Αν είχα κόρη…
γράφει η Νανά Παλαιτσάκη
Έχω σκεφτεί πολλές φορές τι θα μπορούσα να πω στην κόρη μου. Μμμμμμ… όταν το σκέφτομαι τα «βρίσκω» λίγο σκούρα. Ίσως γιατί στο μεγάλωμα του Αλέξη και με δεδομένο ότι είναι αγόρι, γι’ αυτοκίνητα, μηχανές, αεροπλάνα, τρόπο σκέψης και δράσης θεωρούσα ότι είχε ως πρότυπο τον πατέρα του.
Εγώ ως κόρη της μαμάς μου υπήρξα ένα παιδί πολύ φοβισμένο, πολύ ενοχικό και πολύ «μόνο του», γιατί η μαμά ήταν απόφοιτος καλογραιών, δεσποτική και αυστηρή που σήμαινε ότι επέλεγε την «απόσταση» ως την καλύτερη άμυνα για να μην απαντήσει σε «απαγορευμένες ερωτήσεις» όπως π .χ «πως γίνονται τα παιδιά»
Αποτέλεσμα αυτής της έλλειψης πληροφόρησης, εγώ πίστευα ότι ένα «μικρόβιο» φεύγει από τ αγοράκια και «κολλάνε» τα κοριτσάκια «εγκυμοσύνη». Θυμάμαι σαν σήμερα τότε που μας πήγανε με το σχολείο σε παράσταση, αγοράκια–κοριτσάκια. Δίπλα μου ήρθε και έκατσε ένα αγόρι… Γύρισα στο σπίτι πρησμένη στο κλάμα. Μετά από ώρες δέχτηκα να μιλήσω στον παππού μου.
«Φοβάμαι, παππού, ότι είμαι έγκυος…» Όταν του εξήγησα τι σήμαινε το «νομίζω», με πήρε αγκαλιά, με καθησύχασε και μετά έφυγε και πήρε την μαμά μου και κλείστηκαν σ ένα δωμάτιο. Θυμάμαι ότι ο παππούς όταν βγήκε από εκεί ήταν εξαιρετικά θυμωμένος, όχι με μένα.
Εγώ με την μαμά μου ΔΕΝ μιλήσαμε ποτέ για ερωτικές σχέσεις, ΔΕΝ υπήρξε περίπτωση ΠΟΤΕ να με αφήσεις σπίτι και να φύγει γνωρίζοντας ότι είναι το παιδί που ήρθε να με δει είναι… φλερτάκι μου, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να συζητούσα μαζί της, τι μου άρεσε ή τι δεν μου άρεσε σ’ έναν άντρα.
Επειδή, μια λέξη που σιχαίνομαι είναι το «ΑΝ» και την οποία μετά από πολλή σκέψη χρησιμοποίησα σήμερα, με κάθε επιφύλαξη τολμώ να προχωρήσω στις σκέψεις μου
ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΛΕΜΕ
ΑΝ ΕΙΧΑ ΚΟΡΗ
Από 4 – 10 ετών
Δεν θα της επέτρεπα ποτέ να είναι «μικρομέγαλο» , δεν θα επέτρεπα ούτε για πλάκα να κάνει μανικιούρ–πεντικιούρ , δεν θα της επέτρεπα να βάζει κραγιόν και βερνίκι στα νύχια, δεν θα της ενίσχυα τις ναρκισσιστικές της τάσεις.
Θα επιχειρούσα να της μάθω πως γεννήθηκε μέσα από δεκάδες εκπληκτικά βιβλία που κυκλοφορούν, θα προσπαθούσα να κρατάω το «πρότυπο» του πατέρα της ψηλά, νομίζω θα φρόντιζα να διατηρεί τον ρομαντισμό της και να μην σνομπάρει τον συμμαθητή της με τα γυαλιά και την λίγη κοιλίτσα που τις προσφέρει λουλούδια…
ΣΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ
Είμαι εντελώς σίγουρη ότι δεν θα επέτρεπα ΠΟΤΕ να φέρει το αγόρι της στο σπίτι για να τον κοιμίσει στο διπλανό δωμάτιο από το δικό μου. Θα ήθελα να ξέρω το αγόρι της και θα ήθελα να έχει όλη την ελευθερία να έρχεται μαζί του σπίτι, να τρώνε κέικ με ζεστή σοκολάτα και να βλέπουν ταινίες .
Θα της μιλούσα για την αντισύλληψη αλλά δεν θα ήθελα να ξέρω αυτά που κάνει με τον καλό της, γιατί ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΦΙΛΗ ΤΗΣ, είμαι η μαμά της. Ποτέ μου δεν κατάλαβα και δεν το γράφω γιατί είμαι συντηρητική -συντηρητική εγώ; χα, χα, χα, χα, χα- απλώς είχα και έχω πάντα την θέση ότι το παιδί δεν χρειάζεται δίπλα του έναν φίλο ή μια φίλη μόνο, χρειάζεται τους φίλους του και τους γονείς του. Οι ρόλοι πρέπει και οφείλουν να είναι διαφορετικοί.
Αν μιλάνε στον γονιό όπως στους φίλους, τότε δεν έχει πρόβλημα το παιδί, έχει ο γονιός.
Θα ΕΠΕΜΕΝΑ απίστευτα στην σωματική υγιεινή, στον αθλητισμό, στα ταξίδια, προτιμώντας να διαθέτω σημαντικότερο ποσό για ταξίδια παρά για χαρτζιλίκι. Δεν θα της έκανα ΠΟΤΕ τον σοφέρ. Θα ήθελα να ήξερε όλα τα μέσα μεταφοράς και τα δρομολόγια τους όπως ΚΑΙ ΘΑΗΜΟΥΝ ΛΕΑΙΝΑ ΑΝ ΜΑΘΑΙΝΑ ΟΤΙ ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΗΣ ΤΗΝ ΑΝΕΒΑΣΕ ΣΕ ΜΗΧΑΝΗ ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΝΟΣ
Πιστεύω, τι πιστεύω δηλαδή, είμαι σίγουρη, ότι το αγόρι εκείνο που θα ανέβαζε το παιδί μου Α-ΚΡΑΝΟ πάνω σε μηχανή θα ήταν εξαιρετικά ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ για τον ίδιο και για την ακεραιότητα όλων όσων τον αγαπάνε.
ΓΙΑ ΝΑ ΤΣΕΚΑΡΕΙ ΑΝ ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΤΗΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ
… και μου έδινε το δικαίωμα γνώμης, θα της πρότεινα να παρατηρήσει την μαμά του. Αγόρι έχω. Το αν έμαθε να ζει μόνος του, να σιδερώνεται, να βάζει πλυντήριο και να μαγειρεύει, το έχει υιοθετήσει ως τρόπο ζωής από τα 17. Αν του έφτιαχνα εγώ το πρωινό του στα 30, αν περίμενε να του σιδερώσω εγώ τα πουκάμισα, αν περίμενε να του πληρώσω εγώ τα τέλη κυκλοφορίας, είναι βέβαιο ότι θα απαιτούσε το ίδιο και από την γυναίκα της ζωής του.
ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΤΕ ΑΝΤΡΕΣ, ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΗΛΙΚΙΩΝ, ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΙΣ ΜΑΜΑΔΕΣ ΤΟΥΣ!
Αν στέλνει στον εξαποδω την μάνα του, γιατί να μην στείλει και την κόρη μου; Έτσι απλά.
[divider]
Τη Νανά Παλαιτσάκη θα τη βρείτε -εκτός των άλλων- στο
Ούτε εγώ έχω κόρη προς το παρόν! Βέβαια μερικά θα τα σκεφτούμε και για τους γιούς μας... Πχ αυτό που λες "Είμαι εντελώς σίγουρη ότι δεν θα επέτρεπα ΠΟΤΕ να φέρει το αγόρι της στο σπίτι για να τον κοιμίσει στο διπλανό δωμάτιο από το δικό μου" (φαντάζομαι ότι το ίδιο θα ίσχυε και για έναν γιο ε?) το έχουμε ήδη συζητήσει με τον άντρα μου, αν κι ακόμα συμπέρασμα δεν βγάλαμε, άλλωστε μωρό έχουμε ακόμα (χαχαχα), πιο πολύ έτσι για πλάκα τα συζητάμε. Ε από τη μία καταλαβαίνω ότι δεν μπορεί να είστε στο σαλόνι πχ και τα δυο παιδιά μόνα τους στο μέσα δωμάτιο, είναι πολύ δυσάρεστο. Από την άλλη όταν δυο παιδιά αποφασίσουν ότι είναι έτοιμα να ξεκινήσουν τη σεξουαλική τους ζωή (διότι δική τους απόφαση είναι φυσικά) θα το κάνουν. Είναι καλύτερα να γίνεται πχ μέσα σε αυτοκίνητα και ποιός ξέρει πού αλλού??
