Ανυπομονούσα να σε δω!
Γεια σας και απο μενα!
Με λενε Ανθη, ειμαι 24 ετων και θα ηθελα και εγω να μοιραστω μαζι σας την γλυκια μου ιστορια τοκετου!
Θα σας παω ομως στην αρχη… Με τον αντρα μου ειμαστε σχεδον 8 χρονια… Μετα τον ερχομο του ανηψιου μας θελαμε και εμεις πολυ ενα παιδακι. Στις 14 Μαιου του 2011 ενωνουμε τις ζωες μας για παντα (οπως λεει και ο αντρας μου)… Μετα απο 1 μηνα ακριβως μαθαινουμε οτι ειμαι εγκυος. Η χαρα μας απεριγραπτη, πολλα ονειρα, πολλες σκεψεις..!
Στην εκτη εβδομαδα κυησης ολα τελεια, ακουσαμε καρδουλα! Τα συναισθηματα μας απεριγραπτα, δυστυχως ομως δεν κρατησαν πολυ… Μετα απο δυο μερες ξεκινησαν τα σκουρα… Τελικα μετα απο μια βδομαδα το εμβρυακι μου δεν τα ειχε καταφερει… Πολλη στεναχωρια και απο τους δυο… Οσο και να λες οτι ενταξει, συμβαινουν αυτα, αυτο που νιωθεις σε τελειωνει. Ειπαμε οτι δεν θα το βαλουμε ομως κατω… Ετσι τον Δεκεμβρη του 2011 μαθαινω ξανα οτι ειμαι εγκυος!
Τρελαθηκαμε ξανα απο την χαρα μας… Καθε μερα που περνουσε ελεγα δοξα το Θεο, αλλη μια μερα ακομα πιο κοντα σου… Ετσι μπηκα στον τριτο μηνα και ενιωθα λιγο πιο σιγουρη. Ειχα ολες τισ ανυσηχιες που εχει μια εγκυμονουσα πριν τις εξετασεις, εγω ενα παραπανω και καθε φορα που ελεγα την επομενη φορα θα ειμαι πιο ξεγνοιαστη, ερχοταν και ημουν πιο αγχωμενη… Ολο αυτο το διαστημα να πω οτι ειχα διπλα μου εναν υπεροχο ανθρωπο, τον αντρα μου, που ηταν διπλα μου σε καθε ανυσηχια και με ηρεμουσε…..!!!
Οποτε με τουτα και με εκεινα φτασαμε και μπηκαμε στον μηνα μου!!! Η χαρα μου απεριγραπτη, περιμενα πως και πως να φτασει η στιγμη!!!
Αν και πρωτη εγκυμοσυνη, οποτε και πρωτη γεννα, δεν φοβομουν καθολου… Με το που μπηκα στον μηνα μου ξεκινησα το περπατημα (για πολλα χιλιομετρα λεμε), ο μπεμπακοσ μου υπερκινητικοτατος σε σημειο τετοιο που ουτε να κοιμηθω δεν μπορουσα!!
Οι μερες περνουσαν, οι εβδομαδες επισης και φτανουμε 40 εβδομαδων και ο μπεμπησ αφαντος!!! Στις εξετασεις που μου εκανε ο γιατρος μου ουτε καν μπορουσε να πιασει το κεφαλι… Οποτε 40 εβδομαδων και 2 ημερων μπαινω με προκληση, ξερετε τα γνωστα κλισμα, ξυρισμα και βουρ για πονους… Μετα απο 1 ωρα τιποτα, μετα απο 2 ωρες τιποτα, οχι μονο δεν ποναγα, αλλα και ο μπεμπης μου περα βρεχει, δεν καταλαβαινε τιποτα χιχιχι!!
Τελικα μετα απο 6 ωρες ξεκινησα για την αιθουσα του χειρουργειου γιατι ο μπεμπης μου αρχισε να κουραζεται. Στην αρχη αγχωθηκα, φοβηθηκα, δεν τα παω καλα και με τα χειρουργεια, αλλα ανυπομονουσα να κρατησω το αντρακι μου!! Με ετοιμασαν, μου εκαναν επισκληριδιο και ξεκινησαμε!
Ο γιατρος μου μου μιλαγε, καναμε και πλακιτσα και καπου εκει ακουσα τον πιο υπεροχο ηχο του κοσμου: το κλαμα του μωρου μου… Απιστευτη στιγμη… Τον ειδα και μετα τον βαλαν για να τον καθαρισουν ωστε να μου τον δωσουν και ναι… ω ναι, τους κατουρησε…! Οταν τον πηρα στην αγκαλια μου, δεν μπορουσα να πιστεψω οτι τον κραταω στα χερια μου και οτι ειναι δικο μου αυτο το πλασματακι!!!
Πραγματικα για μενα η καισαρικη ηταν ο μονος τροπος για να βγει το μικρακι μου, αφου ειχε κολλησει το κεφαλακι του στο κοκαλο της λεκανης!
Απο εκεινη την μερα αλλαξαν πολλα μεσα μου!! Αυτη ειναι η δικη μου πιο γλυκια ιστορια της ζωης μου!!!!!!!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Να σας ζησει το κουκλιιι!!!! Οι ιστοριες μας μοιαζουν πολυ μπορω να πω! ειχα κ εγω μια παλινδρομη πριν κυοφορησω τον παιδαρο μου. Ειχα την τυχη μεσα στην ατυχια μου να αντιληφθω πως κατι πηγαινε στραβα οταν ολα ειχαν τελειωσει. Αλλα μην φανταστεις,με τον ιδιο φοβο πορευομουν κ εγω! Κ δως του επισκεψεις στην ιατρο καθε εβδομαδα,παντα σφηνα κ παντα με δεχοταν η καλη μου! Κ δως του δρομολογια,ηταν βλεπεις κ 40χλμ μακρια... Μεχρι που εφτασα στον ενατο κ επειδη ο κυριος σφηνωσε κ μου πιεζε νευρο,να περπατησω δν μπορουσα καλα καλα,αλλα εκει εγω,κουτσαβλος ξεκουτσαβλος περπαταγα μην τυχον κ κανω καισαρικη! Λες κ αυτο εχει σημασια!!! Που τελικα με καισαρικη γεννησα μετα απο 15ωρες ωδινων. Κ αν δν ημουν τόσο ξεροκεφαλη θα εμπαινα νωριτερα κ θα γλιτωνα τοσο πονο,μιας κ τν καισαρικη δν θα την γλιτωνα με τιποτα,ηταν πολυ στραβα ο μικρος μου σκιουρακος!!!
Κούκλος!!!Κοίτα μάτια ορθάνοιχτα και περίεργα, έτσι γεννήθηκε κι ο δικός μου!!!
Μπράβο! Υπέροχο μωράκι! Καλότυχο να είναι!!
ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟΣ Ο ΜΠΕΜΠΗΣ ΣΟΥ!
Να σας ζήσει! Είναι πανέμορφος! :)
Η ιστορία σου δεν απέχει κ πολυ απο την δική μου.. Κι εμένα είχε κολλήσει το κεφάλι του στο κόκαλο τους λεκάνης κ μάλιστα για μια βδομάδα είχε κι ένα σημαδάκι απο το ζορισμα.. Απο ότι μου είπε ο γιατρός δε μπορούσε με τίποτα να βγει φυσιολογικά ασχέτως εάν εγω επεμεινα 12 ώρες με πόνους κ χωρίς επισκληρηδιο..!! Είπε ο γιατρός ότι ίσως έτσι προχωρούσε η διαστολή.. Δυστυχώς δε προχώρησε απο το 2 και μπήκα για καισαρική.. Κ τώρα μετα απο 17 μήνες και ένα κουκλο γιο αναρωτιέμαι μήπως έπρεπε να επιμεινω κι άλλο; Πράγματι η καισαρική ήταν μονόδρομος για μένα;;είμαι τρισευτυχισμενη που κατάφερα κ γεννησα ένα τόσο γερό κ δυνατο παιδι.. Όμως το αλλά λίγο με τρώει.. Θα θελα να μου πεις κ τα δικά σου συναισθήματα!!
Iδια περιπτωση και η δικη μου-απολυτη δυσαναλογια...απο τοτε μου εδειξε οτι θα εκανε του κεφαλιου του! Να σου ζησει κοριτσακι, ειναι ενας κουκλος
Να σου ζήσει το όμορφο νινι!! Και να μην έχεις τύψεις για την καισαρικη καθόλου. Και για μένα μετα απο ώρες πονων ήταν μονόδρομος και δεν το μετανιωνω καθόλου!!! Σημασία εχει να έχουμε γερά παιδάκια κι όχι μόνο ο τρόπος που γενναμε.