Στιγμή: κέικ πορτοκάλι

Ήταν δυσκολο.

Το φανταζόμασταν ότι θα ήταν δυσκολο, αλλά όχι τόσο.

Εχεις ένα παιδάκι και ξαφνικά (για το πρώτο παιδάκι) εμφανίζεται ένα δεύτερο. Και τα διεκδικεί όλα.

Τα διεκδικεί φυσιολογικά γιατι όταν το δεύτερο έρχεται στη ζωή (στο σπίτι) «θεωρεί» ότι είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα να είναι 3 αυτοί που το περιμένουν: η μαμά, ο μπαμπάς και το μεγαλύτερο αδελφάκι. Για το μεγαλύτερο όμως δεν είναι έτσι.

Μοιάζει με απλά μαθηματικά… μόνο που τα παιδιά (ευτυχώς) δεν ξέρουν μαθηματικά.

Όταν λοιπόν ήρθε ο Αρχέλαος σπίτι και ενώ η Αθηνά ήταν (ήταν;) προετοιμασμένη, θεωρώ ότι έζησε την πιο δύσκολη, δυσάρεστη στιγμή της ζωής της.

Πέρασε ένας χρόνος.

Ενας χρόνος που κάθε μέρα η δυσκολία μίκραινε….βασανιστικά αργά αλλά μίκραινε.

Τους παρακολουθώ να παίζουν και χοροπηδά από χαρά η καρδιά μου… παρ΄όλα αυτά είναι εύκολο να διακρίνει κανείς ότι η Αθηνά εννοεί:

–Ψιτ! Εντάξει, θα σε υποστώ… αλλά μακριά από τα πράγματά μου.

Χθες το απόγευμα έτρωγα ένα κομμάτι κέικ-πορτοκάλι.

Η κορούλα μου το λατρεύει.

Πριν προλάβω να κόψω λίγο για να το φάω ήρθε στο γραφείο και με κοιτάξε στα μάτια.

–Το θέλω μπαμπά!

–Να φαω ένα κομματάκι;

–Ναι, μπαμπά.

Εφαγα ένα όσο πιο μικρό γίνεται κομμάτι.

–Το θέλω μπαμπά!

–Πάρτο!

Το πήρε….

–Τι λέμε;

–Εχαριστώ!

–Ευχαριστώ.

–Εχαριστώ μπαμπά.

Το πήρε και έφυγε κουνάμενη λυγάμενη.

Συνέχισα να δουλεύω.

–Μάνο, πού είναι τα παιδιά; με ρωτησε η Ολιβ μετα από δυο λεπτά.

–Εμ δεν ξέρω…. Σηκωσα το βλέμμα αλλά δεν είδα ούτε τον Αρχέλαο ούτε την Αθηνά.

Εκανα 2-3 βήματα προς τον καναπέ όπου συνήθως παίζουν.

Τίποτα.

Κοίταξα προς την «παιδική σκηνή». Η πόρτα θρόϊζε…

Πλησίασα και την άνοιξα.

Και οι δυό τους μέσα… καθισμένοι αντικρυστά… με την Αθηνά να κόβει κομματάκια από το κέϊκ –πορτοκάλι και να ταϊζει τον αδελφούλη της.

–Εδώ είναι… είπα στην Ολιβ…

–Ωραία! Παίζουν;

–Ε, ναι παίζουν…

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.

Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr