Τρεις απώλειες μέχρι τη διάγνωση και μετά… το μωρό μου!

Το σκέφτηκα πολύ καιρό και εν τέλει αποφάσισα κι εγώ να γράψω λίγα λόγια για όσα μου συνέβησαν τα τελευταία χρόνια, τα οποία με άλλαξαν τελείως και νομίζω ότι πρέπει να μοιραστώ με περισσότερες γυναίκες, μήπως και κάποια κοπέλα που προσπαθεί να κάνει παιδάκι και ταλαιπωρείται, καταφέρει να βοηθηθεί και να πάρει κουράγιο και ελπίδα. Για πολλούς μήνες έψαχνα κι εγώ μανιωδώς στις διάφορες ιστοσελίδες να βρω μια αχτίδα φωτός, μια απάντηση, μια λύση στο πρόβλημά μου, ή έστω κάποια άλλη κοπέλα που είχε το ίδιο πρόβλημα με εμένα. Επειδή, πράγματι μου ήταν πολύ δύσκολο όλο αυτό, θεωρώ ότι αν το συγκεκριμένο post μου το διαβάσει και βοηθηθεί έστω και μια γυναίκα, εγώ θα έχω πετύχει το σκοπό μου!

Όλα ξεκίνησαν πριν από δυόμιση περίπου χρόνια, όταν ξεκινήσαμε με το σύντροφό μου τις προσπάθειες για παιδάκι, οι οποίες προσπάθειες ευτυχώς δεν κράτησαν πολλούς μήνες, αφού συνέλαβα αμέσως. Τη χαρά μου ακολούθησε η απογοήτευση, αφού την ίδια ημέρα που ανακοινώσαμε ότι είχαμε θετικό τεστ στους κοντινούς μας ανθρώπους (τι αφέλεια!) είχα αιμορραγία….. Βιοχημική κύηση ήταν η διάγνωση, πλην όμως ο γιατρός μας είπε να μην αξιολογήσουμε το γεγονός (το χαρακτήρισε τυχαίο) και να συνεχίσουμε τις προσπάθειες.

Στον αμέσως επόμενο κύκλο μένω πάλι έγκυος, όμως και πάλι η κύηση δεν εξελίχθηκε κανονικά, καθώς κατέληξε σε αποβολή στην 6η εβδομάδα, ενώ ακολούθησε και απόξεση. Η αλήθεια είναι ότι μετά από αυτό έγινα ράκος, προβληματίστηκα πάρα πολύ και άρχισα να γυρνάω από γιατρό σε γιατρό και από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, προκειμένου να βρω κάποια απάντηση στο γιατί μου συνέβαινε αυτό. Όσοι όμως ήταν οι γιατροί που με είδαν, άλλες τόσες ήταν και οι πιθανές διαγνώσεις (διαφορετικές μεταξύ τους). Κοινώς μπλέχτηκα τελείως και δεν ήξερα από πού να αρχίσω και που να τελειώσω, αφού οι λόγοι που μπορεί να οδηγήσουν μια γυναίκα να αποβάλει πάνω από μία φορά, είναι πάρα πολλοί, ενώ η διαδικασία εξετάσεων ήταν αρκετά επώδυνη και φυσικά ιδιαίτερα κοστοβόρα.

Μετά από μήνες περιπλάνησης σε διάφορους γιατρούς, αποφασίζουμε να προσπαθήσουμε μια ακόμη φορά, μήπως και οι προηγούμενες αποβολές μου, ήταν απλά τυχαία γεγονότα και δεν οφείλονταν σε παθολογικά αίτια. Έτσι λοιπόν, μετά από λίγο καιρό μένω έγκυος για τρίτη φορά (ευτυχώς σχετικά γρήγορα) και ναι το εμβρυάκι μας για πρώτη φορά φαίνεται να μεγαλώνει σωστά, ενώ ήταν η πρώτη φορά που ακούσαμε και καρδούλα. Μεγάλη χαρά, περάσαμε είπαμε το σκόπελο. Κι όμως τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά, όσο θέλαμε να πιστεύουμε.

Είχα φτάσει περίπου 11 εβδομάδων όταν στην καθιερωμένη επίσκεψη στο γιατρό μου, μου είπε πως η καρδούλα είχε σταματήσει να χτυπά! Ούτε που θέλω να μπω στη διαδικασία να περιγράψω τι επακολούθησε και σε τι ψυχολογική κατάσταση βρέθηκα, ειδικά όταν άκουσα το γιατρό μου να μου λέει: «Τι θα γίνει με σένα, θα κρατήσεις κανένα παιδί;» (σημειωτέον, δεν τον ξαναεπισκέφθηκα!)

Και πάλι χρειάστηκε απόξεση…..

Μετά από όλα αυτά, αποφάσισα πως μάλλον τίποτε από όλα αυτά δεν ήταν τυχαίο, και πως αν ήθελα να κρατήσω στα χέρια μου ένα μωρό, θα έπρεπε να μπω στη διαδικασία των εξετάσεων, αναλαμβάνοντας το όποιο κόστος (ψυχολογικό, σωματικό και οικονομικό). Αφού μου πήρε κάποιους μήνες να παλέψω με τους δαίμονές μου, να μαζέψω τα κομμάτια μου και να αποδεχθώ τελικά, ότι για κάποιες γυναίκες δεν είναι τόσο αυτονόητο και απλό να φέρουν σε πέρας μια εγκυμοσύνη, ξεκίνησα τις εξετάσεις.

