Και οι λέξεις ήρθαν και γέμισαν με χρώμα τη ζωή μας

–Μαμά, εγώ θα βάλω μοβ φουστάνι και παπούτσια… μμμμ… ροζ! Ναι, ροζ παπούτσια!

Αυτή η τόσο απλή και ασήμαντη πρόταση είναι τεράστια πηγή χαράς. Όπως είναι και όλες οι άλλες προτάσεις -άλλες απλές, άλλες πιο σύνθετες- που έχουν αρχίσει να πεταρίζουν από το στοματάκι της από την αρχή του καλοκαιριού. Και μέρα με τη μέρα οι λέξεις αυξάνονται, οι προτάσεις γίνονται πιο μεγάλες, σαν τρένα που τους προσθέτεις βαγόνια, ξεπετάγονται οι απορίες και μαζί οι απαιτήσεις, οι διαπιστώσεις, οι δηλώσεις.

Πριν από το φετινό καλοκαίρι, μετά από ένα χρόνο σχολείου που περιμέναμε να βοηθήσει, μετά από αρκετές συνεδρίες λογοθεραπείας και πολύ πολύ οικογενειακό δημιουργικό παιχνίδι γεμάτο λέξεις, οι λέξεις έμεναν λιγοστές και μάλλον δυσνόητες σε τρίτους. Ήταν η φάση που πραγματικά ώρες ώρες πίστευα πως δεν θα ακούσω ποτέ μια πρόταση από τα αγαπημένα μου χειλάκια. Και να που ήρθε το καλοκαίρι και εμφανίστηκαν επιτέλους οι καρποί της προσπάθειας και οι λέξεις ήρθαν και γέμισαν με ήχο την οικογένειά μας. Η πιο γλυκιά φωνούλα του κόσμου, παρέα με μια άλλη εξίσου γλυκιά να συνοδεύει με «μπαμπά, μαμά» και κραυγούλες λογής λογής.

Έχουμε δρόμο μπροστά μας, όμως έχουμε ήδη καταφέρει να καλύψουμε μια μεγάλη απόσταση και δεν μπορώ παρά να μην φουσκώνω από καμάρι και ευτυχία για αυτό το φοβερό κατόρθωμα.

Το παιδί που αργεί να μιλήσει δεν υστερεί απαραίτητα σε νοημοσύνη ή ικανότητα. Τις περισσότερες φορές είναι μάλλον ένα κανονικό (ή ακόμα και πολύ έξυπνο) παιδί που απλά για κάποιον λόγο δεν μπορεί να κάνει τη σκέψη του λέξεις. Βέβαια στο μονομάτι με τις λέξεις, το να βάζεις όλες τις περιπτώσεις σε ένα τσουβάλι δεν είναι σωστό για κανένα από αυτά τα παιδιά. Εγώ λοιπόν -και ο άντρας μου φυσικά- εστίασα απλά στο δικό μου παιδί. Για αυτό επέλεξα τη λοθεραπεία. Για αυτό ξόδεψα ώρες πλάι στο παιδί μου με πολύ παιχνίδι, πολλά βιβλία, πολλά παραμύθια. Και το βασικότερο: για αυτό -τελικά- χαλάρωσα. Χαλάρωσα, γιατί είμαι σίγουρη πως από τα χειρότερα που μπορείς να κάνεις σε ένα παιδί είναι το να του περάσεις την ανησυχία σου, να το κάνεις να αισθανθεί ότι η μαμά ή ο μπαμπάς κάποιο θέμα έχουν μαζί του.

«Μην αγχώνεσαι, εμένα ο γιος μου έλεγε την αλφαβητα από 18 μηνών, αλλά κάθε παιδί είναι διαφορετικό«

«Έχω έναν ξάδερφο που μίλησε 3 ετών και μετά γλώσσα δεν έβαλε μέσα«

«Έλα μωρέ, μάλλον βαριέται/τεμπελιάζει«

Κλισέ εκφράσεις που θα ακούσει ο καθένας μας ως γονιός ενός παιδιού που «αργεί να μιλήσει». Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά πάντα. Για παράδειγμα, με το σχολείο να είναι απίστευτα απαιτητικό από την Α’ Δημοτικού ακόμα, τα παιδιά που αργούν να μιλήσουν έρχονται συνήθως αντιμέτωπα με τεράστιες δυσκολίες. Η άρθρωση αργεί να καθαρίσει, οι τρίτοι δεν το καταλαβαίνουν όταν τους μιλά και όλα αυτά λειτουργούν εις βάρος της ψυχολογίας του. Και οι σκέψεις; Οι σκέψεις που γεμίζουν το κεφαλάκι μα δεν μπορούν να γίνουν λέξεις; Δεν μπορούν να φτάσουν στα αυτιά του άλλου και να γίνουν συζήτηση, παιχνίδι ή εξομολόγηση;

Απίστευτη η μεταμόρφωση ενός παιδιού όταν τελικά μιλήσει! Απ’ όλες τις απόψεις!

Αυτά τα λίγα μόνο θα γράψω προς το παρόν για αυτό το θέμα. Όχι για τίποτα άλλο, αλλά γιατί στην Ελλάδα του 2013 μάλλον μιλάμε ακόμα για ένα θέμα ταμπού, αν κρίνω από παλιότερα σχόλια σε αντίστοιχα κείμενα.

Θέλω μόνο να πω στο κορίτσι μου ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ! Μπράβο που προσπαθεί, μπράβο που δεν τα παρατά, μπράβο που δεν την πτοεί τίποτα. Και ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που μοιράζεται πια όλες τις τις σκέψεις μαζί μου. Που μου έχει διδάξει τι θα πει υπομονή. Που γίνεται κάθε μέρα ένα όλο και πιο υπέροχο πλάσμα. Ευγενικό και καλόκαρδο.

Είσαι ένα πλάσμα μοναδικό, ψυχή μου! Θα ‘μαι κοντά σου για όσο με θες… Πάντα περήφανη για σένα!

Και για εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές και που βρίσκεσαι ίσως στη θέση που βρισκόμουν εγώ μέχρι πριν λίγο καιρό: αν δεν σε επαναπαύουν τα λόγια παρηγοριάς των άλλων (οι φράσεις που παρέθεσα παραπάνω), τότε μη διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια. Οι ειδικοί δεν «τρώνε τα λεφτά μας» (τουλάχιστον όχι όλοι!), αλλά μπορούν να βοηθήσουν τόσο το παιδί σου, όσο και εσένα. Μπορούν να σου δείξουν πως μπορείς ΕΣΥ να το βοηθήσεις, χωρίς να το πιέσεις και χωρίς να το μπερδέψεις. Και να θυμάσαι: το παιδί μου δεν μιλάει, δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνει, δεν αισθάνεται, δεν γνωρίζει. Για αυτό ποτέ μα ποτέ μην αισθανθείς ντροπή ή ενοχή. Απλά κράτα του το χέρι και βοήθησέ το, όπως μόνο μια μαμά και ένας μπαμπάς μπορούν να το βοηθήσουν!