Όσα ντρεπόμαστε να συζητήσουμε
γράφει η Wendy Bradford, που μένει με τον άντρα και τα τρία τους παιδιά στη Νέα Υόρκη
Βλέπει κανείς ορισμένες φορές να κάνει τον γύρο του ίντερνετ κάποιο post όπου αναφέρεται πως είδε μια μαμά έξω να ρίχνει εξάψαλμους στα παιδιά της. Η μαμά μπορεί να φώναζε τόσο και να φαινόταν πως αντιδρά υπερβολικά σε κάποιο μικρό λάθος του παιδιού ή στο αδικαιολόγητο συνεχές κλάμα του. Ίσως βρίσκονταν στο ταμείο του σούπερμάρκετ. Στο πάρκινγκ. Σε μια καφετέρια ή στο λεωφορείο. Ίσως άρπαξε το χέρι του παιδιού της πολύ σφιχτά και θυμωμένη ή το χαστούκισε. Μπορεί να το ντρόπιασε. Μπορεί να απείλησε πως θα το χτυπήσει.
Όλοι την είδαν να τα χάνει. Το σκηνικό είναι υπερβολικό. Κάποιος θα έπρεπε να κάνει κάτι για να σώσει αυτό το παιδί. Όλοι όσοι διαβάζουν την ιστορία συμφωνούν. Τα σχόλια στις αναρτήσεις αυτές όλα συμφωνούν πως ο γονιός φταίει. Δεν της αξίζει να έχει παιδιά. Υπάρχουν τόσοι καλοί άνθρωποι που δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά και πως είναι κρίμα μία τέτοια γυναίκα να έχει παιδί.
Προσωπικά δεν γνωρίζω καμία από τις μητέρες που αναφέρονται στα posts αυτά. Δεν γνωρίζω την ιστορία τους. Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβαίνει μέσα στο σπίτι τους. Κι εγώ με τη σειρά μου έχω στεναχωρεθεί και έχω θορυβηθεί βλέποντας γονείς να ουρλιάζουν σε μικρά παιδιά για λόγους που μοιάζουν ασήμαντοι.
Έχω όμως κι εγώ υπάρξει αυτή η γυναίκα έξω. Έχω τσιρίξει στα παιδιά μου με φωνή που θα έλεγε κανείς πως δεν θα μπορούσε να είναι δική μου. Τους έχω φωνάξει, κι έχω παρατηρήσει πώς με κοιτάζουν οι ξένοι, χωρίς οίκτο. Έχω σύρει τον τετράχρονο γιο μου στο χωλ της πολυκατοικίας μας – φωνάζοντάς του – τον έχω σύρει μέσα στο ασανσέρ για να πάμε με την αδελφή του στο μπάνιο, ενώ αυτός έκλαιγε. Κάποιες κυρίες άνοιξαν την πόρτα τους και μας κοίταξαν, με κοίταξαν. Τη μάνα που τα ‘χει χαμένα και δεν μπορεί να ελέγξει τα παιδιά της.
Έχω αρπάξει με δύναμη μικρά χεράκια για να τα κάνω να περάσουν έναν πολυσύχναστο δρόμο, επάνω στα νεύρα μου. Κάποιος θυμάμαι μου φώναξε «χαλάρωσε», όταν συνέβη αυτό. Και γω προσπαθούσα να φέρω βόλτα τα τρία μικρά παιδιά μου και πρόσεχα μη μας χτυπήσει κανένα αυτοκίνητο στη λεωφόρο που περνούσαμε, και του φώναξα «Παράτα μας!». Υπήρχε λόγος που το έκανα. Δεν μπορούμε όμως να καταλάβουμε τι τρέχει πίσω από τις σκηνές στις οποίες είμαστε μάρτυρες.
Η οργή των γονέων δεν είναι κάτι που συνηθίζουμε να συζητάμε. Δεν κάνει τους άλλους να μας καταλάβουν ή να ενδιαφερθούν, όπως η στεναχώρια ή ή απάθεια. Δεν είναι κάποια παθητική στάση και στοχεύει σε αθώα παιδιά. Υπάρχουν κακοί γονείς και καλοί γονείς, υπάρχει ένα ολόκληρο φάσμα. Οι καλοί μπορεί να έχουν και τις κακές τους στιγμές, αλλά αυτές δεν βρίσκονται έξω από τα πλαίσια που δεχόμαστε ως «φυσιολογικά». Κανείς δεν είναι τέλειος. Όλοι τα χάνουμε κάποιες φορές. Τι συμβαίνει όμως όταν τα χάνουμε και περνάμε τη γραμμή από την αγανάκτηση και φτάνουμε στην οργή;
Δε μιλάω για κακοποίηση και για ξύλο – όταν ξέρουμε πως ένα παιδί κακοποιείται, πρέπει να δράσουμε χωρίς δισταγμό. Αυτό που περιγράφω είναι η στιγμή που συσσωρεύεται μέσα σου όλη η αγανάκτηση όταν έχεις πια χάσει τον έλεγχο, κάτι που πολλές «φυσιολογικές» μητέρες έχουν ζήσει και ποτέ δεν συζητούν ανοιχτά. Είναι άσχημο, και υπάρχουν τεράστιοι κίνδυνοι. Τι θα νομίσουν οι φίλοι μου αν τους πω πώς πραγματικά γίνομαι όταν είμαι θυμωμένη; Αν μιλήσω σε κάποιον, ίσως μου πάρουν τα παιδιά.
Πολλές από μας, ζούμε τρομερή πίεση έχοντας να φροντίσουμε για μια οικογένεια, για τη δουλειά μας, για το νοικοκυριό – συχνά χωρίς σταθερή βοήθεια – και προσπαθούμε να βρούμε λίγη ηρεμία και μια κατάσταση που μπορούμε να διαχειριστούμε. Πολλές από εμάς έχουμε αφήσει πίσω μας ένα χαοτικό παρελθόν. Κι όταν ξεγλιστράμε και επιστρέφουμε εκεί, το κάνουμε τόσο ασυναίσθητα που σπάνια αναγνωρίζουμε τις αντιδράσεις μας. Μισούμε τους εαυτούς μας που δεν είμαστε τέλειες, που δεν είμαστε αυτό που αρέσει στους φίλους μας, που δεν ακούμε ποτέ μας για άλλες μαμάδες όπως εμείς.
Και το διαχειριζόμαστε πίνοντας περισσότερο και τρώγοντας περισσότερο και με λιγότερο ύπνο. Είναι δύσκολο να είσαι ειλικρινής για τέτοιο θέμα. Για τα μάτια του κόσμου μπορούμε να δώσουμε την καλύτερη παράσταση, αλλά στο τέλος το διαχειριζόμαστε μόνες μας. Έχω περάσει άπειρα βράδια να κλαίω, αφού τα παιδιά είχαν πέσει για ύπνο, να βασανίζω τον εαυτό μου με τις τύψεις γιατί έχασα τον έλεγχο, να υπόσχομαι πως θα τα καταφέρω την επόμενη μέρα. Ένιωθα ανάξια για τα παιδιά μου και τη ζωή μου.
Η εμπειρία μου με την οργή ξεκίνησε όταν γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί. Ο ανεξήγητος θυμός που είχα απέναντι σε αυτό το μωρό που αγαπούσα όσο τίποτα στον κόσμο με παρέλυε. Κοβόταν η αναπνοή μου και είχα αρχίσει να πιστεύω πως ήμουν κακή μητέρα. Και όταν έκανα τα δίδυμα 19 μήνες αργότερα, πίστευα πως ήμουν μόνη.
Παρόλο που αντιμετώπισα κατάθλιψη πριν αποκτήσω παιδιά αλλά και μετά, αυτή η έκφανσή της ως θυμός συνέχιζε να με κάνει να αισθάνομαι μπερδεμένη και ντροπιασμένη. Όταν τα τρία μου μωρά δεν σταματούσαν να κλαίνε, να γκρινιάζουν και να ζητάνε πράγματα και γω έσφιγγα το σαγόνι μου και τις γροθιές μου από αντίδραση, κατατρόμαζα. Άκουγα φίλους να περιγράφουν τις δικές τους δύσκολες στιγμές που αντιμετώπισαν με τα παιδιά τους, ελπίζοντας κάτι να μου φανεί οικείο, αλλά ο απαίσιος φόβος που ένιωθα γινόταν κόμπος μονάχα στο δικό μου το στομάχι.
Τώρα που οι δύο κόρες μου και ο γιος μου μεγάλωσαν και πάνε σχολείο, είμαι περιέργως χαρούμενη που είμαι διατεθειμένη να μιλήσω για τον θυμό που νιώθω ως γονιός. Από πού πηγάζει και πόσο κυριαρχεί όταν προσπαθείς να είσαι η μαμά μικρών παιδιών. Ο δικός μου θυμός δεν ήταν από κακία, όπως δεν είναι κακές και οι μητέρες που τον αντιμετώπισαν με τις οποίες μίλησα. Θέλω να γίνω καλύτερη μητέρα. Όχι η καλύτερη μητέρα. Ούτε απλά μία μαμά που δε βρίζει ποτέ. Θέλω να μάθω να φροντίζω καλύτερα τον εαυτό μου και τα παιδιά μου.
Όταν περιγράφω την οργή και την κατάθλιψη που αντιμετωπίζουν ορισμένοι γονείς, συνήθως βλέπω ένα κενό στο πρόσωπο του κόσμου που με κοιτάζει, ή μια δυσφορία. Μα πιο συχνά, βλέπω τα μάτια τους να με κοιτούν με κατανόηση και να μου λένε «Θα ήθελα να μάθω περισσότερα γι’ αυτό».
Σε καταλαβαινω απολυτα...εχω τρια αγορακια κ καποιες φορες εχω βγει εκτος οριων..αλλα εχω καταλαβει κατι μεσα απο τις καταστασεις αυτες...οτι τα παιδια μας εχουν αισθηματα κ αυτα..κ οπως εμεις περιμενουμε να μας ακουσουν ετσι πρεπει να τα ακουμε κ εμεις!!!!κ να τα σεβομαστε γιατι τα παιδια ειναι οι καθρεπτες μας οτι βλεπουν απο εμας το ιδιο θα κανουν..!!δεν ειναι ολες οι μερες το ιδιο για κανεναν μας!!κ κατι αλλο πολυ συμαντικο πρεπει να κανουμε πραγματα για τον εαυτο μας πραγματα που μας γεμιζουν!!κανε κατι μονο για σενα για να νιωσεις εσυ καλα...!!!!!!!!!κ μετα θα δεις ποση υπομονη κ χαρα θα εχεις μεσα σου!
Αχ επιτελους και καποια που νιωθει οπως κι ργω...μεχρι τωρα νομιζα οτι ημουν μονη μου;;απο που πηγαζει ομψς ολη αυτη η οργη τι στιγμη που πεθαινω απο αγαπη για την κορη μου;
Πιστευω οτι ειναι καθαρα προσωπικο το θεμα.πιστευω (επειδη το εχω ζησει)οτι πρεπει πρωτα να τα βρουμε με τον εαυτο μας.επειδη δεν ειμαστε καλα οι ιδιες που θα ξεσπασουμε?στον πιο δικο μας ανθρωπο.κι αυτος ειναι το παιδι μας.
Σαν να βλεπω γραμμενες στο χαρτι τις σκεψεις ,τις αγωνιες αλλα και τις ενοχες μου.. Ποσο περισσοτερο ειλικρινης να γινει ενας γονιος? Λιγο πολυ πιστευω πως ολοι μας εχουμε βιωσει παρομοιες καταστασεις.Θελει μεγαλο θαρρος για να αντιμετωπισει αλλα και να παραδεχτει το ποσο αθλια αισθανεται μια μανα οταν ξεπερνα τα ορια με τα βλασταρια της.Ολοι μας,το πιστευω αυτο,προσπαθουμε για το καλυτερο.Να τα εχουμε χαρουμενα,να μην τους λειπει τιποτα..ισως ,λεω,ισως αν φροντιζαμε λιγακι περισσοτερο και για τις δικες μας αναγκες ως γονεις να ηταν καπως καλυτερα οχι μονο για μας τους ιδιους αλλα και για τα παιδακια μας....
