Όταν γεννήθηκε ο Τάκης, δυστυχώς «δεν πήρα το manual» από το μαιευτήριο. Ήμουν μόνη, άσχετη, πανικοβλημένη, χωρίς γονείς, χωρίς πείρα παιδιών Δεν ήξερα ούτε τα βασικά και δεν υπήρχε κανείς να μου δείξει. Ο άντρας μου… μια απ’ τα ίδια. Πώς αλλάζουν πάνα, πώς πλένουν το μωρό; Αρκεί να σας πω ότι όταν πρώτη φορά του έκανα φρουτόκρεμα, ψιλόκοψα τα φρούτα σαν ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι και παραλίγο το μωρό να πνίγει! Δεν ήξερα ότι πρέπει να είναι σαν πολτός, σαν πούρες…
Όσο ο Τάκης μεγάλωνε, κάτι δεν μας πήγαινε καλά. Ήταν γλυκός, ήσυχος, χαρούμενος αλλά… δεν μιλούσε!
Ήταν 2 χρονών και δεν μιλούσε! Και δεν ήταν τόσο ότι δεν μιλούσε, το πρόβλημα ήταν ότι δεν μας καταλάβαινε. Θα μπορούσε να μη μιλάει, αλλά να εκτελεί εντολές (όπως έκανε αργότερα ο μικρότερος μου ο γιος) ή ακόμα το πιο απλό: να δείχνει με το δάχτυλο αυτό που ήθελε, να μας κοιτάζει όταν του μιλούσαμε (αργότερα μάθαμε ότι το έλεγαν «βλεμματική επαφή»)
Αναφέρω το πρόβλημα στον παιδίατρο και μας προτείνει να πάμε σε ΩΡΛ, καταρχήν να αποκλείσουμε το θέμα με τα αυτιά και σε παιδοψυχολόγο μετά για να αποκλείσουμε οτιδήποτε άλλο. Kαι κάπως έτσι άρχισε ο Γολγοθάς!
Ο Τάκης όταν μόλις 2 ετών και κάτι ψιλά. Η διάγνωση ήταν καταπέλτης: Αυτισμός (που με τα χρόνια άλλαξε σε Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή) και το πόρισμα, η θανατική μας καταδίκη «δεν ξέρουμε αν θα μιλήσει… δεν ξέρουμε αν θα μπορεί να αυτοεξυπηρετείται… για το σχολειό ούτε λόγος»
Ήταν μόλις 2 ετών.
Έτσι απλά λένε μια κουβέντα στον γονέα, χωρίς να υποψιάζονται τι επιπτώσεις θα έχει αυτό, χωρίς να περιμένουν να δουν την πορεία, χωρίς να αφήνουν κανένα άνοιγμα ελπίδας…
Γυρνώντας με το αυτοκίνητο απ το γιατρό είπα στον άντρα μου «Μη με πας απ’ το σπίτι, στο Θεό να με πας» Αποφασίσαμε να αυτοκτονήσουμε Όλοι μαζί. Και δεν ντρέπομαι που το λέω, το πίστευα απόλυτα ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Δεν είμαι ηρωίδα. Δώσαμε περιθώριο λίγους μήνες γιατί δεν ήταν ούτε δυόμισι χρονών κι αν δεν άλλαζε τίποτα, σίγουρα θα το κάναμε.
Άρχισε τότε μια τιτάνια προσπάθεια. Λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, πήγαινε έλα σε γιατρούς, να πιάνεσαι από μια τους λέξη, ένα «χμμμ» που μπορεί να έκαναν για να καταλάβεις αν είναι καλό ή κακό αυτό που είδαν στις αντιδράσεις του Τάκη. Η ζωή μας όλη να κρίνεται από το αν ο Τάκης κατάλαβε και εκτέλεσε μια εντολή, αν απάντησε όταν τον ρώτησαν, αν κοίταξε άλλα παιδιά. Ζούσαμε (και ζούμε ακόμα) παιδοκεντρικά. Χάλασαν φιλίες ετών γιατί τα παιδιά τους δεν τα πήγαιναν καλά με τον Τάκη, κάναμε παρέα με ανθρώπους που υπό κανονικές συνθήκες ούτε που θα τους έφτυνα, μόνο και μόνο επειδή ο Τάκης μπορούσε να παίξει με τα παιδιά τους. Και μόνο για όσο χρόνο έπαιζαν καλά. Όταν δυσκόλευαν τα πράγματα κι αυτούς «στον πάγο»
Και η πρόοδος ερχόταν σιγά σιγά. Για το οικονομικό κόστος όλων αυτών ας μη μιλήσουμε καλύτερα. Χαλάλι του.
