7 μέρες ξεχάστηκα και… να σου το σποράκι!

Ονομαζομαι Μαρια και ηθελα κι εγω με τη σειρα μου να μοιραστω την ιστοριουλα μου για να παρουν θαρρος πολλα κοριτσια. Οταν αποφασισαμε με τον αρραβωνιαστικο μου και πλεον αντρουλη μου να βαλουμε μπρος για μωρακι, πιστευαμε οτι θα ερθει γρηγορα. Αμ δε!!!

Εγω με πολυκυστικες ωοθηκες και εναν κυκλο που ηταν απο τοτε που αδιαθετησα για πρωτη φορα ατσαλος, πιστευα οτι με επαφες μερα παρα μερα θα γινει!! Αμ δε!!

Μερα παρα μερα τον πρωτο μηνα, μερα παρα μερα το δευτερο, κουραστηκαμε (ο κυκλος μου παντα μεγαλυτερος και ποτε μικροτερος)! Ειπαμε φτανει με το προγραμμα και ας κανουμε οποτε θελουμε. Οι επαφες συνεχιστηκαν με συχνοτητα…. περι ορεξεως…. περι ορεξεως, αλλα συχνα!

Περασαν 5 μηνες και τα αρνητικα τεστ εδιναν και επαιρναν, η ψυχολογια μου στα πατωματα μιας και πιστευα (τι χαζη κι εγω!) οτι το παιδι θα ερθει οποτε το θελησω εγω. Χα!! Ξανα μανα αμ δε!! Οχι τιποτα αλλο, αλλα λογω πολυκυστικων ειχα παντα καποια καθυστερηση και ειχα κι ελπιδες…

Στους 8 μηνες εστειλα τον αρραβωνιαστικο μου για σπερμοδιαγραμμα, το οποιο δεχτηκε να το κανει χωρις να το παρει σαν κατηγορω για την μεχρι τοτε ατυχια μας (το ειχα κι ενα φοβο) αφου και ο ιδιος ειχε αρχισει να στεναχωριεται… Τα αποτελεσματα πολυ πολυ καλα και χαρουμενη εγω που ο αντρας μου δεν εχει προβλημα, τσουπ ομως μου καρφωνεται στο μυαλο οτι το προβλημα το εχω εγω!!!  Τοσο καιρο ακαρπων προσπαθειων, ο ενας εξεταστηκε και φαινεται οτι ολα ειναι καλα, αρα τι μενει; Εγω! Το προβλημα το εχω εγω!

Οι επαφες συνεχιζονται κι εγω να εχω στο μυαλο μου συνεχεια «ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΙΔΙ, ΤΟ Θ Ε Λ Ω, ΚΑΝΕ ΘΕΕ ΜΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ!«

Αρχισα να ψαχνω τι ειδους εξετασεις πρεπει να κανω για να τσεκαρω τι γινεται με μενα και συνειδητοποιω οτι την προκειμενη περιοδο δε μου φτανουν τα λεφτα για ολες τις απαραιτητες εξετασεις γιατι το αφεντικο κανει καιρο να μας πληρωσει. Ααααλλα νευρα και με το αφεντικο!

Οι μηνες περνανε, εκτος απο χρωστουμενα λεφτα εχουμε και καιρο να ζητησουμε αδεια και λεμε ας την εκμεταλλευτουμε! Ο καιρος αρχισε να ζεσταινει επικινδυνα και αποφασιζουμε να παμε διακοπες να ξελαμπικαρουμε απο την καθημερινοτητα. Σιωπηρη συμφωνια μεταξυ μας: 7 μερες δε θα μιλησουμε για παιδια. Και οντως το καταφεραμε, περασαμε μια βδομαδα τελεια σα να ημασταν ξανα φοιτητες που δεν εχουν σκοτουρες!

