Αντιμέτωπη με τη σύφιλη

Θα ηθελα να σας πω και εγω την δικη μου ιστορια. η οποια με καταρρακωσε πραγματικα. Αλλα εν τελει όλα γινονται για καποιον λογο.

Παντρευτηκα το 2005 μετα από σχεση 3 χρονων. Τοτε ημουν 26 χρονων, τωρα 34. Τα πραγματα δεν πηγαιναν και τοσο καλα οσο θα ηθελα εγω, αλλα ευελπιστουσα ότι θα καλυτερεψουν (όπως λενε και πολλες άλλες κοπελες που βλεπουν τα προβληματα, αλλα εθελοτυφλουν) Ο καιρος περνουσε και τα πραγματα οσο πηγαιναν και χειροτερευαν.

Καποια στιγμη το 2008 σπαω το ποδι μου και μπαινω χειρουργειο στο ΚΑΤ για να βαλω βιδες και λαμα. Καμια υποστηριξη απ’ αυτόν. Ας είναι καλα οι λατρεμενοι μου γονεις που ανεκαθεν ηταν κοντα μου, ποσο μαλλον σε κατι τετοιο. Να σας μονο ότι αυτος ηταν τοσο κακος ανθρωπος που σε έναν καβγα μας και ενώ εγω καθομουν στην καρεκλα και εκεινος ορθιος, από τα νευρα του με κλωτσησε στην τομη!! Και φυσικα από τον πονο ουτε καν προλαβα να ουρλιαξω παρα λιποθυμησα.

Με τα πολλα χωρισαμε το 2009 και το 2010 γνωριζω τον τωρινο μου αντρα, την λατρεια μου. Μου σταθηκε στα παντα, ακομα και για το διαζυγιο μαζι τρεχαμε για να μην με αφηνει να τα κανω μονη μου.

Παντρευομαστε τον Μαρτιο του 2012, περισσοτερο για να με καλυπτει σε θεμα ασφαλισης, διαφορετικα δεν υπηρχε λογος και τον Οκτωβριο του ’12 μενω εγκυος. Φυσικα το ειχαμε προγραμματισει, δεν ηταν κατι απροσμενο, το θελαμε τοσο πολύ. Μαλιστα Οκτωβρη του ειπα  «Γιωργο μου, θελω να κανουμε ένα μωρο«, γιατι εγω ημουν αυτή που το ανεβαλε. Τον ιδιο μηνα εμεινα εγκυος.

Ολα καλα, πολύ αγχος εγω βεβαια με κάθε εξεταση. Φτανει και η στιγμη που κανεις εξετασεις αιματος για τυχον σεξουαλικα νοσηματα. Και μου βγαινει στα αντισωματα ότι εχω περασει συφιλη!!!! Λεω αποκλειεται, είναι λαθος τα αποτελεσματα, γιατι προσεχω παρα πολύ, κανω τεστ Παπ κάθε εξαμηνο, προσεχω παρα πολύ την υγιεινη μου. Κανω την ιδια εξεταση σε αλλα 5 διαγνωστικα και εφτασα μεχρι και το Παστερ. Αλλοι μου ελεγαν θετικο, αλλοι αρνητικο. Και λεω θα παω στον Συγγρο που είναι οι πλεον ειδεικευομενοι σε αυτά.. Πηγα με την μαμα μου γιατι ο αντρας μου δουλευε.

Βλεπει η γιατρος τις εξετασεις και μου λεει ότι επειδη υπαρχει εστω και η υποψια ότι εχει περασει συφιλη, δεν μπορουσε να διακινδυνευσουμε την υγεια του μωρου.

«Θα κατσεις 15 μερες ξεκινωντας από τωρα και θα κανεις ενδοφλεβια πενικιλίνη«

Τα ’χασα. Εκλαιγα με λυγμους, μου λεγαν να ηρεμησω γιατι θα παθει το μωρο ζημια. Πηγαινα για τον 3^ο μηνα. Ημουν οριακα μου ειπαν, γιατι μετα τον 3ο η λοιμωξη περναει στο αιμα του μωρου και του προκαλει τυφλωση και κωφωση….

Εκατσα αυτές τις 15 εφιαλτικες μερες στον Συγγρο, τα Χριστουγεννα βγηκα για 3 ωρες για να ερθω να φαω με τους δικους μου, εχοντας την πεταλουδα στο χερι. Και όλα αυτά γιατι;; Γιατι ο  πρωην αντρας μου ηθελε να… «σεργιανισει»

Μου ειπαν ότι την ειχα για 10 χρονια (δηλαδη από όταν γνωρισα αυτόν) δεν ειχα όμως καθολου συμπτωματα εξωτερικα και μετα από έναν χρονο περασε στο αιμα μου. Δεν φαινοταν ομως στο αιμα σαν απλη εξεταση (γιατι κάθε 3μηνο μου παιρνουν αιμα για να ελεγχω τον θυρεοειδη μου), θελει ειδικη εξεταση.

Η ουσια είναι ότι το αγγελακι μου, το κοριτσακι μου, το λουλουδακι μου, με εσωσε στην κυριολεξια. Μου ειπαν ότι ειχα αλλα 5 χρονια ζωης ακομα!!! Αυτο που ειχε προλαβει να μου κανει είναι στο κεφαλι μου. Όταν εκανα αξονικη γιατι ζαλιζομουν πολύ και λιποθυμουσα, είδαμε ότι ειχε καταστρεψει ένα σημειο του εξωτερικου φλοιου του εγκεφαλου.

Μου σταθηκε τοσο πολύ ο αντρας μου και η οικογενεια μου που σιγα σιγα το ξεπερασα. Δεν μπαινω σε λεπτομερειες γιατι θα σας κουρασω πολύ.

Ολη μου η εγκυμοσυνη ηταν πανευκολη. Ουτε εμετους, ουτε λιγουρες που λενε ουτε τιποτα. Μονο λιγη νυστα παραπανω.

Γεννησα στο Αλεξανδρας με φυσιολογικο τοκετο και επισκληριδιο. Ολη η διαδικασια από την ωρα που μου εσπασαν τα νερα μεχρι και την ωρα που ηρθε το κοριτσακι μου κρατησε 12 ωρες.

Την ευχαριστω τοσο πολύ και της το λεω κάθε μα κάθε μερα. Ευχαριστω την ζωη που εκανε να περασω καποια πραγματα εστω πολυ δυσκολα (οσον αφορα τον 1^ο γαμο μου), ώστε μετα να γνωριζω τον τελειο αντρα μου που με λατρευει και τον λατρευω, που ειμαστε ένα και που δημιουργησαμε το μαγικο μας πλασμα, το ξανθομπαμπουρακι μας με τα ματια χαντρες.

Όλα μα όλα γινονται για καποιον λογο και για να παρουμε στο τελος αυτό που μας αξιζει και που παντα επιθυμουσαμε. Να μην το βαζετε κατω αλλα παντα να πιστευετε ότι τα τελεια θα ερθουν!

μαμά Ντίνα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com