Όταν γεννήθηκε ο Τάκης, δυστυχώς «δεν πήρα το manual» από το μαιευτήριο. Ήμουν μόνη, άσχετη, πανικοβλημένη, χωρίς γονείς, χωρίς πείρα παιδιών Δεν ήξερα ούτε τα βασικά και δεν υπήρχε κανείς να μου δείξει. Ο άντρας μου… μια απ’ τα ίδια. Πώς αλλάζουν πάνα, πώς πλένουν το μωρό; Αρκεί να σας πω ότι όταν πρώτη φορά του έκανα φρουτόκρεμα, ψιλόκοψα τα φρούτα σαν ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι και παραλίγο το μωρό να πνίγει! Δεν ήξερα ότι πρέπει να είναι σαν πολτός, σαν πούρες…
Όσο ο Τάκης μεγάλωνε, κάτι δεν μας πήγαινε καλά. Ήταν γλυκός, ήσυχος, χαρούμενος αλλά… δεν μιλούσε!
Ήταν 2 χρονών και δεν μιλούσε! Και δεν ήταν τόσο ότι δεν μιλούσε, το πρόβλημα ήταν ότι δεν μας καταλάβαινε. Θα μπορούσε να μη μιλάει, αλλά να εκτελεί εντολές (όπως έκανε αργότερα ο μικρότερος μου ο γιος) ή ακόμα το πιο απλό: να δείχνει με το δάχτυλο αυτό που ήθελε, να μας κοιτάζει όταν του μιλούσαμε (αργότερα μάθαμε ότι το έλεγαν «βλεμματική επαφή»)
Αναφέρω το πρόβλημα στον παιδίατρο και μας προτείνει να πάμε σε ΩΡΛ, καταρχήν να αποκλείσουμε το θέμα με τα αυτιά και σε παιδοψυχολόγο μετά για να αποκλείσουμε οτιδήποτε άλλο. Kαι κάπως έτσι άρχισε ο Γολγοθάς!
Ο Τάκης όταν μόλις 2 ετών και κάτι ψιλά. Η διάγνωση ήταν καταπέλτης: Αυτισμός (που με τα χρόνια άλλαξε σε Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή) και το πόρισμα, η θανατική μας καταδίκη «δεν ξέρουμε αν θα μιλήσει… δεν ξέρουμε αν θα μπορεί να αυτοεξυπηρετείται… για το σχολειό ούτε λόγος»
Ήταν μόλις 2 ετών.
Έτσι απλά λένε μια κουβέντα στον γονέα, χωρίς να υποψιάζονται τι επιπτώσεις θα έχει αυτό, χωρίς να περιμένουν να δουν την πορεία, χωρίς να αφήνουν κανένα άνοιγμα ελπίδας…
Γυρνώντας με το αυτοκίνητο απ το γιατρό είπα στον άντρα μου «Μη με πας απ’ το σπίτι, στο Θεό να με πας» Αποφασίσαμε να αυτοκτονήσουμε Όλοι μαζί. Και δεν ντρέπομαι που το λέω, το πίστευα απόλυτα ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Δεν είμαι ηρωίδα. Δώσαμε περιθώριο λίγους μήνες γιατί δεν ήταν ούτε δυόμισι χρονών κι αν δεν άλλαζε τίποτα, σίγουρα θα το κάναμε.
Άρχισε τότε μια τιτάνια προσπάθεια. Λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, πήγαινε έλα σε γιατρούς, να πιάνεσαι από μια τους λέξη, ένα «χμμμ» που μπορεί να έκαναν για να καταλάβεις αν είναι καλό ή κακό αυτό που είδαν στις αντιδράσεις του Τάκη. Η ζωή μας όλη να κρίνεται από το αν ο Τάκης κατάλαβε και εκτέλεσε μια εντολή, αν απάντησε όταν τον ρώτησαν, αν κοίταξε άλλα παιδιά. Ζούσαμε (και ζούμε ακόμα) παιδοκεντρικά. Χάλασαν φιλίες ετών γιατί τα παιδιά τους δεν τα πήγαιναν καλά με τον Τάκη, κάναμε παρέα με ανθρώπους που υπό κανονικές συνθήκες ούτε που θα τους έφτυνα, μόνο και μόνο επειδή ο Τάκης μπορούσε να παίξει με τα παιδιά τους. Και μόνο για όσο χρόνο έπαιζαν καλά. Όταν δυσκόλευαν τα πράγματα κι αυτούς «στον πάγο»
Και η πρόοδος ερχόταν σιγά σιγά. Για το οικονομικό κόστος όλων αυτών ας μη μιλήσουμε καλύτερα. Χαλάλι του.
