Θυμάμαι χαρακτηριστικά να πιάνει την μαμά μου από τον λαιμό και να την πνίγει με όλη του την δύναμη και εκείνη να σπαρταράει σαν το ψάρι μπροστά στα μάτια μας…

Διαβάζω κατά καιρούς τις ιστορίες σας και αποφάσισα να γράψω και εγώ την δική μου…

Θα ξεκινήσω λέγοντας σας τα πράγματα από την αρχή… Υπήρξα και εγώ παιδί, αλλά με άσχημες αναμνήσεις δυστυχώς. Δε έχω να θυμάμαι πολλά καλά από την παιδική μου ηλικία.

Δυστυχώς το ποτό ήταν η αιτία. Ο πατέρας μου έπινε πολύ. Δεν δεχόταν κανέναν μας, γύρναγε στο σπίτι μεθυσμένος και χτύπαγε την μαμά μου είτε με την ηλεκτρική σκούπα είτε με τα ίδια του τα χέρια που έσταζαν από τα αίματα μπροστά στα ματιά μας και δεν τολμάγαμε να κλάψουμε φανερά, γιατί χτύπαγε και εμάς. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να πιάνει την μαμά μου από τον λαιμό και να την πνίγει με όλη του την δύναμη και εκείνη να σπαρταράει σαν το ψάρι μπροστά στα μάτια μας μέχρι που του φώναξα «μπαμπά, σταματα! H μαμά πονάει..«

Τότε ήμουν 4 ετών.. Μωρό ακόμα… Μια άλλη μέρα θυμάμαι ήθελε με το ζόρι να συνουσιαστει με την μητέρα μου και άκουγα φωνές. Καταλάβαινα ότι κάτι άσχημο συμβαίνει και άρχιζα να φωνάζω και να κλαίω ώσπου ήρθε στο δωμάτιο μου και με χαστούκισε και μου είπε «Δε θες η μαμά και ο μπαμπάς να κάνουν ένα παιδάκι;» Και του είπα όχι, δε θέλω…. Και κάπως έτσι γεννήθηκε ο αδελφός μου… Που ήταν βρέφος λίγων ημερών όταν η μαμά μας μας έκλεισε στο δωμάτιο της και μας κλείδωσε όταν εκείνος ήταν στο σαλόνι και απειλούσε ότι θα βάλει τέλος στη ζωή του με πιστόλι..’Ετσι βρήκα την ευκαιρία, ξεκλείδωσα την πόρτα και τον είδα… Πήγα κοντά του του τράβηξα το χέρι και έτσι δεν κατάφερε να κάνει πράξη αυτό που μας απειλούσε ότι θα κάνει.

Μετά θυμάμαι την αστυνομία να ανοίγει την πόρτα και να τους παίρνει τους γονείς μου στο τμήμα… Τότε ήμουν 5 ετών… Αυτό ήταν επιτέλους χώρισαν.. Το μαρτύριο δε σταμάτησε όμως εκεί.. Δε σταμάτησε να ασκεί βία πάνω μου για τον παραμικρό λόγο...

2α γυμνασίου έκανα απόπειρα αυτοκτονίας πίνοντας υπερβολική δόση χαπιών.. Γιατί; Γιατί είχα κάνει κοπάνα από το σχολείο και η μητέρα μου μου είπε πως θα το πει στον πατέρα μου.. Φοβήθηκα πολύ πάρα πολύ… Και έτσι έγινε το κακό.

Μια εβδομάδα στο νοσοκομείο με πλύση στομάχου. Ενημερώθηκε παιδοψυχολογος μου είπε να του ανοίξω την καρδιά μου και πως δε θα το έλεγε σε κανέναν το τί με ώθησε σε αυτήν την πράξη.. Με έπεισε και του είπα ότι έχω περάσει στη ζωή μου μέχρι τότε… Αλλά δεν έμεινε μεταξύ μας και έτσι το έμαθαν οι γονείς μου… Ο πατέρας μου με έβριζε στο νοσοκομείο. Και με μουτζωνε και μου έλεγε πως τον κατηγορώ χωρίς λόγο….

Τώρα πια είμαι 25 ετών με δική μου οικογένεια, με 2 υπέροχα ζουζούνια και με έναν καταπληκτικό άντρα. Μακριά από όλους.. Μακριά από εκείνον… Επικοινωνία δεν έχουμε μόνο τα τυπικά και αυτό εάν με θυμηθεί.. Βλέπετε, είναι πολυάσχολος… που όταν γέννησα την 2η κόρη μου μου είπε μέσα στον θάλαμο της ανάρρωσης ότι έχω χαιρετίσματα από την γκόμενά του που ούτε την ξέρω και μετά μου είπε «Έφυγα τώρα, τα λέμε, να σου ζήσει»….

Φυσικά και δε με νοιάζει ότι δεν έχω επαφές μαζί του. Μου έχει κάνει πολύ κακό. Έχω γλιτώσει πολλές φορές από τα χέρια του σε όλους τους τομείς…

Ένιωθε περήφανος όταν μου έλεγε ότι πάει με μικρότερες από εμένα. Και εγώ ήθελα να κάνω εμετό στα μούτρα του…

Τώρα πια κάνω την ζωή μου με την οικογένεια μου, δημιουργώντας μόνο όμορφες αναμνήσεις στο μυαλουδακι τους.. Φυσικά και υπάρχουν στιγμές έντασης με τον άντρα μου, αλλά όχι μπροστά στα παιδιά μας. Κοιτάμε να τα λύνουμε οι 2 μας τα προβλήματα μας μεταξύ μας.

Κάποτε ευχόμουν να πεθάνει.. Τώρα εύχομαι να ζήσει για πολύ ακόμα και η ζωή να του τα γυρίσει όλα.. Ότι πόνο μας προκάλεσε να το ζήσει εις διπλούν.. Ακόμα δε παραδέχεται τίποτα.. Ούτε η μητέρα μου. Τα παιδικά ματάκια όμως θυμούνται και δε ξεχνάνε…

Σας μιλάει μια μικρομανουλα και σας συμβουλεύει να προσπαθείτε για το καλύτερο των παιδιών σας. Τα παιδιά σας είναι η οικογένεια σας τώρα πια. Ένα χαμόγελο τους. Η ζωή μας!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com