Μεγαλώνω ένα αυτιστικό παιδί. Ε και;
Στην οικογένεια μου είμαστε 5. Εγώ, ο σύζυγος μου, τα 2 κορίτσια μας και ο μικρός μας ζουζούναρος που κάνει για 15 από μόνος του! Και οι δυο θέλαμε οπωσδήποτε να κάνουμε αγόρι και ευτυχώς το πετύχαμε την τρίτη φορά γιατί αλλιώς μπορεί να φτάναμε και τα 10 παιδιά μέχρι να γίνει, χαχαχα
Πάντα είχα στο μυαλό μου ότι το να είσαι μαμά είναι κάτι το φυσικό στην ζωή μιας γυναίκας, ότι ολοκληρώνεται βλέποντας την λατρεία στα μάτια του παιδιού της προς το πρόσωπο της. Πίστευα όμως κι ότι όλα είναι εύκολα όπως στις ταινίες ένα πράγμα… παιδιά που ακούνε τι λες, που τηρούν τους κανόνες, σπίτι συμμαζεμένο κτλ. Πιο βαθιά νυχτωμένη δεν θα μπορούσα να ήμουν!! Επίσης, είχα κάποια δεδομένα που θα ή δεν θα έκανα όσον αφορούσε το μεγάλωμα τους… μπορώ να πω με σιγουριά ότι ίσως να υπάρχουν κάνα – δυο που κράτησα και δεν καταρρίφθηκαν!
Όλα ήταν φυσιολογικά, αν εξαιρέσουμε εμένα και τον σύζυγο που τρέχαμε πανικόβλητοι σχεδόν όλη μέρα να τακτοποιούμε και να εξυπηρετούμε τα παιδιά που, ζωή να ‘χουν, είναι ζωηρούτσικα και τα τρία. Μπορεί να μην κοιμόμασταν σχεδόν ποτέ μαζί μιας και μας έπαιρνε ο ύπνος όπου κοιμίζαμε αυτά, που οι δουλειές δεν τελείωναν ποτέ αλλά μπορώ να πω ότι δεν χάσαμε την ευτυχία μας παρ’ όλες τις δυσκολίες ειδικά από την στιγμή που δεν είχαμε βοήθεια από πουθενά.
Μέσα σε όλο αυτόν τον κυκεώνα της καθημερινότητας, η αλήθεια είναι ότι δεν παρατηρούσα από πολύ κοντά τι συνέβαινε στον μικρό μου. Μεγάλωνε μαζί με τα άλλα δυο σαν να ήταν στο αυτόματο… Δεν μου έφτανε ο χρόνος να ασχοληθώ πιο εντατικά μιας και δούλευα κιόλας και οι υποχρεώσεις ήταν πολλές. Στην συνέχεια έμεινα μόνη με τα παιδιά, η δουλειά του συζύγου μας ανάγκασε να είμαστε μακριά για διάφορους λόγους που δεν θα αναπτύξω εδώ, με αποτέλεσμα να γίνει ακόμα πιο λίγος ο χρόνος και ακόμα πιο πολλές οι υποχρεώσεις. Λειτουργούσα κι εγώ σαν ρομποτάκι μετά από ένα σημείο.
Κάπου γύρω στα 3 του άρχισα να ανησυχώ… κάτι δεν μου κόλλαγε στην ανάπτυξη του, το παιδί μου είχε αλλάξει κι εγώ δεν είχα πάρει χαμπάρι. Σταμάτησε να τρώει από εκεί που δεν προλάβαινα να τον ταΐζω, σταμάτησε να λέει και τα λίγα που έλεγε, σταμάτησε να θέλει να παίζει μαζί μας, προτιμούσε να είναι μόνος του, έβλεπε μανιωδώς τα ίδια και ίδια παιδικά, τα έκανε αναπαράσταση με φανταστικούς χαρακτήρες λέγοντας τους διαλόγους αποστηθισμένους, άρχισε να μην πηγαίνει σε κανένας εκτός από μένα και τον μπαμπά του.. Ναι, δεν φοβάμαι να το πω… πιστεύω ότι ίσως, δεν λέω με σιγουριά, αλλά ίσως θα μπορούσα να το είχα προλάβει νωρίτερα αν ήμουν πιο κοντά του. Ίσως να ήταν πιο ήπιο σήμερα σαν κατάσταση.
Ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο στράφηκα ως προς τις ανησυχίες μου ήταν φυσικά η παιδίατρος μας. Με καθησύχασε και το έκανε για πολύ καιρό.. τα αγόρια αργούν να αναπτυχθούν, μάλλον περνούσε φάση, για κληρονομικότητες μου έλεγε, ότι τον καπακώνουν τα κορίτσια και κομπλάρει επειδή δεν βάζουν γλώσσα μέσα. Ηρέμησα κι εγώ… που να ήξερα τότε!
Πέρασε κάπου ένας χρόνος, το παιδί μου έγινε 4 κι εκεί πλέον είχε αναπτύξει έναν τελείως δικό του κόσμο, τσίριζε και χτυπιόταν στα καλά καθούμενα, δεν καταλάβαινε σχεδόν τίποτα από όσα του έλεγα, μόνο με την νοηματική του «δείχνω και παίρνω» συνεννοούμασταν. Τον πήγα από μόνη μου σε παιδοψυχολόγο, μου τον έβγαλε με διάγνωση «ΔΕΠΥ» με μια εξέταση 10 λεπτών. Άρχισα να ψάχνω στο Ιντερνέτ τι είναι η ΔΕΠΥ.. δεν είχα ασχοληθεί με το αντικείμενο, δεν είχα καμιά ιδέα για το τι έπρεπε να κάνω ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε και η παιδοψυχολόγος δεν είχε μπει και σε ιδιαίτερο κόπο να μου εξηγήσει! Δεν μου κόλλαγε αυτό που αντιμετώπιζα με το παιδί σε αυτό που μου έβγαζε σαν διαταραχή και συμπτώματα. Δεν ξέρω από τότε πόσα άρθρα έχω διαβάσει, πόσες Ιατρικές μελέτες, πόσα blogs, πόσες κοινές εμπειρίες μαμάδων από όλη την Ελλάδα αλλά τα υπολογίζω σε εκατοντάδες.
Τελικά τον πήγα και αλλού, σε μεγαλύτερο νοσοκομείο και η παιδοψυχολόγος εκεί δεν χρειάστηκε και πολύ για να μου πει ότι το παιδί μου έχει αυτιστική διαταραχή. Το ήξερα και από μόνη μου εξάλλου, έχω γίνει μια μικρή παιδοψυχολόγος κι από μόνη μου, η διατριβή μου λείπει! Μέσα σε 8 μήνες από τότε που ξεκίνησε να κάνει έργο και λόγο, από τότε που ξέρουμε πώς να του συμπεριφερθούμε, από τότε που μπορούμε να του δείξουμε με εναλλακτική μορφή που μπορεί να αντιληφθεί τι θέλουμε και ανάλογα μας δείχνει και αυτός, από τότε που σταμάτησα να το πιέζω με λάθος τρόπο το παιδί μου έχει κάνει τεράστια πρόοδο. Ξέρω ότι μια ζωή θα είναι μέσα στο φάσμα, ξέρω ότι δεν είναι κάτι που γιατρεύεται, πάντα θα παλεύει με τους εσωτερικούς του δαίμονες αλλά εγώ θα είμαι εκεί να το στηρίζω, να το αποδέχομαι και να το βοηθάω. Δεν νιώθω καθόλου κρίμα για το σπλάχνο μου, όπως το αγαπούσα και πριν έτσι το αγαπάω και τώρα. Ίσως και περισσότερο! Γιατί είναι μοναδικός, γιατί τα μάτια του έχουν τόση εκφραστικότητα που τρελαίνομαι να τα κοιτάω, γιατί κάθε φορά που με αγκαλιάζει λιώνω και μου έρχεται να δακρύσω από ευτυχία. ΔΕΝ θα τον άλλαζα με τίποτα στον κόσμο και ας με ταλαιπωρεί και ας τρέχω διπλάσια και τριπλάσια από το να είχα ένα «φυσιολογικό» παιδάκι. Και στην τελική, ποιος καθορίζει το φυσιολογικό; Όχι εγώ πάντως!
Συγνώμη αν σας κούρασα και φιλιά σε όλα τα παιδάκια του κόσμου… μαμάδες να έχετε τα μάτια σας ανοιχτά προς τα παιδιά σας και τις καρδιές σας ακόμα περισσότερο!
Άλεξ
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Τελειο κειμενο, τοσο ενθαρρυντικο !!!!
