«Μέχρι και σήμερα» – Ένα μοναδικό βίντεο για τον εκφοβισμό

Οι εμπειρίες του Shane Koyczan από το σχολείο, με τα παιδιά να τον κοροϊδεύουν, τον ταλαιπωρούν ακόμη και σήμερα.

Έφτιαξε λοιπόν ένα εκπληκτικό βίντεο για τον εκφοβισμό, που θέλει να μοιραστεί με τον κόσμο και το οποίο μετέφρασα παρακάτω στα Ελληνικά. Όπως κι αυτός, κι εγώ, και είμαι σίγουρος πολλοί άλλοι, υποστήκαμε ως ένα βαθμό την κοροϊδία των συμμαθητών μας.

Όπως τονίζει στο βίντεό του, πρέπει να κοιτάξουμε καλά το ποιοι είμαστε και το πώς φτάσαμε εδώ. Και να μην ξεχνάμε, αφού βρισκόμαστε ακόμη εδώ, υπάρχει σίγουρα κάποιος λόγος.

Το κείμενο του βίντεο, το οποίο είναι ελεύθεροι στίχοι από τον Shane:

[divider]

Όταν ήμουν μικρός, πίστευα πως οι μπριζόλες (pork chops) και οι γροθιές στο καράτε (karate chops) ήταν το ίδιο πράγμα. Νόμιζα πως ήταν και τα δύο μπριζόλες.

Κι επειδή η γιαγιά μου το θεωρούσε χαριτωμένο και ήταν οι αγαπημένες μου, με άφηνε να συνεχίσω να τις λέω έτσι. Δεν ήταν δα και κάτι τρομερό.

Μια μέρα όμως, προτού μάθω πως τα παιδιά δεν είναι για να σκαρφαλώνουν στα δέντρα, έπεσα από ένα δέντρο και γέμισα μελανιές από τη μία μου πλευρά.

Δεν ήθελα να το πω στη γιαγιά μου γιατί πίστευα πως θα βρω το μπελά μου επειδή έπαιζα κάπου που δεν έπρεπε. Λίγες μέρες αργότερα ο δάσκαλος της γυμναστικής παρατήρησε τη μελανιά και με έστειλε στο διευθυντή.

Από εκεί με έστειλαν σε ένα άλλο μικρό δωμάτιο με μια πολύ καλή κυρία που με ρώτησε ένα σωρό ερωτήσεις για τη ζωή μου στο σπίτι. Δεν θεώρησα πως υπήρχε λόγος να πω ψέματα. Απ’ όσο γνώριζα, η ζωή ήταν μια χαρά. Της είπα πως όποτε είμαι λυπημένος, η γιαγιά μου μου δίνει μπριζόλες (karate chops).

Αυτό οδήγησε σε μία εξονυχιστική έρευνα και με απομάκρυναν από το σπίτι για τρεις μέρες μέχρι που θυμήθηκαν να ρωτήσουν πώς απέκτησα τις μελανιές. Η είδηση της σαχλής ιστοριούλας μου γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλο το σχολείο και εγώ απέκτησα το πρώτο μου παρατσούκλι: Μπριζόλα (pork chop).

Μέχρι και σήμερα, ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ τις μπριζόλες.

Δεν είμαι το μόνο παιδί που μεγάλωσε έτσι. Περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που συνήθιζαν να λένε εκείνο το στιχάκι, πως τα λόγια κόκκαλα δεν έχουν και κόκκαλα τσακίζουν, λες και τα κόκκαλα όταν σπάνε πονάνε περισσότερο από τα παρατσούκλια που μας φωνάζουν και μας τα έχουν πει όλα.

Κι έτσι μεγαλώσαμε θεωρώντας πως δε θα μας ερωτευτεί ποτέ κανένας, πως θα είμαστε μόνοι, για πάντα. Πως δεν θα βρούμε ποτέ κάποιον που θα μας κάνει να νιώσουμε πως ο ήλιος ήταν κάτι που έφτιαξαν για μας εκείνοι.

Κι έτσι από τις πληγωμένες χορδές της καρδιάς μας έσταζε σαν αίμα η στεναχώρια, για να μη μπορέσουμε να νιώσουμε τίποτα – μη μου λέτε πως αυτό πονάει λιγότερο από ένα σπασμένο κόκκαλο.

Πως μια ζωή κλεισμένη στον εαυτό της μπορούν οι γιατροί να την ανοίξουν, πως δεν υπάρχει περίπτωση να επηρεάσει κι άλλα, μπορεί.

Ήταν 8 χρονών. Ήταν η πρώτη μέρα στην τρίτη τάξη και την είπαν «άσχημη» κι οι δυο μας καθίσαμε στο πίσω μέρος της τάξης για να καταφέρουμε να αποφύγουμε τα χαρτάκια που μας πετούσαν. Μα οι διάδρομοι του σχολείου ήταν πεδίο μάχης και κείνοι υπερτερούσαν κάθε σιχαμένη μέρα και μεις μέναμε μέσα στην τάξη στο διάλειμμα γιατί έξω ήταν χειρότερα. Έξω έπρεπε να μάθουμε να τους ξεφεύγουμε τρέχοντας ή να μένουμε ακίνητοι σαν αγάλματα ώστε να μη μας παίρνουνε χαμπάρι.

Και στην πέμπτη τάξη κόλλησαν ένα χαρτί στο θρανίο μας που έλεγε «Προσοχή Σκύλος». Και ως τη μέρα αυτή, παρότι έχει έναν σύζυγο που την αγαπάει δεν πιστεύει πως είναι όμορφη, γιατί έχει ένα σημάδι εκ γενετής που δεν καλύπτει ούτε το μισό της πρόσωπο.

Τα παιδιά συνήθιζαν να λένε πως μοιάζει με μια λάθος απάντηση που κάποιος προσπάθησε να σβήσει αλλά δεν τα κατάφερε. Και δεν θα καταλάβουν ποτέ πως μεγαλώνει δύο παιδιά, για τα οποία ο ορισμός της λέξης «ομορφιά» ξεκινά με τη λέξη «μαμά». Επειδή βλέπουν την καρδιά της πρώτα και όχι το δέρμα της, επειδή ήταν πάντα φοβερή.

Εκείνος, ήταν ένα σπασμένο κλαδί που μπολιάστηκε σε ένα άλλο δέντρο. Υιοθετημένος, όχι επειδή οι γονείς του επέλεξαν μια άλλη μοίρα. Ήταν 3 όταν ένα μέρος του έμεινε για πάντα μόνο και δύο μέρη του έγιναν τραγωδία.

Στη Β’ Γυμνασίου ξεκίνησε ψυχοθεραπεία κι έγινε μια προσωπικότητα που παίρνει χάπια και κάνει εξετάσεις. Ζούσε και οι ανηφόρες του φαίνονταν βουνά και οι κατηφόρες αυτοκτονικοί γκρεμοί, κατανάλωνε ένα παλιρροϊκό κύμα αντικαταθλιπτικών και πέρασε την εφηβεία του να τον αποκαλούν «χαπάκια». Ένας λόγος ήταν τα χάπια μα άλλοι 99 ήταν το πόσο σκληροί ήταν εκείνοι. Δοκίμασε να αυτοκτονήσει στην Α’ Λυκείου όταν ένα παιδί που ακόμη είχε την τύχη να επιστρέφει σπίτι στους γονείς του είχε το θράσος να του πει «ξεκόλλα». Λες κι η κατάθλιψη είναι κάτι που μπορεί να θεραπευτεί με τα περιεχόμενα ενός κουτιού πρώτων βοηθειών.

Μέχρι και σήμερα είναι σαν ένα εκρηκτικό που έχει ανάψει και από τις δύο άκρες και μπορεί να σου περιγράψει με λεπτομέρεια πως ο ουρανός συγκλίνει και από τις δυο πλευρές του τη στιγμή προτού να καταρρεύσει και παρά την ολόκληρη στρατιά φίλων που έχει να του λένε πως τον θεωρούν έμπνευση, αυτός παραμένει το θέμα συζήτησης για ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν. Μερικές φορές το να παραμένεις καθαρός από φάρμακα έχει λιγότερο να κάνει με τον εθισμό και περισσότερο με την πνευματική υγεία.

