Οι… ταγμένες μάνες!

Είμαι 28 ετών και έχω μια υπέροχη κόρη μόλις 2 μηνών. Τη λατρεύω, είναι όλη μου η ζωή. Δεν ήταν μια εγκυμοσύνη που μας «έτυχε» με τον άντρα μου, αλλά την επιδιώξαμε θέλοντας πολύ να μεγαλώσουμε την οικογένεια μας. Όλα αυτά τα λέω για να μην παρεξηγηθώ από όσα ακολουθούν.

Υπάρχει μια κατηγορία μαμάδων, η οποία εμένα προσωπικά μου προκαλεί τρομερά νεύρα, που την ονομάζω ειρωνικά «ταγμένες μάνες». Και εννοώ όλες εκείνες τις γυναίκες που από τη μέρα που έγιναν μανούλες ξέχασαν πως είναι ένα σωρό πράγματα ακόμη. Ναι, πάνω απ όλα και πρώτα απ όλα είμαστε μαμάδες. Αλλά είμαστε και σύζυγοι, κόρες, εργαζόμενες, ερωμένες, φίλες. Ο ρόλος της μαμάς δεν αναιρεί τους υπόλοιπους.

Είχα μια σχετικά εύκολη εγκυμοσύνη. Σε καμία περίπτωση όμως δεν ήταν «η ωραιότερη περίοδος της ζωής μου» όπως προσπαθουσαν να με πείσουν οι «ταγμένες». Ήταν εκείνοι οι 9 μήνες όπου μια ζωή μεγαλώνει μέσα σου (ΘΑΥΜΑ) και μια άλλη «έξω» σου. Γιατί σίγουρα δεν ήμουν η ίδια. Είχα νεύρα, πολλά νεύρα λόγω ορμονών. Δεν μπορούσα να φάω ό,τι ήθελα, να πιώ ό,τι μου ερχόταν, να φορέσω τα ρούχα μου, να πάω μια βόλτα με τα πόδια ή έστω κάπου για φαγητό (με έπιανε η μέση μου με τις άβολες καρέκλες, απέφευγα την κάπνα, ήθελα κάθε τρεις και λίγο πιπί μου κτλ). Σε καμία περίπτωση δεν το μετανιώνω. Θα άντεχα και 9 και 19 μήνες προκειμένου να φέρω στον κόσμο ένα υγιές μωράκι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι πέρασα θαυμάσια. Το αντίθετο μάλλον.

Και έρχεται η πολυπόθητη στιγμή που δεν είσαι πια έγκυος αλλά κρατάς στην αγκαλιά σου το πιο υπέροχο πλάσμα του κόσμου(για κάθε μαμά το δικό της παιδί). Περνάς τις μέρες σου ταίζοντας, αλλάζοντας, ξενυχτώντας, λατρεύοντας και καμαρώνοντας το παιδάκι σου. Και όταν βρίσκεσαι με καμιά φίλη ή με συγγενείς που είναι ήδη μαμάδες θες, πρώτα απ’ όλα, να συζητήσεις για το παιδί σου. Όχι όμως μόνο γι αυτο. Δεν έχασα τα ενδιαφέροντα μου επειδή γέννησα. Συνεχίζει να μ’ αρέσει ο κινηματογράφος, το καλό φαγητό,
συνεχίζω να έχω πολιτική συνείδηση, να βλέπω ειδήσεις, να ενημερώνομαι για τις εξελίξεις, να είμαι ένας κανονικός άνθρωπος. Οι «ταγμένες» δεν είναι. Το μόνο θέμα συζήτησης είναι τα παιδιά τους. Τι έφαγαν, τι φόρεσαν, πόσες λεξούλες λένε ή πόσες φορές τη μέρα κάνουν κακάκια. Φτάνει.

Θα μου πείτε βέβαια πως η καθεμιά μπορεί να συζητάει ό,τι θέλει. Πάσο. Δεν ανέχομαι όμως να με κοιτάζουν υποτιμητικά όταν τολμάω να πω πως το Φλεβάρη θέλω να πάω ένα τριήμερο στο εξωτερικό με τον άντρα μου και θα αφήσω το παιδί με τη μαμά μου. Και να μου απαντάνε με υπεροψία «Καλά, μπορείς να το αποχωριστείς; Εγώ δεν θα το έκανα ποτέ«. Καλέ, δεν το εγκαταλείπω ούτε θα το αφήσω σε ξένους. Απλά είμαι κανονικός άνθρωπος με κανονικές ανάγκες. Αν εσείς πάψατε να τις έχετε, μπράβο σας. Μείνετε «ταγμένες» στο ρόλο της μαμάς και ξεχάστε πως υπάρχει ζωή και πέρα από τα μπιμπερό. Αφήστε όμως εμένα να κάνω ό,τι θέλω χωρίς να προσπαθείτε να με πείσετε ότι δεν είμαι καλή μάνα.

μαμά Βάσω

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com