Μα δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να μην το αντιλαμβανόμαστε αυτό σαν κάτι φυσιολογικό...Άνθρωποι είμαστε, με όρια...Άνθρωποι που γίνονται γονείς. Και ότι και να πω (ακόμα κι εγώ που με λένε οι άλλοι "τέρας ψυχραιμίας" λόγω επαγγέλματος και συναναστροφής με παιδιά) τα παιδιά έρχονται ΞΑΦΝΙΚΑ! Ποτέ δεν είναι κανείς 100% προετοιμασμένος για ότι έρχεται ούτε για το τι επακολουθεί...Απλά εκπαιδευόμαστε. Η μικρή μου είναι ακόμα μωράκι, νεύρα είχα όμως κάποιες φορές λόγω κούρασης...Αυτό όμως που υπεθυμίζω στον εαυτό μου είναι "δεν είναι ΕΣΥ...δεν θα γίνει ποτέ ίδια με εσένα, δεν σκέφτεται όπως εσύ και δεν μπορεί να εκφραστεί...γι'αυτό άκου προσεκτικά και δώσε χώρο"...Μπορεί στα περιβόητα "άγρια 3" η μικρή να με φτάσει να ξεπεράσω τα όρια...Ξέρω ότι θα γίνει...Απλά μέχρι τότε εύχομαι να έχω βρει τρόπο να την ακούω, να κρατάω την όποια ψυχραιμία χρειάζεται, να ηρεμώ για να ηρεμούμε όλοι...
Στην εγκυμοσύνη μου ένιωθα μοναδικά κ βίωνα την απόλυτη ευτυχία! Είχα μόνο θετική σκέψη και όλα ήταν υπέροχα. Το ίδιο πλάσμα που μου χάρισε όλα αυτά τα συναισθήματα με έκανε να θυμώσω και να φωνάξω, να δείξω έναν εαυτό που ποτέ πριν δεν ήξερα ότι έχω καθώς όλοι με γνώριζαν ως έναν ήρεμο και πράο άνθρωπο... 'Εχω ξεφύγει πολλές φορές και απορώ κι εγώ με το ίδιο μου τον εαυτό. Αυτό που με βοηθάει να μη θυμώνω, είναι να σκέφτομαι πόσο όμορφα βίωσα την εγκυμοσύνη μου, πόσο γαλήνια και συγκλονιστικά ένιωσα όταν την πρωτοαντίκρυσα και λέω μέσα μου ότι αυτή η ψυχή δεν αξίζει φωνές, δεν αξίζει θυμό, δεν αξίζει τίποτα λιγότερο από σεβασμό και αγάπη. Την περίμενα με τόση ανυπομονησία και τώρα της φέρομαι έτσι όπως δεν έχω φερθεί σε κανέναν άνθρωπο; Η σκέψη αυτή προσωπικά με βοηθάει πολύ στο να την αντιμετωπίζω με περισσότερη υπομονή, γιατί η ηλικία εκεί γύρω στα τρία είναι λίγο περίεργη...
ολες οι νορμαλ μαμαδες εχουν νιωσει οργη θυμο εχουν χασει τον ελενχο και εχουν φτασει στα ορια της τρελας. ολες οι νορμαλ μαμαδες εχουν παραδεχτει οτι το εχουν παθει. οι αλλες που δεν παραδεχονται οτι εχουν βρεθει σε αυτη την κατασταση δεν ξερω τι προσπαθουν να αποδειξουν και σε ποιον! απλως παραμυθιαζονται! και ειναι κριμα. γιατι οταν κρυβεσαι απο τον ιδιο σου τον εαυτο τοτε φτανεις γρηγοροτερα στην τρελα και εισαι επικινδυνος
Πολύ μου άρεσε η κίνηση να συζητήσουμε ένα τέτοιο θέμα! Εγώ προσωπικά δεν ντρέπομαι καθόλου να το συζητήσω!Σχεδόν καθημερινά φωνάζω!γιατί δυστυχώς τις περισσότερες φορές είναι ο μόνος τρόπος να σταματήσει από κάτι που κάνει και θέτει με αυτό σε κίνδυνο τον εαυτό του, για παράδειγμα τραμπολίνο σε έπιπλα, πηδήματα από το σαλόνι στο τραπεζάκι, να φύγει στον δρόμο χωρίς να του κρατάω το χέρι,να ανεβαίνει στον πάγκο της κουζίνας κάνοντας σκαλοπάτια τα πόμολα,κτλ κτλ ποτέ δεν φωνάζω αν λερώσει κάτι προς Θεού! Επίσης αντιλαμβάνομαι και την οργή που αναφέρουν παραπάνω οι μαμάδες μου συμβαίνει και εμένα όταν δοκιμάζει τις αντοχές μου κάνοντας διαδοχικά κινήσεις που με νευριάζουν, π.