Δεν ήμασταν τα μόνα παιδιά που μεγάλωσαν έτσι. Μέχρι και σήμερα αποκαλούν τα παιδιά διάφορα παρατσούκλια, το πιο κλασικό απ’ όλα το «βλάκας» ή «καθυστερημένε!». Φαίνεται πως κάθε σχολείο έχει το δικό του οπλοστάσιο από παρατσούκλια που ανανεώνονται κάθε χρόνο. Κι αν ένα παιδί λυγίσει στο σχολείο και κανείς τριγύρω δεν θελήσει να του δώσει σημασία, άραγε ακούγεται; Ή είναι απλά ένας ήχος στο παρασκήνιο, ένα κομμάτι που επαναλαμβάνεται με ανθρώπους να λένε πράγματα όπως «τα παιδιά είναι σκληρά».

Κάθε σχολείο ήταν ένα μεγάλο τσίρκο κι η ιεραρχία ξεκινούσε από τους ακροβάτες και τους θηριοδαμαστές, στους κλόουν και τους γελωτοποιούς, κι όλοι αυτοί ήταν μίλια μακριά από εμάς, εμείς ήμασταν φρικιά.

Παιδιά που γεννήθηκαν με δαγκάνες στα χέρια και γυναίκες με μούσια, παράξενα πλάσματα που είχαν να αντιμετωπίσουν την κατάθλιψη και τη μοναξιά που έπαιζαν solitaire και μπουκάλα προσπαθώντας να φιλήσουμε τα πληγωμένα μας μέρει και να γίνουμε καλά. Μα τη νύχτα, όταν οι άλλοι κοιμόντουσαν, εμείς συνεχίζαμε να ακροβατούμε, εξασκούμασταν σε αυτό και ναι, κάποιοι από εμάς έπεφταν, αλλά θέλω να τους πω πως όλο αυτό, είναι απλά συντρίμμια.

Αυτό που μένει όταν αποφασίσουμε επιτέλους να διαλύσουμε όλα τα πράγματα που λέγανε πως είμαστε. Κι αν δεν μπορείς να δεις κάτι όμορφο στον εαυτό σου βρες έναν καλύτερο καθρέφτη, κοίταξε πιο προσεκτικά, παρατήρησε λίγο παραπάνω. Γιατί υπάρχει κάτι μέσα σου που σε έκανε να θέλεις να συνεχίσεις παρόλο που όλοι σου έλεγαν να τα παρατήσεις.

Κι έδεσες με γύψο την καρδιά σου και πάνω του έγραψες, έγραψες «Είχαν άδικο». Γιατί μπορεί να μην ήσουν μέλος κάποιας ομάδας ή κλίκας, ίσως πάντα σε διάλεγαν τελευταίο στο μπάσκετ ή τα πάντα, ίσως είχες μόνο μελανιές και σπασμένα δόντια να δείξεις στο μάθημα στην τάξη μα ποτέ δε μιλούσες. Γιατί πώς μπορείς να σταθείς στα πόδια σου αν όλοι οι άλλοι θέλουν να σε θάψουν μέσα στο χώμα, πρέπει να πιστέψεις πως «Είχαν άδικο»!

Πρέπει να έχουν άδικο. Γιατί αλλιώς βρισκόμαστε εμείς ακόμη εδώ; Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να υποστηρίζουμε τους αδύναμους, γιατί βλέπουμε σ’ αυτούς τον εαυτό μας.

Μεγαλώσαμε σε ένα δέντρο, ριζωμένου στην πεποίθηση πως δεν είμαστε τα όσα μας αποκαλούσαν. Δεν είμαστε αυτοκίνητα παρατημένα στην άκρη της εθνικής, κι αν για κάποιο λόγο είμαστε, να μην ανησυχούμε. Βγήκαμε απλά από το αμάξι για να βρούμε βενζίνη. Είμαστε απόφοιτοι της σχολής του «Τα καταφέραμε». Πως οι αχνές φωνές που μας αποκαλούσαν διάφορα δεν θα μας πληγώσουνε ποτέ. Φυσικά και το έκαναν.

Οι ζωές μας όμως θα είναι πάντα μια πράξη ισορροπίας. Που έχει λιγότερο να κάνει με τον πόνο και περισσότερο με την ομορφιά.

 [divider]

Μπορείτε να μοιραστείτε και σεις το μήνυμα του Shane και να μάθετε περισσότερα για την προσπάθειά του στη σελίδα του To This Day.