Η παρέμβαση αυτή συνεχίζεται μέχρι και σήμερα με μικρά διαλειμματα.
Ο Τάκης ήταν και είναι πολύ δύσκολος στις προσωπικές σχέσεις με τους συνομηλίκους του. Δύσκολα μιλάει, δύσκολα κάνει φιλίες. Δεν υπάρχει μάνα που να παρακαλάει το παιδί της τόσο πολύ, να βγαίνει, να μιλάει στο fb, να παίρνει τηλέφωνο. Γι’ αυτόν οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι ότι για τους άλλους είναι τα ανώτερα μαθηματικά. Άλυτος γρίφος. Αισθάνεται την ανάγκη να κάνει παρέες αλλά δεν ξέρει τον τρόπο. Ίσως έφταιξα κι εγώ. Μοιράστηκα το πρόβλημα του με κάποιες μαμάδες συμμαθητών θεωρώντας ότι έτσι θα επηρέαζαν τα παιδιά τους να είναι πιο ανεκτικά. Δεν κατέληξε έτσι ακριβώς σε όλες τις περιπτώσεις. Δεν επηρεάστηκαν όλοι έτσι, ώστε να τον βοηθήσουν. Κάποιοι τον εξώθησαν στα άκρα, στη δυσπιστία απέναντι σε όλους και στην έλλειψη αυτοπεποίθησης. Τον βλέπουν και τον κρίνουν ως κάτι το περίεργο, δεν τον πλησιάζουν για να τον γνωρίσουν.
Αν άλλαζα κάτι απ’ όλο αυτό που ζήσαμε θα ήταν αυτό: Δεν θα έλεγα πουθενά τι συμβαίνει με τον Τάκη.
Μετά τον Τάκη έκανα άλλα δυο παιδιά. Έκανα δεύτερο παιδί όταν κατάλαβα ότι σίγουρα θα τα κατάφερνε. Σε καμία περίπτωση δεν θα έκανα παιδί για να του φορτώσω την ευθύνη του Τάκη όταν δεν θα ήμασταν πια στη ζωή. Γιατί θεώρησα εγωιστικό να έβαζα ένα φορτίο στη πλάτη ενός αγέννητου παιδιού. Αγαπώ φυσικά και τα άλλα μου παιδιά. Αλλά για τον Τάκη είμαι ικανή να σκοτώσω όποιον τον πειράξει.
Αν ένας στίχος ταιριάζει σ ότι αισθανόμαστε για τον Τάκη είναι «να σε δω να γελάς μου φτάνει απόψε για να ξαναρχίσω…» Η χαρά μας και η λύπη εξαρτάται ολοκληρωτικά και απόλυτα από τον Τάκη. Αν βγήκε, αν μίλησε με φίλους, αν είναι απογοητευμένος, αν τον κορόιδεψαν στο σχολείο. Βλέπω παρέες συμμαθητών του στο δρόμο κι ένα καρφί μου χαράζει την καρδιά που δεν είναι μέσα σ’ αυτούς ο Τάκης μας. Ξέρω ότι αυτή είναι μια χαρά που δεν θα την γευτώ ποτέ. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν εξελίχτηκαν τα πράγματα έτσι όπως μας τα είχαν παρουσιάσει και προβλέψει στην αρχή αυτής της προσπάθειας. Σχολείο πήγε φυσικά και είναι πολύ λειτουργικός σε σχέση με άλλα παιδιά της ηλικίας του.
Κι όταν πριν λίγους μήνες σήκωσε την σημαία του Γυμνασίου είπα: Σε νίκησα, Θεέ, Σε νίκησα!!!
Κατερίνα μαμά του Τάκη
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Μια χαρα ειναι το παιδακι σου! ειναι λιγο διαφορετικο απο τα αλλα ομως κανεις δεν ειναι ιδιος με ολους τους αλλους.Μπραβο σας που του σταθηκατε και του στεκεστε και μια χαρα θα τα παει στη ζωη του.Απλα προσεξε μην βαζεις στην "ακρη" τα αδερφια του. Τα καλυτερα σου ευχομαι!!
