Πώς θα την προετοιμάσω ψυχολογικά για αυτό που θα συμβεί;
Με λένε Βάσω, είμαι 34 χρονών και έχω δύο κοριτσάκια 3,5 χρονών και 5 μηνών. Αποφάσισα και εγώ να γράψω για να σας διηγηθώ την ιστορία μου και να ακούσω τις συμβουλές σας για ένα πολύ σημαντικό θέμα που με απασχολεί.
Είμαι πολύ χαρούμενη και αισθάνομαι απίστευτα τυχερή γιατί είχα τα καλύτερα παιδικά χρόνια που μπορεί να έχει ένα παιδάκι. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια δεμένη, αγαπημένη που για τα παιδιά της γίνεται θυσία.
Για μένα όμως αυτή η οικογένεια μετρούσε παραπάνω από 4 μέλη (μαμα-μπαμπάς- αδερφός και εγώ). Για μένα οικογένεια είναι και η γιαγιά και ο παππούς (που δυστυχώς χάσαμε πολύ νωρίς) αλλά και η αδερφή της μαμάς μου με την τετραμελή οικογένεια της.
Όλοι μαζί σε ένα σπίτι. Οι πόρτες των διαμερισμάτων απέναντι η μία από την άλλη και ποτέ δεν έχουν κλείσει. Ακόμα και όταν η μαμά μου δεν ήταν εκεί η γιαγιά πρώτα απ’όλα και μετά η θεία ήταν πάντα εκεί να με κάνουν να νιώθω την ίδια ασφάλεια ως παιδάκι.
Η θεία, αχ αυτή η θεία, που είναι σαν μεγάλη αδερφή αφού έχουμε μόνο 12 χρόνια διαφορά. Η δεύτερη μαμά μου. Αυτή η θεία που όποτε με μάλωνε η μαμά, έτρεχα σε αυτή να βρω παρηγοριά. Η θεία που σε κάθε μου στεναχώρια ήταν εκεί να την εμπιστεύομαι και να μοιράζομαι τα πιο ενδόμυχα μυστικά μου. Μεγαλώνοντας αυτή ήταν που με έβγαλε έξω στο πρώτο μου μπαράκι και της θείας ο ώμος ήταν αυτός που έγειρα στην πρώτη μου ερωτική απογοήτευση. Δίπλα μου και στον γάμο μου να τρέχουμε μαζί για τις ετοιμασίες αλλά και δίπλα μου την ώρα που γεννούσα να περιμένει να αντικρίσει το πρώτο της «εγγόνι». Πάντα μαζί στις χαρές αλλά και στις λύπες.
Και εκεί που όλα κυλούν ιδανικά για αυτή την μεγάλη μας οικογένεια ξαφνικά στα 43 της, πριν από τρία χρόνια ακριβώς, (σαν να είναι σήμερα το θυμάμαι) Σεπτέμβρης ήταν και η θεία είχε ένα πολύ άσχημο κρυολόγημα. Πνευμονία έλεγαν οι γιατροί. Ένα μήνα ταλαιπωρία και να μην ηρεμεί. Οι γιατροί ανησύχησαν… «κάνε και μια αξονική» της είπαν… και βγαίνουν τα αποτελέσματα… Κεραμίδα στο κεφάλι η γνωμάτευση… Καρκίνος στον πνεύμονα!!!!
Δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι αυτή η ασθένεια χτύπησε και την πόρτα του δικού μας σπιτιού. Και από εκείνη την στιγμή ξεκινάει ο γολγοθάς πρώτα για εκείνη και μετά για όλους εμάς τους υπόλοιπους να προσπαθούμε να ενημερωθούμε, να τη στηρίξουμε και να της απαλύνουμε τον πόνο. Ξεκίνησε τις χημιοθεραπείες και κάθε φορά που πήγαινε για επαναληπτικές εξετάσεις είμασταν όλοι στην αναμονή να δούμε τα αποτελέσματα. Μετά από αρκετό καιρό πήραμε μια ανάσα αισιοδοξίας όταν ο όγκος δεν μεγάλωνε πια και αναθαρρήσαμε αφού ήταν τόσο δυνατή και το πάλευε για να το ξεπεράσει. Έξι μήνες πέρασαν και κάθε βράδυ στην προσευχή μας ευχαριστούσαμε τον Θεό που η κατάσταση ήταν σταθερή.
Ώσπου μια μέρα ξύπνησε με πονοκέφαλο τρελό. Πήγε πάλι στο νοσοκομείο – το δεύτερο σπίτι της πλέον- και τα αποτελέσματα έδειξαν μετάσταση στον εγκέφαλο. Και εκεί ξεκινάει ο δεύτερος γολγοθάς. Ακτινοθεραπείες δυνατές, τα μαλλιά της ξαναέπεσαν και το πρόσωπο της μαύρισε. Τίποτα πια στην εμφάνιση της δεν θύμιζε την πανέμορφη θεία. Αλλά αυτό ήταν το λιγότερο σημαντικό για όλους εμάς.
Όλη αυτή η ταλαιπωρία όμως τελικά δεν απέδωσε και πολλά αφού οι όγκοι στο κεφάλι έγιναν 18 και κάθε λειτουργία που ελέγχεται από τον εγκέφαλο έχει αρχίσει να επηρεάζεται. Πολλές φορές δεν μπορεί να μιλήσει και κάποιες φορές ξεχνάει και δεν αναγνωρίζει. Περπατάει και χάνει την ισορροπία της και πέφτει. Νευριάζει και η ίδια όταν είναι στα καλά της γιατί σιγά-σιγά χάνει την αξιοπρέπεια της και κλαίει για το πώς κατάντησε. Και οι γιατροί πλέον δεν τολμούν να κάνουν την παραμικρή θεραπεία. «Θα σκοτώσουμε και τα λίγα υγιή κύτταρα που έχουν μείνει αν συνεχίσουμε τις θεραπείες» είπαν «Τώρα αναλαμβάνει ο Θεός» συνέχισαν.
Θρήνος αλλά και μικρές ελπίδες για το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. «Είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Δυνατός οργανισμός… κανονικά θα έπρεπε να έχει φύγει προ πολλού» ξαναείπαν οι γιατροί!!!!
Και εκεί που πριν από 3,5 χρόνια τα όνειρα και τα σχέδια της οικογένειας μας ήταν για το πότε θα παντρέψουμε την έξι μηνών τότε κόρη μου (τόσο σοβαρά προβλήματα είχαμε) ερχόμαστε 3,5 χρόνια μετά να σκεφτόμαστε και να σχεδιάζουμε τη ζωή μας μετά το τελευταίο αντίο, αφού δεν θα αργήσει να έρθει. Είναι κάτι που το περιμένουμε, είναι κάτι για το οποίο προετοιμαζόμαστε όσο και αν το να συζητάς π.χ. για το που θα γίνει η ταφή είναι ένα θέμα μακάβριο και τρομερά επίπονο για όλους μας και ειδικά για την καημένη την 70χρονη γιαγιά που πρώτα απ’ όλα για αυτή είναι το παιδί της!!!!
Και εκεί μέσα σε όλη αυτή την ψυχολογική προετοιμασία το μυαλό μου εκτός φυσικά από το πώς θα στηρίξω τη γιαγιά και τη μαμά μου, που ξέρω ότι θα καταρρεύσουν στα σίγουρα. Που ξέρω ότι αν γλιτώσουμε την κλινική και τα ψυχοφάρμακα θα είμαστε πολύ τυχεροί, το επόμενο που μου περνάει από το μυαλό είναι πως εκείνη την μουντή μέρα θα αντέξω να συγκρατηθώ για να εξηγήσω στο μικρό μου κοριτσάκι ότι η αγαπημένη θεία δεν θα ξανακάτσει στο μπαλκόνι να την χαιρετάμε από το δρόμο. Δεν θα τρέξουμε από το σαλόνι φωνάζοντας το όνομα της για να μας δώσει λιχουδιά χωρίς να το πούμε στη μαμά. Πως θα της εξηγήσω γιατί οι γιαγιάδες κλαίνε και πως θα της εξηγήσω ότι το χαρούμενο σπιτικό μας καταπλακώθηκε. Είναι ένα παιδάκι που καταλαβαίνει τα πάντα. Καταλαβαίνει όταν της λέμε ότι η θεία είναι στο νοσοκομείο πολύ άρρωστη και χαίρεται όταν τη βλέπει στο σπίτι αλλά επειδή είναι αρκετά ευαίσθητη αρκετές φορές αρνείται να περάσει το κατώφλι του σπιτιού της θείας και κάποια φορά που τη ρωτήσαμε γιατί δεν πάει να τη δει, μας απάντησε με πολύ φυσικό ύφος «αφού στενοχωριέμαι!!!!»
