Το τρίτο μου αστεράκι..!

Πριν από καιρό σας είχα γράψει για τους τοκετούς των δύο κοριτσιών μου!! Σήμερα η Σταματίνα είναι 7,5 ετών κι η Ιωάννα 5, ενώ πριν από σχεδόν τρεις μήνες ήρθε στον κόσμο η τρίτη μας πριγκίπισσα!!

Ανέκαθεν ήθελα μεγάλη οικογένεια, πράγμα που είχα δηλώσει εξαρχής στο σύζυγό μου… Κι εκείνος δε διαφωνούσε… Μετά από το πρώτο μας παιδάκι περιμέναμε περίπου ενάμιση χρόνο να μεγαλώσει λίγο κι αυτό, και να το χαρούμε κι εμείς σαν μωράκι, κι έπειτα βάλαμε μπρος για το δεύτερο, μιας και δεν ήθελα να έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας… Είχαμε συμφωνήσει να αφήσουμε να περάσουν μερικά χρονάκια, να μεγαλώσουν αρκετά τα κορίτσια μας πριν ξεκινήσουμε προσπάθειες για το τρίτο…

Ο χρόνος κύλησε σαν νεράκι κι εκεί που έλεγα να περάσουν κάνα δυο χρονάκια ακόμη, με το  σύζυγο να ταξιδεύει 11 μήνες το χρόνο – τελευταία στο εξωτερικό – με τη μεγάλη μου κόρη να τελειώνει την Α’ δημοτικού και τη μικρή να ετοιμάζεται για το προνήπιο, βρέθηκα έγκυος, μόλις ένα μήνα μετά την τελευταία άδεια του άντρα μου… Δεν το είχα βάλει καθόλου στο μυαλό μου ότι θα μπορούσε να συμβεί εκείνη τη χρονική  στιγμή, έτρεχα με τη δουλειά, με τα παιδιά και τις δραστηριότητές τους, με το σύλλογο γονέων του σχολείου, με τις προετοιμασίες για τις γιορτούλες των παιδιών για τη λήξη της σχολικής χρονιάς… Και ξαφνικά συνειδητοποιώ πως μου έχει ανοίξει υπερβολικά η όρεξη για φαγητό – μισή μερίδα άνθρωπος και τρώω κυριολεκτικά για δύο – κι έχω 6-7 μέρες καθυστέρηση…

Δεν μπήκα καν στη διαδικασία να κάνω τεστ εγκυμοσύνης, έκανα κατευθείαν εξέταση χοριακής… Το αστείο; Η χοριακή μου ήταν τόσο υψηλή που αρχικά μέχρι να κάνω τον πρώτο και το δεύτερο υπέρηχο στην 5η και 7η εβδομάδα αντίστοιχα, ο γιατρός μου είχε αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να περιμένω δίδυμα… Το φαντάζεστε;; Από τα δύο παιδιά, απευθείας στα τέσσερα… Τελικά μετά από 2 εβδομάδες αγωνίας επιβεβαιώσαμε πως περιμέναμε ένα μωράκι!! Απίστευτη συγκίνηση, ιδιαίτερα όταν το ανακοίνωσα στις κορούλες μου…

Το φύλο δε με ενδιέφερε ιδιαίτερα… Όχι πως δε θα’θελα κι έναν γιο, όμως το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να είναι γερό, όπως και οι αδελφούλες του… Στην αυχενική διαφάνεια μου είπαν πως μάλλον πρόκειται για κοριτσάκι!! Το αγάπησα το φασολάκι μου από την πρώτη στιγμή κι ανυπομονούσα να το σφίξω στην αγκαλιά μου, να ξαναζήσω αυτή την ευλογημένη στιγμή που θα ακουγόταν το πρώτο του κλάμα…

Πέρασα όλη μου την εγκυμοσύνη μόνη με τις κόρες μου, δουλεύοντας, με απεριόριστη βοήθεια από τους γονείς και τον αδελφό μου, και τα πεθερικά μου… Ο άντρας μου μας άφησε τρεις και ξέραμε πως πρώτα ο Θεός θα μας έβρισκε τέσσερις…