χ. τραβάει κουρτίνες και τις ξηλώνει,κοπανάει με το ποδήλατο πάνω στα τζάμια, ξηλώνει κουμπιά από το λάπτοπ κτλ κτλ Δυστυχώς όσες είμαστε χωρίς βοήθεια στο σπίτι πρέπει να κάνουμε τις δουλειές με τα παιδιά στα πόδια μας και δυστυχώς δεν γίνεται να παίζουμε 24 ώρες.Είναι τρομερά δύσκολο να έχεις την κούραση σου και να σου τραβάει τα απλωμένα ρούχα ή να μπαίνει στο μπάνιο και να μυρίζει τη χλωρίνη και να πατάει στα νερά! Δεν αναφέρομαι καθόλου στο ότι και εμείς προσέχαμε τον εαυτό μας πριν τα παιδιά,εργαζόμασταν,πίναμε καφέ,τρώγαμε σε εστιατόρια κτλ κτλ προτιμώ να είμαι με το παιδί μου να διασκεδάζω μαζί του και να μη χάνω στιγμή του όμως δεν παύει να είναι μια 360 μοιρών αλλαγή!και κάποιες φορές να σε πιάνει μια απελπισία του ότι έχασα όλη την ημέρα στα οικοκυρικά! κατά τη γνώμη μου μια λύση στο να καταλαγιάσει λίγο το θέμα φωνές είναι να κάνουμε τα στραβά μάτια στο 'τέλειο καθαρό σπίτι' που όλες μας θέλουμε και να ασχολούμαστε λίγο ακόμα παραπάνω με τα μικράκια μας και επίσης όταν ξεφεύγουν και αρχίζουν τις σκανταλιές να έχουμε το κουράγιο και την υπομονή να τους αποσπάσουμε τη προσοχή με κάτι άλλο!
Σε λογικά πλαίσια είναι φυσικό να χάσεις κάποιες στιγμές τον έλεγχο όταν έχεις να κάνεις με παιδιά. Εκτός και αν σου τα μεγαλώνουν οι γιαγιάδες ή οι νταντάδες και τα βλέπεις τρεις ώρες την ημέρα,ταϊσμένα μπανιαρισμένα,και απολαμβάνεις το κάθε λεπτό μαζί τους.
Δεν νομιζω οτι υπαρχει γονιος που δεν εχει φωναξει ποτε στο παιδι του εκτος κι αν ειναι αναισθητος και δεν ασχολειται μαζι του. Ολοι ειναι υπομονετικοι με τα παιδια τους και προσπαθουν για το καλυτερο, αλλα καποιες φορες εστω στιγμιαια εξαντληται η υπομονη, δεν ειναι κακο αρκει να μην ξεφευγεις.
«Θα ήθελα να μάθω περισσότερα γι” αυτό».
Άλλο να νευριάζει κανείς ή και να θυμώνει επειδή δοκιμάζονται τα όρια της υπομονής του, κι άλλο να έχει οργή. Δεν κατάλαβα από το κείμενο γιατί η συγκεκριμένη μαμά έχει οργή... Τελείωσε λίγο απότομα το άρθρο και έμεινα με την απορία. Νομίζω ότι η οργή είναι πιο συγκεκριμένο, πιο στοχευμένο και πιο επιθετικό συναίσθημα από τα "νεύρα" και τον θυμό. Κι εγώ έχω φωνάξει και έχω εκραγεί όταν δοκιμάζονται τα όριά μου από την μικρή μου αλλά οργή δεν έχω νιώσει ποτέ γι'αυτήν (όπως έχω νιώσει για άλλους ανθρώπους ή καταστάσεις). Αν αισθάνεσαι οργή για το βρέφος σου επειδή κλαίει και σου έχει τσακίσει το νευρικό σύστημα, τότε μάλλον έχεις σοβαρό θέμα και χρειάζεται να απευθυνθείς σε ειδικό! (Ή τουλάχιστον εγώ έτσι το αντιλαμβάνομαι)!
Ιωάννα, εγώ έχω νιώσει μεγάλο θυμό (δηλαδή οργή) μερικές φορές που όχι απλά δοκίμαζε τα όριά μου, αλλά έπαιζε με τα νεύρα μου. Είναι φοβερά έξυπνη σε αυτά. Ξέρει πως θα αντιδράσεις με κάθε της κίνηση και σε παίζει. Φαντάσου να μην περνάει στην απέναντι μεριά του δρόμου επειδή έτσι της κάπνισε και να σε κοιτάει με κάτι μάτια διεισδητικά, τεράστια και αδιάφορα ξέροντας ακριβώς ποιες κινήσεις πρέπει να κάνει ή τι πρέπει να πει για να σε κάνει τούρμπο. Δεν είναι ότι κάθεται εκεί μέχρι να δει που θα σκάσεις. Ξέρει εκ των προτέρων τι πρέπει να κάνει για να σε σκάσει και όσο σε κοιτάζει έτσι έντονα θέλοντας να επιβεβαιώσει ότι τα κατάφερε τόσο πιο πολύ σε εξοργίζει. Έχω δει κι άλλα χειριστικά παιδιά, αλλά τέτοια μαεστρία μόνο σε αυτήν και τη φιλενάδα της έχω συναντήσει. Σε παίζει, όπως σε παίζει ο εργοδότης σου όταν μιλάτε για λεφτά. Αφού το βλέμμα της εκείνη την ώρα είναι σαν να βλέπεις μεγάλο άνθρωπο. Και επειδή το παιχνίδι είναι εξαρχής χαμένο, εξοργίζομαι. Δε νιώθω θυμό για το ίδιο το παιδί, θυμώνω που τόσο μικρή καταφέρνει και παίζει με τα νεύρα μου τόσο επιδέξια. Νιώθω οργή γιατί δεν μπορώ να χειριστώ την κατάσταση.
συμφωνω. λατρευω τον γιο μου και ναι ειμαι σιγουρη οτι με λατρευει και αυτος και ας του λεω πολλες φορες οτι θα τον κλοτσησω γιατι δεν αντεχω αλλο την συμπεριφορα του. και αυτος με χορευει στο ταψι και κανει τα παντα για να με φτασει να το κανω. δεν το κανω ομως. αλλα θα ηθελα ωρες ωρες γιατι ειναι γερος παιχτης. και το ξερει και με παιζει. αυτος ειναι ολος ο θυμος και η οργη. εκει σταματαει και μετα αρχιζει η αγαπη. αγαπη και μισος πανε μαζι κουραγιο μαμαδες. δεν γεννηθηκαμε υπερανθρωποι. δεν υπαρχουν ηρωιδες πια. η ιστορια επαναλαμβανεται χρονια τωρα και ετσι θα συνεχισει
αν δεν υπαρχει παθολογικα αιτια οπως π.χ. επιλοχεια καταθλιψη., δεν ειπαμε να κανουμε σαν υστερικες αλλα λιγο φωνη δεν ειναι και τοσο κακο. Ειναι και λιγο με ποση αυτοπεποιηθηση το αντιμετωπιζεις. Εγω κανω παρατηρησεις στα παιδια μου κανονικα σαν να ειναι μεγαλα( ειναι 3 κ 2 ετων).Ειναι λιγο αστειο να λεω στο διχρονο ΄΄φερσου ομορφα γιατι δεν εχει σοκολατα΄΄, αλλα εχει πολλαπλα οφελη. 1 η αδερφη του νιωθει οτι δεν κανω διακρισεις και δεν την πληρωνει παντα αυτη. 2 διωχνω ενεργεια και δεν εκνευριζομαι τοσο ωστε να τα χαστουκισω ή κατι τετοιο. 3 πραγματικα κανεις δεν με κοιταει σαν να μην μπορω να κουμανταρω τα παιδια μου.
idies ilikies einai kai ta dika mou me tin diafora oti einai 2 agoria!! poso se katalavainw!!!
" Μισούμε τους εαυτούς μας που δεν είμαστε τέλειες, που δεν είμαστε αυτό που αρέσει στους φίλους μας, που δεν ακούμε ποτέ μας για άλλες μαμάδες όπως εμείς." Νιώθω ακριβώς αυτό. Τελείως ανίκανη να χειριστώ και να φερθώ όπως πρέπει στον γιο μου, μου λείπει συνεχώς όταν δουλεύω νομίζω πως δεν μπορώ να του παρέχω το αίσθημα ασφάλειας που έχει ανάγκη, και δυστυχώς αφού δεν μπορώ ούτε εγώ να διαχειριστώ όλα αυτά τα συναισθήματα, μου βγαίνουν κατά περιόδους σε θυμό είτε έξω είτε στο σπίτι. Οι τύψεις και οι ενοχές βέβαια είναι τεράστιες, κι έχοντας κι ένα αρκετά ευαίσθητο παιδί όλο αυτο με σκοτωνει.
