Για σένα που τα βλέπεις όλα μαύρα
Πόσες φορές έχεις καταδικάσει από μόνος σου τον εαυτό σου σε (άλλη) μια άσχημη μέρα μόνο και μόνο επειδή νιώθεις χάλια που κάτι στη ζωή σου δεν πηγαίνει καλά; Πόσες φορές αποφάσισες να μείνεις κλεισμένος σπίτι γιατί η χαρά των άλλων σε εκνευρίζει την ώρα που εσύ τα βλέπεις όλα μαύρα; Πόσες φορές έκανες τους άλλους να γυρίζουν γύρω από τη δική σου προσωπική δυσκολία, το δικό σου πρόβλημα, τη δική σου έλλειψη;
Ξέρεις κάτι; Η εμμονή με τα «μαύρα» της ζωής μας βυθίζει ακόμα περισσότερο στο μαύρο. Και μας φέρνει ακόμα περισσότερα μαύρα.
Να σου πω κάτι κλισέ; Σκέψου πόσα καλά έχεις στη ζωή σου! Ξέρω, ξέρω, η πρώτη αυθόρμητη απάντηση είναι «Τίποτα!», γιατί το μαύρο σου υπερκαλύπτει όλα τα άλλα. Σπαταλάς τόση ενέργεια στο ότι έχεις παχύνει/έχεις χωρίσει/δεν μπορείς να κάνεις παιδί/δεν έχεις λεφτά/το παιδί σου είναι ζωηρό/συμπλήρωσε-το-δικό-σου-μαύρο που δεν βλέπεις πόσα καλά έχεις (και δυστυχώς αντιμετωπίζεις ως δεδομένα). Ας πούμε, έχω και εγώ 2-3 μεγαλα μαύρα στη ζωή μου. Ξέρεις γιατί παρά τα μαύρα δεν τα βάφω μαύρα; Γιατί είμαι ΥΓΙΕΣΤΑΤΗ, γιατί έχω ένα ΚΕΡΑΜΙΔΙ πάνω από το κεφάλι μου, γιατί έχω ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ, γιατί έχω υπέροχους ΓΟΝΕΙΣ, γιατί έχω ΦΙΛΟΥΣ που με αγαπούν αληθινά, γιατί έχω ΔΟΥΛΕΙΑ, γιατί έχω όμορφα μάτια, γιατί είμαι έγκυος, γιατί έρχονται Χριστούγεννα που τα λατρεύω, γιατί σε λίγες μέρες κλείνω τα 33 και είμαι ακόμα τόσο νέα, γιατί ζω σε ένα υπέροχο μέρος, γιατί χθες μπόρεσα να ανέβω στο βουνό και να απολαύσω ένα όμορφο γεύμα με τα παιδάκια μου και τους φίλους μου, γιατί γιατί γιατί (μπορώ να σου συμπληρώσω εκατοντάδες ακόμα γιατί!)
Ακολούθησε με αν θες και στο Facebook
Ξέρεις για πόσους ανθρώπους τα παραπάνω δεν είναι αυτονόητα; ΓΙΑ ΑΜΕΤΡΗΤΟΥΣ. Το ότι εδώ με βλέπεις θετική και χαμογελαστή δεν σημαίνει ότι προσποιούμαι. Έτσι βλέπω τη ζωή πια! Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν περνάω και εγώ τις δικιές μου δυσκολίες. Σου υπόσχομαι μια μέρα, όταν θα έχουμε γίνει ίσως γιαγιάδες, θα κάτσω να στα γράψω να κλαίμε και να γελάμε μαζί.
Έγραψα προχθές σε μια κοπέλα που περνάει τη δική της δυσκολία αυτές τις μέρες και μου έστειλε μήνυμα εδώ στη σελίδα:
«Να θυμάσαι πως για κατι ομορφο που κάποιος εχει και που εσυ αναζητάς, αυτός στερείται κατι ομορφο που εσυ χαίρεσαι!«
Απόλυτα ολοκληρωμένος και ικανοποιημένος άνθρωπος δεν παίζει να υπάρχει στον πλανήτη. Ας ξεκαθαρίσουμε για αρχή αυτό. Και ας καταλάβουμε -και σας γράφω εκ πείρας- ότι όσο αφήνουμε τα βαρίδια να μας παρασέρνουν προς τα κάτω, ε τόσο θα βουλιάζουμε. Κάντο εικόνα, δεν γίνεται αλλιώς. Γίνεται όμως να σηκώσεις το χέρι και να πιάσεις τα μπαλόνια ελπίδας και αισιοδοξίας που έχεις πάνω από την ξεροκεφάλα σου και αρνείσαι να τα δεις. Αυτά τα εναέρια σωσίβια σωτηρίας που αν γραπωθείς από πάνω τους, τσουπ, θα ανέβεις λιγουλάκι. Και αν ανέβεις, όλο και κάποιον θα βρεις να σου δώσει ένα ψαλίδι να κόψει το σκοινί ενός βαριδίου. Και έτσι θα ανέβεις και λίγο ακόμα. Και μετά θα σου έρθει ένα όμορφο απροσμενο δωράκι-εργαλείο (ας πούμε καπέλο με έλικα του Κύρου Γρανάζη) που θα σε πάει και πιο ψηλά. Κάποιες μέρες θα χάνεις ύψος, κάποιες θα κερδίζεις. Μα αν στοχεύσεις ψηλά, όλο και πιο πολύ θα ανεβαίνεις.
Δες τη ζωή αλλιώς. Το μαύρο πάντα τραβά περισσότερο το άτιμο. Δες πώς ρουφάμε σαν διψασμένα βαμπίρ κάθε αρνητική είδηση και πώς αδιαφορούμε για τις θετικές. Η ζωή μπορεί τελικά να μην είναι παραμύθι με παλάτια και πρίγκιπες και σκηνικά υπερπαραγωγές, αλλά μπορεί να είναι αληθινά όμορφη μέσα στην απλότητά της. Αγκάλιασε τη σκοτεινή της πλευρά, αλλά μην την αφήνεις να σε ορίζει. Όλα είναι στο παιχνίδι, από τα δάκρυα μέχρι τον θάνατο, όμως τα χρώματα της ζωής είναι αμέτρητα, πόσο μάλλον τα φωτεινά!
Σ’ αγαπώ, πάρτο αλλιώς!
*Αλήθεια, τον αγαπάς τον εαυτό σου; Αν όχι, ΓΙΑΤΙ; Αν ναι, του το δείχνεις;
Πρωτοδημοσιεύτηκε στη FB Page μου Olivia Gavrili
Κάπως κάπου κάποτε κάποια έγραψε αυτό. Το θεωρεί milestone στην "χελώνα κουτσή" πορεία της :D Το μοιράζομαι και "σου στέλνω χαιρετίσματα με δυο μικρά πουλιά, λιγότερα συνθήματα και πιο πολύ δουλειά" ;) Χρωστάς έναν ύμνο πριν πέσεις για ύπνο Δεν θα φύγεις πριν γράψεις αυτό τον ύμνο Σ’ ευχαριστώ, Υπέρτατε, που μου ‘δειξες ότι υπάρχεις. Σ’ ευχαριστώ για τις ευκαιρίες που μου δίνεις κι εγώ σπαταλώ ανοήτως Σ’ ευχαριστώ για τις ενοχές που μου δίνεις κι εγώ χτυπιέμαι ανελεήτως Σ’ ευχαριστώ για την πνευματική οκνηρία μου και προπάντων για τον φόβο ότι θα το πληρώσω ακριβά αυτό, στο πλήρωμα του χρόνου, στην πραγματικότητα κάθε στιγμή το πληρώνω Σ’ ευχαριστώ που μου ‘μαθες ότι εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση και η συνείδηση μας στήνει όλους αυτούς τους κόσμους Μπορεί και να μην είναι η συνειδησή μας αλλά η κοιλιά μας τελικά Σ’ ευχαριστώ για τον ήλιο που κάθε μέρα ξημερώνει και κάθε βράδυ δύει αδιαφορώντας για τα σιχτίρια μου Σ’ ευχαριστώ που κάθε φορά που πετάω τα δώρα σου στα μούτρα θέλοντας κάτι καλύτερο, να σαν αυτό του γείτονα εσύ γελάς και δεν μου κάνεις το χατήρι Σ’ ευχαριστώ που ακόμα ασχολείσαι μαζί μου ακόμα και μες στην σιωπή σου που ξέρεις πόσο μου σπάει τα νεύρα Σ’ ευχαριστώ που μου μαθες ότι η σιωπή κάνει τον πιο εκκωφαντικό ήχο αρκεί να ‘χουμε ανοιχτά το μυαλό, τ’ αυτιά μας και την ψυχή μας για να την αφουγκραστούμε και την καρδιά μας για να την αγκαλιάσουμε. Σ’ ευχαριστώ που με κανες να είμαι αυτό που νομίζω και μέσα απ’ αυτο να γίνω αυτό που είμαι. Σ’ ευχαριστώ για τα νεύρα μου, τους φόβους μου τον άκρατο εγωισμό μου που δεν μ’ αφήνουν να δω πέρα από την μύτη μου σ’ ευχαριστώ για τον πόνο και για την λύσσα που με κάνουν να μένω στο ίδιο σημείο κυνηγώντας την ουρά μου και τρώγοντας τα ρούχα. Είμαι ευγνώμων που η ζωή μου περιστρέφεται γύρω από το ρήμα «πεινάω» γιατί εν τέλει μέσα από αυτό καταλήγεις και στο ρήμα αγαπώ Ευχαριστώ για όλα και άι σιχτιρ!
Δεν τα βλέπω όλα μαύρα αλλά από τη στιγμή που σταμάτησα να είμαι υγιής (χρόνιο νόσημα), η προσπάθεια να ισορροπήσω οικογένεια/δουλεια/χρόνιο νόσημα είναι διαρκής και εξουθενωτική. Κάθε μέρα έχω 50% πιθανοτητες να μην έχω μία "καλή" μέρα. Οπότε πρέπει να κλείνω το μήνα με "πλεόνασμα" (Χρημάτων/ξεκούρασης/χρόνου) δεν είναι εύκολο και δεν είναι πάντα εφικτό. Και όταν δεν είναι δεν "τα βλέπω μαύρα" Τα βλέπω όμως δύσκολα. Επίσης λόγω κρίσης και Ελληνικής πραγματικότητας, δεν έχω την δυνατότητα να κάνω ότι πρέπει για να αντιμετωπίσω την ασθένειά μου ούτε να έχω την καλύτερη δυνατή θεραπεία. πρέπει να αρκούμαι στην διαθέσιμη από το Ελληνικό σύστημα υγείας θεραπεία και ταυτόχρονα να φοβάμαι γιατί ανα πάσα στιγμή ο εργοδότης μου μπορεί να μην θέλει να με κρατήσει και να χρεώνεται τις απουσίες ασθενείας μου και να με απολύσει....και να πεινάσουμε. Οπότε δεν είναι πάντα θέμα "όλα μαύρα" μερικές φορές είναι και θέμα "όλα αντικειμενικά".
Αυτό σκέφτηκα κι εγώ. Παρόλο που ποτέ στη ζωή μου δεν τα είδα όλα μαύρα, υπάρχουν τόσα θέματα που με εξουθενώνουν (π.χ. υγεία, οικονομικά) που αυτό που μένει τον περισσότερο καιρό -θες δε θες- είναι ένα "γαμώτο"...
Όταν είμαι στις μαύρες μου και θέλω να συνέλθω, ξεκινάω να λέω " ευχαριστώ" για όλα όσα έχω.. Έχω πει " ευχαριστώ" ακόμα και για το ρεύμα η μια κούπα καφέ.. Στην αρχή είναι δύσκολο αλλά όσο συνεχίζω να σκέφτομαι το επόμενο η διάθεση μου αλλάζει θεαματικά.. Στο τέλος είμαι γεμάτη αισιοδοξία, δύναμη και πολλές φορές δεν θυμάμαι καν τι είχα.. Πιάνει πάντα.. Δοκιμάστε το...