Καλή ιωσο-σεζόν βρε!
Ααααααχ…
Είχα να το λέω πως το δικό μου το παιδί (το μεγάλο) σπάνια αρρωσταίνει. Και είναι ήταν αλήθεια. Την περασμένη «σχολική» σεζόν δεν αρρώστησε σχεδόν ποτέ και τις λίγες φορές που το έπαθε ήταν ελαφριά λες και πατάει γάτα.
Φέτος ακόμα δεν ξεκινήσαμε καλά καλά και ταβλιαστήκαμε. Κυριολεκτικά. Μία περίεργη φάση, χωρις πυρετό παρά μόνο μίας ημέρας και με πολλή πολλή κούραση και ακόμα περισσότερο ύπνο! Το αποτέλεσμα; Μία βδομάδα στο σπίτι με μια Αθηνά σαν μαραμένο μολοχολουλουδάκι να ζητάει να δει Πέππα γουρούνι και να διαβάσουμε 100 φορές την ημέρα Τικ και Τέλα.
Ο μικρός προς το παρόν είναι καλά με εξαίρεση μια μπουκωμένη μύτη που όμως μας προκαλεί περισσότερο πανικό απ’ ότι όλα τα συμπτώματα της Αθηνάς μαζί γιατί για να του βάλουμε φυσιολογικό ορό γίνεται η μάχη του Δράμαλη και λίγα λέω.
Την εγκαινιάσαμε τη νέα σεζόν, περαστικά μας και αγύριστα να είναι, κουράγιο σε όλες μας και… χειμώνας είναι, θα περάσει!
(Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ πολύ χαιρόμουν ότι αρρώσταινα μικρη… Σπίτι, άραγμα, όλες οι αγκαλιές του κόσμου, ντάντεμα, περιποίηση, ξανά αγκαλιές και φιλιά, ύπνος με τη μαμά, ζάχαρη τα περνούσα, χαχα!)
Βρε κορίτσια το χειρότερο είναι ότι αρρωσταίνουμε και εμείς όταν αρρωσταίνουν τα μικρά και ποιος να τα φροντίσει μετά. Άσε που έχω περάσει μήνες με συνεχόμενο βήχα και μπούκωμα μέχρι να γίνουν 8-9 και να σταματήσουν να κουβαλάν κάθε αρρώστια στο σπίτι.