Συμφωνω ΑΠΟΛΥΤΑ..πολλες φορες εχω ξεφυγει , εχω φωναξει , εχω μιλησει ασχημα...αλλα αυτα εχει η συνεχης επαφη με τα παιδια μας...και οποια μαμα διαφωνησει ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ οτι δεν εχει ζησει 24 ωρες το 24ωρο, 7 μερες τη βδομαδα, 30 μερες το μηνα ΣΥΝΕΧΩΣ μαζι με τα παιδια της..!!
συμφωνω.. και εγώ προσπαθώ να κοντρολάρω τα νευρα μου να μην τσάτιζομαι να μιλάω ήρεμα στην μικρή μου αλλά υπάρχουν στιγμές που φτάνεις στα ορια σου.. στιγμές που δεν γινεται να μην φωνάξεις.. αυτο με το δρόμο μου ετυχε και σε μένα και εγω εχω ενα και μωρο.. κανα μηνα αφου ξεκίνησε να περπατάει πάμε στο γιατρο για να δουμε το αδερφάκι της και με σπρώχνει το χέρι και τρέχει προς το δρομο.. οχι τσίριξα οχι φωναξα αλλά ηθελα να την ποιασω και να της φωνάξω τοσο πολυ μεχρι να μην εχω αλλη φωνη μέσα μου.. τοσο πολυ ειχα φοβηθει!! ειμαστε ανθρωποι δεν είμαστε ρομποτ... το μονο που ειμαι κατά ειναι της σωματικης βιας ακομα και αν πρόκειτε για ενα χαστουκακι στο ποπο....
ΤΗΟΜΑΣ και "ειμαι μαμα" σ ευχαριστω τοοοσο γι αυτο το αρθρο! Ειναι ενα φλεγον θεμα αυτο οντως για το οποιο πολλες μαμαδες αυτομαστιγωνομαστε και κλαιμε για την οργη που κατα καιρους βγαζουμε στα παιδια μας. Οσο το συζηταω με μαμαδες φιλες βλεπω οτι δεν ειμαι η μονη.. Ειναι υπεροχο να εισαι μαμα, αλλα τοσο δυσκολο...Ειναι δουλεια 24ωρου, δεν σου εξασφαλιζει ξεκουραστο υπνο (νομιζω το βασικοτερο) ξεκουραση, ελευθερο χρονο, χωρο για τα προσωπικα σου θελω.. Αγαπω τα παιδια μου με ολη μου την ψυχη, θυσιαζω τα παντα γι αυτα με ευχαριστηση, αλλα υπαρχουν στιγμες που τρελλαινομαι..οπως ακριβως περιγραφει η μαμα παραπανω, οταν δεν σταματουν να κλαινε και να τσακωνονται μεταξυ τους ολη μερα, οταν συμπεριφερονται ανεξελεγκτα σε δημοσιους χωρους, οταν ολη νυχτα ξυπνανε ανα μισαωρο... Πριν κανω τα δικα μου παιδια ποσο θυμωνα με αυτες τις τρελλες μαμαδες που εβλεπα στο δρομο και τωρα ποσο τις νιωθω.. Τελικα δεν πρεπει ποτε να κρινουμε αν δεν εχουμε ζησει και οι ιδιοι την κατασταση. Θυμαμαι και την μητερα μου ν αγανακτει και να μας φωναζει, καποιες φορες μην αντεχοντας την πιεση να ξεσπαει σε κλαμματα μπροστα στα παιδικα ματια μας..Τωρα την καταλαβαινω. Ειναι πολλες οι απαιτησεις, ειναι τεραστια η πιεση και δεν υπαρχει ξεκουραση. Ειμαι απο τις μαμαδες που μεγαλωνουν μονες παιδια, χωρις βοηθεια και ειναι τοσο δυσκολο να μην εχεις κανεναν να σου τα κρατησει εστω για μια ωρα, οχι για να ξεκουραστεις, αλλα για να κανεις καποιες δουλειες χωρις να ειναι μεσα στα ποδια σου και να δημιουργουν το χαος πισω σου σε ο,τι εχεις μολις καθαρισει! Κι ομως, αν τυχει να λειψουν καποια φορα(στον παιδικο, ή με τον μπαμπα τους) μου λειπουν τοσο πολυ που ολος ο κοσμος μου ειναι αδειος χωρις τις φωνουλες τους!! Εμεις οι μαμαδες εχουμε τοση αναγκη απο ψυχολογικη υποστηριξη σ αυτο το δυσκολο εργο που επιτελουμε - μα ποσα κομματια να γινουμε?ανατροφη παιδιων, δουλεια, νοικοκυριο,...κανουμε χιλια πραγματα μεσα στη μερα και τη νυχτα αν μας μεινει ενα εξαωρο συνεχομενου υπνου μας φαινεται παραδεισος!! Ειναι πολυ σημαντικο να νιωθουμε οτι δεν ειμαστε μονες, οτι δεν εχουμε τρελλαθει, και οταν εχουμε αυτα τα ξεσπασματα αγανακτησης ειναι φυσιολογικο και οχι καποια μορφη υστεριας! Αποψε, μετα απο αυτο το αρθρο θα κοιμηθω λιγο πιο ανακουφισμενη (αν βεβαιως μου το επιτρεψουν τα παιδακια μου!!)
