Ναι, είμαι 22 χρονών… μα δεν παύω να είμαι παιδί και να πληγώνομαι!

Είμαι η Δέσποινα και είμαι 22 ετών. Παρακολουθώ φανατικά θα έλεγα τούτη εδώ τη σελίδα του eimaimama περίπου μισό χρόνο… Παρά το νεαρό της ηλικίας μου, με απασχολούσε από τόσο δα μικρούλα το θέμα της μητρότητας με ένα δικό μου τρόπο βέβαια (π.χ. βάζοντας μαξιλάρια κάτω από το μικροσκοπικό μπλουζάκι μου παριστάνοντας την εγκυούλα και άλλα πολλά τέτοια χαριτωμένα). Τώρα πια στα 22 μου στη θέαση ενός μικρού μωρού νιώθω ένα ρίγος και μία έλξη που δεν μπορώ να την εκφράσω με λόγια… Για να καταλάβετε κάπως τι εννοώ, στην πρόσφατη παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου καταπίεσα πάνω από 3 φορές την συγκίνησή μου βλέποντας μικρούτσικα πιτσιρικάκια ντυμένα με παραδοσιακές στολίτσες να παρελαύνουν με καμάρι… 🙂

Όλοι οι κοντινοί μου άνθρωποι και συγγενείς, από την μανούλα μου μέχρι και τον επί 3 χρόνια έρωτά μου, έχουν πια χωνέψει το πιο βασικό χαρακτηριστικό του εαυτού μου και της προσωπικότητάς μου: την ΥΠΕΡΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΜΟΥ!! (το ΥΠΕΡ το τονίζω !!) Λόγω αυτού λοιπόν κάποιες φορές με χειρίζονται με… το γάντι και άλλες φορές πάλι δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την τόση ευαισθησία μου και τα βάζουν μαζί μου… Μου λένε πως πρέπει να θέσω άμυνες στον εαυτό μου και πως δεν θα μπορέσω να επιβιώσω σ’ αυτό τον σκληρό κόσμο αν δεν «σκληρύνω» και εγώ μαζί του έστω και λιγάκι..

Μέσα σε όλα αυτά που με πληγώνουν πιο πολύ είναι κάτι το οποίο νομίζω πως όσα χρόνια κι αν περάσουν εγώ θα το αντιμετωπίζω με τον ίδιο τρόπο. Τους ομηρικούς καυγάδες των γονιών μου.. (οι οποίοι δεν γίνονται συχνά αλλά με στιγματίζουν!)Και δεν μιλάω για μικροδιαφωνίες της στιγμής που είναι φυσιολογικές και ανώδυνες… Πριν σας διηγηθώ το οτιδήποτε θα ήθελα να πω πως μεγάλωσα με άπειρη αγάπη από τους γονείς μου και πως ό,τι είμαι εγώ σήμερα το οφείλω σε αυτούς τους 2 υπέροχους ανθρώπους που ακόμα και σήμερα μου δίνουν όλο τους το «είναι».

Οι γονείς μου λοιπόν από πάντα είχαν ένα κακό: μάλωναν πάντα μπροστά μου μη μπορώντας να πνίξουν για λίγο τον θυμό τους και να λύσουν τα προβλήματά τους πιο ήρεμα… Έχω ακούσει να ξεστομίζονται πολύ βαριές κουβέντες που ποτέ μέσα μου δεν πίστεψα πως τις εννοούν και έχω δει να εξελίσσονται μπροστά μου σκηνικά που με έκαναν να κλαίω με αναφιλητά! Σε τέτοιες περιπτώσεις όταν ήμουν μικρή έφτιαχνα ένα μικρό σπιτάκι από κουβέρτες στο κρεβάτι μου και χωνόμουν μέσα μέχρι να καταλαγιάσουν οι φωνές… Τώρα που μεγάλωσα αυτό το καταφύγιο το φτιάχνω στο μυαλό μου και κάπως ηρεμώ.. Όμως είναι ότι χειρότερο να βλέπεις τους γονείς σου σε τόσο άσχημες καταστάσεις…

Προχθές πάλι βίωσα ένα τέτοια σκηνικό… και εκεί που ο τσακωμός φούντωνε σαν μια ανεξέλεγκτη πυρκαγιά… δεν άντεξα και άρχισα να κλαίω με αναφιλητά, να ουρλιάζω για να με ακούσουν και να φωνάζω «ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕΕΕΕ!!!» καθώς έσφιγγα τις παλάμες μου αμήχανα.. Και τότε έρχεται ο μπαμπάς μου δίπλα μου και μου λέει με ήρεμη και κατευναστική φωνή «Καλά βρε Δεσποινάκι, είσαι 22 χρονών γυναίκα πια, πως κάνεις έτσι σαν μωρό;». Τότε τελείως αυθόρμητα του απάντησα πως ακόμα και 50 χρονών να ήμουν πάλι έτσι θα αντιδρούσα… Γιατί και πάλι παιδί τους θα ήμουν.. Γιατί και 50 χρονών να είσαι αν βλέπεις τους γονείς σου να φωνάζουν και να αντιμετωπίζονται σαν να είναι ξένοι πληγώνεσαι… Και δεν πιστεύω πως γι’ αυτό ευθύνομαι εγώ και η ευαίσθητη ψυχή μου… Πιστεύω πως όλα τα παιδιά του κόσμου σε τέτοιες καταστάσεις νιώθουν άσχημα… πολύ άσχημα… όπως και εγώ!! Γιατί όσο χρονών κι αν είσαι, μπορεί να μην είσαι παιδί… αλλά πάντα και για πάντα θα είσαι το παιδί των πολυαγαπημένων σου γονιών!!!! Και τους θέλεις αγαπημένους όπως και να’ χει… Αυτό είναι το φυσιολογικό… το υγιές..

Το μήνυμά μου; Το εξής:

Μανούλες και πατεράδες όλου του κόσμου αφήστε τον εγωισμό στην άκρη, έστω και για λίγο, αν δεν μπορείτε εξ’ ολοκλήρου και μην μαλώνετε μπροστά στα πλασματάκια σας όσο χρονών και αν είναι! Όλα διορθώνονται μόνο με αγάπη και υπομονή!!!!

Με αγάπη από ένα 22χρονο… παιδί!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com