Ένας άλλος… λόγος για να κάνεις δεύτερο (ή τρίτο) παιδί
Μπορεί να σας φανει ασχετο με την σελίδα μας, αλλά δυστυχώς είναι τόσο πραγματικό πλέον που νομίζω ότι μας αφορά όλες.
Πριν λίγες μέρες, για άλλη μια φορά τα τελευταία χρόνια δυστυχώς, πήγα να χαιρετήσω για τελευταία φορά ένα φίλο μου. Λυπάμαι που το λέω, αλλά τα τελευταία χρονια έχουμε χάσει αρκετούς απο τροχαία. Όλη την ώρα που ήμουν εκεί, όσο περίεργο και αν φανεί, μία σκέψη είχα στο μυαλό μου. Όχι το παληκάρι που χάθηκε, αλλά την μάνα που το έχασε. Και είναι μια σκέψη που την έχω πάντα εδω και 3.5 χρόνια που γέννησα το πρώτο μου παιδί.
Έχω δύο παιδιά. Τον Νικόλα μου που είναι 3.5 χρονών και την Μαριτίνα που είναι 9 μηνών. Η αλήθεια είναι ότι όταν γέννησα τον μικρό, δεν ήμουν έτοιμη για δεύτερο. Έλεγα ότι και με το ένα είχα γίνει μαμά και μου έφτανε. Ο σύζυγος μου όμως ήθελε και ακόμη ένα. Και το έκανα το δεύτερο με όλη μου την καρδιά. Για δύο ή μάλλον για τρείς λόγους: ο ένας ήταν η κοινωνικότητα του μικρού και πόσο του άρεσε να είναι με άλλα παιδάκια, αλλά κυρίως για το πως έλιωνε όταν εβλεπε μωράκια κοντά του. Ο άλλος λόγος είναι λίγο περίεργος.
Για να εξηγούμαι, εγω ζήσει την απώλεια και απο τις δύο πλευρές. Έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν 11 και την μητέρα μου όταν ήμουν 18. Έχω δύο αδέρφια που οι ζωές μας είναι τόσο κοντά όσο μακριά πρέπει για να είμαστε ο ένας εκεί για τον άλλον, χωρίς να επεμβαίνουμε χωρίς λόγο. Και δυστυχώς έζησα και την απώλεια και από την άλλη πλευρά, όταν σκοτώθηκε ο ανιψιός μου, 18 χρονών, όταν ήμουν έγκυος στον Νίκο. Τότε μου ήρθε η επιφοίτηση! Πόσο αλλιώτικη θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα τα αδέρφια μου, αλλά και πόσο ανυπόφορη θα ήταν η ζωή για την ξαδέρφη μου, αν δεν είχε άλλα τρία παιδιά να της δώσουν δύναμη να μαζέψει τα κομμάτια της και να συνεχίσει.
Και αυτά ήταν ο λόγος που έκανα την κουκλίτσα μου. Μπορεί να ακούγεται μακάβριο, αλλά επειδή όλα είναι μέσα στη ζωή καλο είναι να σκεφτόμαστε και τα άσχημα. Δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκα, αλλα αν ζητάω ένα πράγμα από το Θεό είναι να με αξιώσει να μη ζήσω ποτέ την απώλεια ενός παιδιού, ούτε εγώ ούτε καμία μανούλα. Αλλά αν για κάποιο λόγο πρέπει να γίνει, πρεπει από κάπου να πάρω δύναμη να συνεχίσω. Και αυτή την δύναμη μόνο από το παιδί σου την παίρνεις. Από την άλλη μερια, δεν θέλω να φύγω και να μείνει το παιδί μου μόνο του. Γιατι αν ξέρω κάτι, είναι ότι ο πόνος είναι πιο υποφερτός όταν τον μοιράζεσαι.
Πολλές μπορεί να φρικάρετε με αυτά που διαβάζετε, αλλά αν καθίσετε να το σκεφτείτε ένα λεπτό θα δείτε ότι τα πράγματα είναι περίπου έτσι, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.
Γεωργία
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Δυστυχώς τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν οι κακές σψεψεις γίνονται πραγματικότητα... έχασα τον αδελφό το 2009 και το 2010 απέκτησα τον γιο μου και το 2013 την κορη μου. Πάντα φοβόμουν μην πάθουν κατι σε σημείο που οταν έκανα την προσευχή μου έλεγα Θεέ μου μην πειράξεις τα παιδιά εμένα οκά σε εμενα.... το Δεκέμβρη του 15 και όπως όπα στη ζωή μας ήταν τελεια και παιδιά μεγάλωναν φυσιολογικά ένα μεσημέρι η μικρή μου επαθε εγκεφαλικό.... Ο κόσμος μας χάθηκε Δευτερα την ιδία μετά δλδ μέσα σε λίγες ώρες Μας μετέφεραν από Χανιά με στρατιωτικι αεροπλάνο στην αθηνα και το Σάββατο το παιδί έφυγε .... Δεν ξύπνησε ποτέ! 9 μήνες μετά προσπαθούμε να ειμαστε καλοί γονεις και να περνουμε δύναμη από αυτον. Ελπίζουμε κάποια στιγμή να ερθει ένα ακομα παιδί στη ζωή μας να εχει και παλι ο γιος μου αδελφάκι. Μέσα την καρδιά μου άλλη μάνα να μην πονέσει.
και αυτα μεσα στην ζωη ειναι ολες μας εχουμε ζησει λιγο πολυ τετοιες καταστασης .....οταν χανεται ενα παιδι παντα ο κοσμος ρωταει , εχει αλλο? αν η απαντησει ειναι ναι..λενε ενταξη θα βρει ΄΄παρηγορια΄΄ , αν η απαντησει ειναι οχι τοτε λενε ΩΩ... ''ωωωω!! ΤΗΝ καημενη ....''' δεν ξερω γιατι εγω λεω το αναποδο οταν χαθει ενα παιδι πολυτεκνης οικογενεια η λυπη μου ειναι μεγαλυτερη απο το να ειναι μοναχοπαιδι. η μαμα που κανει παιδια τα κανει κατα επιλογη της δεν της εκατσε ενα και εμεινε σε αυτο
πραγματικά απορώ....διάβασα κάπου πιο πάνω ότι ΑΥΤΟ το κείμενο είναι η επιτομή της ηλιθιότητας...και τη φράση "παιδί-ρεζέρβα"....συγγνώμη, διαβάζετε πραγματικά το τι λέει το κάθε κείμενο? έγραψε πουθενά η κοπέλα για παιδί- ρεζέρβα? λέει πουθενά ότι δε θα υπάρχει πόνος αν χαθεί ένα παιδί, επειδή θα υπάρχει το άλλο? αντίθετα γράφει ξεκάθαρα: "να πάρω δύναμη να συνεχίσω"... Δεν έχω παιδιά....τυχαίνει να εργάζομαι στο χώρο των τροχαίων ατυχημάτων....σχεδόν καθημερινά βλέπω περιστατικά με άτομα 15, 17, 20,22 χρονών που είτε σκοτώνονται, είτε τραυματίζονται πολύ σοβαρά....είτε επειδή κάποιος άλλος δεν πρόσεξε, είτε επειδή τα ίδια τα παιδιά είχαν τα μυαλά πάνω απ' τα κεφάλια τους...ξέρετε, όσο κι αν μαθαίνουν από μικρά ότι πρέπει να προσέχουν, όση προσοχή και αγάπη κι αν δεχθούν απ' τους γονείς, κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί ότι στην ηλικία της τρέλας δε θα κάνουν καμία βλακεία...βλέπω λοιπόν σχεδόν κάθε μέρα χαροκαμένους γονείς...ξέρετε ποια είναι η διαφορά εκείνων που έχουν κι άλλο ή άλλα παιδιά, απ' εκείνους που έχασαν το μοναχοπαίδι τους? το βλέμμα...το βλέμμα των πρώτων έχει πόνο, έχει απόγνωση, έχει πίκρα, αλλά έχει και κάτι σαν ελπίδα...το βλέμμα των δεύτερων είναι το βλέμμα εκείνων που δεν έχουν πιά κανέναν απολύτως λόγο να ζουν...κανείς δε λέει, ούτε η κοπέλα έγραψε, ότι όσοι έχουν κι άλλο παιδί ξεπερνάν ποτέ το χαμό του ενός, ότι δεν το σκέφτονται κάθε μέρα, δεν το κλαίνε...αλλά τουλάχιστον έχουν κάτι να περιμένουν απ' τη ζωή....είτε ότι κάποιο απ' τα άλλα παιδιά τους θα παντρευτεί και θα τους κάνει εγγονάκι, είτε ότι θα χαρούν τις επιτυχίες του στη δουλειά του, είτε απλά ότι θα είναι εκεί, να τους λέει μια όμορφη κουβέντα....οι άλλοι όμως? προχθές είχαμε περιστατικό με μια κοπέλα 20 χρονών....άριστη φοιτήτρια, γλώσσες, μπαλέτα, δραστηριότητες, λατρεία με την οικογένεια...κι όμως, πήγε σε ένα πάρτι, ήπιε πολύ, και μετά μπήκε στο αμάξι ενός φίλου της, που τον έβλεπε ότι επίσης είχε πιεί πολύ....πάνε και οι δύο....η κοπέλα ήταν μοναχοπαίδι....τα έβαλα κάτω και είδα ότι όταν τη γέννησε η μαμά της θα ήταν 25 χρονών....και πλούσια οικογένεια....λέω λοιπόν, γιατί να μην είχε κάνει ένα ακόμη? τώρα τι να παρηγορήσει αυτή τη μάνα? τα ταξίδια, οι βόλτες? εσείς που είστε μητέρες ξέρετε πολύ καλλίτερα απ' εμένα ότι αυτό είναι αδύνατο.... δε λέω, φυσικά υπάρχουν και τα ακραία περιστατικά που μπορεί να χαθούν δύο παιδιά...(είχαμε και τέτοιο, αλλά ευτυχώς οι γονείς είχαν και τρίτο)....αλλά αν συμβεί το τραγικό να χαθεί το ένα παιδί, τότε πραγματικά έχω νιώσει την ανακούφιση των γονιών που υπάρχει το άλλο... Δεν τα λέω όλα αυτά για να τρομάξω κανέναν....φυσικά χιλιάδες οικογένειες έχουν ένα μόνο παιδί, και όλα πήγαν μια χαρά...και ούτε λέει κανείς τίποτε για εκείνες τις περιπτώσεις που με πολύ αγώνα ήρθε ένα παιδί και είναι δύσκολο να έρθει και άλλο, είτε λόγω ηλικίας, είτε υγείας, είτε έλλειψης χρημάτων....λέω όμως ότι αυτό που λέει η κοπέλα είναι απόλυτα λογικό και σας παρακαλώ μην το χαρακτηρίζετε τόσο επιπόλαια ως ηλιθιότητα... Αυτό το "ένα ίσον κανένα", το έλεγε μια ζωή η μάνα μου, η οποία έχει μόνο εμένα....εγώ ξέρω τι είδους εφηβεία πέρασα, απ' τον συνεχή φόβο και την αγωνία της ότι θα της πάθαινα κάτι....
sumfwnw apoluta mazi sou..kai egw auto katalava apo to keimeno. emena o antras mou eixe enan aderfo pou ton exase 15 xrono apo troxaio. h kahmenh pethera na mou trelathike sxedon ta exase o monos logos pou sunexisai na zei htan ta alla 4 paidhia tis. pote dhen ton ksexase akoma kai sto nosokomeio otan edhine maxh me ton karkino ja ekeinon elege.. to thimamai kai sikonete h trixa mou. omws den exase to xamogeloths oso htan zwntanei htan ekei ja ta alla tiss paidhia ta agapouse apoluta den ta evlepe san rezerva.. elpizw kai emna na me aksiwsei o theos na kanw kai alla paidhia etsi oste o gios mou na mhn einai monaxoulhs tou.. dhen thelw na skeftomai to asxhmo alla ola paizoun sth zwh..kouragio se autes tis manes pou prepei na erthoun antimetopes me to thanato tou paidhiou tous kai makari na fevgame emeis prwtes apo auta..
δεν συμφωνω καθολου, το κειμενο μιλαει για τον ερχομο ενος δευτερου παιδιου μονο κ μονο για να καλυψει ειτε την αναγκη για κοινωνικοτητα του πρωτου ειτε την αναγκη παρηγοριας σε περιπτωση απωλειας. πουθενα δεν διαβασα για το περισσευμα αγαπης που ηταν αναγκη να δωθει κ σε ενα αλλο παιδακι. κριμα, γιατι ολα αυτα με πανε και σε πιο μακαβριες σκεψεις ως προς τον λογο αποκτησης δευτερου ή τριτου παιδιου! τα παιδια δεν ειναι ρεζερβες και δυστυχως υπαρχει αυτη η νοοτροπια στη χωρα μας
Καλημέρα! Και εγώ θα συμφωνήσω κατά κάποιο τρόπο με την Γεωργία. Αν μη τι άλλο όταν θα φύγω απ' την ζωή (ελπίζω μετά από χρόνια!)θέλω το παιδί μου να έχει δίπλα του κάποιο πολύ δικό του πρόσωπο , πέρα απ' την οικογένεια που πιθανόν θα έχει κάνει.
Εmi συμφωνω μαζι σου ομως η Γεωργια δεν εγραψε αυτο.εκανε καο δευτερο παιδι ωστε αν παθει κατι ενα απο τα δυο παιδια να της μεινει το αλλο.εγω τουλαχιστον αυτο καταλαβα
Επειδή από τότε που έγραψα το κείμενο,τώρα το είδα δημοσιευμένο και διάβασα τα σχόλια, όχι δεν έκανα δεύτερο παίδί μόνο για αυτό. Έκανα γιατί το ήθελα . Και αν και αυτή τη στιγμή είναι πολύ δύσκολο από άποψη χρόνου και συνθηκών να μεγαλώσω και τρίτο, αν μας έρθει εννοείται ότι θα το κρατήσουμε. Είναι εύκολο να κρίνεις κάποιον όταν τα έχεις όλα λυμένα, όταν έχεις μια γιαγιά έτοιμη πάντα να σου κρατήσει τα παιδιά για να πας απλά μια βόλτα. Δυστυχώς είχα την "τύχη" να μην έχω ούτε πεθερά εν ζωή οπότε ακόμα και όταν θέλω να πάω για δουλειά να πληρώνω γυναίκα να μου κρατήσει τα παιδιά. Κανείς δεν είπε ότι τα παιδιά είναι καβάντζα, αλλά πάντα πρέπει να κάνουμε ότι είναι καλύτερο για αυτά. Ένα πράγμα όμως θα σας πω και ας ακουστεί χαζο. Είναι μεγάλη μοναξιά να είσαι έγκυος και να μην μπορείς να μοιρσαστείς λεπτομέρειες της κατάστασης σου με χαρά γιατί η μαμά σου δεν υπάρχει και η αδερφή σου δεν έχει κάνει παιδιά λόγω προβλήματος και δεν θέλεις να την φέρεις σε δύσκολη θέση.