Εσύ τι ξέρεις από (Ευρω)μπάσκετ;;
γράφει η Πηνελόπη Παπαδήμου
Αν έχεις αγόρια ,αυτές τις μέρες θα σου πήραν την τηλεόραση για να δουν την εθνική. Αν δεν έχεις αγόρια σίγουρα θα το έκανε ο άνδρας σου.
Σε περίπτωση που το αγνοείς (καλά δεν έχασες και κάτι που δεν το ξέρεις) αυτές τις μέρες γινόταν στη Σλοβενία το Ευρωμπάσκετ (κάτι σαν το Euro αλλά στο μπάσκετ).
Απ’ ότι μπορεί να κατάλαβες από το γεγονός ότι ο άντρας σου άρχισε να αραδιάζει ότι βρισιές ήξερε από μ, ρ, π ενώ ο γιος σου εκνευρισμένος άρχισε να κλωτσάει ότι έβρισκε μπροστά του η εθνική ομάδα μπάσκετ απέτυχε σε αυτό το Ευρωμπάσκετ.
Δεν κατάφερε να περάσει στις 8 καλύτερες ομάδες του τουρνουά (κάτι που έχει να συμβεί από το 2001 – αυτό μπορείς να το χρησιμοποιήσεις σε «ανδρικές συζητήσεις»).
Θα μου πείτε βέβαια ότι αν δεν έπαιξε καλά, λογικό είναι να αποκλειστεί, αλλά εδώ υπάρχει ένα αλλά. Για να σας δώσω να καταλάβετε αρκεί να σας πω πώς στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα πριν τους αγώνες επικρατούσε η άποψη ότι είχαμε σχεδόν σίγουρο το μετάλλιο και θα παλεύαμε με καλές πιθανότητες για το χρυσό.
Είχα και τον Τάκη (φίλος μου με τον οποίο κουβεντιάζω περί αθλητικών και βλέπω αγώνες) να μου λέει ότι είχαμε αρκετά καλή ομάδα και όλοι οι υπόλοιποι δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο και έτσι έπεσα κι εγώ στην παγίδα.
Μπορεί να θυμάσαι τον άνδρα σου ή και το γιο σου να πανηγυρίζει στην αρχή. Ήταν γιατί κερδίσαμε τους πρώτους τρεις αγώνες με αντιπάλους τις Σουηδία, Ρωσία και Τουρκία. Μη φανταστείς κάτι φοβερές ομάδες, τίποτα το σπουδαίο. Μετά χάσαμε από Ιταλία και Φινλανδία (μπορεί να μην ξέρεις τη Φινλανδία –ούτε αυτοί που ασχολούνται με το μπάσκετ την ήξεραν). Τότε ήρθαν τα πρώτα νεύρα και οι πρώτες φωνές. Μπορεί να άκουσες διάφορα ονόματα, διάφορες δικαιολογίες αλλά να ξέρεις ότι ήμασταν πολύ κακοί σε αυτά τα δύο παιχνίδια.
Στη δεύτερη φάση οι ομάδες δυσκόλεψαν αλλά η εικόνα της ομάδας παρέμενε η ίδια. Την Ισπανία την κερδίσαμε με πολύ κόπο (μετά από 15 χρόνια) και έγινε το σίστριγγλο… Ναι ήταν εκείνη η Πέμπτη που ο γιος σου δεν πήγε φροντιστήριο και ο άνδρας σου τον σιγόνταρε. Τελικά δεν άξιζε τον κόπο γιατί αποκλειστήκαμε με δύο ήττες από Σλοβενία και Κροατία.
Έτσι οι παίκτες της εθνικής μας είδαν το υπόλοιπο τουρνουά που τέλειωσε σήμερα με τον τελικό Γαλλία-Λιθουανία, από τα σπίτια τους.
Η αλήθεια είναι στεναχωρήθηκα πολύ. Όχι για την αποτυχία αυτή καθεαυτή αλλά για τον προπονητή της Ελλάδας, Αντρέα Τρινκιέρι. Δεν ξέρω πόσες τον έχετε δει αλλά είναι ένας πολύ ωραίος τύπος, με μεγάλα κοκάλινα γυαλιά και λίγο τροφαντούλης. Εντάξει, δε θα τον παντρευόσουν, αλλά είναι συμπαθητικούλης ως προς την όψη.
