Αγαπημένες φωτογραφίες

γράφει η Μανίνα Ζουμπουλάκη

…Οι φωτογραφίες είναι από το 2007 (σα να πέρασαν εκατό χρόνια) και τις τράβηξε ο Μάνος Αντώναρος στην παρουσίαση του βιβλίου «Πώς να γράψεις», την οποίαν παρουσίαση έκανε ο ποιητής, συγγραφέας και ακαδημαϊκός Μίμης Σουλιώτης. Ο Μίμης έφυγε από αυτή τη ζωή πριν ένα χρόνο – το γράφω χωρίς να το καλο-πιστεύω αλλά είναι αλήθεια, έφυγε, και το κενό που άφησε είναι σαν τον Ειρηνικό Ωκεανό: τεράστιο, σκοτεινό και κυματώδες. Όπως θα έλεγε (ή δεν θα έλεγε) και ο ίδιος.

Ο Μίμης ήταν σπουδαίος ποιητής, σπουδαίος δάσκαλος…. Αισθάνομαι ότι γράφω το ένα κλισέ μετά από το άλλο αλλά δεν γίνεται διαφορετικά, ήταν ο σπουδαιότερος. Το «Πώς να γράψεις» βγήκε από τα σεμινάρια που έμαθα να κάνω (να διδάσκω) χάρη στο Μίμη, στο μεταπτυχιακό Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Δηλαδή ξεκίνησα από κεί, με δική του προτροπή: «Θες να έρθεις να τους πεις πώς να γράφουν;» με είχε ρωτήσει ούτε θυμάμαι πόσα χρόνια πριν. Απάντησα, «Μα ακόμα δεν ξέρω πώς να γράφω εγώ!» και ανταπάντησε, «Αυτό είναι καλό, μας κάνεις!». Μετά όταν έστησα το βιβλίο του ζήτησα να πεί δυο κουβέντες στην παρουσίαση της πρώτης έκδοσης – το ότι δέχτηκε και ήταν καταπληκτικός και είπε υπέροχα πράγματα, ήταν η μεγαλύτερη τιμή για μένα…

Τέλος πάντων μου έστειλε ο Μάνος τις φωτογραφίες προχθές και συγκινήθηκα, δεν ξέρω, μας είδα όλους σε μια άλλη φάση, άλλη εποχή, στο πατάρι του «Παπασωτηρίου» με λαμπερά βιβλία γύρω γύρω, λαμπερές φάτσες… η Δήμητρα Ματσούκα και ο Χάρης Ασημακόπουλος διάβασαν αποσπάσματα κι ο Μίμης ο ίδιος (το παράδειγμα με τα περιττά θαυμαστικά στην ιστορία του Μπάμπη – σαν να τον ακούω ακόμα). Η φίλη μου η Ελένη Παπαλιάκου έφερε μαζί της τον Μάνο Ελευθερίου!!! Σωστά, τρία θαυμαστικά καθόλου περιττά εδώ, ο Μάνος Ελευθερίου ο ίδιος ήρθε στην παρουσίαση του βιβλίου (κωλώνω να βάλω το «μου»). Δεν ήξερα τι να του πώ, παραλίγο να του ζητήσω συγγνώμη που τόλμησα να γράψω εγχειρίδιο γραφής μπροστά του. Είναι μυθικός, ζωντανός μύθος, θεός, ε μετά από λίγο σου τελειώνουν οι λέξεις, Μάνος Ελευθερίου= power

Κοιτάζω τις φωτογραφίες λοιπόν σήμερα, το 2013, που έχουμε τσαλακωθεί όλοι, που φοράμε φθαρμένα ρούχα και στραβοπατημένα παπούτσια, αλλά κάνουμε σα να μην τρέχει τίποτε, που έχουμε μείνει μισοί (άνθρωποι) μετά από απολύσεις, διαλύσεις, μειώσεις, ανεργίες, απεργίες, πιέσεις, χαράτσια, πρόστιμα, ουρές, βίες, δολοφονίες, μέτρα, εκκαθαρίσεις, περικοπές, μετά από μαγαζιά που κλείνουν, βιβλιοπωλεία που ξεπουλάνε σκονισμένα βιβλία λίγο πριν κλείσουν, μετά από εταιρείες και τηλεοράσεις και εργοστάσια και περιοδικά που εξαφανίζονται σαν να μην υπήρξαν: άλλος κόσμος το 2007.

Ορίστε η απόδειξη στις φωτο – ο Γιώργος Παυριανός, χαμογελαστός και φρέσκος. Ο Γρηγόρης Ψαριανός, αισιόδοξος για ένα μέλλον που δεν φανταζότανε ποτέ τόσο χτυπημένο. Ο Χρήστος Χωμενίδης, που μόλις είχε κάνει επιτυχία δεν θυμάμαι με ποιο βιβλίο. Η Κατερίνα Λάσπα αστραφτερή σαν σταρ του σινεμά. Ο Δημήτρης Γαλάνης, καλύτερος ρεπόρτερ γενιάς μας, με την ανακάλυψή του, την (μετέπειτα συγγραφέα) Κωνσταντίνα Δελημήτρου/«Ψιλικατζού». Ο συνθέτης Στάμος Σέμσης, η Χριστίνα Μανιά που τότε δούλευε στις εκδόσεις αλλά μετά άνοιξε ωραίο cupcake-άδικο στο Χαλάνδρι. Ο Βασίλης Τσακίρογλου που έγραψε μετά ή τότε το βιβλίο για τον Αυρτον Σέννα. Η Δήμητρα Ματσούκα κούκλα, ο Χάρης Ασημακόπουλος λαμπερός, ο Μίμης Σουλιώτης γεμάτος ενέργεια, μεταδοτικότητα, χιούμορ, αγάπη για το γράψιμο, γεμάτος όρεξη όπως πάντα… όλοι μου φαίνονται να αστράφτουν στις φωτογραφίες, σίγουρα έκανε καλή δουλειά ο Μάνος με την κάμερα (καλλιτέχνης) αλλά είναι και κάτι ακόμα – αισιοδοξία; Κέφι; Χαρά ίσως; Καλή διάθεση; Κάτι που με κάνει να δυσκολεύομαι να τις πετάξω στο χάος του desktop μου και να τις ξεχάσω για πάντα.

Τις βάζω εδώ μαζί με συνοδευτικό κείμενο όχι από αλαζονεία, όχι για να κάνω φιγούρα ή για να πουλήσω βιβλία (ίου), είμαι καταστροφή στις πωλήσεις και Βατερλώ στις δημόσιες σχέσεις, δεν κάνω ποτέ τίποτα με συγκεκριμένο σκοπό. Απλώς τα κείμενα είναι σαν αρχεία, σαν καταγραφή Ιστορίας που αλλιώς (άμα δεν την γράφουμε) την περνάμε στο ντούκου. Ξεχνάμε πώς είμασταν κι εμείς εκεί/εδώ όταν όλα ήταν οκ… γενικά ξεχνάμε.

Και είναι μεγάλη υπόθεση να συγχωρείς χωρίς να ξεχνάς.

[divider]

Το βιβλίο της Μανίνας Ζουμπουλάκη «Ευτυχία«

κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος