«Όχι μαζί σας στο κρεβάτι!»
«Οχι μαζι σας στο κεβατι!«
«Δεν θα παει ποτε στο δωματιο του!«
«Τα κακομαθαινετε!«
«Ειναι ο προσωπικος σας χωρος!«
… και ενα σωρο αλλα ακουγα, επειδη απο την ημερα που γεννηθηκε το παιδι μου το ειχαμε μαζι μας στο δωματιο μας. Στην καλαθουνα μεχρι 5 μηνων και αργοτερα εφερα την κουνια του.
Οποιος ερχοταν σπιτι μας και εβλεπε την κουνια στο δωματιο, ελεγε «Αχ, κανε τετοια και θα δεις τι εχεις να τραβηξεις! Δεν θα φευγει! Eγκλημα αυτο που κανεις, τα παιδια πρεπει να μαθουν να εχουν το χωρο τους«
Οσο μου ελεγαν, τοσο φρικαρα και τοσο εψαχνα στο ιντερνετ. Οι αποψεις ναι μεν, αλλα… Και περναγε ο καιρος με το παιδι μαζι μας και εγω στην αμφιβολια, να αναρωτιεμαι μηπως κανω λαθος.
Ελα ομως που δεν αντεχα και να αποχωριστω το παιδι μου μεσα στην νυχτα και δεν αντεχω να το ακουω να κλαιει και να παρακαλαει να ερθει σε εμας!
«Αρα εσυ εχεις το προβλημα» μου ελεγαν, «να πας να το κοιταξεις, του κανεις κακο! Δεν θα μπορει να βασιστει στα ποδια του μεγαλωνοντας!«
Μεχρι που μια μερα το παιδι μου 2.5 χρονων μου ζητησε να κοιμηθει στο δικο του δωματιο και εκτοτε δεν ξανακοιμηθηκε μαζι μας.
Τι θελω να πω με ολα αυτα;
Περνανε οι μερες, οι μηνες, τα χρονια, τα παιδια μας μεγαλωνουν και αλλαζουν, φευγουν απο την αγκαλια μας και μας μενει μια νοσταλγια… Γι’ αυτο και σας προτεινω να ρουφηξετε την καθε στιγμη και μην ακουτε κανεναν! Εγω δεν εχω δει κανεναν εφηβο να κοιμαται με τους γονεις του, αντιθετα ειδα παιδια που απο 5 μηνων τα πηγαν στο δωματιο τους και εκλαιγαν και τα αφηναν να κλαινε μεχρι να κοιμηθουν, γιατι ετσι «θα μαθαιναν». Ομως οταν το παιδι μεγαλωσε και δεν επικοινωνουσε μονο με το κλαμα, αλλα φωναζε και χτυπιοταν σε μια κουνια και πεταγε τα στρωσιδια απ’ εξω και σηκωνοταν απο το κρεβατι και το ξαναπηγαιναν πισω, στο τελος δεν αντεξαν και το πηραν στο κρεβατι τους. Το αποτελεσμα -για εμενα- απανθρωπο: ενα μωρο να κλαιει μεχρι να γινει παιδι και μολις γινεται παιδι να εχει κλαψει τοσο καιρο απαρηγορητο για το τιποτα, γιατι «ετσι ειναι το σωστο!»
Ε οχι δεν ειναι αυτο το σωστο! Οφείλουμε στα παιδιά μας να τα ακούμε και να τα σεβομαστε και να δεχομαστε τα θελω τους για να μαθουν να κανουν και αυτα το ιδιο μεγαλωνοντας…
μαμά Σοφία
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ο δικός μας δεν κοιμόταν από μωρό ποτέ μόνος το μόνο στον θηλασμό και όταν τον έπαιρνε ο ύπνος και του έβγαινε η θηλή απο το στόμα ξύπναγε αμέσως ,με αποτέλεσμα μέχρι 2 μηνών να είμαστε συνέχεια μα συνέχεια αγκαλιά και με το στήθος έξω (ευτυχώς ήταν καλοκαίρι) μετά του έμαθα την πιπίλα αναγκαστικά γιατί πόσο θα κράταγε αυτό δεν άντεχα άλλο πιπίλιμα .... αλλά και πάλι μόνο αγκαλιά κοιμόταν και όταν τον ακούμπαγα στην κούνια ξύπναγε αμέσως ,ότι και να έκανα δεν γινόταν τίποτα μου λέγανε διάφορα κόλπα τί με μπλούζες μου τί άσε τον να κλαίει μέχρι να κοιμηθεί μόνος τίποτα , μέχρι σήμερα 4χρ. πάμε μαζί στο κρεβάτι του για να κοιμηθεί μετά φεύγω αλλά ξυπνάει σε 3 ώρες και έρχεται σε εμάς, δεν το μαθαίνεις το παιδί το καθένα είναι ξεχωριστός χαρακτήρας και δεν μπορώ να το αφήνω να κλαίει όλο το βράδυ για να μάθει.
Αυτό που πιστεύω (και νομίζω το είδα ήδη ως απάντηση) είναι πως το κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Ο μικρός μου, τώρα 2,5 ετών, δεν έχει κοιμηθεί καμιά φορά μαζί μας στο κρεββάτι, γιατί όποτε ερχόταν στο κρεββάτι (ή τον έπαιρνα εγώ μήπως και κοιμηθεί καλύτερα, για να κοιμηθώ κι εγώ λιγάκι) θεωρούσε πως ήταν ώρα για παιχνίδι και στριφογύριζε διαρκώς (ακόμα και μωράκι). Τον κράτησα στο δωμάτιό μας μέχρι 5-6 μηνών και αφού έτσι κι αλλιώς κοιμόταν με το θηλασμό και μετά στην κούνια του (για όση ώρα ήταν αυτό), τον μεταφέραμε στο δωμάτιό του. Ούτε καν έδωσε καμιά σημασία στο χώρο! Όσες φορές ξυπνούσε το βράδυ στο δωμάτιό μας, τις ίδιες ξυπνούσε και στο δικό του. Γύρω στο χρόνο προσπάθησα να τον μάθω να αποκοιμιέται και μόνος του, χωρίς καθόλου κλάματα, αφού καθόμουν δίπλα του μέχρι να αποκοιμηθεί, και επέστρεφα τη νύχτα αν ξυπνούσε, ώσπου άρχισε να κοιμάται όλη νύχτα. Τώρα που περιμένω το δεύτερο, δεν μπορώ να πω από τώρα ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσω, προτού να ζήσω με το μωρό μου και δω τις ιδιαιτερότητές του! Ό,τι κι αν κάνουμε ως μανούλες, πάντα θα βρεθεί κάποιος να το κρίνει (ύπνος, φαγητό, πιπίλα, πάνα, μπιμπερό, θηλασμός και χίλια δυο άλλα) - εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να προσπαθούμε για το καλύτερο για το κάθε μας παιδί ξεχωριστά - δεν υπάρχουν απόλυτοι κανόνες πέρα από την ΑΓΑΠΗ μας για τα παιδιά μας!!! Να είμαστε όλες καλά, να τα φροντίζουμε όπως μπορούμε και νομίζουμε καλύτερα!!!
τα παιδια μου δε κοιμουνται μαζι μας απο την αρχη. μαθανε στα κρεβατια τους χωρις κλαματα και πολεμους. και ησυχαζουν εκει. οπως κι εμεις στο κρεβατι μας. ο αδερφος μου κοιμοταν με την μανα μας μεχρι που εγινε 12 χρονων και μετα απλα εδιωξε τη μανα μου απο το κρεβατι της και συνεχισε εκει μονος του. τι να πω... αν μπορουσα κι εγω να κοιμηθω με τα παιδια μου η τα παιδια μου μαζι μου μπορει να το εκανα. αλλα εκεινα μολις ερχονται στο κρεβατι μας, ξυπνουν και παιζουν και αν τυχει να κοιμηθουν δε κουνιομαστε μη τα ξυπνησουμε... καθε μαμα ας κανει οτι νομιζει καλυτερο! τις συνεπειες ειτε της μιας ειτε της αλλης πλευρας εμεις θα τις αντιμετωπισουμε παλι!