Δεν νομίζω ότι υπάρχει ιδανική συνταγή την οποία όταν ακολουθήσεις θα είναι όλα τέλεια! Ο καθένας ανάλογα με τα βιώματα του αλλά και τον χαρακτήρα του συμπεριφέρεται στα παιδιά του. Επίσης μεγάλο ρόλο παίζουν και οι συνθήκες στις οποίες ζει. Δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς αισθάνεται η κυρία Νανά αλλά είμαι σίγουρη ότι θα προσπαθούσε να είναι διαφορετική από την πολύ αυστηρή μητέρα της. Όσον αφορά το θέμα γονιός φίλος η δική μου άποψη είναι ότι πρέπει να υπάρχει ένας μικρός διαχωρισμός. Μεγάλωσα με μια μαμά που ήταν η καλύτερη μου φίλη, το πιο έμπιστο άτομο για εμένα και πάντα σε αυτή κατέφευγαν στα δύσκολα. Έτσι προσπαθώ να μεγαλώσω τις δυο μου κόρες. Αλλά δεν μοιραζομουνα μαζί της λεπτομέρειες της σεξουαλικης μου ζωής πράγμα που με τις φίλες μου κάναμε. Ούτε αύριο θέλω να γίνω για τις κόρες μου το φιλαράκι τους δεν είναι αυτός ο ρόλος μου, αλλά εγώ οφείλω τώρα που είναι στην εφηβεία να τους μάθω να αγαπούν το σώμα τους, να τους εξηγήσω για το σεξ και την αντισύλληψη, να συζητάμε για τα αγόρια που τους αρέσουν, και να μην διστάσουν ούτε μια στιγμή να έρθουν σε εμένα για να βρούμε λύση για ότι χαζομάρα κι αν έχουν κάνει. Θα είμαι εκεί να τους ανοίξω την αγκαλιά μου Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα το συζητήσουμε για να καταλάβουμε τι τους οδήγησε να φερθούν όπως φέρθηκαν. Πρέπει να δώσουμε στα παιδιά μας να καταλάβουν ότι η αγάπη μας για αυτά δεν έχει όρια αλλά πρέπει να μάθουν ότι ζουν σε μια κοινωνία όπου υπάρχουν όρια και κανόνες και οφείλουν να σέβονται πρώτα τον εαυτό τους και κατ´επέκταση τον συνάνθρωπο.
Χμ, θα ήθελες τον εαυτό σου για μητέρα σου? Ίσως αυτή να ήταν μια καλή ερώτηση για όλους μας! Η κόρη του 'Αν' δεν υπάρχει, ούτε η μητέρα του 'Αν'. Κάθε γυναίκα που γέννησε ένα παιδι ή μεγαλώνει ένα παιδί λέγεται μητέρα.Στην σχέση αυτής της γυναίκας όμως με αυτό το παιδί, δεν χωράνε ούτε όνοματα ούτε επίθετα ούτε πρωτόκολα συμπεριφοράς. Μιλάμε για μια μοναδική σχέση ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς ανθρώπους που μοιράστηκαν για λίγο καιρό ένα σώμα, και για πολύ-θεωριτικά, την καθημερινότητα τους. Η σχέση αυτή λοιπόν εξελίσσεται συνέχεια και όσο και έαν μια μητέρα θέλει να έχει 'Αν' και τρόπους συμπεριφοράς απέναντι στο παιδί της, στην πορεία θα δει πως ο τρόπος αυτός θα εξελίσσεται μαζί με την εξέλιξη του παιδιού της καθημερινά, και θα πρέπει να προσαρμόζεται, τόσο αυτή όσο και τα παιδιά της. Εγώ σου μιλάω σαν κόρη.Η μητέρα μου μας ήθελε πολύ φρόνιμες-κυριώς να μην αντιμιλάμε και να ακούμε προσεχτικά τι μας λέει. Εγώ δεν ήμουν ποτέ φρόνιμη και κοροίδευα συνέχεια, η αδερφή μου απο την άλλη ήταν πάντα σοβαρή.Στην μητέρα μου δεν άρεσαν επίσης τα βαμμένα νύχια και τα αξεσουάρ σε παιδιά.Ούτε σε εμένα, στην αδερφή μου όμως άρεσαν. Μεγαλώναμε και οι δύο κάτω απο τα ίδια θέλω της μητέρας μας, αλλά δεν συμφωνούσαμε μαζί της. Έτσι παρότι μερικές φορές δεν της άρεσαν ή δεν καταλάβαινε αυτά που κάναμε προσαρμόζοταν και αυτή στα θέλω μας, και αυτό σημαίνει οτι ασχολούταν περισσότερο απο το να μας πει απλά ένα κάθετο όχι. Μπορεί να μας ρωτούσε γιατί μας αρέσει κάτι, ή ακομα και να μας άφηνε να ασχοληθούμε με αυτό το κάτι-εφόσον δεν ήταν με οποιοδήποτε τρόπο επικύνδινο. Δεν λέω οτι αυτός είναι ο σωστός τρόπος. Στην ουσία προσπαθώ να πω οτι δεν έχει σημασία ο τρόπος που θα πεις κάτι πάντα.Σημασία έχει, αυτοί που μεγαλώνουν παιδία να μην απαγορεύουν, αλλά να τα μάθουν να σέβοντε αυτό που βλέπουν απέναντι στο καθρέφτη τους. Το σώμα και την προσωπικότητα τους.Ο Άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του σαν ψυχή και σαν σώμα, μπορεί να σεβαστεί τους πάντες γύρω του. Καταλαβαίνω γιατι σε ενοχλούν τα παιδάκια που ειναι μικρομέγαλα- η συμπεριφορά των γονιών τους δηλαδή. Καταλαβαίνω και άλλους που τους ενοχλούν παιδία που είναι ζωηρά, παιδιά που μιλάνε άσχημα, παιδιά που είναι πολύ ντροπαλά, παιδιά που έχουν περιττά κιλά,παιδιά που είναι πολύ δυναμικά. Μας ενοχλούν πολλές συμπεριφορές απο πολλές μαμάδες τελικά. Και εμένα με ενοχλούν όλα αυτά. Όμως δεν μπορούμε να αλλάξουμε όλο τον κόσμο, και δυστυχώς οι μητέρες αυτές που δεν ασχολούντε με τα παιδιά τους δεν θα αλλάξουν ξαφνικά απο ένα κείμενο-ας βγω λάθος. Ας το πάρουμε προσωπικά, και αρχικά ας σεβαστούμε τον διαφορετικό τρόπο που μια μητέρα μεγαλώνει το παιδί της, κόρη η γιο δεν έχει σημασία, και μετά ας ασχοληθεί η κάθε μια με τα παιδιά της και τι κρύβουν οι ερωτήσεις τους. Δεν ξέρω πολλά παιδάκια στα 4 να κάνουν μανικιούρ, ξέρω μερικά να βάφουν τα νύχια τους και να βάζουν επάνω αστεράκια.Το βλέπουν μάλλον σαν παιχνίδι. Επίσης δεν ξέρω πολλά κορίτσια που να θέλουν να φέρουν το αγόρι τους να κοιμηθεί σπίτι τους-η ίδια θα ένιωθα άβολα, αλλά εάν το έκανε ποτέ η κόρη μου αυτό, δεν θα το έβλεπα ως αγένεια αλλά οτι με εμπιστεύεται και νιώθει στο σπίτι της ελεύθερη. Και ένα παιδί που έχει μεγαλώσει με σεβασμό , δεν θα φέρει σε δύσκολη θέση κανέναν. Τέλος, απο τις καλύτερες αναμνήσεις μου –πρόσφατες και λόγω ηλικίας, είναι η μαμά μου να με περίμενει πάντα έξω απο τα Αγγλικά χειμώνα-καλοκαίρι για να πάμε σπίτι.Όχι γιατί δεν ήξερα να χτυπάω το εισητήριο στο λεωφορείο, αλλά γιατί όταν περπατάς στο δρόμο με την μαμά σου, λες τα πιο ωραία πράγματα. Είμαι σίγουρη οτι είσαι μια καταπληκτική μητέρα, και στην πραγματοκότητα το κείμενο που έγραψες είναι πολύ καλό. Απλά είναι απόλυτο. Μπορεί μια μαμά να βάφει τα νύχια της κόρης της, να την γυροφέρνει με το αμάξι της, να μιλάει με την έφηβη κόρη σαν φίλη της, και να παραμένει μια καταπληκτική μητέρα. Ας μην στεναχωρούμε κόσμο άδικα.Ο καθένας μας, εκφράζεται διαφορετικά. Και αυτό έχει σημασία να παραμείνει όπως είναι.
Εγώ με τη μαμά μου ήμασταν και είμαστε φίλες. Φυσικά δεν μοιραστήκαμε ποτέ γαργαλιστικές λεπτομέρειες, αλλά ως έφηβη, μπορούσα, χωρίς να νιώθω άβολα, να της μιλήσω για οποιοδήποτε θέμα με προβλημάτιζε. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ στο να μην αντιμετωπίζω τίποτα ως ταμπού και έτσι δεν ένιωσα την ανάγκη ποτέ να κάνω παλαβομάρες για να δοκιμάσω τα "απαγορευμένα". Επίσης, από την ηλικία των 10, πέραν των βιβλίων, η μητέρα μου επέλεξε να καθήσει η ίδια να μου εξηγήσει για την ανθρώπινη αναπαραγωγή και για το γυναικείο σώμα (μέχρι και σχεδιάκια με το πώς είναι η μήτρα ζωγράφιζε) με απλά λόγια την αρχή, ώστε να είναι σε θέση να μου λύσει απορίες αλλά και να βεβαιωθεί ότι δεν έχω καταλήξει σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Κανένα βιβλίο δεν μπορεί να αντικαταστήσει την επικοινωνία με το γονιό σου, τα βιβλία είναι για μένα συμπληρωματικά/βοηθήματα για το γονιό (σε τέτοιου είδους θέματα). Ακόμη, οι γονείς μου έκαναν συνεχώς το σοφέρ και το ίδιο θα κάνω και εγώ για τα παιδιά μου. Το βράδυ κυρία Νανά, λεωφορεία δεν έχει, αλλά ακόμα και να είχε, αν ως έφηβη είχα να επιλέξω μεταξύ λεωφορείου και φίλου με μηχανάκι, θα επέλεγα μάλλον το 2ο για να φτάσω νωρίτερα στο σπίτι και να μην ακούσω τυχόν γκρίνια, κι ας μου είχαν εξηγήσει λεπτομερώς οι γονείς μου (και ειδικά ο πατέρας μου όντας ο ίδιος μηχανόβιος) τους κινδύνους μιας τέτοιας επιλογής μετακίνησης. Οι έφηβοι δεν σκέφτονται πάντα όπως οι ενήλικες, παραβλέποντας πολύ συχνά, δυστυχώς, τον κίνδυνο. Σαν αποτέλεσμα της ...