Τι έγινε και άλλαξα;
Δεν ξέρω τι έγινε και άλλαξα. Το ψάχνω, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω.
Απ’ όταν έμεινα έγκυος είναι σαν να διαλύθηκαν όλα όσα ένιωθα για τον άντρα μου. ΟΛΑ με ενοχλούν πάνω του, ότι κάνει και ότι λέει.
Παλιά γελούσα με όλα τα πράγματα με τα οποία πλέον υστεριάζω. Δεν ξέρω… Μεγάλωσα; Άλλαξα; Μου τελείωσε;
Πέρασε ένας χρόνος με το μωρό μας και εκεί που νιώθω να ισορροπώ, τσουπ, κάτι με πιάνει πάλι.
Το ξέρω ότι με αγαπάει, αλλά εφόσον έχω αλλάξει στάση, έχει αλλάξει και αυτός. Απομακρυνθήκαμε. Εκείνος είναι όπως τον γνώρισα, δεν άλλαξε τίποτα. Μήπως τελικά εγώ άλλαξα και θέλω κάτι άλλο; Μήπως δεν με καλύπτει πλέον; Και τώρα τι κάνω;
Έχω σκεφτεί να χωρίσουμε και του το έχω πει πάνω σε καυγά, όπως και τον έχω διώξει, αλλά δεν έφυγε. Μου λέει πως με βλέπει ακόμα σαν το κοριτσάκι του και πως ακόμα με θέλει. Σκέφτεται πως θα είμαστε μαζί όταν γεράσουμε! Βρίσκει διασκεδαστικές τις διαφωνίες μας και γελάει (ίσως για να ζεστάνει το κλίμα).
Κι αν χωρίσουμε, τι θα πω στο παιδί μου; «Στερήθηκες τον πατέρα σου γιατί μου… τελείωσε»;
Όχι, όχι, όχι.
Σε όλο αυτό βοήθησαν και οι δικοί μου που ήθελα να τους έχω κοντά μας, πολύ κοντά μας. Σε κάποιον καυγά που είχαμε, μου είπαν να τον παρατήσω και ότι δεν κάνει για εμένα. Τόσα χρόνια δηλαδή γιατί δεν μιλούσε κανείς τους; Τα λόγια τους έχουν καρφωθεί στο μυαλό μου, εχω απομακρυνθεί και από εκείνους (λες και είναι τέλειοι αυτοί και τον κρίνουν). Μου άλλαξαν την εικόνα που είχα για αυτόν και με πονάει πολύ. Θυμώνω με τον εαυτό μου που επηρεάστηκα και δεν μπορώ να το αλλάξω.
Με βλέπω στον καθρέφτη και αναρωτιέμαι που να πήγε εκείνο το χαμογελαστό κορίτσι που δεν το ένοιαζε τίποτα…
Πώς πιστεύετε ότι μπορώ να ξαναβρώ τον εαυτό μου; Θέλω να χαιρόμαστε την οικογένειά μας, το παιδάκι μας που το λατρεύουμε και την καμαρώνουμε κάθε μέρα.
Εγώ φταίω που έγινα έτσι κι έφτασα σε σημείο να σκέφτομαι τον χωρισμό ως λύση… Είναι όμως λύση αυτή;
μαμά Π.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Αν και έχει περάσει καιρός, θα κάνω κι εγώ το σχόλιό μου, ίσως βοηθηθούν κάποιες κοπέλες.Και εγώ μια από τα ίδια, είχα πέσει πάρααα πολύ.Μεβοήθησε καταλυτικά η γραμμή βοήθειας για την κατάθλιψη 1064.Δοκιμάστε το, αξίζει 100% !
θελεις βοηθεια απο ψυχολογο.και εγω μετα τον τοκετο ετσι ημουν.αν ομως αρχισεις κ τελειωσεις την θεραπεια σου και εξακολουθεις να νιωθεις ετσι για τον αντρα σου....φυγε.....!!!εξαντλησε ομως ολες τις πιθανοτητες!!!!!δεν ακους ευκολα τη λεξη κοριτσκι μου....εεεε????
αγαπητη μου φιλη, χρειαζεσε ψυχολογικη στιρηξη. αν ο αντρας σου ηταν και ειναι ενταξυ απεναντι σου ψαξε το δεν ειναι κακο να πας σε ψυχολογο η ψυχιατρο. οπως τρεχουμε στον γιατρο για συναχη ετσι πρεπει νατρεξουμε και για την ψυχη.
πηγαινε αμεσα σε ψυχολογο!!!!εισαι εντελως παραλογη.χρειαζεσαι βοηθεια πριν ναναι πολυ αργα.θα χτυπας το κεφαλι σου...
Κοριτσι μου, μην ακούς ολα αυτα που σου λένε περί παραλογισμούς. Ο καθένας στην ζωη του ζει σε διάφορες φάσεις τα δικά του "δραματα". Απλα πολλές κρύβονται πίσω απο τις ζωές των άλλων και νομίζουν οτι θα ξεφύγουν απο τον ίδιο τους το εαυτό. Πίστεψε με δεν εισαι η μονη που τα περνας αυτα. Ειναι απόλυτα φυσιολογικό μια γυναικα μετα απο μια εγκυμοσυνη και έναν τοκετό, κλεισμένη μεσα στο σπιτι για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρις τη δυνατότητα να αφιερώσουν το χρόνο που αφιέρωναν στον εαυτό τους, να νιώθει αύτα που νιώθεις κι εσυ. Πως εχεις την απαίτηση να αισθάνεσαι όμορφα με τον άντρα σου οταν δεν αισθάνεσαι καλα με τον ίδιο σου τον εαυτό; Το να μην εισαι καλα στη σχέση σου για ενα διάστημα δεν σημαινει οτι ήρθε το τέλμα της σχέσης. Απλα θέλει δουλεια... και πρώτα με σενα. Δώσε χρόνο σ' αυτο το χαμογελαστό κοριτσι που ξέρεις , αν μπορεις ασε μερικές ωρες το παιδι και κανε πράγματα που σ' ευχαριστουν. Που πραγματικά όμως σ'ευχαριστουν.... Που σε κανουν να νιώθεις πιο παραγωγικη σαν ανθρωπο η σαν επαγγελματία, παρ'ολο που του οτι να εισαι μανούλα ειναι το πιο παραγωγικό πράγμα του κόσμου. Δεν εισαι όμως μονο μανούλα, μην το ξεχνας.
Εγω νομιζω πως ολες οι γυναικες περνανε τα ιδια μετα την εγκυμοσυνη και την γεννα. Τα ιδια περασα κι εγω ξαφνικα κλεισμενη στο σπιτι ολη μερα με τις πιτζαμες να φροντιζω το μωρο με ενα κλαμερακι στα μαλια για να μην βλεπω τα χαλια μου και χωρις δουλεια για πρωτη φορα, χωρις χρονο για ενα καφε με φιλες που ηταν καθημερηνη συνηθεια, Δεν ηθελα τιποτα το βραδυ περιμενα να κοιμηθει ο αντρας μου για να παω στο κρεβατι ειχα απομακρυνθει εντελως, Βαλε τω μωρο σου για υπνο βαλε ενα ποτακι να χαλαρωσεις και βαλε μουσικη τραγουδια που μπορει να ακουγες με το συζηγο σου πριν. προσπαθησε να θυμηθεις πως περνουσατε πριν το μωρο, τι ειχες αγαπησει πανω του και σιγουρα θα καταλαβεις πως τον αγαπας ακομη.
Νόμιζα ήμουν η μόνη και ένιωθα πολύ άσχημα.με τον άντρα μου είχαμε τρελό έρωτα 5,5 χρονια δεν τον ήθελαν οι δικοί μου ώσπου στο τέλος τον δέχτηκαν,φύγαμε Γερμανία ήμουν έγκυος και τωρα εδω ο μικρός μας ειναι16 μηνών. Δεν έχουμε καμία γιαγιά δίπλα μας καμία βοήθεια.. Αυτός δουλεύει ανέβηκε στη καριέρα του κιόλας αλλα εγω συνέχεια σπίτι.. Έπεφτα τόσο ψυχολογικά που έλεγα μεσα μου γιατι τελικά τον παντρευτηκα. μήπως είχαν δίκιο οι δικοί μου.αλλα ξέρω πως φταίνε ρα δικά. Αυτός προσπαθεί κάθε μέρα να κάνει ευτυχισμένη κ εγω καμία φορα γίνομαι αχάριστη.τωρα τελευταία αρχισα να ανεβαίνω και προσπαθώ να αλλάξω την ψυχολογια μου.γιατι δεν μου φταίει το αγγελούδι μου να έχει δυστυχισμένη μαμα.ΣΥΓΝΩΜΗ για το μεγαλο σχόλιο.ο πεθερός μου είχε πει κατι στον αρραβώνα μας και συνέχεια το θυμάμαι..εσύ κάνεις το σπίτι εσύ το κρατάς..και ο γάμος ειναι συνεχείς προσπάθεια και από τους δύο.συνέχεια θελει δουλειά και αμοιβαίες υποχωρήσεις.
μια χαρα χαλια εχουμε περασει ολες!!!!! εμενα ο αντρας μου θελει να με στειλει σε ψυχολογο αλλα δεν θα του περασει...ξεκινησα να προπονουμαι ξανα (καθως ειχα σταματησει απο την αρχη της εγκυμοσυνης μου και τους επομενους 15 μηνες που ειναι τωρα ο γιος μου) και η ψυχολογια μου και η συμπεριφορα μου απεναντι του εχουν αλλαξει παρα πολυ!!!
Αφού καταλαβαίνεις ότι δεν έχει αλλάξει εκείνος αλλά εσύ, είσαι σε καλό δρόμο. Ισως έχεις κουραστεί με το μωρό. Τα λατρεύουμε τα παιδιά μας εννοείται, αλλά δεν είναι κακό να παραδεχτούμε ότι κάποιες φορές κουραζόμαστε και ίσως θα θέλαμε και 2 λεπτά απόλυτης ηρεμίας. Να φάμε χωρίς να σταματάμε 10000000000000 φορές. Να πάμε τουαλέτα σαν άνθρωποι. να κάνουμε ένα μπάνιο χαλαραααααααααααα και όχι σαν τις τρελες. Ολα αυτά μαζί με την ρουτίνα και τις ορμόνες είναι λογικό να σε κάνουν να νιώθεις κάπως. Μην στεναχωριέσαι. Δώσε χρόνο στην σχέση σας. Παλεψε το. Είναι πολύ γλυκός ο αντρας σου που σου λέει ότι ακόμα σε θέλει και σε βλέπει σαν το κοριτσάκι του. Και καταλαβαίνει πως νιώθεις ακόμα και αν δεν του το χεις πει. Οσο για τους δικούς σου, να είναι καλά αλλά μακρυα. Μην τους αφήνεις να ανακατεύονται. Ο χωρισμός δεν είναι η λύση. Αν όχι όλα τα ζευγάρια, σίγουρα τα περισσότερα, με τον ερχομό των παιδιών αναστατώνονται. Προσωπικά μόλις ήρθε το δεύτερο και ζορίστηκα περισσότερο με δυο μικρά παιδιά (και ας ήρθαν μετα από δική μας επιλογή και τα δυο) δεν ασχολιόμουν με τον άντρα μου. Ημουν τόσο κουρασμένη που ήθελα μόνο να κοιμηθώ, να ξεκουραστώ. Καμια διάθεση για ρομάνζτα κλπ. Βαριομουν. Μόλις μπήκαμε σε σειρά και άρχισε και το μικρό να κοιμάται στρώσαμε κι εμείς. Περασαν 13 μήνες αλλά τώρα είμαστε μια χαρά.
Δες ένα σύμβουλο γάμου, έστω και για μια φορά , κάνει καλό καμιά φορα.
Κι εγω πέρασα από αυτή τη φάση δεν το είχα καταλάβει ώσπου κατέληξε σε επιλογχειο κατάθλιψη ... Τώρα είμαι πια καλα αλλά άργησαν να καταλάβω τι μου συνέβαινε... Περαστικά θα το ξεπεράσεις... Μπορείς να συν βουλευτές και ψυχολόγο...
Pws katalaves oti.isoun s epiloxeia katathlipsi k pws to xeperases;
μην παρεις αποφασεις τωρα,δωσε χρονο στον εαυτο σου στο να προσαρμοστεις στα νεα δεδομενα και μην απορριπτεις τον αντρα σου.Νομιζω οτι ειναι ορμονικο,ψυχολογικο Θα ξαναχαμογελασεις και παλι
Κάτι μου θυμίζει ολο αυτό. Περασα και εγω τα ίδια. Και δεν καταλαβαινα ότι φταίω κυρίως εγώ. Με τον άντρα μου ειχα και εχω πλέον εναν τρελό έρωτα, εκτός απο τον πρώτο χρόνο που γέννησα. Μου έφταιγαν όλα μέχρι και τα πιο πιο πιο απλά που τώρα ούτε καν τα προσέχω. Μια μέρα ξυπνησα, έτσι απλά, όταν σκέφτηκα μήπως τελικά φταίω εγώ για όλα??? Αφιέρωσα χρόνο στον εαυτό μου, αποφάσισα να επανέλθω στην κατάσταση που βρισκόμουνα... και στην ευτυχία μου και στα κιλα μου και στην υγεία μου... σιγα σιγά τα κατάφερα και ειμαι καλα με τον εαυτό μου, οπότε ειμαι καλά και με την οικογένεια μου... Μην αφήνεις κανέναν να μπαίνει στην οικογένεια σου, αυτό είναι νόμος!!!... Δώσε χρόνο... πρότεινε στον άντρα σου να πατε μια εκδρομή, μονο οι δυο σας, να γελάσετε όπως παλιά ... να δώσετε χρόνο... Σου εύχομαι ότι καλύτερο...
Είναι εντελώς ορμονικό αυτό που σου συμβαίνει. Πήγαινε να κάνεις ένα τσεκάρισμα στον θυρεοειδή αδένα σου. Αλήθεια. Δεν έχεις θέμα με τον άντρα σου. Οι ορμόνες σου φταίνε. Ακόμα κι αν δεν με πιστεύεις και νομίζεις ότι σου λέω μπούρδες, το πολύ πολύ που θα χάσεις είναι λίγος χρόνος στον ενδοκρινολόγο!
Σοβαρά μιλάς? Έχει σχέση? Ευχαριστώ που το είπες. Εγώ θα πάω. Έχω παρατηρήσει κι άλλα συμπτώματα και μου είχε περάσει από το μυαλό. Ευχαριστώ! Αν δεν το έλεγες δεν ξέρω πότε θα πήγαινα
Νίνα, ναι. Επιβεβαιώνω και εγώ ότι κάποιες παθήσεις του θυρεοειδούς έχουν τεράστιες επιπτώσεις στην ψυχική μας κατάσταση.
αχ ατιμες ορμόνες μην στεναχωριέσε δώσε χρόνο στην σχέση σου ,τον γάμο σου....και εγώ έτσι αισθάνομαι προσπαθώ να βρω τις ισορροπίες μας πότε τα καταφέρνω και πότε όχι...αλλά πάντα έχω στο μυαλό μου τα λόγια του πνευματικού μου,το παιδί είναι καρπός αγάπης και μέσα σε αυτήν την αγάπη είναι καλό να ζει το παιδί.....άν μπορείς άσε το παιδί για λιγο στουσ δικούς σου για να βρεθήτε και λίγο μόνοι σας,......Σημασία έχει εσύ τι αισθάνεσε για τον άνδρα σου....οι γονείς σου νοιάζονται για εσένα επειδή δεν θέλουν να σε βλέπουν στεναχωρημένη αλλά απο εκεί και περά βάλε τα δικά σου όρια......προφύλαξε τον εαυτο σου και βρες τρόπο επικοινωνιας με τον άνδρα σου.....καλό αγώνα και η παναγία να σε φωτίσει....