Εν τέλει η διάγνωση ήταν η εξής:

Διάφραγμα μήτρας

Για όσες δε γνωρίζουν, πρόκειται για μια συγγενή ανωμαλία της μήτρας και συγκεκριμένα η μήτρα δεν έχει το φυσιολογικό σχήμα, αλλά σχήμα καρδιάς, αφού στο εσωτερικό της υπάρχει μια μεμβράνη που τη χωρίζει στα δύο. Η μεμβράνη αυτή (διάφραγμα) δεν αιματώνεται με αποτέλεσμα σε περίπτωση που το έμβρυο εμφυτευθεί πάνω στο διάφραγμα δεν είναι δυνατό να αναπτυχθεί σωστά. Η συγκεκριμένη διάγνωση τέθηκε μετά από υστεροσαλπιγγογραφία.

Πιθανό μαιευτικό αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο

Αν υπάρχει αυτή η κατάσταση χρειάζεται η έγκυος να κάνει αντιπηκτική αγωγή και η διάγνωση έλαβε χώρα κατόπιν ειδικών εξετάσεων, που μου συνέστησε αιματολόγος.

Ευτυχώς και οι δύο καταστάσεις χωρούσαν ιατρικής παρέμβασης, το μεν διάφραγμα με χειρουργική αφαίρεση, το δε αντιφωσφολιπιδικό με ενέσεις ηπαρίνης και salospir. Ο νέος γιατρός μου, δε μου άφησε κανένα περιθώριο, και μου είπε πως το διάφραγμα έπρεπε να αφαιρεθεί οπωσδήποτε εάν ήθελα να κρατήσω μια εγκυμοσύνη, έτσι αναγκάστηκα να αφήσω στην άκρη όλους τους φόβους μου, για τις πιθανές επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει στη γονιμότητά μου ένα χειρουργείο στη μήτρα.

Εν τέλει, η επέμβαση έγινε, το διάφραγμα αφαιρέθηκε πλήρως και μετά από κάποιους κύκλους που χρειάστηκε να περάσουν ώστε να αποκατασταθεί το τραύμα της μήτρας, μας δόθηκε το ο.κ. να ξεκινήσουμε και πάλι τις προσπάθειες.

Μετά από δύο μήνες ήμουν πάλι έγκυος (για τέταρτη φορά). Φυσικά όταν πήρα στα χέρια μου τα αποτελέσματα της χοριακής χάρηκα μεν, αλλά από την άλλη με κυρίευσε ένας τεράστιος φόβος, καθώς είχα κάνει πλέον τα πάντα από ιατρικής απόψεως, και η τυχόν απώλεια και αυτής της εγκυμοσύνης, θα με συνέτριβε κυριολεκτικά. Με το που έμαθα πως ήμουν έγκυος, ξεκίνησα τις ενέσεις (αντιπηκτική αγωγή) και ήμουν απόλυτα προσεκτική.

Περί τις αρχές όμως, του δεύτερου μήνα της εγκυμοσύνης, είχα και πάλι αιμορραγία….. Πάει λέω, χάσαμε και αυτό το εμβρυάκι! Αμέσως στο νοσοκομείο, με την ψυχή στο στόμα. Η αλήθεια είναι πως πήγαινα σαν το πρόβατο στη σφαγή, περιμένοντας να ακούσω ότι είχε σταματήσει η καρδούλα του. Στην αναμονή για τον υπέρηχο, περίμενε και μια κυρία, η οποία διάβαζε ένα βιβλιαράκι για τον Άγιο Ραφαήλ. Εκείνη τη στιγμή, πριν μπω για να με εξετάσουν, αισθάνθηκα τόσο φόβο, τόση απελπισία, που ένιωσα την ανάγκη για πρώτη φορά να προσευχηθώ σ’ αυτό τον Άγιο, και να τον παρακαλέσω να είναι καλά το εμβρυάκι μου. Δε νομίζω ότι θα μπορούσα να αντέξω ψυχολογικά μια ακόμη αποτυχία. Εν τέλει, μπήκαμε για τον υπέρηχο, όπου διαπιστώθηκε ότι υπήρχε μεν αιμορραγία, αλλά ότι ευτυχώς, δεν επηρέαζε το έμβρυο, το οποίο ήταν εκεί ζωντανό, μεγάλωνε κανονικά και χτυπούσε η καρδούλα του. Τόσο δυνατά, τόσο ζωηρά! Το μωράκι μου ήταν εκεί και ήθελε να μείνει!

Η τέταρτη αυτή εγκυμοσύνη μου συνεχίστηκε με πολύ φόβο, απίστευτο άγχος και αγωνία μέχρι και την τελευταία ημέρα. Ούτε για μια ημέρα δε μπόρεσα να πιστέψω ότι όλα θα πάνε καλά. Μάλλον αυτή ήταν η άμυνα που είχα αναπτύξει, προκειμένου να προστατεύσω τον εαυτό μου.

Το αποτέλεσμα;

Σήμερα είμαι η ευτυχισμένη μαμά μιας πανέμορφης μπέμπας, εξήμιση μηνών, που θα βαπτισθεί Μυρτώ – Ραφαέλα! Όταν την κράτησα στην αγκαλιά μου εξαφανίστηκε όλο το άγχος, και όλοι οι φόβοι μου, όλα μηδένισαν, όλα ξεχάστηκαν.

Αυτή είναι ιστορία μου, η πιο σημαντική της ζωής μου, και ελπίζω διαβάζοντάς τη, όσες γυναίκες προσπαθούν να γίνουν μανούλες και δυσκολεύονται, να αποκτήσουν θάρρος και ελπίδα, πως όλα μπορούν να συμβούν, αρκεί να υπάρχει ισχυρή θέληση, η κατάλληλη ιατρική παρέμβαση και – γιατί όχι; – άνωθεν βοήθεια!!!

μαμά Μ. 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com