Να σου πω κι εγώ ξεφεύγω πολλές φορές. Θέλω να λέω κάτι και να με ακούνε σχεδόν αμέσως. Όταν διάβασα το άρθρο σκέφτηκα είμαστε πολλές αυτές που στριγκλίζουμε στα παιδιά. Και το ξέρω γιατί το συζητώ πολύ ανοιχτά αυτό το θέμα και όσο πιο πολύ εγώ ανοίγομαι τόσο ανοίγονται και οι άλλες μαμάδες και λένε τα δικά τους. Η πλειοψηφία των μαμάδων φωνάζει στα παιδιά τους και όταν κυκλοφορούν στο δρόμο το παίζουν γλυκομίλητες και καλές μαμάδες. Δεν το λέω για να τις κατηγορήσω, γιατί κι εγώ φωνάζω. Μετά όμως διάβασα το κείμενο της Ν. Παλαιτσάκη για την κακοποίηση και σκέφτηκα ότι την επόμενη φορά που θα φωνάξω πρέπει να αυτομαστιγωθώ. Αν τους συμπεριφερόμαστε εμείς υποτιμητικά, τότε τι αυτοπεποίθηση θα χτίσουν, πως θα αντιμετωπίσουν όλες τις δυσκολίες που θα περάσουν και κυρίως πως θα μας ανοιχτούν όταν θα έχουν πρόβλημα. Ό,τι τους συμβεί μπορεί να το ερμηνεύσουν σαν ότι τους άξιζε. Πρέπει να σταματήσουμε ΤΩΡΑ τις φωνές ακόμη κι αν δε θέλουν ποτέ να μας ακούσουν και επιμένουν να κάνουν τα δικά τους.
Από αύριο θα τραβάω γραμμούλες πόσες φορές φώναξα, μέχρι να κερδίσω τον πλήρη έλεγχο. Αν και τώρα είναι εύκολα τα πράγματα και δεν πολυφωνάζω. Στα δύσκολα είναι που τα χάνω.
Τα ίδια ακριβώς. Η κούραση είναι πολύ επιβαρυντική για τα νεύρα! Κι εγώ που κάποιες φορές έχω βοήθεια, είναι σα να μην έχω γιατί ο μικρός με κυνηγάει έστω κι αν είναι με τη γιαγιά του, πράγμα που με αγχώνει τρελά να τελειώσω τις δουλειές μου όσο γρηγορότερα γίνεται, και δεν προλαβαίνω να χαλαρώσω. Αλλα ξερω οτι ολοι τα ίδια περνάνε. Μιλωντας με τους φιλους μου στην παιδικη χαρα, ειναι σα να μου επαναλαμβανουν τα οσα λεω εγώ. Και παιρνω κουραγιο. Εξαρσεις θυμου δεν εχω, εχω "ταλέντο" να τις καταπνίγω, με αποτέλεσμα βέβαια επιβαρυντικό για την υγεια μου. Αλλα τι να κανουμε; Καλυτερα να επιβαρυνουν εμενα, παρα το παιδακι μου που δε φταιει.