίνομαι. θα μείνω μόνη μου! δυστυχώς έχω αρκετούς γνωστούς που έχασαν τον ένα γονιό τους, αλλά έχουν τον άλλο γονέα & έχουν τα αδέρφια τους & αυτό μετριάζει κάπως τον πόνο τους.
Αν διαβάσω ότι υπάρχει μητέρα που δεν έχει σκεφτεί ή δεν γνωρίζει τα όσα λες θα μου κάνει τρομερή εντύπωση! :) Είναι σαν να τα έγραψα εγώ... Έχασα αδερφό και έκτοτε κάνω τις ίδιες ακριβώς σκέψεις. Έχουμε δύο κορίτσια και σίγουρα αν όλα πάνε καλά θα κάνουμε τουλάχιστον ακόμη ένα.