Η παρέμβαση αυτή συνεχίζεται μέχρι και σήμερα με μικρά διαλειμματα.
Ο Τάκης ήταν και είναι πολύ δύσκολος στις προσωπικές σχέσεις με τους συνομηλίκους του. Δύσκολα μιλάει, δύσκολα κάνει φιλίες. Δεν υπάρχει μάνα που να παρακαλάει το παιδί της τόσο πολύ, να βγαίνει, να μιλάει στο fb, να παίρνει τηλέφωνο. Γι’ αυτόν οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι ότι για τους άλλους είναι τα ανώτερα μαθηματικά. Άλυτος γρίφος. Αισθάνεται την ανάγκη να κάνει παρέες αλλά δεν ξέρει τον τρόπο. Ίσως έφταιξα κι εγώ. Μοιράστηκα το πρόβλημα του με κάποιες μαμάδες συμμαθητών θεωρώντας ότι έτσι θα επηρέαζαν τα παιδιά τους να είναι πιο ανεκτικά. Δεν κατέληξε έτσι ακριβώς σε όλες τις περιπτώσεις. Δεν επηρεάστηκαν όλοι έτσι, ώστε να τον βοηθήσουν. Κάποιοι τον εξώθησαν στα άκρα, στη δυσπιστία απέναντι σε όλους και στην έλλειψη αυτοπεποίθησης. Τον βλέπουν και τον κρίνουν ως κάτι το περίεργο, δεν τον πλησιάζουν για να τον γνωρίσουν.
Αν άλλαζα κάτι απ’ όλο αυτό που ζήσαμε θα ήταν αυτό: Δεν θα έλεγα πουθενά τι συμβαίνει με τον Τάκη.
Μετά τον Τάκη έκανα άλλα δυο παιδιά. Έκανα δεύτερο παιδί όταν κατάλαβα ότι σίγουρα θα τα κατάφερνε. Σε καμία περίπτωση δεν θα έκανα παιδί για να του φορτώσω την ευθύνη του Τάκη όταν δεν θα ήμασταν πια στη ζωή. Γιατί θεώρησα εγωιστικό να έβαζα ένα φορτίο στη πλάτη ενός αγέννητου παιδιού. Αγαπώ φυσικά και τα άλλα μου παιδιά. Αλλά για τον Τάκη είμαι ικανή να σκοτώσω όποιον τον πειράξει.
Αν ένας στίχος ταιριάζει σ ότι αισθανόμαστε για τον Τάκη είναι «να σε δω να γελάς μου φτάνει απόψε για να ξαναρχίσω…» Η χαρά μας και η λύπη εξαρτάται ολοκληρωτικά και απόλυτα από τον Τάκη. Αν βγήκε, αν μίλησε με φίλους, αν είναι απογοητευμένος, αν τον κορόιδεψαν στο σχολείο. Βλέπω παρέες συμμαθητών του στο δρόμο κι ένα καρφί μου χαράζει την καρδιά που δεν είναι μέσα σ’ αυτούς ο Τάκης μας. Ξέρω ότι αυτή είναι μια χαρά που δεν θα την γευτώ ποτέ. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν εξελίχτηκαν τα πράγματα έτσι όπως μας τα είχαν παρουσιάσει και προβλέψει στην αρχή αυτής της προσπάθειας. Σχολείο πήγε φυσικά και είναι πολύ λειτουργικός σε σχέση με άλλα παιδιά της ηλικίας του.
Κι όταν πριν λίγους μήνες σήκωσε την σημαία του Γυμνασίου είπα: Σε νίκησα, Θεέ, Σε νίκησα!!!