Όταν ήρθε, μίλησε και για την ιστορία της Ελλάδας. Ε, δε θέλαμε και πολύ να τον συμπαθήσουμε γενικώς, αλλά δυστυχώς δεν το βλέπω να μακροημερεύει στον πάγκο της εθνικής και πολύ στενοχωριέμαι.
[divider]
Περιστοιχισμένος από τέσσερις κόρες (και μια σύζυγο) ο μπαμπάς έπρεπε να βρει κάποια να του κρατάει παρέα την ώρα που έβλεπε μπάλα. Διάλεξε εμένα, μπορεί και τυχαία μπορεί και όχι. Από τότε το μικρόβιο του αθλητισμού μπήκε μέσα μου. Αποτυχημένη αθλήτρια του μπάσκετ και του στίβου ξεκίνησα να γράφω επειδή δε μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο. Συντροφιά μου παιδιόθεν, πέρα του μπαμπά, ο Τάκης που μου σπάει βέβαια τα νεύρα με τις παρατηρήσεις του αλλά τι να κάνω!!
Πηνελόπη Παπαδήμου
Φίλαθλη οικογένεια κι εμείς, Πηνελόπη, (μοιρασμένοι: μπαμπάς-Ολυμπιακός, εγώ-ΠΑΟΚ, 7-χρονος γιος-ΠΑΟΚ και τον τρίχρονο τον παλεύουμε τα δύο στρατόπεδα, αλλά μάλλον ΠΑΟΚι θα γίνει κι αυτός - χεχεχεχε !!!) και πολύ μου άρεσε το άρθρο σου και το μπλογκ σου το οποίο κι επισκέφτηκα (και θα επισκέπτομαι). Η γυναικία ματιά στον αθλητισμό είναι must !!!
Συγχαρητήρια καταρχάς που έχεις κάνει τα αγόρια σου να υποστηρίζουν την ίδια ομάδα με εσένα. μαγκιά.. :) Καταλαβαίνω τι γίνεται σπίτι... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να γυρίσω να κοιτάξω άντρα με πώρωση για ποδόσφαιρο-μπάσκετ και λοιπά "μπαλοϊδή" αθλήματα. Ειδικά στο ποδόσφαιρο έχω απέχθεια! Ακούω συζητήσεις Ολυμπιακών-Αεκτζήδων-Παναθηναϊκών και λοιπών ποδοσφαιράκηδων και κάνω εμετό! Φυσικά ο δικός μου άντρας αδιαφορεί γι'αυτά και το μόνο άθλημα που του αρέσει και παρακολουθεί (κι εμένα το ίδιο) είναι η Formula 1. Η απέχθεια μου ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι ο πατέρας μου ήταν μανιώδης φίλαθλος σε βαθμό να μη μπορεί κανείς άλλος στο σπίτι να δει τηλεόραση (τις εποχές που είχαμε μόνο μία). Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, στίβος, κολύμβηση, τένις, βόλεϋ, χάντμπολ... όλα. Οπότε κάθε τρεις και λίγο είχαμε αποκλεισμό της TV γιατί είχε κάποιο πρωτάθλημα, αγώνα ή εκπομπή αθλητικών! Να μη συζητήσω την πάλαι ποτέ Αθλητική Κυριακή, της οποίας το άκουσμα του σήματος των τίτλων αρχής μου πυροδοτεί συναισθήματα αποτροπιασμού! :) :) ΟΚ, μακάρι η Εθνική ομάδα Μπάσκετ να τα είχε πάει καλύτερα στο Euro. Αλλά δεν θα βάλουμε και τη γάτα μας να κλαίει κιόλας!
Βρήκες άνδρα που να μην το αρέσει το ποδόσφαιρο. Νομίζω ότι πολλές θα ήθελαν να ήξεραν που συχνάζουν τέτοιοι άνδρες μπας και βρουν κανένα. ;) Κι εμένα ο μπαμπάς μου φανατικός με τα αθλητικά (χωρίς υποστήριξη σε συγκεκριμένη ομάδα). Εγώ τα λάτρεψα, οι αδερφές μου τα μισούν, Τρίτος Παγκόσμιος στο σπίτι..