εχασα κ γω τη μανουλα μου δυστυχως πριν 9 μηνες ακομα δεν μπορω να το συνειδητοποιησω.ειναι πολυ δυσκολο εχω παθει καταθλιψη κ ειμαι χαλια δεν εχω ορεξη για τιποτα κ για κανεναν ακομα κ για το παιδι μου.τι θα κανω?

γεωργια ετσι ειναι αυτα τα 15 δευτερολεπτα θα ειναι συνεχεια και αυτο που πας να την παρεις τηλ ειναι η αναγκη σου να της πεις τοσα πολλαααα,παντα ποναει καμια φορα ποναει σαν εκεινη την μερα...Αγγελικη σωστα αυτα που λες ομως υπαρχουν και τα ατυχηματα δυστυχως... Νελλη ουτε εγω βρει καποια φιλη που να με καλυπτει αυτο με την μανα ειναι ιερο δεν υπαρχει.... βερα εχεις δικιο τα μερη αυτα πονανε πιο πολυυυυ....

κοριτσια..εγω δεν την εχω χασει.. νιωθω απολυτα ολες σας ομως γιατι ..τρεμω στην ιδεα πως μπορει να τη χασω..ειχε παθει ενα σοβαρο ατυχημα απο θαυμα σωθηκε μονο το χερι της επιβαρυμθηκε ειναι με μοσχευμα..αν παθαινε ομως κατι..δεν ξερω..τι θα εκανα. προσπαθω να ζω την καθε στιγμη μαζι της αν και ζουμε σε αλλες πολεις κοντινες. ακομα και τα παιδακια μου δεν ξερω αν θα με παρηγορουσαν.. νιωθω παραξενα..αλλα ειναι ο μονος ανθρωπος πιστευω που εχουμε τοσο ιδιόμορφη σχέση..σαν συγκοινωνούντα δοχεία πραγματικά..κατι παραπανω απο μάνα.. και στεναχωριέμαι που ως τωρα 32 χρονων δεν εχω καταφέρει να βρω μια φίλη που να με καλύπτει τόσο .. επκοικωνιακά και συναισθηματικα.. τουλαχιστον εύχομαι να αποκτήσω μια τοσο καλή σχέση με τα παιδιά μου μεγαλώνοντας..

Ο μπαμπάς μου πέθανε όταν ήμουν 8 μηνών έγκυος το 2005, δεν πήγα ούτε στην κηδεία του. Είχα ρίξει τέτοιο κλάμα σε όλη την εγκυμοσύνη που έλεγα Παναγίτσα μου τι θα γίνει αυτό το παιδάκι μου με τόσο κλάμα? Τον Ιούνιο του 2012 έχασα και τη μανούλα μου μετά από μια αποτυχημένη μεταμόσχευση συκωτιού και αν θέλετε το πιστεύετε υπάρχουν ακόμα πρωινά που πάω να την πάρω τηλέφωνο! Επίσης έχω όλο αυτόν τον καιρό με το που ανοίγω τα μάτια μου και περνάνε αυτά τα 15 δευτερόλεπτα την σκέψη της συνέχεια, και δεν μπορώ να ηρεμήσω. Είμαι σίγουρη ότι όσα χρόνια και να περάσουν θα πονάει πάντα το ίδιο και κάποιες στιγμές περισσότερο.

ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΣΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ! ΕΓΩ ΕΧΑΣΑ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΤΗΣ ΕΜΑΘΑ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ! ΕΧΩ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕ ΕΣΤΩ ΝΑ ΧΑΡΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΜΟΥ! ΑΝ ΣΚΕΦΤΩ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΜΕ ΕΧΕΙ ΠΟΝΕΣΕΙ ΑΥΤΟ Η ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΠΟΥ ΧΑΣΑΤΕ ΓΟΝΕΙΣ!! ΤΡΕΜΩ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΜΗΠΩΣ ΠΑΘΕΙ ΚΑΤΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ! ΘΑ ΧΑΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΛΟΚΛΗΡΟ!

ευχαριστω πολυ για τα καλα σας λογια δυστυχως πριν 1 χρονο εχασα και τον πατερα μου ποναει τοσο πολυυυυ ειναι σαν κανει καποιος πλακα ... δυστυχως αλλα εχω το παιδακι μου που εχει το ονομα του που ειναι ολος μου ο κοσμος

σε νιωθω τοσο πολλυ,εχασα την μαμα μου στα 27 μου εμαθα οτι ημουν εγκυος την ημερα που ειχαμε τα σαραντα της πονεσα τοσο πολλυ,ρωτησα τοσα γιατι,γιατι που εμειναν και μενουν αναπαντητα ολα αυτα τα χρονια.επαψα να γιορταζω γενεθλια,γιορτες μονο του παιδιου μου και του αντρα μου μονο για αυτους ζω και αναπνεω πλεον και ειδικοτερα για το παιδι μου,το μωρο μου που εχει το ονομα της και αφου προσπαθησα να χωνεψω καλα καλα το χαμο της ερχεται και το δευτερο χτυπημα χανω και τον πατερα στα τρια χρονια πονος,θλιψη ολα αυτα με στοιχειωνουν εδω και εξι χρονια,κανω πως δεν νιωθω τιποτα πλεον ομως ειναι ολα ψεμματα.υπαρχουν μερες που θελω να πεθανω να τους δω λιγο να με αγκαλιασουν,να με φιλησουν και να μου πουν παιδι μη φοβασαι ολα θα πανε καλα και μετα συνερχομαι βλεπω το παιδι μου και συνεχιζω.τελικα αυτο που δεν μπορεσα να καταλαβω ειναι το αν πρεπει να εχεις τοσο καλους γονεις που οταν θα φυγουν ομως θα πονας τοσο πολλυ η να ειναι κακοι και να μη σε νοιαζει αν θα τους χασεις!!!!!!!!!!!!!!