Επιτέλους… το πλαφ! (ιστορία VBAC)

Θα ξεκινήσω από την γέννηση του μεγάλου μου γιου, αυτη που με έκανε μαμά!

Γέννησα με καισαρική λόγω προεκλαμψίας. Δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσα να είχα αποφύγει την καισαρική τότε… Έκλαψα πολύ όταν μου ανακοίνωσε μια νοσοκόμα ότι θα κάνω καισαρική…

Αναρρωσα σχετικά γρήγορα και δεν μίσησα την τομή μου, ούτε και έκλαψα που δεν μπόρεσα να γεννήσω όπως ήθελα, απλά από την πρώτη στιγμή ήξερα ότι όταν θα έρθει άλλο μωράκι, θέλω να το γεννήσω φυσιολογικά. Και ήρθε μετά από τέσσερα χρόνια σχεδόν!

Μια πολύ καλή εγκυμοσύνη, εκτός από τις αναγούλες, και ένα ακόμη αγοράκι!!! Η γιατρός που είχα την πρώτη φορά μου είχε πει «Ναι, εντάξει, θα πάμε φυσιολογικά«, αλλά ήξερα ότι δεν θα το έκανε… Πήγα στο δημόσιο όπου στο τέλος με διώξανε (πάρτε από εδώ την τρελή που το παίζει ευρωπαία και θέλει να γεννήσει φυσιολογικά), ψάχτηκα στο ίντερνετ και έμαθα και πέντε πράγματα παραπάνω και έτσι γνώρισα την γιατρό μου, την Αγγελική! Μπήκα λοιπόν στο μήνα μου, όλα καλά! Οι οδηγίες ήταν απλές: πολύ  περπάτημα, μπανάκια και σεξάκι. Αυτά είναι; Τέλεια!

Πήρα φορα και εγώ και δώστου περπάτημα κάθε βράδυ μέχρι να μην με κρατάνε τα πόδια μου και σεξάκι στο καπάκι και καμία σκάλα πάνω κάτω την ημέρα, έτσι για να μην βαριόμαστε! Και στις 37+5, 9 αυγούστου στα γενέθλια του καλού μου, πάω το μεσημέρι τουαλέτα και βλέπω καφέ βλέννη! Η χαρά δεν περιγράφεται! Το ίδιο βράδυ άρχισαν κάτι πιο έντονα πονάκια, γιατί πετρώματα είχα από μέρες, την επόμενη το βράδυ το ίδιο και την Κυριακή άρχισαν ακόμη πιο έντονα και συχνά. Πάμε βόλτα τον μικρό στο πάρκο Κυριακή απόγευμα με πονάκια κάθε 5-8 λεπτά. Στέλνω στην Αγγελική, μου λέει «Όταν πας σπίτι, ντουσάκι ζεστό και depon«

Το βράδυ που γυρίσαμε μετά το ντουσάκι σαν να ηρέμησα, έκανα τον μικρό μπάνιο, έκανα δουλειές, είδαμε και μια ταινία, κατά τις δύο κοιμήθηκα και ξύπνησα στις τέσσερις από πόνους πολύ πιο έντονους! ‘Αρχισα να μετράω: επί δύο ώρες ήταν κάθε 5 λεπτά!!!Στέλνω πάλι στην Αγγελική, «Πήγαινε«, μου λέει. Είχαμε και ένα άγχος λόγω της απόστασης. Είχα λοιπόν την φοβερή ιδέα να πάμε με το τρένο Κατερίνη – Θεσσαλονίκη για να μπορώ να περπατάω! Τι να κάνει και ο καημένος ο άντρας μου, με κοιτούσε σαστισμένος και μόνο έλεγε «Ότι θες…«

Τρενάκι και λεωφορείο μετά μέχρι την κλινική (το μόνο που σκεφτόμουνα εκείνη την ώρα ήταν πόσο μαγικό είναι που το σώμα μου δουλεύει για να γεννηθεί το παιδάκι μου).

Φτάνουμε με κοιτάει η μαία, διαστολή σχεδόν 3 και συσπασουλες καλές. Έρχεται η Αγγελική. Ένα χαμόγελο μέχρι απέναντι εγώ, μου λέει «Μπαα έτσι δεν γεννας, πολύ γελάς ακόμα«

Μου κάνει μια αποκόληση υμένων, λέει στη μαία να μην μου κάνει ούτε κλύσμα, ούτε ξύρισμα (να είναι καλά το κερί) και μου λέει «Περπατα!»