Και σας ρωτάω παρακαλώ πως θα προετοιμάσω την ψυχούλα αυτού του παιδιού και πως θα της εξηγήσω τι έχει συμβεί; Αγχώνομαι πάρα πολύ γιατί θέλω να είναι προετοιμασμένη για εκείνη την μέρα που κανείς δεν θα έχει τη δύναμη να ασχοληθεί με το δικό μου κοριτσάκι. Πως θα πρέπει να το χειριστώ; Να την αφήσω στην άλλη γιαγιά της και που να της πω ότι πάω; Να την πάρω μαζί μου και τι επιτρέπεται να δει και τι να μην δει; Είναι τόσο ευαίσθητη ψυχούλα που δεν θέλω κάποιες από τις πράξεις μου να τη στιγματίσουν, αλλά δεν θεωρώ και σωστό να συμπεριφερθώ (όσο και δύσκολο κι αν είναι αυτό) σαν να μην συμβαίνει τίποτα και σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα από την μέχρι τώρα υπέροχη καθημερινότητα μας.
Συγνώμη αν σας κούρασα με το τεράστιο γράμμα μου, αλλά οι σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου είναι τόσο μπερδεμένα και πραγματικά δεν ξέρω πώς να χειριστώ οποιαδήποτε τέτοια κατάσταση.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ακριβως το ιδιο ζουμε εδω κ ενα μηνα περιπου στην οικογενια μας μονο που στο προσωπο της θειας σου βρισκετε ο πατερας μου!! ολα εγιναν τοσο ξαφνικα 6 μηνες ζωης ειπαν οι γιατροι . δεν ξερω τι να πω στην κορη μου που λατρευει τον παππου . δεν μπορω να δεχτω πως θα ερθει η στιγμη που δεν θα μπορω να του μιλαω. ΠΟΝΑΕΙ ΠΟΛΥ ολο αυτο δεν ξερω πως να το χειριστω! ευχομαι να βρουμε τον τροπο κ οι 2 μας.......
ΤΑ ΣΥΛΛΗΠΗΤΗΡΙΑ ΜΟΥ.ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΜΕ ΕΝΑ ΤΡΟΠΟ ΣΑΝ ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΑ.ΜΕΣΕΣ ΑΚΡΕΣ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΜΟΛΙΣ ΧΑΣΕΙΣ ΕΝΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ,ΑΓΟΡΑΖΕΙΣ ΕΝΑΝ ΣΠΟΡΟ ΔΕΝΤΡΟΥ Ή ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΔΕΝΤΡΑΚΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΞΗΓΕΙΣ ΟΤΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΠΟΡΟ/ΔΕΝΤΡΑΚΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΖΕΙ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΙ ΑΝ ΑΚΟΜΗ ΞΕΡΑΘΕΙ ΘΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ Η ΓΙΑΓΙΑ /ΠΑΠΟΥΣ ΚΛΠ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΕΙ ΣΕ ΑΛΛΟ.ΟΜΟΡΦΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΟΥΤΕ ΤΙΤΛΟ ΟΥΤΕ ΕΚΔΟΣΕΙΣ.
Καλησπέρα! Οταν ήμουν 10 χρόνων έχασα τον μπαμπά μου έτσι ξαφνικά απο έμφραγμα.. Δεν υπήρχαν ενδείξεις πριν οπότε η Μαμα μου δεν μπόρεσε να προετοιμαστεί για τίποτα! Συμβουλευτικό παιδοψυχιατρο για το πως να το χειριστεί! Λυπάμαι με την αδερφή μου κατασκήνωση (η αδερφή μου 8 ετών τότε) έστειλε λοιπόν την αδερφη της να μας πάρει με το πρόσχημα ότι ο μπαμπάς ήταν στο νοσοκομείο και ήθελε να μας δει. Κατα έναν περίεργο τροπο το καταλάβαμε αμέσως ότι ο μπαμπάς πέθανε και οι 2! Οταν φτάσαμε Σπιτι μας μας περίμενε η Μαμα μας στην είσοδο της πολυκατοικίας για να μην αντικρισουμε την κατάσταση στο Σπιτι απροετοιμαστες. Φοράνε τα ρούχα που φοράγε πάντα μέσα στο σπιτι μας πήρε αγκαλιά στα σκαλιά της εισόδου και μας είπε "ο μπαμπάς πέθανε" έτσι απλα!! Για την κηδεία της είχε πει η παιδοψυχιατρος ότι αν ήθελα εγω μπορούσα να πάω η μικρη έπρεπε να το αποφύγει!!!! Εγω απο τότε δεν έχω καμία εντύπωση ότι θα ξαναδώ τον μπαμπά μου όπως μπορει να είχα αν μας έλεγε ότι έγινε αστέρι πήγε στον ουρανό έφυγε.. Κλπ!! Τωρα λοιπόν που έγινα μανούλα κατάλαβα ότι η Μαμα μου έπραξε με τον καλύτερο τροπο!! Επίσης κατάλαβα ότι τα παιδιά έχουν ένστικτο και καταλαβαίνουν τα πάντα!!! Ελπίζω να σε βοήθησαν έστω και λίγο!!! Και κουράγιο κορίτσι μου!!!! Μείνει δυνατή για τα μικρούλια σου!!!
ενα παιδικο τραυμα που εχω ειναι η εικονα της νεκρης γιαγιας μου στο φερετρο.εξηγησε στο παιδι οτι η θεια πηγε στον ουρανο,οτι θα την αγαπαει και θα ειναι κοντα της απο ψηλα.μη κλαψεις και θρηνισεις μπροστα της..ποναει να βλεπεις τη μαμα σου να θρηνει.μη την αφησεις ουτε στιγμη να δει το φερετρο ουτε φυσικα την θεια σου.εγω εκανα 3 ωρη θεραπεια με ψυχολογο 20 χρονια μετα για να ξεπερασω οσα εζησα με τον θανατο της γιαγιας.ευχομαι ο θεος να σας δωσει δυναμη και κυριως στην γιαγια σου που σιγουρα θα ποναει πιο πολυ..
Συμφωνώ! Κ εγω το ίδιο με τον παππού μου τον οποίο η γιαγιά μου είπε τότε πρέπει να τον φιλήσεις και το έκανα κ φυσικα 7 χρόνων που ήμουν τότε ξημερώθηκα άυπνη απο τον τρόμο! Καλο ειναι να ξέρουν ακριβώς τα παιδια τι έχει συμβεί αλλα να μην ζουν τη διαδικασία της ταφής!
Λυπάμαι πολυ για την θεία σου και για κάθε άνθρωπο που πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με την παλιοαρρωστια!!!! Πρώτα απο ολα πρέπει να προετοιμαστείτε εσείς οι μεγάλοι και μετά θα βρείτε τροπο να προετοιμάσετε τα παιδια. Προσωπικά έχω τόσο θυμό μέσα μου που αυτή η ασθένεια μου στέρησε τον πατέρα μου ήταν μόνο 66 ετών και δεν πρόλαβε να χαρεί τον εγγονό του, ο γιος μου ήταν μόλις 8 μηνών. Τώρα που ειναι 3ων ετών με ρωτάει όταν βλέπει φωτογραφίες που ειμαι με τον μπαμπα μου αγκαλιά "δεν θα έρθει ποτε ο παππούς να με δει" του έχω πει ότι έπρεπε να γίνει σύννεφο στον ουρανό και μας κοιτάει απο εκεί.... Δεν μπορούσα μέχρι πρόσφατα να του μιλήσω όπως κάνουν οι περισσότεροι τον πήρε ο θεουλης ή ο χριστουλης γιατι ήμουν θυμωμένη που μου κλέψανε τόσο ξαφνικά απο την ζωη μου τον πατέρα μου που ειχα τόσα να ζήσω ακόμα μαζί του.... Όταν όμως φεύγει το πένθος θα καταλαγιάσει και ο εγωισμός τότε θα βρεις τα κατάλληλα λόγια προς το παρόν θα πρέπει να προετοιμαστεις εσυ καλη μου, όσο ευαίσθητα και να ειναι τα μικρά μας εσυ έχεις περάσει περισσότερο χρ´ονο με την θεία σου εσένα μεγάλωσε, μάλωσε, αγκάλιασε, έκλαψε μαζί σου στην πρώτη σου ερωτική απογοήτευση. Εσυ πρέπει να προετοιμαστεις εσυ!!!