Aν συνεχίσουμε να είμαστε «ζώα», θα γίνουν και τα παιδιά μας!
γράφει ο Δήμος Μπουλούκος
Πώς να περιμένεις ένα καλύτερο μέλλον, όταν το παρόν παραμένει αγκιστρωμένο σε αρρωστημένες νοοτροπίες; Πώς ν’ αλλάξει κάτι στη χώρα, εάν δεν αλλάξουμε εμείς οι μεγαλύτεροι; Πώς να ελπίζεις για το αύριο των παιδιών σου, όταν κάποιοι φροντίζουν να γκρεμίζουν το σήμερα όλων μας;
Ηταν πριν από λίγες ημέρες, μέσα στις γιορτές, όταν πήγα τις κόρες μου σ’ ένα από τα θεματικά πάρκα που φούντωσαν σαν μανιτάρια τα Χριστούγεννα. Πάντα στο πλευρό τους, πηγαίναμε από δραστηριότητα σε δραστηριότητα και περιμέναμε στη σειρά μας, για να έρθει η ώρα τους να παίξουν.
Στη συγκεκριμένη δραστηριότητα ήταν μπροστά μου, ένας άλλος μπαμπάς με δύο κορίτσια, μία μαμά μ’ ένα αγόρι, η Ζετούλα μου (7 ετών) κι η Εβελίνα (5 ετών).
Το κάθε παιδί συμμετείχε για περίπου 5 λεπτά και μετά ερχόταν η σειρά του επόμενου. Οταν ολοκλήρωσαν τα δύο προπορευόμενα κορίτσια και ήταν η σειρά του αγοριού, βλέπω τη μητέρα του να σηκώνει το χέρι της και να φωνάζει ένα άλλο γυναικείο όνομα.
Πριν καλά – καλά συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει, εμφανίζονται μπροστά μας, μία ακόμα γυναίκα – φίλη της προηγούμενης – με τέσσερα παιδιά, ναι τέσσερα παιδιά, που στήθηκαν μπροστά από τα δύο κορίτσια μου, σα να μην συμβαίνει τίποτα.
«Μα τι κάνετε;» ρωτάω τη γυναίκα που περίμενε από πριν… «Είμαστε παρέα και κρατούσα τη σειρά» ήταν η αβίαστη απάντηση. Επιμένω: «Σοβαρά μιλάτε, εμείς που περιμέναμε τόση ώρα στην ουρά, είμαστε κορόιδα; Κι εγώ θα μπορούσα ν’ αμολήσω τα παιδιά μου να παίζουν παντού, να περιμένω εγώ στη σειρά κι όταν έρθει η ώρα, απλώς να τα φωνάξω»
«Μα περίμενα εγώ στη σειρά στη θέση τους» ήταν ξανά η απάντηση της…
Κατάλαβα ότι η κουβέντα δεν θα έβγαζε πουθενά. Της πέταξα βέβαια ένα «είστε απαράδεκτη…» και γύρισα αλλού το κεφάλι μου, όχι τόσο για να μην τη βλέπω, αλλά για να μην κοιτάζω την ουρά που ξαφνικά εκτόξευσε το χρόνο αναμονής των κοριτσιών μου σε άλλα σχεδόν 20 λεπτά.
Το θέμα για εμένα θα τελείωνε εκεί και δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να σας διηγηθώ το περιστατικό, εάν δεν υπήρχε η Εβελίνα.
