Η γέννηση της δεύτερης κορούλας μου

Αγαπημένες μου μανούλες γειά σας. Έχω ήδη γράψει την πρώτη ιστορία τοκετού μου και τώρα σκέφτηκα ότι ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σας την δεύτερη εμπειρία μου ως μαμά.

Η πρώτη μου κορούλα ήταν 16 περίπου μηνών, όταν αποφασίσαμε να πάμε με τον άνδρα μου και την μικρή μία εκδρομή. Το αστείο είναι ότι την περίοδο εκείνη ήμουν πολύ χάλια, κουρασμένη από τη δουλειά, τη φροντίδα του σπιτιού και φυσικά την επιμέλεια του παιδιού. Είχα νεύρα τρομερά και για όλα μου έφταιγε ο γνωστός άγνωστος… ο άντρας μου! Του είχα γράψει και ένα γράμμα «παραπόνων», κοινώς ασύστολης γκρίνιας εκείνες τις ημέρες, την οποία του είχα στείλει με email, μία επιστολή τελος πάντων που ευτυχώς δεν κατάφερε ποτέ να ανοίξει λόγω διαφορετικού λογισμικού στο pc του. Σε αυτό το κλίμα φύγαμε για την εκδρομή στο Ναύπλιο, αλλά ευτυχώς μας έκανε καλό, γιατί όχι μόνο περάσαμε πολύ ωραία και ηρέμησα γιατί βρήκα λίγο χρόνο να μιλήσω και να έρθω πιό κοντά στον άντρα μου, αλλά και γιατί γύρισα με ένα μικρό ζουζουνάκι στη κοιλιά..

Όταν το μάθαμε χαρήκαμε τρομερά. Αναμονή ευτυχίας. Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη όπως σας είχα διηγηθεί και παλαιότερα ήμουν πάρα πολύ αγχωμένη και φοβισμένη λόγω παλαιοτέρων παλίνδρομων κυήσεων. Τώρα ήμουν πιο χαλαρή και είχα αποφασίσει να ευχαριστηθώ την εγκυμοσύνη μου περισσότερο. Δεν πήγαινα όπως την προηγούμενη φορά στο ΜΗΤΕΡΑ για υπέρηχο κάθε εβδομάδα. Το διαφορετικό που έκανα ήταν να σταματάω κάθε πρωί πριν τη δουλειά για τυροπιτούλα στον κοντινό φούρνο και μετά στην εκκλησία για ένα κεράκι.

Η εγκυμοσύνη κύλησε όμορφα μέχρι το Β’ Επιπέδου. Συνέχισα κανονικά τις δραστηριότητές μου και μάλιστα τις είχα αυξήσει για να ικανοποιώ και τις ανάγκες της κόρης μου. Την θήλαζα πρωί –βράδυ μέχρι τον 4 μήνα της εγκυμοσύνης μου. Εκεί κάπου σταμάτησα γιατί με πόναγε το στήθος μου. Στο β’ επιπέδου ωστόσο ο «σούπερ ντούπερ εξειδικευμένος» γιατρός που μου έκανε τους μεγάλους υπερήχους διαπίστωσε μία ανωμαλία στην ροή του αίματος μίας αρτηρίας της μήτρας. Να σημειώσω ότι σε αυτόν το γιατρό πήγαινα κατόπιν σύστασης του γυναικολόγου μου για τους μεγάλους υπερήχους καθώς είχε εξειδίκευση στην εμβρυϊκή ιατρική.

