Η αδερφή μου

Το μικρό αυτό βιβλιαράκι των μόλις 69 σελίδων του Σταύρου Ζουμπουλάκη είναι από τα πιο ουσιαστικά βιβλία που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Το είχα καιρό στη λίστα μου αλλά το αγόρασα μετά από μια ανάρτηση του Αλέξανδρου. Το διάβασα μέσα σε ένα απόγευμα και επέστρεψα πάλι σ’ αυτό για να το ξαναδιαβάσω. Και είμαι σίγουρη ότι θα ξαναεπιστρέψω.

Στο οπισθόφυλλο ο συγγραφέας είναι ξεκάθαρος:

«Η αδερφή μου, η αρρώστια της και η σχέση μου μαζί της καθόρισαν τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, που κρίνω, ιεραρχώ, αξιολογώ.»

Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης μας μιλάει για την αδερφή του, την σχέση τους, την πάλη της με την αρρώστια. Για το πώς επηρέασε την δική του ζωή η αρρώστια της Γιούλας, που βρέθηκε από νωρίς αντιμέτωπη με την επιληψία και αργότερα με τον καρκίνο παράλληλα με μια «πλήρη» ζωή.  Μας μιλάει για τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις της Γιούλας, τις δικές του αλλά και της υπόλοιπης οικογένειας. Θυμός, απόγνωση, μυστικοπάθεια, αγάπη, πίστη, θυσία, φυγή, λύτρωση.

Το (αφοπλιστικά) εξομολογητικό αυτό βιβλίο ιστορεί τα πάθη του σώματος αλλά κυρίως των ψυχών της οικογένειας αυτής. Πέρα όμως από αυτό είναι μια βαθιά τομή στην ανθρώπινη νόηση: Η φιλοσοφία, η πίστη, τα κοινωνικά στερεότυπα και ο (απόλυτος καταλύτης) ανθρώπινος πόνος βρίσκονται σε μια διαρκή σύγκρουση η οποία με ένα θαυμαστό τρόπο οδηγεί σε μια λεωφόρο κατανόησης της Ζωής. Όχημα του συγγραφέα ο πόνος που βίωσε και η (χωρίς μπούρδες και ανούσια μελοδράματα) πορεία του ανθρώπου προς την ανακάλυψη της απόλυτης ομορφιάς που παρέχει μόνο η υπέρβαση του εαυτού του. Με πολλούς διαφορετικούς και συχνά επώδυνους τρόπους.

Θα σταθώ σε αυτό: Για τον Ζουμπουλάκη η αδελφή του έφτασε στην αγιότητα: «Τούτη (όμως) η αγιότητα προϋποθέτει αρχικώς και κυρίως την παραίτηση από κάθε ίχνος δύναμης, την πλήρη απογύμνωση. Η αδερφή μου είχε παραιτηθεί από όλα, δεν διεκδικούσε τίποτε, δεν ήθελε να πετύχει τίποτε. Ήταν η πρώτη και έγινε έσχατη. Της αρκούσε να ξημερωθεί καλά. Κάθε μέρα ήταν μια νέα μέρα, που όλα άρχιζαν από την αρχή. Ο άγιος πορεύεται μέσα στον κόσμο γυμνός και ανυπεράσπιστος. Ξαρμάτωτος».

Έχετε νιώσει την ανάγκη να πείτε «Ευχαριστώ» όταν τελειώσατε ένα βιβλίο;

Εγώ πάντως, είμαι ευγνώμων.

Εύχομαι η αυριανή σας μέρα (και κάθε αυριανή) να είναι «νέα».

[divider]
Η Αγγελική Μποζίκη ζει στην Αθήνα και εργάζεται στο χώρο της πληροφορικής.

Είναι η μαμά του Πέτρου και σύντροφος του Μιχάλη.

Αγαπά τη λογοτεχνία και διαβάζει από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Μέσα από το eimaimama θα μοιράζεται μαζί μας τα βιβλία που ανακαλύπτει και αρέσουν στην ίδια και το μικρό Πέτρο φυσικά.