Η μικρή μου παρακολουθούσε με απορία τη στιχομυθία κι όταν τελείωσε, με σκούντηξε στο πόδι και με ρώτησε: «Μπαμπά τι έγινε; Γιατί αυτά τα παιδιά πήραν τη σειρά μας;»
Ηταν ίσως η πρώτη φορά από τότε που γεννήθηκε, που ένιωσα αμηχανία μπροστά της! Δεν ήξερα τι να πω… Να κατηγορήσω τη μητέρα, να τα ρίξω στα παιδιά, να βρω μια δικαιολογία. Τι;
Το μοναδικό που κατάφερα να της πω ήταν «Εβελίνα γύρνα στη σειρά σου», γιατί δεν έβρισκα μια απάντηση…
Οπως απάντηση δεν βρήκα στα ερωτήματα που στριφογύριζαν στο μυαλό μου όλο το βράδυ. Γιατί να επιμείνω να ζητάω από τα παιδιά μου να σέβονται, όταν θα βρεθούν τόσοι στη ζωή τους, που δεν θα τα σεβαστούν; Γιατί να πρέπει να πειθαρχούν, όταν τόσοι άλλοι δεν θα το κάνουν; Γιατί να περιμένουν υπομονετικά στην ουρά, όταν δεν είναι λίγοι αυτοί – που με την παρότρυνση των γονιών τους – θα μπαίνουν μπροστά την τελευταία στιγμή; Γιατί να μεγαλώσουν με αρχές, που άλλοι μεγαλύτεροι και υποτίθεται πρότυπα για τους μικρούς, δεν έχουν στη ζωή τους;
Το μόνο που συνειδητοποίησα, για μία ακόμα φορά, είναι ότι όλα ξεκινάνε από τους γονείς. Τα παιδιά έρχονται στον κόσμο, αθώα γεμάτα αφέλεια και χαρά κι εμείς το μόνο που κάνουμε, είναι να τα δηλητηριάζουμε και κυρίως, να υποθηκεύουμε το μέλλον τους!
[divider]
Ο Δήμος Μπουλούκος είναι δημοσιογράφος στο Mega και στο gazzetta.gr
Μου συνέβη ακριβώς το ίδιο!!Με το γυιο μου!!Την ίδια απορία είχε!! και την ίδια εξακολουθώ να έχω και εγώ!! Γιατί να είμαστε μόνο εμείς πάντα ευγενικοί????
συνηθως δεν θα κατσω να γραψω την γνωμη μου αλλα σε αυτο το θεμα εχω ΄΄θεμα΄΄ γιατι μου φταινε οι γονεις μου φταινε που μερικοι τα μαθαινουν οτι με τις πονηριες και τα ΄΄τσαμπουκαλεματα΄΄ θα γινει το δικο τους μαθαινω στα παιδια μου να σεβονται να μην βαραν να μην ....να μην...να μην και οπως μου ειπε και ο γιος μου ενα απογευμα γιατι του μαθαινω να ειναι ευγενικος αφου υπαρχουν τετοια παιδια που δεν καταλαβαινουν την ευγενεια ..η ευγενεια του ανθρωπου φενεται ακομα και στο αν θα κρατηθει μια απλη σειρα... μια απλη σειρα αν τα μαθουμε οτι τα παντα τα παιρνουμε με πονηρια θα συνεχισουν να βγαινουν τετοιοι χαρακτηρες και οχι δεν θα ειμαι επιεικης με τετοιους γονεις αρνουμε το λαθος να το περναω στο νταξει μωρε και τι εγινε εχουμε παιδια σε αυτο τον κοσμο και αν τα μαθουμε να κανουν πισω και στο πιο απλο τοτε θα κανουν σε πολλα περισσοτερα να μαθουν να διεκδικουν χωρις να αδικουν και φυσικα τα εχω και με μενα....γιατι ζω σε μαγικο κοσμο που οι παντες σεβονται τους υπολοιπους
Συμφωνώ με την Μαρίνα. Εμένα προσωπικά δεν με απασχολεί καθόλου το πως ανατρέφουν οι άλλοι τα παιδιά τους, γιατί είναι κάτι που δεν μπορώ ούτε να ελέγξω, ούτε να επηρεάσω με κανέναν τρόπο! Φροντίζω εγώ να δίνω στο δικό μου παιδί όσο πιο σωστές κατευθύνσεις μπορώ ώστε να γίνει ένας ευγενικός άνθρωπος με τρόπους και καλή συμπεριφορά που θα σέβεται τα δικαιώματα και τα όρια των συνανθρώπων του. Το να ασχολούμαι με το τι κάνουν οι άλλοι δεν βλέπω πως βοηθάει ή πως μπορεί να κάνει κάποια διαφορά στο δικό μου παιδί. Επίσης, σε μέρη σαν τα ειδικά θεματικά πάρκα που μαζεύονται χιλιάδες άνθρωποι όλων των ειδών, των μορφωτικών, βιοτικών, κοινωνικών επιπέδων, είναι αναμενόμενο να συμβαίνουν και τέτοια περιστατικά. Αν κανείς θέλει να τα αποφύγει, απλώς δεν πηγαίνει.
well said Ιωάννα1971!
