47 μήνες μαζί..!

(Για όσους τώρα αρχίσατε να διαβάζετε το eimaimama, δεν είμαι τρελή και μετράω την ηλικία της κόρης μου ακόμα σε μήνες. Όμως έχω αποφασίσει να τους αφιερώνω κάθε μήνα μία ολόδική τους αφιέρωση. Έτσι, για κάθε ένα μήνα που ζούμε μαζι!)

Νομίζω πως όλες λίγο πολύ λέμε «Πόσο γρήγορα περνά ο καιρός!» ή «Χριστέ μου, πότε ήταν τόσο δα μωράκι;«, όμως έρχονται στιγμές που το πέρασμα του χρόνου σου έρχεται σαν χαστούκι, σλατς! Έτσι και τώρα που σκέφτομαι ότι σε ένα μήνα το κορίτσι μου έχει γενέθλια, έπαθα σοκ και ντουβρουτζα: 4 ΧΡΟΝΙΑ; ΤΕΣΣΕΡΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ; Πώς; Πότε;

Δεν ξέρω… Είναι γιατί το τέσσερα μοιάζει με κύκλο που κλείνει; (λίγο οι εκλογές, λίγο οι Ολυμπιακοι Αγώνες, χεχε) Είναι γιατί από Σεπτέμβρη είναι πια προνηπιάκι; Είναι γιατί τώρα πια είναι κανονικό παιδάκι και καθόλου μα καθόλου μωράκι; Μου ‘ρθε κάπως. Τέτοιο κάπως ούτε όταν τριαντάρισα. 4 χρόνια Αθηνάς με επηρέασαν περισσότερο απ’ ότι 30 ολόκληρα χρόνια Ολίβιας.

Τέλος πάντων, ας προσπεράσω το θεματάκι αυτό, γιατί φαντάζομαι πως αντίστοιχους ντουβρουτζάδες θα ξαναπάθω όσο κυλούν τα χρόνια. Τότε που θα αναρωτιέμαι πότε έφτασε Α’ Δημοτικού, πότε έφτασε Γυμνάσιο, μετά Λύκειο, μετά τούτο, μετά το άλλο, μέχρι π.χ. να μου κάνει κανένα εγγόνι και να γίνει το eimaimama eimaigiagia και μετά να μαζευόμαστε σε γιαγιαδο-συναντήσεις και να λέμε για τα εγγόνια μας και για το πόσο διαφορετικές είναι οι μάνες στις μέρες μας, ενώ εμείς στην εποχή μας ήμασταν θεές και τέλειες (Θεέ μου, κάνε να μην λέω τέτοιες μπαρούφες!)

Θα σταθώ λοιπόν όπως σε κάθε μηνογενέθλιο στην υπέροχη αυτή πιτσιρίκα που 4 χρόνια παρά ένα μήνα τώρα μας έχει πάρει τα μυαλά. Για κάθε μάνα τα παιδιά της είναι αγγελούδια. Έτσι και το κορίτσι μου είναι ένας άγγελος μοναδικός. Καταρχάς να σας πω πόσο καμαρώνω για την ευγενική φύση της. Να της δίνω π.χ. νερό και να μου λέει «Σε ευχαριστώ μανούλα που μου έδωσες νεράκι«. Δηλαδή εντάξει, λιώνω, πώς να το πω; Πόσο καμαρώνω που εκφράζει αυθόρμητα και γενναιόδωρα τα συναισθήματά της, που εχει τρόπους χωρίς να της έχουν επιβληθεί. «Ευχαριστώ πολύ, μανούλα μου, που μου διάβασες βιβλίο«. Ε τι να πεις μετά…

Έχει ανθίσει φοβερά. Το νέο της σχολείο έχει κάνει θαύματα και το πιτσιρίκι μου δεν θυμίζει σε τίποτα το μικρούλι εκείνο κοριτσάκι στις αρχές του καλοκαιριού. Είμαι τόσο ευτυχισμένη για την τύχη μας να έχουμε δύο τόσο καλές δασκάλες. Και λέω «καλές», γιατί πρώτα απ’ όλα έχουν πάρει την έγκριση του ίδιου μου του παιδιού. Δεν υπάρχει μέρα που να μην τις αναφέρει. Πολύ τις αγαπά και χάρη και σ’ αυτές έχει ανοίξει τα φτερά της και έχει γίνει αγνώριστη -με την καλή έννοια.

Η γλώσσα δε, πάει πια ροδάνι! Δουλεύουμε βέβαια ακόμα με την άρθρωση, αλλά το λεξιλόγιο είναι πια πολύ πλούσιο και επίσης σε τίποτα δεν θυμίζει το λεξιλόγιο της 6 μήνες πίσω. Και σε δύο γλώσσες, παρακαλώ. Κάποια στιγμή πρέπει να σας γράψω για το θέμα της ομιλίας, ξέρω πως πολλές μαμάδες αγχώνεστε και οι περισσότεροι σας βγάζουν τρελές και ότι δεν χρειάζεται να ανησυχείτε και σας θυμίζουν ότι ο Άινσταϊν μίλησε στα 5. Υπόσχομαι να το κάνω, γιατί σας καταλαβαίνω και ξέρω ότι ξέρετε εσείς καλύτερα απ’ όλους. Το θέμα της ομιλίας του νηπίου δεν είναι να το παίρνει κανείς επιπόλαια. Θέλει δουλειά, ΔΕΝ θέλει άγχος και όλα γίνονται. Όσο πιο γρήγορα καλύψεις τα κενά, τόσο το καλύτερο. Αλλά ας μην παρασυρθώ, ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ότι θα γράψω πολύ πολύ σύντομα. (Αν βλέπετε ότι αργώ, ρίξτε καμια υπενθύμιση)

Έτσι που λέτε με το υπέροχο μπουμπούκι μου.

Λατρεύει το χορό, το τραγούδι και τη ζωγραφική.

Το αγαπημένο της φρούτο είναι η φράουλα, το αγαπημένο της λαχανικό τα κολοκυθάκια (βραστά, Jesus!), λατρεύει το χρώμα ΡΟΖ, την πριγκίπισσα Σοφία την Πρώτη, τη μικρή γιατρό, την Hello Kitty και τις Lalaloopsy. Το αγαπημένο της παιχνίδι είναι το ξενοδοχείο Playmobil που της έφερε ο Άγιος Βασίλης και που περήφανα δείχνει μέχρι και στον υδραυλικό που ήρθε στο σπίτι και που δεν έχει χάσει ούτε ΕΝΑ πιατάκι του.

Με τον αδερφό της τα πάνε κάθε μέρα και καλυτερα, αυτή τη στιγμή που σας γράφω φτιάχνουν σπιτάκι από χαρτόκουτα (μετακομίζουμε μέσα σ’ όλα τα άλλα, είμαστε τρελοί, το ξέρω!)

Τι άλλο να πω; ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΥΩ, ρε παιδιά! ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΥΩ!