Μια αγκαλιά για μια κιθάρα 3/4

γράφει ο Γιάννης Καφάτος

www.u-hoo.gr/gianniskafatos

Εδώ και λίγες μέρες παρέλαβα στο γραφείο μου ένα μεγάλο κουτί που είχε τυπωμένη τη φίρμα thomanmusic. Επιτέλους, η κιθάρα που χωράει στην αγκαλιά της Μαρίνας μου, είχε φτάσει στους Αμπελοκήπους κι από εκεί στο Παλαιό Φάληρο, στα χέρια της ενδιαφερόμενης.

Το ταξίδι της ξεκίνησε από ένα δάσος στη Γερμανία, εκεί που είναι η έδρα της εταιρείας που λατρεύει τη μουσική και γεμίζει αγκαλιές μικρών και μεγάλων παιδιών με το αγαπημένο τους όργανο.

Η Μαρίνα στις αρχές του καλοκαιριού δήλωσε ότι θέλει μάθει κιθάρα – ανυπερθέτως.

Ο δάσκαλος, συναδελφος δημοσιογράφος που αποφάσισε να γίνει καθηγητής μουσικής, αλλά πριν από όλα ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα όταν μπήκα στο πανεπιστημίο και γίναμε κολλητοί φίλοι, ο Μιχάλης ήταν ο πρώτος άνθρωπος που τηλεφώνησα για να τον συμβουλευτώ. Και ενώ στην αρχή μου είπε ότι μάλλον είναι μικρή για κιθάρα, όταν ήρθε σπίτι και είδε τη λαχτάρα της Μαρίνας και πώς προσπαθούσε να αγκαλιάσει τη δική μου παμπάλαια, αλλά υπέροχη κιθάρα (υπέροχη γιατί μου έχει χαρίσει τόσες ωραίες αναμνήσεις), την οποία ο δάσκαλος Μιχάλης θυμόταν από τα πάρτι και τις παρέες της φοιτητικής μας εποχής είπε: οκ, άσε να περάσει (φυσικά) το καλοκαίρι και αν θέλει ακόμη, θα την αναλάβω.

Η Μαρίνα φέτος είχε την τύχη να κάνει ωραίες διακοπές. Το μόνο που την ένοιαζε ήταν «πότε θα έρθει ο Σεπτέμβριος να έρθει ο δάσκαλός μου να ξεκινήσω τα μαθήματα;» Μάλιστα όταν έκανε διαολιές ή για να κάνει κάτι που δεν ήθελε, αλλά εγώ θεωρούσα ότι έπρεπε την εκβίαζα: αν δεν … Μιχάλης γιοκ … (μεγάλο θέμα αυτό, ο εκβιασμός για να κάνουν πράγματα τα παιδιά μας, αλλά δεν είναι της παρούσης…) Και η Μαρίνα από διαολάκι μεταμφιεζόταν σε αγγελάκι μη και χάσει τα μαθήματα!

Ήρθε ο Σεπτέμβριος, ήρθε ο δάσκαλος, για την ακρίβεια πήγαμε εμείς στο σπίτι του, και ο Μιχάλης έκανε δοκιμαστικό μάθημα με τη Μαρίνα στο δωμάτιο που ως φοιτητές λέγαμε τα δικά μας, παίζαμε τις μουσικές μας με τους κοινούς μας φιλούς κλπ κλπ φοιτητικά.

Οταν βγήκαν έξω δεν ξέρω να σου πω ποιος ήταν πιο ενθουσιασμένος: η Μαρίνα μου ή ο Μιχάλης;

Ξέρεις κάτι, ήταν και οι δύο πολύ χαρούμενοι για το «σεσιον» μακριά από τα μάτια της μαμάς και του μπαμπά.

Κανονίσαμε τις ώρες των μαθημάτων, και κλείσαμε τη βραδιά με ένα ωραιότατο μπαρμπεκιου, όπου Μιχάλης και η αφεντιά μου πάνω από τη σχάρα θυμόμασταν, γελούσαμε, ερχόμασταν στο παρόν, σοβαρεύαμε, και ονειροπολούσαμε, όσο οι καιροί το επιτρέπουν.

Κι ύστερα ήρθε το πρώτο Σάββατο που ο Μιχάλης μπήκε στο σπίτι μου ως καθηγητής μουσικής της κόρης μου.

Και αυτό και όλα τα Σάββατα που έχουν περάσει από τότε, όταν το μάθημα τελείωνει, βγαίνουν από το δωμάτιο δύο μούρες που λάμπουν από την ώρα που πέρασαν παρέα. (Ο Μιχάλης που ειναι όχι μόνο καλός φίλος, αλλά και καλός δάσκαλος, μου εξομολογείται ότι κάνει προσπάθεια να μην του πάρει τον αέρα η μικρή μου, αλλά δεν μπορει να της αντισταθεί … του είπα να το προσέξει, γιατί εκείνος έχει μόνο τον Δημητράκη του και οι μπαμπάδες αγοριών «πέφτουν» πιο εύκολα από τα νάζια μιας εξάχρονης πονήρως!!!)

Η δική μου κιθάρα (που είχε περάσει πολλά χρόνια σε αχρηστία) άλλαξε χορδές και είναι πάντα κουρδισμένη και είδα ότι τα δάχτυλα μου κάπως πάνε … και πατάνε εκεί που πρέπει για να παίξω αγαπημένα τραγούδια στα παιδιά μου, τώρα, όπως άλλοτε στις παρέες – θέλω δουλειά όμως… Μπορεί να μη χωράει στα χεράκια της Μαρίνας – φαντάζει σαν πολυκατοικία δίπλα σε τροχόσπιτο – αλλά έμαθε να χτυπάει κάπως τις χορδές.

Με τον δάσκαλο, φίλο μου, διαλέξαμε μια κθάρα από το ίντερνετ, μια και οι τιμές εκεί ήταν πολύ πιο φιλικές από τα μαγαζιά της Αθήνας για το αντίστοιχο προϊόν και τώρα η Μαρίνα περιμένει πώς και πώς να έρθει το Σάββατο για το πρώτο μάθημα με τη δική της κιθάρας 3/4. Μάλιστα μου είπε να μην του πω τίποτα και του έχει στήσει έκπληξη: «θα του πω, μπαμπά, κούρδισε τη μεγάλη κιθάρα και όταν πάει, θα του πω… για κοίτα στη ντουλάπα κάτι έχει εκεί για σένα«

Ευχομαι να περάσει καλά μαζί της και σε κάνα χρόνο η αγκαλιά της να είναι πάντα γεμάτη από ό,τι αγαπάει.

(κι ελπίζω να είμαι κι εγώ μέσα εκεί)