Αυτες οι 7 μερες ηταν αρκετες για να καταφερει μεσα μου να αρχισει να δημιουργειται το θαυματακι…. Το «μαγικο» ηταν οτι στα 6 βραδια στο νησι οι επαφες ηταν μονο 2! Ειχαμε τοσα πολλα να δουμε σ ‘ενα καινουριο μερος, ειχαμε τοσες ωρες να ξοδεψουμε στη θαλασσα, τοσες βολτες να κανουμε με τα μηχανακια που νοικιασαμε και τελικα δεν ειχαμε και πολυ κουραγιο για…. παιχνιδια! ΟΜΩΣ το μυαλο μας ηταν αλλου!!! 2 μερες πριν φυγουμε, παιρνει το συζυγο τηλεφωνο το αφεντικο του να του πει οτι τους ετυχε δουλεια και θα χρειαστει να λειψουν για 20 μερες για να τελειωσουν ενα μεγαλο εργο που τους ειχε ανατεθει…

Γυρισαμε και ο Κωστης μου καθισε 2 μερες μαζι μου και επειτα εφυγε για τη δουλεια… ΠΑΕΙ Ο ΜΗΝΑΣ!!

Επιστρεφω κι εγω στη δουλεια ,θυμωμενη γιατι ειχε μουτρα το αγαπημενο μου αφεντικο που μετα απο 4 χρονια ειπα κι εγω να φυγω μια βδομαδα απο τη δουλεια! Με ακομα πιο πολλα νευρα γιατι μου χρωσταει χρηματα και βγαινω εκτος προυπολογισμου αν κανω τις εξετασεις… Ναι οκ θα μου πειτε τι τις ηθελες τις διακοπες, αλλα τις ηθελα, τις ειχα αναγκη!!!

Περνανε οι μερες, το μυαλο στριφογυρναει στο γνωστο θεμα, καθομαι μετραω και κατι δε μου βγαινει, καθυστερηση 2 μερες, 5, 10, 15, λεω οκ, παντα καθυστερει αλλα σα να το παρακανε αυτη τη φορα… Στις 20:40 αποφασιζω να πεταχτω στη γωνια να παρω ενα τεστακι.

«Καντο το πρωι!«μου λεει ο αντρας μου. Καλα ναι! Τωρα μου μπηκαν ψυλλοι στ αυτια σιγα μην αντεξω. Το κανω, αχνο θετικο, λεω καλα ενταξει σιγα, μαλλον λαθος ειναι, το βλεπει ο αντρας μου και λεει «Καλα ρε,τωρα βρηκες να κανεις οικονομια; Παντα τα διπλα τεστ αγοραζες, σημερα γιατι μονο;«

ΡΕ ΛΕΣ;

Ευτυχως που το φαρμακειο ειναι κοντα! Με την καρδια ετοιμη να εκραγει απο το καρδιοχτυπι φτανω στις 20:55 να προλαβω τη φαρμακοποιο, παιρνω δευτερο και αυτη γελαει! Μου λεει «Τι εγινε; Ολα καλα;» (τοσο καιρο πανε ελα ειχε καταλαβει οτι καιγομαι)

«Φερτο γρηγορα, μαλλον βγηκε λαθος το αλλο, δωσε μου αλλη μαρκα αυτη τη φορα»

Ανεβαινω σπιτι, με τοσο αγχος σταγονα δε μου εβγαινε! Ε σε καποια φαση καταφερα να βρεξω το τεστ και βγηκε καραμπινατος σταυρος.

Κλαμα και κακο απο εκεινη την ωρα! Ο Κωστης; Γελουσαν και τα μουστακια του, εγω συγκρατημενη, ειπα θα παω στο γιατρο και μετα θα χαρω!

ΤΕΛΙΚΑ ΟΛΑ ΚΑΛΑ!!!

Ειμαι στις μερες μου, περιμενω να κανει την εμφανιση της η μικρουλα μου, με εχει ταραξει στις κλωτσιες και ειμαι στην πιο γλυκια αναμονη!

ΒΓΑΛΤΕ ΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΑΣ!!! ΧΑΡΕΙΤΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΣΑΣ

Ψ Α Χ Τ Ε Ι Τ Ε!!! Αν βλεπετε να περνανε 7-8 μηνες και δε γινεται τιποτα, καντε εξετασεις!! Μην αφησετε το χρονο να περναει!!

Το αγχος ειναι το χειροτερο που μπορειτε να κανετε στον εαυτο σας!

7 μερες ξεχαστηκα και φυτρωσε το σπορινι μου!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com