αχ πόσο σε καταλαβαίνω...περιγράφεις με απλό τρόπο όλη μας την καθημερινότητα...τί κι αν ξέραμε πώς να συμπεριφερθούμε σ'ένα παιδί κάθε ένα είναι διαφορετικό με τους δικούς του τρόπους επικοινωνίας και συμπεριφοράς..Χαίρομαι πού όλα έχουν βελτιωθεί κατά μεγάλο ποσοστό...είναι ένας γολγοθάς...στην ίδια περίπτωση είναι κι η μικρή μου 3.5 χρονών...όχι δεν είναι πρόβλημα είναι κατάσταση με τα πάνω μας και τα κάτω μας...η άγνοια τελικά είναι που σκοτώνει κι η αμάθεια γιατί μπαίνουν πολύ εύκολα ετικέτες απο τους γύρω.Όντως σα γονείς θα κάνουμε τα πάντα αλλά μακάρι να μπορούσαμε να βοηθηθούμε πιο εύκολα με τα "μέσα" και να μην ξοδεύαμε τόσα υπέρογκα ποσά που καλώς το κάνουμε γιατί είναι παιδιά μας και μεγαλύτερη κατάρτιση στο θέμα του αυτισμού. Καλό κουράγιο σε όλους μας!
η διαφορετικοτητα μας κανει ξεχωριστους και γοητευτικους.ως καθηγητρια ευχαριστω τους γονεις που μας εμπιστευονται τα μπουμπουκακια τους και ...ξερετε τι ομορφα ανθιζουν ολα τους?καλη δυναμη μανουλες και μπαμπαδες !
Kατερινα και Venia σας καταλαβαινω απολυτα- πριν λιγο καιρο διαγνωστηκε και ο δικος μου γιος με ελαφρια μορφη αυτισμου ειναι σχεδον 7 και κανενας δεν ειχε καταλαβει τι ειχε και ας τον ειχαν δει λογοθεραπευτες αναπτυξιολογοι. Ολοι μας ελεγαν οτι ειναι κακομαθημενος και χειριστικος. Δεν μπορουσα να καταλαβω γιατι το παιδι μου δεν μπορουσε να κανει φιλους η γιατι κολλουσε σε ορισμενα πραγματα. Ας ειναι καλα η τελευταια του δασκαλα που αναγνωρισε καποια σημαδια και επεμενε οτι επρεπε να δουμε καποιον ειδικο. Πραγματι μαθαμε τελικα τι εχει το παιδι μας και κατα καποιο τροπο ησυχασαμε γιατι ξερουμε πια πως να του φερθουμε. Παρεες κανει ειναι πανεξυπνος αλλα δεν εχει κολλητους φιλους. Την καλυτερη συμβουλη για το αν πρεπει να πουμε για την διαταραχη του αυτη σε αλλους (εκτος της οικογενειας μας), μας την εδωσε η δασκαλα του. Μας ειπε οτι δεν χρειαζεται να το πουμε γιατι αρκετοι δεν θα το καταλαβαιναν και μερικες φορες τα παιδια γινονται σκληρα και κοροιδευουν και πληγωνουν τα αλλα. Προς το παρον αυτο πραττουμε και οπως διαβασα στην ιστορια της Κατερινας καλα κανουμε. Απλα αναρωτιεμαι μηπως πρεπει καπως να επικοινωνησουμε εμεις οι μαμαδες που καταλαβαινομαστε?
Κατερινα μου ο θεος να σας εχει καλα κ να νιωθεις περηφανη που μεγαλωνεις ενα τετοιο σπανιο πλασμα..χιλια μπραβο ειναι λιγο ας υπαρξεις παραδειγμα κ για αλλες μανες που εχουν παιδια με τετοιες ιδιαιτεροτητες.
συμφωνώ με την Ράνια! ...είσαι παράδειγμα και πρότυπο για όλους μας! Να σε έχει καλά ο θεός και να σε αξιώνει μόνο για καλές στιγμές! Πάντα θετική σκέψη και αισιοδοξία! Μην ξεχνάς πως η Παναγία μας προστατεύει!