Πολύμορφο εξάνθημα κύησης

Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα μπορούσα να πάθω κάτι ανάλογο στην εγκυμοσύνη μου!

Είχα σχετικά εύκολη εγκυμοσύνη όλους τους μήνες αν εξαιρέσουμε τις έντονες συναισθηματικες μεταπτωσεις. Νευρίαζα εύκολα, αγχωνόμουν για πράγματα χωρίς πραγματική ουσία και γενικά ένιωθα να μου φταίνε όλα γύρω μου. Περίμενα πώς και πώς να ξεκινήσει η άδεια μητρότητας για να ξεκουραστώ λίγο από την πίεση της δουλειάς.

Όταν επιτέλους σταμάτησα, άρχισα να βρίσκω τον εαυτό μου και απολάμβανα την κάθε μου μέρα. Είχα απαλλαχθεί από την πίεση και τρέξιμο της δουλειάς.

Είχα φτάσει αισίως τις 36 εβδομάδες όταν άρχισα να παρατηρώ στα πόδια μου κάτι κόκκινα σπυράκια. Ήμουν σίγουρη ότι ήταν κουνούπια. Έμοιαζαν και στην εμφάνιση και στη φαγούρα. Όσο περνούσαν όμως οι μέρες αυτα πολλαπλασιάζονταν και μεγάλωναν. Άρχισα να ανησυχώ γι ´αυτό και επισκέφτηκα τον δερματολόγο.

Στην αρχή δε μου είπε ξεκάθαρα τι ήταν. Μου έδωσε μια ήπια θεραπεία και μου είπε να ξαναμιλήσουμε σε τέσσερις μερες για το πως θα εξελιχθει η κατάσταση.

Οι μέρες περνούσαν κι εγώ χειροτέρευα. Οι κοκκινίλες συνέχιζαν να μεγαλώνουν και να πολλαπλασιάζονται. Είχα φτάσει στο σημείο να νιώθω ότι με έχουν τσιμπήσει κουνούπια σε όλη την έκταση των ποδιών και ξυνόμουν ανελέητα. Η μόνη σωτηρία που είχα ήταν το κρύο νερό. Ξυπνουσα μεσάνυχτα για μπάνιο. Αν τα έξυνα θα χειροτέρευαν. Ούτε έξω δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω. Ακόμα και κάτι μακρύ να φορούσα, μόλις ακουμπούσε πάνω στο δέρμα μου ήθελα να το γδάρω.

Όταν ο δερματολόγος είδε την κατάστασή μου, διέγνωσε ότι ήταν πολύμορφο εξάνθημα κύησης. Ένα αυτοάνοσο νόσημα που εμφανίζεται συνήθως τις τελευταίες εβδομάδες τις εγκυμοσύνης και φεύγει μετα τον τοκετό!!! Δεν προκαλούσε πρόβλημα στο έμβρυο αλλα ούτε σε μένα πέρα από την ταλαιπωρία που μου προκαλούσε. Δεν υπήρχε συγκεκριμένη αιτία που το προκαλούσε απλά ο οργανισμός μου πλέον δεχόταν την εγκυμοσύνη ως ένα ξένο σώμα.

Πού να άντεχα εγώ ως τον τοκετό με τέτοια φαγούρα!!! Ηταν κάτι πάνω από τις δυνάμεις μου και η ζέστη αφόρητη επίσης!

Ο δερματολόγος με συμβούλεψε ότι καλύτερη λύση ήταν να γεννήσω άμεσα. Ήμουν ήδη 37 εβδομάδων.

Πήγα αμέσως στο νοσοκομείο. Μόλις με ειδαν με κράτησαν μεσα. Απ´ οτι είπαν ήμουν η χειρότερη περίπτωση τέτοιου περιστατικού που είχαν δει!!! Μου χορήγησαν ενδοβλέβια αντιβίωση καθώς είχαν ανέβει και τα λευκά μου αιμοσφαίρια.

Αφού έλεγξαν και το μωρό και είδαν ότι για την εβδομάδα του ήταν μεγάλο στα κιλά του μου είπαν ότι θα γίνει πρόκληση τοκετού. Στο νοσοκομείο μπήκα 16/7. Η πρώτη πρόκληση έγινε την επομένη. Στην αρχή έπιασε αλλα στην πορεία οι πόνοι σταμάτησαν. Το ίδιο έγινε και την επόμενη μερα. Ώσπου την τρίτη μέρα στις 19/7 μου έσπασαν τα νερα, οι πόνοι δυνάμωσαν και προς το βράδυ είχα 10 διαστολή αλλα το μωρό ήταν ψηλά. Ένιωθα τον κάθε πόνο ξεχωριστά. Τα περιθώρια όμως στένευαν και τελικα γέννησα με καισαρική.

Τη στιγμη που γεννήθηκε το μωρό μου δεν το πίστευα. Ήμουν σοκαρισμένη. Ούτε μπορούσα να γελάσω ούτε να κλάψω. Παρά μόνο ένα παγωμένο βλέμμα είχα που προσπαθεί να συνειδητοποιήσει οτι όλα τελείωσαν και ότι όλα πήγαν καλα!!!

Απ ´ολη αυτή την ταλαιπωρία ένιωσα να βγαινω πιο δυνατή. Ήμουν ικανοποιημένη και ευτυχισμένη που το μωρό μου γεννήθηκε υγιές κι εγώ ήμουν καλά.

Πράγματι από την επόμενη κιόλας μέρα τα εξανθήματα άρχισαν να υποχωρούν. Τώρα, δύο μήνες μετα, το μόνο που θυμίζει την εμφάνισή του είναι καποιοι λεκέδες στα πόδια που με τον καιρό ξεθωριάζουν!

Γι’ αυτό μέλλουσες μανούλες δε χρειάζεται να ανησυχείτε για τίποτα την περίοδο της εγκυμοσύνης. Χρειάζεται ψυχική ηρεμία. Κι εγω που αγχωνόμουν με το παραμικρό τι κατάλαβα. Κατέληξα να ταλαιπωρούμαι με εξανθήματα. Γιατί πιστεύω ότι όλα είναι ψυχοσωματικά.

Σας συμβουλεύω να σκέφτεστε μόνο το αγγελούδι που κουβαλάτε μέσα σας και να φροντίζεται την ψυχική σας ηρεμία. Δε χρειάζεται να αγχώνεστε για τίποτα και κυρίως για κανέναν. Να κάνετε όσα μπορείτε και όχι όσα πρέπει.

Μαμά Μ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com