Ο τέλειος γάμος

Αυτές τις ημέρες κλείνουμε με τον άνδρα μου 16 χρόνια που ήμαστε μαζί. Πότε ήταν 1997 που γίναμε ζευγάρι, πότε ήρθε το 2004 που παντρευτήκαμε, πότε κάναμε δύο παιδιά, πότε τελειώνει το 2013,  πότε μεγαλώσαμε ούτε που κατάλαβα!

Αυτό όμως ήταν το έναυσμα να αναρωτηθώ: έχουμε άραγε έναν καλό γάμο;

Πώς να είναι ο ιδανικός γάμος;

Το σκεφτόμουν λοιπόν μέρες τώρα…

Είναι αυτός που το ζευγάρι ζει σ’ ένα ροζ συννεφάκι, που μιλούν ο ένας στον άλλο μόνο με λόγια τύπου, φως μου, ζωή μου, έρωτα μου, άγγελε μου κ.α. , που συμφωνούν σε όλα; Είναι αυτός που εκείνη είναι μία θεά του έρωτα εκπληρώνοντας όλες τις ερωτικές επιθυμίες του συζύγου της και αυτός ζει με την απόλυτη γυναίκα, σύζυγο, μητέρα, ερωμένη; Είναι αυτός που εκείνος κάνει ένα σωρό οικιακές δουλειές με απέραντη ευχαρίστηση, για να μην κουράζεται εκείνη, της κάνει δώρα, δεν της χαλάει χατίρι και οι δυό τους λατρεύονται απόλυτα; Που πάνε ταξίδια μόνοι ζώντας εκ νέου τον μήνα του μέλιτος, που είναι πάντα ερωτευμένοι σαν την πρώτη ημέρα; Είναι εκείνος που κανείς ποτέ δεν έχει τα νεύρα του και που χαμογελούν όλοι σε όλους;

Αν είναι έτσι ο τέλειος γάμος, τότε σίγουρα δεν είναι ο δικός μου!!!

Εμείς διαφωνούμε συχνά μεταξύ μας, από το τι θα φάμε, μέχρι το πότε είναι ο ιδανικός χρόνος να πάνε τα παιδιά μας αγγλικά. Προσφωνούμε ο ένας τον άλλο κυρίως με τα ονόματα μας (άντε να είναι Αμαντάκι ή Νικάκι) ή αν είμαστε «φορτωμένοι» ακούμε αμφότεροι και στο ρε συ. Μας τη σπάει το προγραμματισμένο σεξ, αλλά δεν γίνεται αλλιώς αφού πρέπει τα παιδιά μας να κοιμούνται, μιας και δεν έχουμε καμία βοήθεια για να τα «παρκάρουμε» και να ξεδώσουμε λιγάκι. Και όταν οι συνθήκες είναι οι κατάλληλες, εγώ συνήθως είμαι συναρμολογούμενη από την κούραση και η διάθεση μου έχει πάει για ύπνο πριν από έμενα. Σπάνια πλέον αισθανόμαστε εγώ εξωτική σειρίνα και εκείνος ακράτητος επιβήτορας.

Προσπαθώ να είμαι καλή μάνα και νομίζω ότι το πετυχαίνω εις βάρος της σχέσης μας όμως. Όσο για γυναίκα, ας μην το συζητήσω καλύτερα. Από εκεί που ήμουν στα κομμωτήρια δις την εβδομάδα, έχω να κουρευτώ από το Μάιο και το μακιγιάζ μου περιορίζεται σε λίγο ρουζ και μάσκαρα. Για τα κιλά μου απλά θα σιωπήσω. Ο καλός μου από οικιακά δεν κατέχει γρι, για να βάλει τα πιάτα στο πλυντήριο γκρινιάζει μία ώρα και η μόνη δουλειά που κάνει είναι να κατεβάζει κάπου κάπου τα σκουπίδια. Α! πάει και τον σκύλο βόλτα το βράδυ. Βγαίνουμε έξω αυστηρά ή οικογενειακώς ή ο καθένας μόνος του γιατί οι δύο μας δεν γίνεται, αφού δεν έχουμε που ν αφήσουμε τα βλαστάρια μας.

Όσο για  τον Έρωτα, αλλάζοντας τις πάνες των δικών μας παιδιών, ξεχάσαμε τη πάνα του μικρού φτερωτού βρέφους με το τόξο, συγκάηκε, μας εγκατέλειψε και ούτε που να μας ακούσει πλέον!!!  Έχουμε και οι δύο μας συχνά νεύρα , με τις δουλειές μας, με τα παιδιά μας, με τα οικονομικά μας και με πολλά πολλά άλλα… Και είναι κάτι φορές που με εκνευρίζει τόσο πολύ που μετά βίας συγκρατούμε να μην τον πνίξω.

