Ενας χρόνος μαζί…. (τελικά όλα γίνονται για κάποιο λόγο)

Πρωτοχρονιά 2012: δεν ξεκίνησε πολύ ευχάριστα η χρονιά.

Τρέχαμε τον πεθερό μου στα νοσοκομεία τις γιορτές με ενα βαρύ κλυολόγημα, που οι γιατροί έλεγαν οτι είναι πνευμονία.

Aλλάζουμε τον χρόνο, γιορτάζουμε τα γεννέθλια του γιού μου στις 6 Ιανουαρίου που έκλεινε τα 2 και ελπίζουμε οτι ολα θα περάσουν!!!

10 Ιανουαρίου παίρνουμε τα αποτελέσματα απο τις εξετάσεις του πεθερού μου… καρκίνος στους πνεύμονες!!!

Σκοτείνιασε το σπίτι μας !!! Μια εβδoμαδα μετά ξεκίνησαν οι χημειοθεραπείες… Οι μέρες κυλούσαν περίεργα αλλά γρήγορα…

Μέσα σε αυτό το κλίμα ξέχασα τελείως πότε περιμένω την περίοδο μου.

Στο τέλος του Ιανουαρίου συνειδητοποιώ οτι έχω καθυστέρηση….

Μα πώς; αναρωτιέμαι…. Aφού δεν είχαμε επαφές αυτόν τον μήνα… με όλη αυτη την στενοχώρια.

Παίρνω ένα τέστ και βγαίνει θετικό αμέσως!!! Θεέ μου πώς έγινε αυτό;;;

Κάθομαι και σκέφτομαι οτί την ημέρα που ήταν τα γενέθλια του γιού μας, ήρθαμε σε επαφή και μετά τέλος, τίποτα !!!

Αυτό ήταν λέω… μία και μόνη φορά έφτανε!!! Στο μυαλό μου ήρθε αμέσως η σκέψη ότι αυτό το παιδί έρχεται για κάποιο λόγο !!!

Το ίδιο ΣΟΚ έπαθε και ο άντρας μου!

Είχα μια πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη, πάρα πολλούς εμετούς, αντιπηκτικές ενέσεις κάθε μέρα (λόγω 2 προηγούμενων αποβολών)

4 ημέρες νοσηλείας για αφυδάτωση στην κλινική… και ένα δίχρονο παιδί να με ακολουθεί παντού!!!

Η κατάσταση του πεθερού μου προς το παρόν στάσημη….

Ερχεται ο καιρός για αυχενικη και PAPP-A , όπου η εξέταση δεν βγήκε καθόλου καλή… 1/127 για σύνδρομο DOWN.

2ο ΣΟΚ… η συμβουλή του γιατρού μου, αμνιοπαρακέντηση την 17η εβδομάδα… αντε να περάσουν αυτές οι εβδομάδες…

Στα πεθερικά μου δεν είπαμε τίποτα (για ευνόητους λόγους)

Ήρθε ο καιρός και την κάναμε την αμνιοπαρακέντηση. Όλα πήγαν καλά με την εξέταση και περιμέναμε τα πρώτα αποτελέσματα…

Αγωνία στο κόκκινο!!! Εγώ ήμουν χάλια… και δεν μπορούσα να δείξω τίποτα για να μην τους στεναχωρήσω όλους παραπάνω…

Βγαίνουν τα πρώτα αποτελέσματα, όλα καλά!!! Αλλάζει αμέσως η διάθεση μου…

Ευτυχώς Θέε μου !!!

Ελεγα συνέχεια πως αυτό το παιδί είναι μια χαρά υγιέστατο, εφ’όσον μας ήρθε τόσο εύκολα σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, αποκλείεται να το αφήσει ο Θεός να πάθει κάτι …

Σε λίγο καιρό βγαίνουν και τα τελικά αποτελέσματα… (πολύ σπάνια αλλάζουν τα ποτελέσματα, τα πρώτα απο τα τελικά)

Ε σε εμάς άλλαξαν… μετατόπιση δύο χρωμοσωμάτων! Δεν το αντέχω λέω αυτό….. Και τώρα τι κάνουμε;;; Τι είναι αυτό;;;;

Επρεπε να κάνουμε εξέταση DNA εγώ και ο άντρας μου, για να δούμε σε πρώτη φάση αν το έχει κληρονομήσει απο εμάς (που σ’αυτη την περίπτωση θα ήταν όλαν ΟΚ, εφ’οσον εμείς δεν έχουμε κάποιο πρόβλημα) ή άν έχει δημιουργηθεί μόνο στο έμβρυο, όπου σε αυτή την περίπτωση έπρεπε να πάμε σε γενετιστή για να το ψάξουμε παραπάνω…

Άντε ξανά εξέτάσεις, στεναχώρια, κλάματα…. σε 3 εβδομαδες πήραμε τα αποτελέσματα! Κληρονομιά απο τον άντρα μου … ουφ, λέω, ας ήτανε το τελευταίο !!!

Μέσα σε όλα αυτά, η κατάσταση του πεθερού μου όλο και χειροτέρευε… μεγάλη στεναχώρια…

Μου έλεγε συνέχεια, «Κορίτσι μου εμείς μαζί θα ελευθερωθούμε«

Πώς να κρύψω τα δάκρυα μου;;;

Ας φτάσω στο τέλος, όπου πήγα να γεννήσω με πρόκληση τοκετού στις 21 Σεπτεμβρίου 2012.

Είχα μια στεναχώρια μέσα μου … Αφήσαμε το πρωί τον γιο μας στην μαμά μου, ο πεθερός μου ήταν ήδη μια εβδομάδα στο νοσοκομείο σε πολύ άσχημη κατάσταση, μαζί του και η πεθερά μου.

Πήγαμε στην κλινική οι δυό μας… εγώ (με την κοιλιά μου) και ο άντρας μου… Κανένας δεν ήταν εκεί για να περιμένει το αγοράκι μου…. Είχαμε μόνο την σκέψη τους…

Οι ώρες περνούσαν αλλά τίποτα…. διαστολή 1

Μετά απο 9 ωρες πήρα την απόφαση να μπώ για καισαρική, δεν μπορούσα άλλο, ήθελα απλά να τελειώσουν όλα.

Έτσι και έγινε ! Στις 18:25 μ.μ ήρθε στον κόσμο το 2ο παιδι μας !!! Ο Ανδρέας μας !!! Κλάματα χαράς…..

Ενα υγιέστατο και πανέμορφο μωράκι, με πολλά μαλλιά χαχαχα….

Μία εβδομάδα μετά… δυστυχώς έγινε αυτό που περιμέναμε… ο πεθερός μου έφυγε… Λίγες μέρες πρίν είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο «Σε ευχαριστώ πολύ κορίτσι μου, να τον χαιρόμαστε«

Δεν θέλω να περιγράψω αυτή την κατάσταση… Ένα σπίτι σε πένθος και χαρά ταυτόχρονα!!!

Σε ποιον να πρωτοσταθώ;;;

Στον άντρα μου που θάβει τον πατέρα του;;;

Στον μεγάλο μου γιο που πρέπει να κρατήσω ισορροπία με το μωρό;;;

Στο βρέφος που με θέλει 24 ωρες δίπλα του ;;;;

Ή σε μένα που έχω και τις ορμόνες μου σε μια κατάσταση πανικου;;;;

Και να θηλάζω μεσα σε όλα αυτά…

Ήταν πολύ δύσκολα όλα, αλλά τα καταφέραμε !!!

Τελικά αυτό το μωρό ήρθε γιατί έπρεπε δυστυχώς να φύγει κάποιος αλλος …

Σήμερα έχει περάσει ένας χρόνος… ούτε που κατάλαβα πότε !!!

Ανδρέα μου, σε ευχαριστώ πολύ που ήρθες κοντά μας για να μας δείξεις την δύναμη της ζωής !!!!

Να σε έχει πάντα καλά ο Θεός, εσένα και όλα τα παιδιά του κόσμου!!

Μακάρι να ήταν όλα διαφορετικά, όπως σου αξίζουν… μέσα στα γέλια και τις χαρές….

Σ’ αγαπώ πολύ πολύ πολύ …..

Μαμά Μαρία

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com