Τα ιδια περασα και εγω ....οτι και να μου ελεγε παντα με ενοχλουσε ,μαλωναμε και πολλες φορες σκεφτηκα γιατι παντρευτηκαμε....σκεφτομουν και τον χωρισμο....Απλα καποια στιγμη καταλαβα οτι ειχα παραμελησει παρα πολλη τον εαυτο μου και ασυναισθητα και τον αντρα μου!!!!!!!Ο μικρος μου ηταν 13 μηνων και εγω ημουν μονιμως σπιτι.....και χωρις βοηθεια απο γονεις....Ετσι ξυπνησα καποια στιγμη και καταλαβα οτι επρεπε να αλλαξω καποια πραγματα....Θα την βρεις την λυση αφιερωσε χρονο σε σενα και τον αντρα σου γιατι δεν σου εχει τελειωσει.....φαινεται.....Να εχεις δυναμη και ολα θα πανε καλα!!!!!!!
Αααχ!!Πόσο καταλαβαίνω...Κι εμένα 13 μηνών είναι ο μικρός και μιά απο τα ίδια!!Δεν τον έχω αφήσει πουθενά ούτε μία φορά..Με το μαλλί πιασμένο όλη μέρα σπίτι..Τώρα έχω αρχίσει και παίρνω τα πάνω μου..Εννοείται πως γι'αυτό μας φταίνε όλοι και όλα τ'άλλα..Όταν όμως δίνουμε χρόνο και σημασία πρώτα στον εαυτό μας(έστω και λίγο)..τότε ως δια μαγείας φτιάχνουν όλα!!!
;Oόσο και να θέλουμε να αγαπήσουμε αληθινά, μόνοι μας είναι αδύνατον. Κάποια φορά , με κάποια αφορμή, θα βγουν στη φόρα οι ανασφάλειες μας , οι φοβίες μας οι εγωισμοί μας. Θα σου πρότεινα κάτι διαφορετικό. Τι σχέση έχεις με τον Χριστό; Βάλτον στην ζωή σου και θα βρεις τον πραγματικό σου εαυτό, που μπορεί να μην είναι υποχρεωτικά ο παλιός σου εαυτός.
Καλή μου φίλη νομίζω πως απλά έχεις κουραστεί.ο πρώτος χρόνος μετά τη γέννηση του παιδιού ειναι πολυ δύσκολος.το εχω νοιώσει αυτό το συναισθήμα δεν είσαι η μονη μήπως αγχωνεσαι να τα κανείς όλα τέλεια και να τα πρόλαβεις; Και έτσι περνάει η μέρα ξεχνοντας να κοιτάχτεις ακόμα και στον καθρέφτη; Πόσο μάλλον να θυμηθεις τα αισθήματα που πραγματικά νοιωθεις για τον άντρα σου(αγάπη) .να δεις που σε λίγο καιρό θα σου φεύγουν σιγά σιγά αυτές οι σκέψεις και τα συναισθήματα και όλα θα πάρουν το σεμνό τους απλά άφησε λίγο τον εαυτό σου να χαλαρώσει δεν πειράζει που δεν ειναι όλα στην εντέλεια είσαι απλά ένας άνθρωπος με αισθήματα και σηναισθηματα και μάλλον πολυ κουρασμένη.σου εύχομαι τα καλύτερα !!!
επειδη κι εγω εχω περασει την ιδια φαση, απο την πρωτη μου εγκυμοσυνη, πριν 7 χρονια ακριβως, μεχρι που εγινε ο μικρος περιπου 1,5 ετων, θα ελεγα οτι ειναι συμπτωμα καταθλιψης. σε εμενα περασε ομως μονη της χωρις καμια βοηθεια, με πολυ προσπαθεια απο μονη μου και στηριξη απο τον αντρα μου. ο χωρισμος πιστευω οτι δε θα σε κανει να γινεις οπως παλια, χρειαζεται υπομονη και πολυ δουλεια με τον εαυτο σου
Τα μας αξίζουν καλύτεροι άντρες και τα δεν κάνει αυτός για εμάς τα ακούω βερεσέ. Μόνες μας διαλέξαμε όποιον διαλέξαμε, αν νομίζουμε ότι κάναμε λάθος μπορούμε να το διορθώσουμε. Το να έχεις έναν άντρα που έχει μαζεμένα όλα τα καλά δε γίνεται. Δες πόσα από αυτά που ζητάς από κάποιον τα έχεις ο άντρας σου και κρίνε. Κι εμένα δε μου αρέσουν κάποια στοιχεία του χαρακτήρα του, αλλά πολλά από αυτά είναι απόρροια άλλων στοιχείων του που τα βρίσκω καλά. Αυτό δηλαδή που θαυμάζω και με τραβάει σε αυτόν τον άνθρωπο συνοδεύεται και από κάποια αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα του. Μακάρι να ήταν ο τέλειος. Δεν είναι και δεν ξέρω αν υπάρχει το τέλειο. Είναι δύσκολος χαρακτήρας, αλλά ταυτόχρονα σε γοητεύει. Περνάω φάσεις που αναρωτιέμαι γιατί είμαι μαζί του και άλλες που ξέρω γιατί είμαι μαζί του. Όταν η ζυγαριά γυρίσει για πολύ καιρό προς τη μεριά που δεν ξέρω γιατί είμαι μαζί του θα έρθει και το τέλος. Αντίστοιχα και για τον ίδιο. Εσύ ξέρεις τι θέλεις από έναν άνθρωπο. Ιεράρχησέ τα και αποφάσισε. Σίγουρα πάντως πιστεύω πως δε σε επηρέασαν οι γονείς σου σε αυτό. Κάτι είχες μέσα σου και η κουβέντα τους απλώς το ξύπνησε. Εσύ ξέρεις καλύτερα για τη ζωή σου και κανένας άλλος. Και κάτι τελευταίο...να συζητάς γι΄αυτά που σε απασχολούν με φίλους ή αν δε θέλεις γιατί τον γνωρίζουν γράψτα εδώ. Μια άλλη γνώμη μπορεί να σε κάνει να δεις με άλλο μάτι αυτά που σου συμβαίνουν. Μπορεί να δικαιολογείς υπερβολικά κάποιες καταστάσεις ή μπορεί να είσαι υπερβολικά αυστηρή στην κρίση σου για αυτόν. Η κουβέντα με κάποιον τρίτο βοηθάει τις περισσότερες φορές. Πάντα, όμως, στο πίσω μέρος του μυαλού σου να έχεις ότι εσύ παίρνεις την τελική απόφαση για τη ζωή σου.
κοριτσακι μου και σε εμενα συμβαινει αυτο και το εχω αποδώσει στην κουραση και στα αγχος για την καθημερινότητα & τα παιδιά.... νομιζω οτι τα κανει ολα λαθος....πολυ θα ηθελα να μην νιωθω ετσι γιατι τον αγαπω βαθύτατα... εχω σκεφτει και αυτο που λενε τα κοριτσια οτι δηλαδη μπορει να ειναι μια μορφη καταθλιψης...αλλά δυστυχώς δεν ξεπερνιέται εύκολα η κατάθλιψη....
Ξεπερνιέται εύκολα. Αν υπήρχαν σύμβουλοι θετικής σκέψης αντί για ψυχολόγους μια χαρά θα ήμασταν όλοι μας. Συγνώμη αν προσβάλλω το έργο κάποιων, αλλά πιστεύω πως έχουμε περισσότερη ανάγκη από θετική σκέψη παρά από ψυχοθεραπείες.
σου έχει κάνει κάτι συγκεκριμένο ο άντρας σου; Γιατί αν δε σου έχει κάνει τίποτε, εγω απ´ έξω σαν εκρηξη ορμονών το βλέπω αυτό που έχεις, σε συνδυασμό με τη ρουτίνα του νηπίου 1 έτους και ίσως άλλων παραγόντων. Λέω να κάνεις λίγη υπομονη. Εν ανάγκη κοίτα κι ενα δυο παλιές σας φωτογραφίες απο φάση που ήσουν ερωτευμένη, έτσι για να θυμηθείς τι του βρήκες τελοσπάντων! Και μην επηρεάζεσαι από γονείς, όλο και κάποιο κουσούρι θα βρίσκουν... Εκτος βέβαια κι αν ο άντρας σου όντως κατι σου εχει κανει...