σοφεροσύνης των γονιών μου, δεν ανέβηκα ποτέ σε μηχανή (εκτός από αυτή του πατέρα μου) αλλά παρόλα αυτά ήξερα όλα τα δρομολόγια λεωφορείων και μετρό, γιατί αφενός πήγαινα μόνη μου στο σχολείο σε κεντρική περιοχή της Αττικής από τα 11 μου χρόνια και αφετέρου όσα πρωινά δεν είχα σχολείο, έβγαινα βόλτες με τις φίλες μου. Μόλις έκλεισα τα 18 έβγαλα δίπλωμα για αυτοκίνητο και έκτοτε μετακινούμαι με αυτό. Γενικώς, θα έλεγα ότι σε πολλά σημεία του κειμένου διαφωνώ, ίσως γιατί έχω μεγαλώσει πολύ διαφορετικά από εσάς και θεωρώ σωστό τον τρόπο με τον οποίο επέλεξαν να με διαπαιδαγωγήσουν οι γονείς μου και συνεπώς, ακολουθώ τον τρόπο αυτό για τα δικά μου παιδιά (και αποφεύγω τα λάθη τους γιατί έκαναν φυσικά λάθη όπως όλοι). Θα συμφωνήσω όμως, με το θέμα της πεθεράς. (καλά, και με τα μικρομέγαλα, αλλά και με το να μην κοιμάται το κάθε φλερτ στο διπλανό δωμάτιο. ) Είμαι πάρα πολύ τυχερή να έχω για πεθερά μια γυναίκα που έμαθε τον γιόκα της να είναι αυτόνομος παρά τις διαφωνίες του συζύγου της ("Σιγά μην του βάλεις και ποδιά ρε γυναίκα"). Ο άντρας μου έχει πολύ απαιτητική (χειρωνακτική) δουλειά και έτσι, σχεδόν ποτέ δεν του ζητάω βοήθεια, αλλά όταν νιώθει ξεκούραστος θα προσφερθεί από μόνος του και στο σπίτι να βοηθήσει και να μου μαγειρέψει και τα πάντα. Αν δεν ήταν η πεθερούλα μου, θα ήταν σαν τον μπαμπάκα του, που ναι μεν είναι εξαιρετικός άνθρωπος αλλά ...πασάς. Όλα στο χέρι τα περιμένει!
επειδη εγω είμαι κοριτσομάνα θα σας πω τα εξης .. πρωτον εγώ θελω για την κορη μου να είμαι και φίλη και μάνα. θελω το παιδί μου να μπορει να μου ανοιχτεί και να μου μιλήσει για το οτιδηποτε . αν δεν δεχομαι να το ακουσω τοτε απλά θα το απομακρύνω ! προτιμώ να ξέρω τι συμβαίνει στο παιδί μου παρά να συμβουλευεται για το οποιοδηποτε θεμα τον κάθε αγνωστο που δεν ξέρω και τι έχει στο μυαλλο του. δευτερον προτιμώ να κάνω τον σοφέρ απο το να την αφηνω μόνη της και ιδίως βράδυ να κυκλοφορει με τον καθε ένα που δεν ξερω πως οδηγει και κυριως να μπαίνει σε αυτοκινητα εφηβων (γιατι ενας αντρας ακομα και 25 εφηβος θεωρειται) που εχει τα μυαλλα στα καγκελα. 'η ακομα και με μεσα μαζικης μεταφορας που το βραδυ σου σηκώνεται η τρίχα. και ειμαι απο τους ανθρωπους να φανταστειτε που χρησιμοποιω χρονια τωρα τα λεωφορεια τριτον δεν θα της πω ΜΗΝ ανεβένεις σε μηχανη αλλά ανέβα μονο με κράνος και να εισαι σιγουρη οτι αυτος που οδηγει θα είναι προσεχτικος αν δεν εισαι καλυτερα μην ανεβεις καθολου. τεταρτον ο ανθρωπος που επιλέγουμε να είναι διπλα μας ειναι ξεχωριστος χαρακτήρας απο τους γονεις τους και ξεχωριστη προσωπικοτητα μπορεί να είναι ο χειρότερος ανθρωπος του κοσμου η μανα του αλλά αυτος να είναι διαμάντι. γιατι λοιπόν να εμποδισω εγώ την ευτυχια του παιδιου μου. σαν γονιος λοιπόν θα του μαθω πως εχει στομα και να μιλάει και ολους να τους βάζει στην θεση του.! δεν εχει σημασία αν εχεις αγόρι ή κοριτσι. σημασια έχει με τι αρχές μεγαλώνεις το παιδί σου και ποσο κοντά του πρέπει να εισαι,
Συμφωνώ, Πολίνα, σε όλα.
Λοιπόν μια φορά έλεγε η θεία μου για τον ξάδεφλό μου: "Αχ Ιωάννα μου αν διανοηθώ ότι το αγόρι μου θα παντρευτεί αλλά θα αναγκάζεται να σιδερώνει μόνο του τα πουκάμισά του, θα πεθάνω. Τι να την κάνει τη σύζυγο αν είναι να τα κάνει όλα μόνος του?"!!! Απαντούσε ο ξάδελφος: "Δε μας παρατάς ρε μάνα. Το κάψιμο πάει σύννεφο"!! Γελούσα εγώ! Θέλω να πω ότι ο ξάδεφλος μου είναι μια χαρά παληκάρι και μια χαρά σύντροφος για την γυναίκα του. Έχουν ένα ωραίο σπιτικό, είναι αγαπημένοι, μαζί τα κάνουν όλα και όντως σιδερώνει μόνος του τα πουκάμισά του μερικές φορές γιατί η γυναίκα του δουλεύει 1000000 ώρες την εβδομάδα και δεν προλαβαίνει (γιατί στην Αγγλία που έζησε μόνος του 10 χρόνια ποιος του τα σιδέρωνε δηλαδή? όχι η θεία πάντως!)!!! Αν όμως πας να κρίνεις τον ξάδελφο με βάση τη μαμά του, θα πάρεις δρόμο και δεν θακοιτάξεις πίσω!!!! Θρίλερ η θεία!! Γραν γκινιόλ σας λέω! Άδικο δεν είναι??
Δεν έχω κόρη αλλά σε μερικά σημεία νομίζω ότι δεν παίζει ρόλο αν έχεις κόρη ή γιο. Κι όπως είπαν οι περισσότερες, το να απαγορεύεις να ανεβαίνει σε μηχανή χωρίς κράνος δε λέει κάτι, θα το κάνει κρυφά. Το δύσκολο είναι να εξηγείς σε κάθε περίπτωση τί θα γίνει αν δεν σε ακούσει κι όχι να διατάζεις. Εγω με δύο αγόρια ειδικά το θέμα μηχανή με τρομοκρατεί, δεν το κρύβω. Σκέφτομαι δύο σενάρια. Ή να τους παρω αυτοκίνητο αν μπορώ ή βέσπα. Δεν ξέρω από μηχανές αλλά μου φαίνεται πιο ασφαλής από μηχανή κυβισμού που πάει με τρελές ταχύτητες. Και φυσικά θα τους βάλω να δουν ένα σωρό βιντεάκια στο youtube με ατυχήματα για να ξέρουν τί θα συμβεί αν δεν προσέχουν.....κι ο Θεός βοηθός, δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Ευτυχώς έχουμε πολλάααααααααα χρόνια μπροστά μας. Αν είχα κόρη όμως εννοείται θα έκανα τον σοφέρ όσες φορές και να ήθελε! Και γιους που έχω δεν νομίζω να νιώθω ασφάλεια σε αυτή τη χώρα, με αυτή την αστυνομία να κυκλοφορούν με ΜΜΜ μέσα στη μαύρη νύχτα! Το ίδιο έκανε κι ο πατέρας μου για μένα κι ας ήμουν και 20 χρονών γαϊδούρα! Υ.Γ. Κυρία Νανά δεν ξέρω αν το κατάλαβες αλλά περιέγραψες τον εαυτό σου σαν τη μητέρα σου!
ιωαννα και εγώ αυτο σκέφτηκα.. οτι περιγραφει τον εαυτο της σαν την μαμα της
Ιωάννα, μερικές φορές δεν μπορώ να καταλάβω αν συμφωνώ ή διαφωνώ με αυτά τα βιντεάκια που κυκλοφορούν και μερικά από τα οποία είναι αρκετά τρομακτικά. Η μαμά μου πάντα έφερνε την καταστροφή με τα ποιος αρρώστησε και ποιος σκοτώθηκε γιατί δεν πρόσεχε αρκετά και πραγματικά δεν άντεχα να την ακούω. Πολλά συνέβησαν μέσα στην οικογένεια (ξαδέρφια, φίλοι, θείοι κλπ.) και δεν μπορούσαμε εκ των πραγμάτων να είμαστε αμέτοχοι, αλλά αυτή η καταστροφολογία της εμένα με έκανε πολύ αγχωτική. Νομίζω πως το καλύτερο που μπορεις να κάνεις είναι να τους μάθεις καλά τον Κ.Ο.Κ. εφαρμόζοντάς τον πρώτα εσύ σωστά και να τους φοράς ζώνη για να τους γίνει συνήθεια. Τον Κ.