Τέλος πάντων, αυτό μου στοίχισε αλλεπάλληλα ραντεβού με τον γιατρό αυτό. Χάσιμο χρόνου, αγωνία, χρήματα και το χειρότερο: Η εξέτασή του ήταν πολύ επίπονη. Μου πίεζε τρομερά την κοιλιά στους υπερήχους για να δει κάθε φορά την αρτηρία αυτή. Είχα περάσει στο παρελθόν τόσες εξετάσεις, τόσους υπερήχους, κάποιους τους είχα κάνει και στον ίδιο, ωστόσο αυτό το πράγμα που μου έκανε ήταν βασανιστήριο. Γενικά είμαι άνθρωπος που υπομένω τον πόνο, όμως αυτό δεν το άντεχα και του έλεγα «Σταμάτα γιατρέ, με πονάς, μην πιέζεις τόσο την κοιλιά μου». Ακάθεκτος αυτός συνέχιζε ώσπου κάποια στιγμή του είπα ότι δεν έχει νόημα να συνεχίζονται αυτές οι εξετάσεις. Δηλαδή τί; Ακόμα και εάν όντως υπάρχει πρόβλημα στην αρτηρία και να το μάθουμε τί θα κάνουμε;

Έφυγα νευριασμένη θυμάμαι εκείνη την Παρασκευή από το ιατρείο του. Την επόμενη ημέρα έπαθα αποκόλληση. Νομίζω ότι κατά ένα μεγάλο ποσοστό τον κατηγορώ. Νοσηλεύτηκα στο ΜΗΤΕΡΑ για 2 μέρες και μετά ήμουν ακίνητη για πολλές εβδομάδες. Σιγά σιγά προς το τέλος της εγκυμοσύνης σηκώθηκα, έβγαινα έξω, πάντα με προσοχή. Με εξαίρεση μία μέρα λίγο πριν γεννήσω που χτύπησε η κόρη μου το μάτι της και ανέβηκα τρέχοντας τρία τρία τα σκαλιά της πολυκατοικίας μου για να ειδοποιήσω έναν παιδίατρο συγκάτοικο να κατέβει να την δει ..

Με ΠΗΤ 15 Ιανουαρίου 2012, γέννησα στις 9 Ιανουρίου, με προγραμματισμένη καισαρική και επισκληρίδιο. Ήρεμα, όμορφα, καλά. Η κόρη μου ήταν υγιέστατη, όλο αυτό το χάος με την αρτηρία ήταν τελικά άτοπο. Το μωράκι μου το θήλασα σχεδόν αμέσως για τα δεδομένα των καισαρικών, δεν πρέπει να είχαν περάσει μιάμιση – δύο ώρες. Έπιασε αμέσως το στήθος, και από όλη αυτή την ημέρα αυτό που θυμάμαι δεν είναι ούτε όταν την γέννησα, ούτε όταν την πρωτοείδα στο χειρουργείο, ούτε πριν που με ετοίμαζαν, τίποτα από όλα αυτά, μόνο την εικόνα της έχω αγκαλιά μου σε ένα δωματιάκι να την βάζω πρώτη φορά στο στήθος μου και την μαία μου δίπλα να μου μιλάει γλυκά.

Έμεινα σε ένα τρίκλινο με το μωρό συνέχεια δίπλα μου (rooming-in). Η συγκατοίκηση με τις άλλες κοπέλες ήταν πολύ καλή, γιατί έμαθα από τις μαμαδο-εμπειρίες τους πολλά πράγματα.

Οι κορούλες μου τώρα τον Ιανουάριο θα κλείσουν τα δύο και τα τέσσερα αντίστοιχα. Τέρμα τα γράμματα «παραπόνων», τέρμα οι γκρίνιες, τέρμα τα αδιέξοδα. Τώρα έχω ηρεμήσει, είμαι χαρούμενη και αισθάνομαι ευλογημένη από τον Θεό, γιατί παρ’ όλες τις δυσκολίες που περάσαμε τον τελευταίο καιρό (θάνατος της πεθεράς μου, δικαστήρια με συγγενείς, εγκεφαλικό του λατρεμένου μου θείου, απόλυση του άντρα μου από τη δουλειά του) αισθάνομαι ότι η ευλογία αυτών των δύο παιδιών, η ευλογία στο σπίτι μου να έχουμε αγάπη και αρμονία, μου φέρνει γαλήνη και αισιοδοξία για το μέλλον.

μαμά Μαίρη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com