Μια νοσοκόμα γράφει για τα όσα μετανιώνουμε προτού φύγουμε από τη ζωή

γράφει η Bronnie Ware

Δούλεψα για πολλά χρόνια στην παρηγορητική φροντίδα. Οι ασθενείς μου ήταν άνθρωποι που επέστρεψαν σπίτι για να πεθάνουν. Μοιραστήκαμε πολύ ιδιαίτερες στιγμές. Ήμουν μαζί τους τις τελευταίες τρεις έως δώδεκα εβδομάδες της ζωής τους.

Οι άνθρωποι ωριμάζουν πολύ όταν έρχονται αντιμέτωποι με τη θνησιμότητά τους. Έμαθα να μην υποτιμώ την ικανότητα των ανθρώπων να ωριμάσουν. Κάποιες αλλαγές ήταν πρωτοφανείς. Ο καθένας αισθάνθηκε διάφορα πράγματα, όπως ήταν αναμενόμενο, γνώρισε την άρνηση, τον φόβο, τον θυμό, τις τύψεις, περισσότερη άρνηση και τέλος την αποδοχή. Κάθε ασθενής κατάφερε όμως να βρει τη γαλήνη του προτού φύγει από τη ζωή, όλοι τους.

Όταν τους ρώτησα αν μετάνιωναν για οτιδήποτε ή θα ήθελαν να έχουν κάνει κάτι διαφορετικά, προέκυπταν συχνά τα ίδια παράπονα. Τα πιο συνηθισμένα ήταν τα παρακάτω:

1. Μακάρι να είχα το κουράγιο να ζήσω τη ζωή μου όπως πραγματικά είμαι και όχι όπως οι άλλοι περιμένουν να είμαι και να τη ζήσω.

Για αυτό λυπόνταν οι περισσότεροι. Όταν οι άνθρωποι συνειδητοποιούν πως η ζωή τους τελειώνει και την βλέπουν ξεκάθαρα, είναι εύκολο να δεις το πόσα όνειρα έμειναν απραγματοποίητα. Οι περισσότεροι δεν τίμησαν ούτε τα μισά από τα όνειρά τους και πέθαναν γνωρίζοντας πως έφταιγαν οι επιλογές που έκαναν εκείνοι.

Είναι πολύ σημαντικό να προσπαθήσεις να τιμήσεις ορισμένα τουλάχιστον όνειρά σου στη ζωή σου. Όταν πια δεν θα έχεις την υγεία σου, θα είναι πολύ αργά. Η υγεία μας δίνει μία ελευθερία που λίγοι συνειδητοποιούν, ως το σημείο που τη χάνουν.

2. Μακάρι να μη δούλευα τόσο σκληρά.

Αυτό το άκουσα από κάθε άντρα ασθενή που φρόντισα. Έχασαν τα παιδικά χρόνια των παιδιών τους και τη συντροφικότητα των συζύγων τους. Οι γυναίκες επίσης αναφέρθηκαν στο θέμα αυτό. Αλλά μιας και οι περισσότερες ήταν από παλαιότερες γενιές, πολλές γυναίκες δεν ήταν εκείνες που συντηρούσαν οικονομικά την οικογένεια. Όλοι οι άντρες που φρόντισα μετάνιωναν βαθιά τον χρόνο που ξόδεψαν από τη ζωή τους στον δύσκολο αγώνα του εργασιακού στίβου.

Αν απλοποιήσουμε τον τρόπο ζωής μας και αν κάνουμε συνειδητές επιλογές στην πορεία, είναι δυνατό να μη χρειαζόμαστε το εισόδημα που πιστεύουμε πως χρειάζεται. Και δημιουργώντας περισσότερο χώρο στη ζωή μας, μπορούμε να είμαστε πιο ευτυχισμένοι και πιο ανοικτοί σε νέες ευκαιρίες, που να ανταποκρίνονται περισσότερο στον νέο τρόπο ζωής μας.

3. Μακάρι να είχα το θάρρος να εκφράσω τα συναισθήματά μου.

Πολλοί άνθρωποι καταπίεζαν τα συναισθήματά τους για να τα έχουν καλά με τους άλλους. Ως αποτέλεσμα, συμβιβάστηκαν με μία μέτρια ύπαρξη και ποτέ τους δεν έγιναν τα όσα ονειρεύονταν να γίνουν. Πολλοί αρρώστησαν από την πικρία και τη δυσαρέσκεια που κουβαλούσαν μέσα τους.

Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις αντιδράσεις των άλλων. Ωστόσο, παρόλο που οι άνθρωποι μπορεί αρχικά να αντιδράσουν αν αρχίσει κανείς να μιλάει με ειλικρίνεια, στο τέλος η σχέση ανεβαίνει σε νέες και πιο υγιείς βάσεις. Ή από την άλλη, μας αποδεσμεύει από όσες σχέσεις δεν ήταν υγιείς στη ζωή μας. Όπως και αν έχει, βγαίνουμε κερδισμένοι.

4. Μακάρι να είχα διατηρήσει επαφή με τους φίλους μου.

Πολλές φορές δεν συνειδητοποιούμε πλήρως όλα όσα μας προσφέρουν οι παλιοί μας φίλοι, μέχρι τις τελευταίες μας ημέρες, όταν είναι πια δύσκολο να έρθουμε σε επαφή μαζί τους. Πολλοί ασχολούνται με τα όσα αντιμετωπίζουν στη ζωή τους και αφήνουν καλές φιλίες να ξεγλιστρήσουν και να ξεθωριάσουν με τα χρόνια. Πολλοί μετανιώνουν που δεν έδωσαν σε μια φιλία τον χρόνο και την προσπάθεια που εκείνη άξιζε. Όλοι αποζητούν τους φίλους τους όταν πεθαίνουν.

Είναι συνηθισμένο όταν κάποιος είναι πολυάσχολος να ξεχνάει τις φιλίες του. Όταν όμως αντιμετωπίζουμε το θάνατο, οι φυσικές λεπτομέρειες της ζωής απομακρύνονται. Θέλουμε να βάλουμε σε μια τάξη τις οικονομικές μας υποθέσεις. Αλλά δεν είναι τα χρήματα ούτε και το κοινωνικό στάτους που έχει σημασία στους ανθρώπους αυτούς. Θέλουν να βάλουν τα πράγματα σε τάξη προς όφελος όσων αγαπούν. Συνήθως όμως, είναι πολλοί άρρωστοι ή κουρασμένοι για να φέρουν εις πέρας αυτό το έργο. Στο τέλος, αυτό που έχει ουσία είναι η αγάπη και οι σχέσεις. Στις τελευταίες μας εβδομάδες αυτό είναι που απομένει, η αγάπη και οι σχέσεις.

5. Μακάρι να είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να είναι πιο ευτυχισμένος.

Όσο έκπληξη και αν μας κάνει, αυτό είναι συνηθισμένο παράπονο. Πολλοί δεν είχα αντιληφθεί μέχρι το τέλος πως η ευτυχία είναι μια επιλογή. Είχαν παραμείνει κολλημένοι σε παλιά πρότυπα και συνήθειες. Η λεγόμενη «άνεση» που μας προσφέρει η οικειότητα πολιορκούσε τα συναισθήματά τους και τη ζωή τους. Ο φόβος της αλλαγής τους έκανε να παριστάνουν σε άλλους, και στους εαυτούς τους, πως ήταν ευχαριστημένοι. Ενώ βαθιά μέσα τους, λαχταρούσαν να γελάσουν όπως πρέπει και να κάνουν και πάλι τις ανέμελες ανοησίες τους.

Όταν πεθαίνουμε, σταματά να μας ενδιαφέρει το τι πιστεύουν οι άλλοι για μας. Πόσο υπέροχο θα ήταν να μπορούσαμε να χαλαρώσουμε και να χαμογελάσουμε και πάλι, πολύ προτού πεθάνουμε.

Η ζωή είναι επιλογή. Είναι η ΔΙΚΗ ΣΑΣ ζωή. Επιλέξτε συνειδητά, επιλέξτε με σύνεση, επιλέξτε με ειλικρίνεια. Επιλέξτε να είστε ευτυχισμένοι.

πηγή: trueactivist.com

Γι’ αυτό και σεις, μην σκέφτεστε απλά τα όσα μετανιώνετε. Δράστε. Διορθώστε τα όποια λάθη σας. Κοιτάξτε το παρελθόν και αλλάξτε το μέλλον. Κοιτάξτε το αύριο με αισιοδοξία. Προσέξτε τον εαυτό σας και κάντε πραγματικότητα τα όνειρά σας.