Ομοζυγάκια και… όλα καλά!

Τα τρία μου παιδάκια είναι οτι καλύτερο μου έχει συμβεί!

Στο μεγαλο το αστερακι μου ολα ηταν τελεια, η ονειρεμενη εγκυμοσυνη, οτι ακριβως  περιμενει μια κοπελα… Ακριβως οπως το ειχα ονειρευτει! Ολα τελεια, το μωρο αψογο, μεγαλωνε κανονικα και εγώ ελεύθερη απο οποιοδήποτε σύμπτωμα! Βολτες, ταινιες, εκδρομες, γενικα ξεγνοιαστα και γαληνια!!! Ολα υπεροχα! Και μετα, με το μωρακι μας -εκτος απο τον υπνο- ολα μοναδικα!!

Ειπαμε με το αντρα μου, αφου πετυχε το πρωτο, ιδια  συνταγη, ιδια υλικα, παμε για το δευτερο!!!

Ο καλος μου ο θεουλης ομως ειχε αλλα σχεδια….

Εμεινα εγκυος με τη πρωτη που λενε. Πηγαμε στο γιατρο και μου λεει

«Γλυκια μου, ειναι πολυ νωρίς ακομα, δεν εχει χτυπησει η καρδουλα του, θα ερθεις σε 3 βδομαδες να το ακουσουμε»

Ο σακος ειχε ομως μια μεγαλη αποκολληση, ετσι εμεινα οσο μπορουσα στο κρεβατι, γιατι ειχα και το μεγαλο μου το αστερακι που ηταν 16 μηνων (οι μανουλες καταλαβαινουν τι θα πει 16 μηνων… Τα σπαω ολα και κανω τον ινδιανο γύρω τους!!!)

Οι τρεις βδομαδες περασαν βασανιστικα αργα… Ωσπου ηρθε η μεγαλη μερα να παμε στο γιατρο. Ξαπλωνω και ξεκιναει ο υπέρηχος. Τον κοιταγα στο στομα το γιατρο αλλα δεν εβγαζε αχνα. Καποια στιγμη του λεω «Τι εγινε; Γιατι δε μιλας; Τι βλεπεις; Ζει το παιδι;»

Και μου απανταει γελωντας «Ποιο απο τα δυο; Βρε θηριο τι εφτιαξες εδω;» και αμέσως μου βαζει μια μια τις καρδουλες να τις ακουσω!!! Έκλαιγα απο τη χαρα απο το φοβο και απο την ανακουφιση!!!

Εκει οπου αρχισε η ευτυχία αρχισε και η αγωνια…

Στην αρχη δε ξεραμε αν ειναι στον ιδιο σακο και ηταν ολα πιο ηρεμα… Οταν ομως το διαπιστώσαμε, γεμισαμε αγωνια! Η αποκολληση βεβαθα δεν ειχε αποκατασταθει!

Οι επισκεψεις μας εγιναν σχεδον εβδομαδιαιες στο γιατρο.

Ηθελε να βλεπει τα ομοζυγακια μου οσο πιο συχνα μπορουσα για το συνδρομο της εμβρυοεμβρυικης μεταγγισης (TTTS)!

Oσο μεγαλωνανε, μεγαλωνε η διαφορα στο βαρος τους. Ομως επειδή επαιρναν και οι δυο βαρος, δεν ανησυχουσαμε (πολυ).

Το μεγαλυτερο ΣΟΚ το επαθα οταν μια μερα -περιπου 6 μηνων- ακουγα μονο τον εναν!! Να χαιδευω, να ταρακουναω και να αισθανομαι μονο τον εναν να κλωτσαει. Μια να κλωτσαει, μια να σπρωχνει. Ο αλλος τιποτα…

Παιρνω τον καταπληκτικο γιατρο μου και μου λεει «Ξεκιναω, ελα τωρα!» Τις σκεψεις μου δε χρειαζεται να τις διατυπωσω, βαλτε το χειροτερο στο μυαλο σας!!

Παω και… ειχαν αλλαξει θεση… Ξαπλωσαν τα σκατουλια μου ο ενας πανω ο αλλος κατω (και ετσι εμειναν μεχρι να γεννησω) και με κλωτσαγαν και οι δυο απο την ιδια μερια!!!

Με τη βοηθεια του Θεου, τις θετικες σκεψεις, τον αντρα μου και το παιδακι μου διπλα μου, ενιωθα πιο υγιης και πιο δυνατη απο ποτε!!! Ολα πηγαν τελεια…..

ΓΕΝΝΗΣΑ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ στη 37 βδομαδα, η δευτερη πιο ομορφη μερα της ζωης μου. Το πρωτο βγηκε 2920 και 51 ποντους και το δευτερο βγηκε 3200 53 ποντους!!! Οταν τα εβγαζε ο γιατρος απο τα σπλαχνα μου ελεγε «Δεν το πιστευω, τι αντρες ειναι αυτοι… Τα πιο μεγαλα δυδιμα που εχω βγαλει!»

Τα πηρα σπιτι αμεσως και το σπιτι γεμισε παιδακια και χαρες!!!

4 ΑΝΤΡΕΣ ΝΑ ΜΕ ΕΧΟΥΝ ΣΤΑ ΩΠΑ ΩΠΑ…. ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;;;;

Ευχαριστω τον φανταστικο γιατρο μου που με προσεχε πιο πολυ και απο την οικογενεια του, κ.Τσιρακοπουλο Γεωργιο που χωρις αυτον και τη στενη παρακολουθηση του θα μπορουσα να ειχα γεννησει προωρα.

μαμά Ειρήνη
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com