δεν θέλω να σε τρομάξω.αλλά επειδή πέρασα το ίδιο,είναι μορφή κατάθλιψης αυτό που έχεις και σου "βγαίνει" στο σύζηγο...η κατάθλιψη έχει διαφορετικές αντιδράσεις από άνθρωπο σε άνθρωπο...μίλα με κάποιον ειδικό,θα σε βοηθήσει...γιατί και τον σύζηγο να βγάλεις από τη ζωή σου αν δεν την αντιμετωπίσεις,αργότερα θα σου "βγει" αλλού...περαστικά...
Μαρία μπορεί να έχεις δίκιο. Κι εγώ τη στιγμή που είπα που πήγε εκείνο το χαμογελαστό κορίτσι, αυτό είχε ξεκινήσει να μου συμβαίνει. Δεν το ξέρω στα σίγουρα αν και πήγα σε ψυχολόγο, ο οποίος μου είπε πως δε χρειάζονται όλοι οι άνθρωποι εξωτερική βοήθεια για να περάσουν τα δύσκολα. Μου είπε πως δεν ταιριάζει σε όλους η εξωτερική βοήθεια και κατάλαβα πως εγώ ήμουν ένας από αυτούς γιατί προς το παρόν δεν ένιωσα την ανάγκη να ξαναπάω. Εγώ προτιμώ το διάβασμα. Προτιμώ να προσπαθώ να βλέπω τα θετικά, να γράφω καμιά γκρίνια εδώ ή να τα λέω στην κολλητή μου. Ο καθένας έχει τον τρόπο του. Υπάρχει λύση και θα τη βρει μόνη της ακόμη κι αν θέλει να πάει σε ψυχολόγο. Όλη τη δουλειά μόνη της θα την κάνει. Και φίλη βγες έξω, γυμνάσου, βάλε το σώμα σου σε κίνηση. Μετά δουλεύει καλύτερα το μυαλό.
Για να σε ενόχλησαν τα σχολια των δικών σου άρα......ΔΕΝ ΣΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕ!!! Η μαμαδοσυνη ειναι δύσκολη δουλειά και κάποιες φορές υποφέρουν οι σχέσεις μας απο αυτο. Ζήτησε βοήθεια απο ειδικό. Άμεσα. Μη τα τιναξεις όλα στον αέρα. Τουλάχιστον οχι ακομα χωρίς να δώσεις μια αληθινή και δίκαιη ευκαιρία στο γάμο σου και στη σχέση σου. Ειναι κρίμα και αμαρτία. Ακούγεται καλός άνθρωπος και σύζυγος. Σου εύχομαι το καλύτερο.
Σιγουρα μονο εσυ ξερεις πως νιωθεις. Πολλες ομως απο εμας σε καταλαβαινουμε. Αφου οπως λες δεν εχει αλλαξει αυτο σημαινει οτι ειναι το ιδιο ατομο που ερωτευτηκες αγαπησες και παντρευτηκες. Η επιλοχειος χτυπαει ακομα και 2 χρονια μετα την γεννα. Εγω πιστευω οτι θα ηταν καλο να πας σε καποιον ψυχολογο η σε συμβουλο γαμου και να ανοιξεις την καρδια σου. Οι αλλαγες, η κουραση και η νεα πραγματικοτητα πολλες φορες μας πανικοβαλλουν και μας κανουν να βλεπουμε τα πραγματα χειροτερα απο οτι πραγματικα ειναι. Μην αφηνεις αυτα τα συναισθηματα να σε καταβαλουν. Προσπαθησε να δεις τι σου φταιει κ επειτα θα βρεις κ την λυση. Δεν κατηγορησες λεπτο τον αντρα σου οποτε υποθετω οτι θα ειναι διπλα σου για οτι χρειαστεις. Μην αγχωνεσαι και μην αφηνεις τον καιρο να περναει χωρις να κανεις κατι για αυτο που νιωθεις.
παντε σε συμβολο ζευγαριων επειγόντος!!