Οι καλοί άνθρωποι συχνά γίνονται, χωρίς να το θέλουν, αλαζόνες. Χαρακτηρίζουν εύκολα τους "κακούς" εγωιστές, αγενείς, ζώα. Έτσι σιγά-σιγά χωρίς να το καταλάβουν γίνονται σκληρόκαρδοι με τους ανθρώπους. Για χάρη του τύπου (καλοί τρόποι) χάνουν την ουσία (αγάπη). Νομίζω αυτό που πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας είναι να είναι καλά παιδιά ανεξάρτητα με το τι κάνουν οι γύρω τους, τους οποίους μάλιστα δεν πρέπει να κατακρίνουν αλλά να τους δικαιολογούν και να τους αγαπούν.
Mε έλιωσες! Όλη η ουσία αυτή είναι και το ξεχνάμε πολλές φορές όταν έχουμε δίκιο. Πολύ ωραία λόγια, Μαρίνα!
καλημέρα, βεβαίως όλα αυτά ξεκινάνε από τους γονείς!!!! τα παιδιά είναι σφουγγάρια, ότι βλέπουν(πως οι γονείς συμπεριφέρονται μεταξύ τους, αλλά και με τον έξω κόσμο) αυτά βλέπουν και ακολουθούν!! τι να πρωτοπείς; από τις ουρές, σε λεωφορεία, τράπεζες ή στα πάρκα...και όλα αυτά με το ύφος ΑΧ ΣΥΓΝΩΜΗ ΔΕΝ ΣΕ ΕΙΔΑ,ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ...και με άλλες ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΙΕΣ μ@@@@@ες!! αυτοί είμαστε, στην χώρα μας η λέξη ΔΕΝ ΒΑΡΙΕΣΑΙ ΑΔΕΛΦΕ Ή ΝΑ ΤΟ ΛΥΣΟΥΜΕ ΦΙΛΙΚΑ(ΧΩΡΙΣ ΝΟΜΟΥΣ) μας έφερε εδώ που μας έφερε!! αν θα αλλάξει;; χλωμό το βλέπω.. είμαι πάνω από 20 χρόνια εδώ και το αποτέλεσμα¨" στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα"===μαθαίνεις λοιπόν να τους "στολίζεις αναλόγως, αλλιώς είσαι ο αιώνιος μ@@@ς!! τι λές στα παιδιά σου; τα πράγματα με το ονομά τους.
Όταν σπούδαζα στην Αγγλία είχα βρεθεί σε ένα θεματικό πάρκο από αυτά που στην Ελλάδα ούτε στο όνειρό μας! η ουρά ήταν μεγάλη, αλλά οι Άγγλοι περίμεναν υπομονετικά και χαρούμενα. Κάποια στιγμή, γύρισα πίσω και είδα να στέκεται στην ουρά, ακριβώς πίσω μου, με τα δυο της παιδιά, την πργκίπισσα Νταϊάνα! Αμέσως, της παραχώρησα τη σειρά μου, παρακινημένη από τον υψηλό της τίτλο. Κοκκίνισε, χαμήλωσε το κεφάλι, χαμογέλασε πολύ ντροπαλά και είπε "Oh no, no! Thank you so much". Και γύρισε αλλού, συνεχίζοντας να περιμένει υπομονετικά τη σειρά της. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Με έκανε σχεδόν να ντραπώ που μου είχε περάσει από το μυαλό να καταργήσω τη σειρά μόνο και μόνο επειδή βρισκόμουν μπροστά σε ένα μέλος της βασιλικής οικογένειας - και μάλιστα στον ίδιο τον διάδοχο του θρόνου.
Όντως απαράδεκτη η μαντάμ και η παρέα της, να περιμένει ένα άτομο στην ουρά για άλλους τέσσερις και κάκιστο το παράδειγμα που δίνει στα παιδιά της η αναίσθητη...