Μετά από λίγο μου σπάει και τα νερά, «Περπατα!» μου λέει

Ο άντρας μου ήταν μαζί μου όλη την ώρα. «Μετά τα νερά«, λέει «νομίζω πως αν δώ και αλλα, θα πέσω κάτω!«

Και άρχισαν σιγά σιγά να δυναμώνουν οι πόνοι και να γίνονται πιο συχνοί. Μετά από λίγο διαστολή 4!!! Λέει η Αγγελική «Να κάνουμε επισκληρίδιο για να προχωρήσει η διαστολή αλλά περισσότερο σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά, να μπορώ να μπώ αμέσως χειρουργείο» Της έχω απόλυτη εμπιστοσύνη οπότε…

Σε καμία ώρα θα ερχόταν για την επισκληρίδιο, εγώ περπατούσα, οι πόνοι δυνάμωναν, ο άντρας μου έβγαζε φωτογραφίες (εγώ του είχα πει να βγάζει αλλά μερικές φορές εκεί που πονούσα ήθελα να του δώσω μια με το κινητό), μου βάζουνε έναν όρο για ενυδάτωση και μετά από λίγο έρχεται ο κύριος αναισθησιολόγος… Είχα άσχημη εμπειρία με την επισκληρίδιο, μου κάνει την τοπική αναισθησία και μου εξηγεί τι κάνει,έρχεται ένας πόνος και του λέω «Περίμενε γιατρέ, σύσπαση» χαχα! Την έκανα δεκάλεπτη από το φόβο μου… «Περίμενε καλέ,  ακόμα πονάω» να του λέω. Τελικά δεν κατάλαβα τίποτα! Μου έβαλαν μια μικρή δοκιμαστική δόση και κρεβατώθηκα. Ένιωθα τις συσπάσεις αλλά πολύ  πιο χαλαρές όπως το πρωί που είχα φτάσει…

Μετά από δύο ώρες διαστολή 6! Μετά από ακόμη μια ωρίτσα διαστολή 9!!! Σε καμία ώρα σπρώχνουμε! Δεν το πίστευα, η επισκληρίδιος την είχε κάνει και πριν περάσει η μια ώρα λέω στον καλό μου «Φώναξε την Αγγελική τωραααα!«

Έρχεται και λέει «Εε τώρα μάλιστα, τώρα γέννας, δε γελάς καθόλου!«

Διαστολή στο 10, σε λίγο σπρώχνουμε (εε λίγη επισκληρίδιο ακόμα μπορώ να έχω παρακαλώ;;)

Τελικά αντί για επισκληρίδιο πήρα αντιπυρετικό γιατί είχα ανεβάσει πυρετό!

Και αρχίζουμε τις εξωθήσεις! Σπρώξε μια, σπρώξε δύο, τρεις και δεκατρείς και πουθενά ο μπέμπης! Κάπου εκεί μου βάλανε λίγη ακόμη επισκληρίδιο (γιούπι!) και σπρώξε ξανά και ξανά και ξανααα… Η μαία πάτησε και λίγο την κοιλιά και επιτέλους το πλαφ, το πλαφ αυτό που τόσα είχα ακούσει αλλά ποτέ δεν μπόρεσα ούτε να φανταστώ πως είναι να το νιώθεις… Ένα άδειασμα από μέσα σου και ένα γέμισμα στην ψυχή σου για μια ζωή και ξαφνικά ένα μωρό πάνω στην κοιλιά μου να τσιρίζει και εγώ να κλαίω με λυγμούς και ο μπαμπάς του να βγάζει video και τα χέρια του να τρέμουν… Πραγματικά δεν το πίστευα…

Τον πήρε ο παιδίατρος για πολύ λιγάκι εκεί δίπλα και μετά τον βάλανε πάνω στο στήθος μου μέχρι να με ετοιμασουνε! Ζορίστηκα λίγο παραπάνω γιατί ο μικρός κοιτούσε την κοιλιά μου και όχι την πλάτη μου, είχα μόνο εσωτερικά ράματα και ένα μικρό εξωτερικό σκισιματάκι χωρίς ράμα!

Ευχαριστώ τον αντρούλη μου που ήταν δίπλα μου και φυσικά την Αγγελική που είναι απλά φοβερή και υπέροχη!!!

Σας λέω την ιστορία μου για να προτρέψω και άλλες γυναίκες που είτε έχουν κάνει καισαρική, είτε είναι το πρώτο τους παιδάκι να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους, να ζήσουν αυτό που κάθε γυναίκα αξίζει και ΠΡΕΠΕΙ να ζήσει… και αν δεν φτάσουν ως το τέλος και τελικά καταλήξει σε καισαρική να είναι γιατί όντως υπάρχει λόγος…

μαμά Μαρίνα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com