Και τι έγινε καλή μου.Και γω μεγαλωνω έναν 13 κουκλο με αυτισμό δεν τρέχει κάτι. Όσο εμείς τα αγαπάμε με την ψυχή μας τόσο αυτά θα μεγαλώνουν όμορφα. Μπράβο σε σένα σε μένα και σε όλους τους γονείς που μεγαλωνουμε αυτά τα υπέροχα παιδιά.
Μοιάζουν τόσο οι.ιστορίες μας! 2 κορίτσια μετά ο γιος μου! Πόσο τον λατρεύω Θεέ μου! Και τα κορίτσια μου, επίσης που ξέρουν όλη τη κατάσταση και βοηθούν τόσο πολύ! Τρέχω, τρέχω, και για τα τρία και θα συνεχίσω . Όμως υπάρχουν κάποιες δυσκολίες, που τις αντιμετωπίζουμε όσο μπορούμε χαλαρά γιατί τα παιδιά αυτά μας θέλουν δίπλα τους λίγο παραπάνω απο τ άλλα! Διάβασε τη δική μου ιστορία, το θέμα που αντιμετωπίζουμε τώρα στο σταθμό. Λέγεται." Νομίζω πως αντιμετωπίζουν το παιδί μου διαφορετικά από τα άλλα," εδώ στις ελληνίδες μαμάδες.
Σαν να διαβαζω τη δικη μου ιστορια..αχ αυτες οι παιδοψυχολογοι...μακαρι να μπορεσω καποια στιγμη να το αποδεχτω πληρως κ να εχω οση υπομονη χρειαζεται..νιωθω τρομερες τυψεις πολλες φορες...ισως καποια στιγμη μπορεσω να πω πιο πολλα...
Κι εγώ το ίδιο, έχω έναν απίστευτα φανταστικό γιο που τυχαίνει να είναι αυτιστικός. Τον λατρεύω, είναι η ζωή μου, είναι ένα γελαστό και χαρούμενο παιδί και πιστεύω ότι δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα άλλα παιδάκια της ηλικίας του. Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και να είσαστε πάντα καλά :)
Μ΄αρέσει όπως το σκέφτεσαι κι εγώ έτσι τα σκέφτομαι αυτά. Με τη λογική του και τι έγινε. Ίδιες σκέψεις κι εγώ, ότι το παράτησα πολύ μικρό και για πάρα πολλές ώρες σε σταθμούς για να δουλέψω και δεν ασχολήθηκα μαζί του. Προς τα παρόν είναι μικρό. Υπάρχει μια υπόνοια που μπορεί να είναι σωστή ή μπορεί να είναι και λανθασμένη. Είναι πολύ μικρό για να γίνει αξιολόγηση με ασφαλές αποτέλεσμα, σε μισό με ένα χρόνο θα είναι πιο κατάλληλη η ηλικία του για σωστή αξιολόγηση από αναπτυξιολόγο, που φυσικά θα γίνει όταν βρεθεί ελεύθερο ραντεβού (τα στραβά της χώρας μας). Αν μέχρι τότε υπάρχουν ακόμη σημάδια, γιατί προς το παρόν κάποια σημεία που φαίνονταν ανησυχητικά δείχνουν να βελτιώνονται. Πάντως έχει/δεν έχει, νομίζω τελικά πως δεν εξαρτάται από το πόσο χρόνο πέρασα μαζί του - αν και μπήκα σε αυτές τις σκέψεις στην αρχή - και τελοσπάντων πιστεύω πως δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου αν συμβαίνει αυτό. Ίδιο παιδί θα μείνει, ίδια η αγάπη και όλα καλά. Μ΄ άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος σκέψης σου!
Μακαρι να μην ειναι κατι τετοιο και να εχεις ενα τεμπελικο παιδακι απλα αλλα και να ειναι οπως λεω και στο κειμενο μου...ε και;; :) Ευχαριστω για τα καλα σου λογια!
να σου ζησουν και τα τρια παιδακια σου!!! ο μικρος απλα παλλινδρομησε οπως θα ξερεις με τοση "διατριβη" που εχεις κανει...οποτε δεν υπαρχει λογος να εχεις τυψεις οτι αν ησουν κοντα του...κτλ κτλ... να τον χαιρεσαι !!!!
Ευχαριστω πολυ!!! :D
eisai fantastiki mama Alex!!