Δεν μοιάζει και πολύ ιδανικό ε; Από την άλλη όμως…

Διαφωνούμε, ναι, αλλά το συζητάμε, μιλάμε και πάντα βρισκόμαστε κάπου και το λύνουμε και αν δεν… κάποιος από τους δύο μας υποχωρεί.  Είμαστε ο Νίκος ΜΟΥ και η Αμάντα ΤΟΥ και ας μην αλληλοαποκαλούμαστε ήλιε μου και φεγγάρι μου. Κάνουμε σεξ μόνο υπό προϋποθέσεις αλλά δεν θα μπορούσα να κάνω με οποιονδήποτε άλλον γιατί αυτός μόνο αναγνωρίζει το σώμα μου, το μυαλό μου και η καρδιά μου. Αποφασίσαμε να γίνουμε γονείς και καταλάβαμε αμέσως ότι ο άξονας της κοινής μας ζωής μετατοπίστηκε στα παιδιά μας, να τους προσφέρουμε μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία και να προσπαθήσουμε να γίνουν καλοί, έντιμοι και ηθικοί ενήλικες, όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Προσπαθώ να είμαι καλή μάνα και να μην μεταφέρω στα παιδιά μου την όποια ένταση μου με αποτέλεσμα να την εισπράττει εκείνος που όμως, ευτυχώς, καταλαβαίνει. Είναι άριστος πατέρας και γνωρίζοντας ότι είναι πρότυπο για τους γιους του προσπαθεί να βελτιώνεται συνεχώς.  Ναι δεν κάνει καμία δουλειά στο σπίτι. Τα έχω αναλάβει όλα εγώ όμως είναι ο τέλειος οικονομικός διαχειριστής και με αυτά τα λίγα που βγάζουμε δεν μας λείπει τίποτα. Δεν φοβάται την δουλειά, και ας μην κάνει αυτό που αγαπάει και σπούδασε, θα μπορούσε όμως να κάνει και δίπλες και τριπλές βάρδιες για εμάς.

Όταν παραπονιέμαι για τα μαλλιά μου, τα κιλά μου, τα ρούχα μου μού λέει: «Αφού εμένα μ’ αρέσεις, ρε φραντζολάκι, τι σκας;»

 Έχουμε απεριόριστη εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο και όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν πάμε μια βόλτα με τους φίλους του ο καθένας, γιατί αναγνωρίζουμε και οι δύο ότι πρέπει να ξεφεύγουμε από τα ίδια και τα ίδια. Μπορεί να μην είμαστε πια ερωτευμένοι όπως τον πρώτο καιρό, αλλά ξέρω καλά ότι μ αγαπάει τόσο βαθιά όσο εγώ εκείνον, με σέβεται και τον σέβομαι, με εμπιστεύεται και τον εμπιστεύομαι. Ξέρω πως ό,τι και να γίνει θα με στηρίξει και θα τον στηρίξω, όπως κάνουμε μέχρι τώρα, ξέρω ότι η οικογένεια μας είναι ασφαλής στα χέρια του. Τα προβλήματα ακόμα κι αν στην αρχή τους ψάχνουμε τον φταίχτη μεταξύ μας, τα αντιμετωπίζουμε μαζί και ναι ναι ναι έχουμε συχνά νεύρα με όλη αυτή την κατάσταση που δημιούργει η κρίση στα οικονομικά μας και στις δουλείες μας, με τα παιδια μας που είναι ζωηρά, αλλά το βράδυ μας βρίσκει να κάνουμε σχέδια για το μέλλον, να υποσχόμαστε ότι θα προσπαθήσουμε να έχουμε περισσότερη υπομονή (αν κανείς μας δεν την έχει κρατήσει αυτή την υπόσχεση μέχρι σήμερα). Έχουμε καλές και κακές στιγμές και αν καμία φορά μου την σπάει τόσο που θέλω να τον πιάσω από τον λαιμό λέω δεν βαριέσαι… και μήπως εγώ είμαι τέλεια; Όχι!!!

Η ουσία είναι πως μέσα σε όλον αυτό τον χαμό είμαι συνήθως ευτυχισμένη!

Τελικά κατέληξα, ότι ο τέλειος γάμος δεν είναι αυτός που δεν έχει προβλήματα, κόντρες, διαφωνίες, κούραση και νεύρα είναι αυτός που οι συνθήκες του κάνουν τον καθένα από εμάς να νιώθει ευτυχισμένος μέσα σε αυτόν!!!

Εγώ λοιπόν, ΕΧΩ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΜΕΤΡΑ ΤΟΝ ΤΕΛΕΙΟ ΓΑΜΟ!!!!

Αμάντα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com