ΟΚ. δεν τον γνωρίζουμε καλά γιατί δεν τον διαβάζουμε. Και υπάρχουν και απαγορεύσεις που σωστά υπάρχουν και δεν τις εφαρμόζουμε γιατί δεν πάει το μυαλό μας. Για παράδειγμα, οι θέσεις που απαγορεύεται η στάθμευση, και οι οποίες δεν είναι μόνο εκεί που υπάρχει σήμανση, μας είναι άγνωστες και δεν πάει το μυαλό μας ότι μπορεί να προκαλέσουμε ατύχημα σταθμεύοντας σε λάθος θέση. Επίσης νομίζω πως πολύ σημαντικό είναι όταν κάποιος οδηγεί επικίνδυνα στο δρόμο, αντί μόνο να τον βρίζουμε, να τον αφήνουμε να προσπερνάει για να μαθαίνουν τα παιδιά ότι σκοπός δεν είναι μόνο να πηγαίνουμε εμείς σωστά, αλλά να παρατηρούμε τους κινδύνους και να τους αποφεύγουμε. Δηλαδή, όταν κάποιος κάνει ακόμη και παράνομη προσπέραση, πρέπει να τον διευκολύνουμε και όχι να αρχίζουμε τις κόρνες και τα καντήλια στο αυτοκίνητο που προκαλούν εκνευρισμό και άρα μπορεί να γίνουν και αιτία ατυχήματος. Ελπίζω δείχνοντας τους το σωστό τρόπο συμπεριφοράς στο δρόμο να πάρουν τα μηνύματα που πρέπει χωρίς να χρειαστεί να τα τρομοκρατήσω. Προς το παρόν αυτό κάνω. Τους λέω ότι τα παιδιά κάθονται στο κάθισμα γιατί εκεί είναι η θέση τους και αποφεύγω να μιλήσω για ατυχήματα και συνέπειες. Βέβαια στο σχολείο που πάμε, όσα παιδιά συναντάμε το πρωί μόνο τα μισά κάθονται στα καθίσματά τους και τα υπόλοιπα δεν κάθονται όχι τόσο γιατί αντιδρούν τα ίδια, αλλά γιατί οι μαμάδες βαριούνται τα δεσίματα. Αυτά τα παιδιά δε νομίζω ότι θα καταφέρουν να γίνουν σωστοί οδηγοί γιατί κανείς δεν τους μαθαίνει πως η οδήγηση είναι δουλειά και μάλιστα σοβαρή.
Nina, πολύ σωστά αυτά που λες για τον Κ.Ο.Κ. Μακάρι να σκέφτονταν όλοι με αυτό τον τρόπο, θα γλιτώναμε πολλά ατυχήματα και τα παιδιά θα μάθαιναν από μικρά να έχουν μια σωστή οδική συπεριφορά.
Good point!
Μα ακριβώς σαν τη μητέρα της!! Εχεις απόλυτο δίκιο!
Χμμμμ.... Εγώ πάλι στην κόρη μου θα προτιμήσω να γίνω ο προσωπικός της σωφερ στην εφηβεία από το να την αφήνω να την γυρίζει ο κάθε τυχαρπαστος... (Μεταφορικά μέσα;; Το βράδύ; ) Επίσης θα της μάθαινα ότι το σημαντικότερο προσόν ενός συντρόφου είναι ο σεβασμός!! Θέλω να την αγαπάει, να την προσέχει και να την ΣΕΒΕΤΑΙ εε....και αν ειναι ο τύπος που θέλει να του σιδερωνουν τα πουκάμισα δεν το βρίσκω και τόσο μεμπτό πια.. Μπορεί αυτός να της προσφέρει αλλά πράγματα... Μας έφαγαν τα φέμινιστικα κλισέ.......
Εμένα με άγχωσες! 2 ατυχήματα με μηχανή, 2 νέα παιδιά χάθηκαν γιατί οι γονείς τους απαγόρευαν να ανεβαίνουν σε μηχανές φίλων χωρίς κράνος. Και που το απαγόρευαν τι κατάλαβαν? Υπάρχει πολύ καλύτερος τρόπος από τα εριστικά όχι. Δεν τον ξέρω, αλλά ελπίζω να τον βρω. Επίσης, ο τρόπος που θα τα έλεγες στην κόρη σου δείχνει μια απόσταση από αυτήν. Το καταλαβαίνω γιατί την ίδια απόσταση έχουμε και με τη μαμά μου και πολλές φορές με πιάνει το ίδιο πράγμα στην επικοινωνία που έχω με την κόρη μου. Δεν μπορώ να αποβάλλω εντελώς τον τρόπο που με μεγάλωσε η μαμά μου. Αντίθετα, φίλη μου που είχε φίλη τη μαμά της και της έλεγε τα πάντα από πάντα έχουν ένα δέσιμο που το ζηλεύεις και σου λέει ότι ξέρει πως η μαμά της θα είναι πάντα εκεί να τη βοηθήσει και να την αγαπάει. Και η μαμά της έχει πάρει το αεροπλάνο να πάει στο Παρίσι που ζει η κόρη μόνο και μόνο επειδή της ακούστηκε κάπως στο τηλέφωνο. Και πραγματικά η κόρη τη χρειαζόταν και ας μην το είπε. Δεν ξέρω αν το λες χημεία αυτό, αλλά γνωρίζουν η μία την άλλη πολύ καλύτερα από οποιαδήποτε άλλο ζευγάρι μαμάς-κόρης ξέρω. Εγώ θέλω να με θεωρεί φίλη της και να μου λέει όσα νιώθει ότι θέλει να μου πει κι ας ξεφεύγουν λίγο από αυτά που περιμένουμε να ακούσουμε. Η πρόβλεψή μου είναι ότι δε θα τα καταφέρω γιατί δεν έχω μάθει σε αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας. Με πιάνει το απόμακρο κάποιες φορές. Καλά που έγραψες το κείμενο γιατί μόλις τώρα το συνειδητοποίησα αυτό.