Κατερίνα μαμά του Τάκη
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Δεν θα απαντούσα ποτε αλλά πραγματικά με εξωργισε ολο το κείμενο απο την αρχή μέχρι το τελος ! Ειμαι μια υπερήφανη μαμα δυο παιδιών ενός κοριτσιού με δυσλεξία και ενός αγοριού με Αυτισμό -Aspenger . Ο μικρός αν και προνηπιακι χειρίζεται υπολογιστή , iPhone ,iPad , Android phone και Windows phone.Μισο μιλάει τωρα ποια μετα απο 4 χρονια παρέμβασης και του χρόνου ο ΠΨ έδωσε εντολή να παει ΟΧΙ σε ειδικό σχολείο αλλά σε τμήμα ένταξης . Ποτε μας ως οικογένεια δεν είδαμε ούτε το ενα αλλά ούτε το αλλο μας παιδι σαν πρόβλημα και ούτε βεβαια εχουμε και κάποια αυτοκτονική τάση ! Και όπως διάβασα και ενα σχόλιο παραπάνω και τι εγηνε στην τελική που εχουμε αυτισμό , ενα βήμα τη φορά και ΟΛΑ εχου λυση ...Αν δεν υπαρχει ψυχραιμία τίποτε δεν λύνεται ...Αλλα πραγματικά αν δεν βελτιωνόταν η περίπτωση του Τάκη τι θα κάνατε ως γονείς θα αυτοκτονούσατε όλοι μαζί ; Μήπως η παρέμβαση έπρεπε να ξεκινήσει απο την οικογενεια ; Να ψαχτεί δηλαδη λιγάκι απο ψυχολογικής πλευράς ;
Κανεις δεν αυτοκτονει αγαπητη μου,ομως μεσα στα σταδια του 'πενθους' που βιωνεις μια απο τις πρωτες σκεψεις ειναι κ αυτη της αυτοκτονιας. ειναι απολυτα φυσιολογικο αν το νιωσεις. Στην πορεια το αποδεχεσαι παιρνεις δυναμη κ κανεις τα αδυνατα δυνατα να βοηθησεις το παιδι σου.
Αυτό που έχω δει από την πολύ σύντομη ζωή μας κάτω από την ταμπέλα "αυτισμός" είναι πως υπάρχει ο ένας και μοναδικός τρόπος να απευθύνεσαι σε αυτά τα παιδιά και αυτά σου δίνουν πίσω πενταπλάσια τα όσα τους δίνεις. Είναι παιδιά πιστά σαν σκυλιά, δοτικά σε πολύ μεγάλο βαθμό, με φανταστικές αφομοιωτικές ικανότητες όταν αυτό που μαθαίνουν τους δίνεται με τον τρόπο που μπορούν να το αντιληφθούν. Και όταν αυτό που τους ζητάς να κάνουν το ζητάς σεβόμενος την ανάγκη τους για απομόνωση κάποιες φορές. Αυτό που διαπιστώνω είναι ότι από τους περισσότερους ειδικούς που ασχολούνται με αυτά τα παιδιά δίνονται πολύ λάθος κατευθύνσεις στους γονιούς και πως και οι γονείς ακολουθώντας αυτές τις οδηγίες δεν παίρνουν όσα έχει να δώσει ένα αυτιστικό παιδί. Ένα αυτιστικό παιδί δεν μπορείς να το παρακαλάς να μιλάει στο τηλέφωνο με τους φίλους τους και να περιμένεις να το κάνει. Δε θα το κάνει ποτέ. Πρέπει να βρίσκεις άλλους τρόπους να το παρακινείς να κάνει κάτι και πρέπει να σέβεσαι την ανάγκη του να λειτουργεί όπως του αρέσει κι ας φαίνεται διαφορετικός. Έχουν κάτι σαν 6η άισθηση αυτά τα παιδιά και πιάνουν πολύ πιο εύκολα από τον καθένα μας το άγχος, την πίεση, την αγωνία και την απελπισία των γονιών. Ο γονιός δεν πρέπει να τα νιώθει καθόλου αυτά τα συναισθήματα προκειμένου να βοηθήσει το παιδί του να δώσει όσα περισσότερα πράγματα μπορεί.
Επειδή γνώρισα τον Τάκη, εχω να πω ότι είναι πολύ τυχερός που έχει αυτή την μανούλα!!!! Κατερίνα μου ♡♡♡♡
Σε παρακαλώ... Στείλε τον Τάκη στους προσκόπους... Έχω δουλέψει με τέτοια παιδιά κ έχω δει θεαματικές αλλαγές επάνω τους... Οι γονείς τους πλέον αναφέρονται συνεχώς στις αλλαγές που παρατήρησαν από τότε που τα παιδιά ήλθαν κοντά μας... Κανε το κ θα με θυμηθείς...
Δεν το πιστευω οτι κλαιω!!!!!Οχι δεν κλαιω απο λυπη αλλα απο χαρα......μεγαλη χαρα που το παιδακι σας τα καταφερε.Δεν σου κρυβω οτι θυμωσα μαζι σου με ολα αυτα περι αυτοκτονιας αλλα οταν διαβασα στο τελος οτι καταφερε να κρατησει την σημαια στο σχολειο ενιωσα σαν να ηταν δικο μου παιδι μπραβο μπραβο σε εσενα και στην οικογενεια σου!!!!!
....εγώ πάλι από το θυμό πήγα στη λύπη....μα είναι δυνατόν!?Δηλαδή τι διαβάσαμε τώρα....?Αν το παιδί δεν θα έδειχνε βελτίωση θα το σκοτώνατε ( με συγχωρείτε αλλά καρφί δε μου καίγεται για εσάς)?Ειλικρινά λυπάμαι για λόγου σας....ποιοι είστε εσείς που θα αποφασίζατε για τη ζωή ενός ανθρώπου?Συγνώμη αλλά ακόμα προσπαθώ να σας καταλάβω....λογικά κάτι ''καλό'' έχετε για να μπόρεσε να ''ανθίσει'' το παιδί σας...αλλα να αφαιρέσεις ζωές & γιατι ? επειδή κάποιος είναι διαφορετικός? Ζητάω συγνώμη για όποιον μπορεί να προσβάλω με αυτά που γράφω παραπάνω αλλά ως μαμά 2 παιδιών & ως Μαμά παιδιού με Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή ( που λίγο πολύ μας είχαν πεί τα ίδια ) που μόλις της είπαν την διάγνωση το πρώτο της μέλλημα ήταν να ρωτήσει τι θα μπορούσε να κάνει για να είναι το παιδί της ευτυχισμένο ( & ακόμα που δόξα το Θεό έχουμε βελτίωση,συνεχίζει να τη νοιάζει κυρίως το πώς να είναι ευτυχισμένο ) αδυνατό να ''χωνέψω'' το αυτοκτονήσουμε!!!!!!
Βαννέσα εν μέρη καταλαβαίνω και τον θυμό και την λύπη σου αλλά η άποψη μου είναι ότι καλό θα ήταν να μην κρίνει κανείς κανέναν, καλό θα ήταν η ενέργεια μας να επικεντρώνεται στην κατανόηση και στην υποστήριξη. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και αντιδρά διαφορετικά όμως δεν ξέρει τι μπορεί να αντέξει μέχρι να το αντιμετωπίσει. Η δήλωση που σε ενόχλησε δείχνει την απελπισία που νοιώθει κάποιος όταν μαθαίνει κάτι που αφορά το παιδί του και του ανατρέπει όλα τα δεδομένα της ζωής που μέχρι τότε είχε πιστέψει ότι θα ζούσε....όπως είδες, τελικά τα κατάφεραν και το αποτέλεσμα είναι το καλύτερο δυνατό! Εγώ το μόνο που θα ήθελα είναι κάποια θέματα να μην είναι ταμπού και να θυμόμαστε, όλοι είμαστε διαφορετικοί αλλά όλοι είμαστε ίσοι! Εύχομαι ο κάθε Τάκης και οι γονείς του να χρειάζεται να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της κατάστασης που βιώνουν και όχι επιπρόσθετες δυσκολίες από ένα μη φιλικό κοινωνικό περιβάλλον!
Αγαπητή φίλη, φαίνεται ότι δεν έχεις έχεις βρεθεί ποτέ σε στιγμή απελπισίας και σου εύχομαι να μη βρεθείς ποτέ. Οι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι από πέτρα. Έχουν στιγμές που λυγίζουν. Το ότι έτσι εξέφρασε το συναίσθημά της η γυναίκα εκείνη τη στιγμή δε σημαίνει ότι θα το έπραττε κιόλας! Δεν μπορούμε ποτέ να κρίνουμε έναν άνθρωπο αν δεν έχουμε βρεθεί στη θέση του. Όπως επίσης, δεν μπορούμε να κρίνουμε έναν άνθρωπο που αυτοκτονεί (αν και είμαι εντελώς κατά αυτής της λύσης). Μπορεί και να χρειάζεται περισσότερο θάρρος από ό,τι χρειάζεται κανείς για να ζήσει!
Αυτο καταλαβες απο ολα οσα εγραψε η μαμα στο κειμενο?
kai εμένα δεν μου άρεσε το γεγονός ότι ήθελε να αυτοκτονήσει αλλά κατανοώ πως ήταν λόγω της απελπισίας της.όταν έβαλε το μυαλό της σε τάξη και σκέφτηκε λογικά , ηρέμησε και ψύχραιμα πλέον το χειρίστηκαν . ..αν και νομίζω πως κάποιος προστατεύει το παιδάκι της από ψηλά!!! Ας είναι όλοι γεροί διότι τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς και αντίστροφα !! Να είστε όλοι καλά και ευτυχισμένοι και προπάντων σε δύσκολες στιγμές καλό είναι να συμβουλευόμαστε ειδικούς και να προσευχόμαστε!
Συμφωνώ απόλυτα με αυτά που γράφεις !! Το ιδιο αντιμετωπίζει και ο γιόκας μου . Είμαι περίφανη για τα παιδια μου και ας εχει ο ένας ΔΑΔ so what!! Να αυτοκτονήσω για αυτο ;;; Δεν πάμε καλα... Κανω ότι λένε οι ειδικοί και προχωράμε one step at the time!!