Είχα μία ονειρεμένη εγκυμοσύνη!! Με λίγες αναγούλες στην αρχή αλλά μετά τον τρίτο μήνα δε με ενοχλούσε τίποτα.. Για οικονομικούς καθαρά λόγους σκέφτηκα ν’ αλλάξω γιατρό και να γεννήσω σε δημόσιο μαιευτήριο… Αν και από επαρχία δεν πήρα το ρίσκο να γεννήσω στο νοσοκομείο του νομού μας… Είχα ακούσει καλά λόγια για το Έλενα, κι έτυχε κάτι ξαδέλφια μου που  είχαν γίνει πρόσφατα γονείς να μου συστήσουν τη γιατρό τους που ήταν εκεί… Την εμπιστεύτηκα από την πρώτη στιγμή, και παρόλο που με ενημέρωσε για όλους τους κινδύνους που ελλοχεύουν σε μία τρίτη καισαρική προσπαθούσα να κάνω θετικές σκέψεις και πίστευα πως όλα θα πήγαιναν καλά… Το μόνο που με φόβιζε ήταν πως ήξερα πως η μικρή μου θα γεννιόταν στην 37η εβδομάδα κι ανησυχούσα μήπως δεν είναι έτοιμη, μη χρειαστεί θερμοκοιτίδα…

Είχα κι άλλο ένα μεγάλο άγχος, μην τυχόν και δεν καταφέρω να τη θηλάσω… Βλέπετε στο ιδιωτικό μαιευτήριο που  γέννησα τις μεγάλες κόρες μου δε με βοήθησαν καθόλου στο θηλασμό, παρόλο που ήμουν πρόθυμη να κάνω ότι περνούσε από το χέρι μου, ώστε να θηλάσω… Τη μεγάλη δεν τη  θήλασα σχεδόν καθόλου, γιατί μου είπαν πως είχα εισέχουσες θηλές κι ότι το παιδί δυσκολευόταν να πιάσει… Στη δεύτερη είχα αγοράσει ηλεκτρικό θήλαστρο, αντλούσα το γάλα και της το έδινα με το μπουκάλι μέχρι 6 μηνών…

Τελικά στις 3 Ιανουαρίου, πέντε χρόνια παρά μία μέρα μετά τη γέννηση της δεύτερης κόρης μας, ήρθε στον κόσμο η μικρή μας Χιονούλα η οποία αν και τόσο μικροσκοπικούλα ήταν τόσο ζωηρή…

Οι μαίες στο Έλενα με βοήθησαν πριν γεννήσω να κάνω τη σωστή προετοιμασία για τις θηλές μου, κι έτσι η μικρούλα μου κι εγώ ξεκινήσαμε το όμορφο ταξίδι του θηλασμού από την πρώτη στιγμή!! Υπήρξαν στιγμές που υπέφερα από τις πληγωμένες μου θηλές, είχα από τη δέκατη ημέρα μία πληγή που έκλεισε μόλις πριν 15 μέρες, αλλά χαλάλι της… Νιώθω τόσο υπερήφανη που τελικά τα κατάφερα και θηλάζω αποκλειστικά!!

Έχω να σας πω πως όσα «προνόμια» κι αν θεωρούμε πως απολαμβάνουμε στα ιδιωτικά μαιευτήρια, δεν λείπουν από καμία μανούλα που αποφασίζει να γεννήσει σε δημόσιο… Έμεινα τόσο πολύ ευχαριστημένη από τις μαίες και τη γιατρό μου!!! Και το κυριότερο; Είχα το μικρούλι μου μαζί μου 24 ώρες το 24ωρο…

Ο μπαμπάς μας κατάφερε κι ήρθε για λίγες μέρες να μας δει τις Απόκριες και γνώρισε επιτέλους τη μικρούλα μας!! Οι αδελφούλες της δε, τη λατρεύουν και δε χάνουν ευκαιρία να παίζουν μαζί της και να την κρατούν στην αγκαλιά τους!! Νιώθω τόσο ευλογημένη κι ευχαριστώ το Θεό καθημερινά για την όμορφη οικογένεια που μου έχει χαρίσει!!

Ελπίζω να μη σας κούρασα!!

Με αγάπη,

Μαμά Αιμιλία.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com