Μπα, μην το λες αυτό. Κι εμένα η μάνα μου όλο "'οχι" και "μη" ήταν... (Και τι κατάλαβε; Ο,τι ήθελα έκανα, κρυφά.) Όμως εγώ δεν έχω καμία σχέση με αυτό, γιατί έχω πάντα στο νού μου πόσο πολύ με στεναχωρούσε αυτό το παιχνίδι με τα συνεχή "όχι" και τα ψέματα που έλεγα για να κάνω αυτό που θέλω. Ήδη τα "μη" και τα "όχι" υπάρχουν σπάνια στο λεξιλόγιό μου, όταν μιλάω στο παιδί μου. Αντ' αυτού, όταν με κοιτάει για δει αν μπορει να κάνει τη μαλακία του, του λέω τι θα πάθει αν δε με ακούσει, κι εκεί σταματάει. Χωρίς "μη". Απλά με εξήγηση του τι θα πάθει. Ετσι όπως θα ήθελα να μου μιλάει η μάνα μου, μιλάω κι εγώ στο γιο μου. Κάποια φορά τον προειδοποίησα "θα χτυπήσεις", αλλά αυτός δε μου έδωσε σημασία κι έπεσε και χτύπησε. Εγω του είπα "ειδες που σου είπα οτι θα χτυπήσεις;". Εκτοτε όταν του λέω "θα χτυπήσεις" συνήθως σταματάει. Η όταν θέλει κάτι που είναι επικίνδυνο, του λέω "αυτό ειναι της μαμάς", του δίνω κάτι άλλο και του λέω "Αυτό είναι δικό σου, πάρε αυτό". Δεν του λέω "όχι". Άρα λοιπόν, θέλω να πω οτι αφού εγω εχω αποβάλλει τα μη και τα όχι, μπορεις κι εσυ Νίνα μου... Βέβαια η σχέση μανας-κόρης είναι πολύ πιο περίπλοκη -το ξερω καλά-, και κατα μια έννοια χαίρομαι που έχω γιο, κι ας είναι συνήθως πιο υπερκινητικά τα αγόρια από τα κορίτσια.
Ευχαριστώ Βεατρίκη! Δίνε μου κουράγια! Εμείς είχαμε άλλο στυλ στο σπίτι. Η μαμά μου δεν έλεγε τίποτα γιατί δεν ήξερε πως να μου τα πει, όπως τα λέει και η Νανά στο κείμενο, και το ρόλο της μαμάς τον κάλυπτε ο μπαμπάς. Ο οποίος είχε καλοπεράσει αρκετά στη ζωή του και είχε δει και κινδύνους το διάστημα που έκανε dolce vita και όλο μου έλεγε πρόσεξε εκείνο και το άλλο και ήμουν πάντα αρκετά φοβισμένη και αγχωμένη. Μη και όχι δεν άκουσα ποτέ, αλλά με είχε τρομοκρατήσει υπερβολικά. Πρώτη φορά τους είπα ψέματα και άρχιζα να μη λέω για τη ζωή μου στα 27 που ήρθαμε σε ρίξη. Η μικρή μας τρελαίνει από τώρα στο ψέμα, αλλά δε θέλω να τη μαλώνω γι΄αυτό. Είναι ο τρόπος της να κάνει το δικό της όταν ξέρει ότι δε θα συμφωνήσουμε. Είμαι απόμακρη κάποιες φορές μαζί της γιατί δεν κάθομαι να τη συζητήσω. Κάποιες φορές τη διατάζω αντί να την πιάσω στο κουβεντολόι. Η μαμά μου ακόμη και σήμερα δεν αντέχει να με ακούσει ή μου δίνει απαντήσεις οπως "δικό σου θέμα" γιατί τη βλέπω ότι είναι αμήχανη μαζί μου. Όχι από κακία, αλλά γιατί πραγματικά ποτέ δε μιλήσαμε για κάτι ουσιαστικό. Αυτή την επαφή δε θέλω να χάσω με τη μικρή. Και έχεις δίκιο, στο χέρι μας είναι να χτίσουμε διαφορετική σχέση από αυτήν στην οποία μάθαμε. Τα αγόρια πραγματικά είναι λίγο πιο χαλαρά. Ο δικός μου είναι τρώμε-πίνουμε-μας παίζουνε, καλά είμαστε.
Ναι, οκ, σωστή, αλλά επίτρεψέ μου να σου πω οτι καλυτερο απο το " δε θα της επετρεπα", θα ήταν, " θα τη μεγαλωνα ετσι ωστε να μην ενδιαφέρεται να", ή " θα της εξηγούσα γιατί να μην"... Δύσκολο, αλλα καλύτερη η πρόληψη απο τη ...θεραπεία
Μεγάαααααλες αλήθειες!!! Συμφωνω απο πανω μέχρι κάτω!
A re Nana! Pes ta! Etsi akrivws niw8w kai elpizw na megalwsw thn korh pou mallon 8a vgei se 2 mhnes. Me kalypses opws panta!